Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ "ἡ εἰσαγωγή τοῦ σφραγίσματος" ,ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

"ἡ εἰσαγωγή τοῦ σφραγίσματος"

(Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης)

ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Διαβάστε καί κατεβάστε ὅλο τό ἔντυπο ἀπό pdf ἐδῶ:

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

«Ο 15ος Κανόνας της Α – Β Συνόδου» (Ως βιωματική πτυχή του Μοναχισμού)

«Ο 15ος Κανόνας της Α – Β Συνόδου» 

(Ως βιωματική πτυχή του Μοναχισμού) 

Στην ασκητική γραμματεία, όπως για παράδειγμα στο Λειμωνάριο, στο Λαυσαϊκό και στο Γεροντικό, διακρίνουμε στην νηπτική συνείδηση των Μοναχών το φρόνημά τους, ότι αποτελούν οργανικά μέλη της Εκκλησίας, του Σώματος του Χριστού.

Αυτή η συνείδηση – φρόνημα εκφράζει την ουσία του Ορθοδόξου Μοναχισμού, από τον απλούστερο κοινοβιάτη μοναχό εως τα πιο απόμακρα προκεχωρημένα φυλάκια, όπως είναι οι αναχωρητές – ερημίτες.

«Και αυτός δε ο Κύριος, ότε ήρξατο, πολεμείν μετά του διαβόλου, εν ερήμω ξηροτάτη επολέμησεν αυτόν…», υπογραμμίζει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος.

Σε πολλές σελίδες της ερήμου είναι λιγότερο ή περισσότερο εμφανές το πνεύμα του 15ου Κανόνα της Α – Β Συνόδου, που οριοθετεί και σχηματοποιεί την πορεία των πιστών σε καιρό αιρέσεως.

Διασώζονται αξιομνημόνευτα γεγονότα – περιστατικά (της ερήμου) εφαρμογής του κανόνα, ως πνεύμα και πρακτική, πριν ακόμη αυτός διατυπωθεί (αργότερα) από την Σύνοδο (Α – Β).

Στα γεγονότα αυτά η προφητική βίωση του πνεύματος του Ι. Κανόνα αναβλύζει ως δύναμη ορθοδόξου λόγου, ως ξεχείλισμα πνευματικής ζωής, ως περίσσευμα Αγίου Πνεύματος, ως σθεναρή ομολογιακή κίνηση, ως έκφραση αγάπης για τον ασθενούντα αιρετικό – άνθρωπο.

Για τους Πατέρες της ερήμου η ορθή πίστη δεν ήτο ενέργημα (απλό) της διανόησης. Ήτο ο μεγάλος κοινός παρονομαστής όλων των επιπέδων της ζωής τους, ως έκφραση ολοκληρωτικής εμπιστοσύνης στην πρόνοια του Θεού, ως έκφραση αγάπης – ταύτισης προς τον Θεόν.

Όπου υπήρξε αντιπαράταξη ανθρώπινου λόγου – αυθεντίας με την Αποκάλυψη του Θεού, οι φωτισμένοι Πατέρες της ερήμου προχώρησαν στην απόρριψη της ανθρώπινης λογικής και πρόσφεραν στο πλήρωμα της Εκκλησίας την ακαινοτόμητη αλήθεια του Χριστού. Πρόσφεραν δηλ. ως διδαχή και κήρυγμα αυτό που ζούσαν στην ένωσή τους με τον Χριστό.

Αυτή η διδαχή της ερήμου ενσωματώθηκε και στο πνεύμα του 15ου Κανόνα, ως μία συνεχής πρόσκληση και πρόκληση στην αλήθεια της εκκλησιαστικής ζωής, που αναιρεί τον θάνατο της αιρέσεως.

Διαβάζουμε στο Γεροντικό, στο βίο του Αββά Αγάθωνος:

Έλεγαν για τον Αββά Αγάθωνα, ότι πήγαν μερικοί σ’ αυτόν, έχοντας ακουστά ότι ήταν στολισμένος με μεγάλη διάκριση. Και θέλοντας να τον δοκιμάσουν αν οργίζεται, του λέγουν:

- Συ είσαι ο Αγάθων; Ακούσαμε για σένα ότι είσαι ακόλαστος και περήφανος.

- Ναι έτσι είναι, απάντησε ο Αββάς Αγάθων.

Ξαναρωτούν:

- Συ είσαι ο Αγάθων, ο φλύαρος και φιλοκατήγορος;

- Ναι εγώ είμαι, απάντησε ο γέροντας.

Τον ξαναρωτούν:

- Συ είσαι ο Αγάθων ο αιρετικός;

- Δεν είμαι αιρετικός.

Τον παρακάλεσαν λέγοντες:

- Πες μας, γιατί τόσα σου είπαμε και τα παραδέχθηκες και το τελευταίο δεν το άντεξες;

Τους λέγει ο γέροντας:

- Τα πρώτα τα παίρνω επάνω μου. Γιατί χρέος είναι για την ψυχή μου. «Το δε αιρετικός χωρισμός εστίν από του Θεού, και ου θέλω χωρισθήναι από του Θεού. Οι δε ακούσαντες, εθαύμασαν την διάκρισιν αυτού και απήλθον οικοδομηθέντες».

Θεμέλιο, αρχή και τέλος, και το νόημα του 15ου Κανόνα, είναι να δαμάσει τις αιρετικές ροπές, που οδηγούν στον πνευματικό θάνατο, όπως τόνισε ο Αββάς Αγάθων.

Το βάθος της εκκλησιολογικής αφετηρίας του Ι. Κανόνα, το δείχνει ολοφάνερα και η διδασκαλία του Αββά Θεοδώρου της Φέρμης (Γεροντικό). Διαβάζουμε:

- Είπε πάλι: Αν έχης φιλία με κάποιον και του συμβή να πέση σε πειρασμό σαρκικό, αν μπορείς άπλωσέ του το χέρι και τράβηξέ τον πάνω. Αν όμως πέση σε αίρεση και δεν τον πείσης να την αποβάλη, γρήγορα κόψε κάθε δεσμό μαζί του. Γιατί, αργοπορώντας, είναι κίνδυνος να βυθισθής μαζί του στον βόθρο.

Καμμία «δυνητική» ουδετερότητα δεν επικαλείται ο γέροντας, καμμία «πρόφαση αγάπης» δεν εφαρμόζει, πιστός στην Αγιογραφική εντολή (Τιτ. 3,10) περί διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας με την (όποια) αίρεση.

Οι Θεοφόροι Πατέρες της ερήμου στάθηκαν όρθιοι έναντι των αιρέσεων, παρόλη την αριθμητική υπεροχή και την πολιτειακή στήριξη του αντιπάλου.

Σήμερα, ο ομολογιακός χάρτης άλλαξε. Έντονα επάνω του τα σημάδια αρνήσεως της Ορθοδοξίας. Ο Μοναχισμός δεν ανταποκρίνεται στο σημερινό αίτημα ομολογίας έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού.

Οι «Δυνητικές» συνέπειες αντανακλώνται στη συνειδησιακή υποβάθμιση του πληρώματος της Εκκλησίας, στην απώλεια της αγωνιστικής ταυτότητας του πιστού.

Η ανέλιξη των «Δυνητικών» βημάτων σημαίνει κατάργηση της εφαρμογής του 15ου Κανόνα.

Η ανάπτυξη του «Δυνητικού άξονα» σημαίνει άρνηση της πρακτικής των Πατέρων και μορφοποίηση της (κακόδοξης) «Δυνητικής θεωρίας» του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου και των συνεχιστών του, π. Θεοδώρου Ζήση και π. Νικολάου Μανώλη.

Βαραίνει, όμως, η ομολογιακή απουσία του Αγίου Όρους. Είναι αλήθεια ότι η βάση (πλήρωμα) δεν μορφοποιείται χωρίς κορυφή (ηγεσία) και η κορυφή δεν σταθεροποιείται χωρίς βάση.

Παραπέμπω σε ένα μικρό κείμενο του Γεροντικού, του Αββά Χομαί, το οποίο ελέγχει τις σημερινές Εκκλησιαστικές και Μοναχικές ηγεσίες. Εκφράζει το βάθος της Μοναχικής πολιτείας και το εύρος της.

«Έλεγον περί του αββά Χομαί ότι μέλλων τελευτάν είπε τοις υιοίς αυτού. Μη οικήσετε μετά αιρετικών μηδέ σχήτε γνώσιν μετά αρχόντων μηδέ έστωσαν αι χείρες υμών ηπλωμέναι εις το συνάγειν, αλλ’ έστωσαν μάλλον ηπλωμέναι εις το διδόναι».

Μετάφραση:

«Έλεγαν για τον Αββά Χομαί ότι, μέλλοντας να τελευτήση, είπε στα τέκνα του (πλήρωμα, πνευματικά παιδιά). Μη κατοικήσετε μαζί με αιρετικούς (όχι εκκλησιαστική κοινωνία) μήτε να συνάψετε σχέσεις με άρχοντες (επιδοτήσεις, δάνεια, συναλλαγές) μήτε να είναι τα χέρια σας απλωμένα στο να συνάζετε (ακτημοσύνη) αλλά μάλλον απλωμένα στο να δίνετε».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ 

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Η αίρεση της μεταπατερικής θεολογίας- Γιατί ο οικουμενισμός θεωρείται παναίρεση-Βίντεο

Ο οικουμενισμός, όπως η παγκοσμιοποίηση στις κυβερνήσεις, έχει αλλοιώσει την βαθιά πίστη της Εκκλησίας, και έχει καταστεί παναίρεση. Αναιρεί τους πατέρες της εκκλησίας, και διαστρευλώνουν την αλήθεια και παρασύρουν τους μαθητές της πίστης, σε πλάνες…

ΒΙΝΤΕΟ

ΠΗΓΗ

Φανάρι, Βατικανό ή Στέιτ Ντιπάρτμεντ: ποιος είναι πίσω από το Τόμο της ΟCU;

Ποιες εξωτερικές δυνάμεις αναζητούν την αναγνώριση των ουκρανικών σχισματικών και τι να περιμένουν οι Ορθόδοξοι

Από την αρχή της ύπαρξης του έργου «Τοπική» ήταν προφανές ότι η «αυτοκέφαλη της ουκρανικής εκκλησίας»ήταν κοινό παιδί πολλών πολιτικών και εκκλησιαστικών δομών, μεταξύ των οποίων ένα σημαντικό μέρος πρέπει να δοθεί στο Υπουργείο Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Η Ένωση της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, την οποία τα μέλη της δεν θεωρούν αναγκαία να αποκρύψουν, έχει έναν κοινό συγκεκριμένο στόχο – να αποδυναμώσει την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Κάθε ένας από τους συμμετέχοντες αυτή της ένωση ελπίζει να λάβει τα μερίσματά του. Και αν το Φανάρι, με τη βοήθεια του Τόμο της OCU, ελπίζει να επιβεβαιώσει τη θέση του «πρώτου χωρίς ίσους» στην Παγκόσμια Ορθοδοξία, για το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ο Τόμος είναι απλώς ένας τρόπος για να επιτευχθούν ορισμένοι στόχοι στην επιβεβαίωση της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ.

Δυνατή δήλωση; Καθόλου. Σας προσφέρουμε μια μικρή ανάλυση των ενεργειών αυτής της δομής του αμερικανικού κράτους.

Θρησκευτικοί μοχλοί της πολιτικής του Υπουργείου Εξωτερικών

Στις 17 Ιουλίου στην Ουάσινγκτον άνοιξε έκθεση για την 35η επέτειο της επίσημης καθιέρωσης διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των ΗΠΑ και του Βατικανού. Στην εκδήλωση, που συγκέντρωσε πρώην και σημερινούς πρέσβεις και των δύο χωρών, ο υπουργός Εξωτερικών του Βατικανού Αρχιεπίσκοπος Paul Gallagher, δήλωσε ότι οι σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αγίας Έδρας είναι «ισχυρές και σταθερές». Με τη σειρά του ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στο Βατικανό, Jim Nicholson, δήλωσε ότι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης μπορεί να χαρακτηριστεί ως η καλύτερη απόδειξη της αποτελεσματικότητας της συνεργασίας μεταξύ των κρατών.

Αυτές και παρόμοιες δηλώσεις σαφώς και αδιαμφισβήτητα δείχνουν ότι η Αμερική χρησιμοποίησε πάντα τον θρησκευτικό παράγοντα για την επίτευξη των στόχων της στην παγκόσμια πολιτική. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη συνεργασία με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αλλά και με τους ορθόδοξους ιεράρχες, κυρίως του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης.

Πριν από μισό αιώνα, κατά τη διάρκεια μιας από τις πρώτες συνεντεύξεις στο περιοδικό Evening Independent, ο νεοεκλεγείς Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Αθηναγόρας δήλωσε: «Θα προωθώ πάντα την Αμερική και τα αμερικανικά συμφέροντα, θα ζήσω με αμερικανικά ιδεώδη και θα τα κηρύσσω».

Η στενή συνεργασία με το Υπουργείο Εξωτερικών δεν κρύβουν και οι σύγχρονοι αντιπρόσωποι του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης. Να, για παράδειγμα, τι ότι λέει ο πρωθιερέας Αλέξανδρος Καρλούτσος, γενικός σύμβουλος του «Faith: An Endowment for Orthodoxy and Hellenism» (ο σκοπός του ταμείου είναι χρηματοδότηση των ιδρυμάτων της Ελληνικής Ορθοδόξου Αρχιεπισκοπής των ΗΠΑ): «ο πολιτικός μας δεσμός με το Οβάλ Γραφείο ξεκίνησε όταν ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηναγόρας κλήθηκε τον Νοέμβριο του 1948 να γίνει επικεφαλής της Αγίας Έδρας του Αγίου Ανδρέα ως στοιχείο του Δόγματος του Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ για να αποτρέψει το Πρώτο Θρόνο της Ορθοδοξίας να πέσει στα κομμουνιστικά χέρια της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν».

Στη διπλωματία δεν είναι συνηθίζεται να κάνουν ειλικρινείς δηλώσεις, εκτός ίσως στο post factum. Συνεπώς, από τις κοινές ενέργειες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Φαναρίου για την προώθηση των κοινών συμφερόντων τους μπορούμε να συμπεράνουμε με βάση τα διαθέσιμα στο κοινό γεγονότα. Και αυτά, ειλικρινά, δεν είναι λίγα.

Η σχέση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της δομής του Φαναρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες

Όταν στις 11 Μαΐου 2019 ο Μητροπολίτης Προύσης Ελπιδοφόρος (Λαμπρυνιάδης) εξελέγη νέος αρχιεπίσκοπος όλων των ελληνικών ενοριών στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλοί ηγέτες των εκκλησιών και αναλυτές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτή η εκλογή δεν ήταν τυχαία.

Ο Επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Μητροπολίτης Ιλαρίων (Αλφέγιεφ) στο Twitter του σχολίασε το διορισμό του Ελπιδοφόρος ου ως εξής: «Ο Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος, ο κύριος ιδεολόγος της νομιμοποίησης του ουκρανικού σχίσματος και κύριος μισητής της Ρωσικής Εκκλησίας στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, έγινε ο επικεφαλής της Αμερικανικής Αρχιεπισκοπής. Και αυτός είναι άμεσος δρόμος προς τη θέση του Πατριάρχη. Η αποκατάσταση της ενότητας φαίνεται να αναβάλλεται για μεγάλο χρονικό διάστημα».

«Θα προωθώ πάντα την Αμερική και τα αμερικανικά συμφέροντα, θα ζήσω με αμερικανικά ιδεώδη και θα τα κηρύσσω. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη τρανή χώρα». 

Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Αθηναγόρας

Τα λόγια του Δεσπότη Ιλαρίων προκάλεσαν δυσαρεστημένη αντίδραση από ορισμένους κοσμικούς παρατηρητές που έθεσαν την αμήχανη ερώτηση, δήθεν πώς η έδρα των ΗΠΑ μπορεί να ονομαστεί ευθύς δρόμος προς τη θέση του Πατριάρχη; Εξάλλου, για παράδειγμα, ο ίδιος Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν ήταν ποτέ ο Αρχιεπίσκοπος της Αμερικής, αλλά έγινε πατριάρχης.

Ωστόσο, δεδομένου του απίστευτου αγώνα για αναγνώριση του ουκρανικού Τόμο από τις Τοπικές Εκκλησίες, ο διορισμός του Ελπιδοφόρος εντάσσεται όσο το δυνατόν περισσότερο στο πλαίσιο της μελλοντικής θέση του πατριάρχη.

Ο Ελπιδοφόρος, ο οποίος έλαβε επίσης τον τίτλο «Έξαρχος του Ατλαντικού και του Ειρηνικού Ωκεανών», είναι ένας από τους ιδεολόγους της ουκρανικής αυτοκέφαλης και ο πιο ενεργός ιεροκήρυκας της απεριόριστης δύναμης του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτός θα γίνει ο άνθρωπος μέσω του οποίου το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ θα βοηθάει τον Φανάρι να ασκήσει πίεση στους εκπροσώπους των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στο θέμα αναγνώρισης την ΟCU. Και αυτή η υπόθεση δεν είναι καθόλου αβάσιμη.

Στις 14 Ιουνίου τον ομιλητή της ΟCU, Ευστράτιο Ζοριά και άλλο έναν «ιεράρχης» αυτής της δομής, Clement Kusch, παρατήρησαν στην παρέα του Ελπιδοφόρος ου σε εκδήλωση του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, που διοργανώθηκε για την προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας στον κόσμο.

Την ίδια μέρα ο Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος συναντήθηκε με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και ήδη την επόμενη μέρα η Γερουσία των ΗΠΑ ενέκρινε ψήφισμα όπου χαιρετίζει τη δημιουργία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και την αποκαλεί «ένα σημαντικό ορόσημο στην οικοδόμηση του μέλλοντος της Ουκρανίας, ελεύθερο από τη ρωσική επιρροή».

Η συνάντηση του Ελπιδοφόρου με το Τραμπ πραγματοποιήθηκε παρουσία του Αντιπροέδρου Michael Pens, του υπουργού Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ, Άλεξ Αζάρ και του στενότερου βοηθού του Ελπιδοφόρος ου, πρωτοπρεσβύτερο Αλέξανδρο Καρλούτσου, τον οποίο ονομάζουν «Υπουργός Οικονομικών» του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης και «γκρίζος καρδινάλιος» της Αμερικανικής Αρχιεπισκοπής. Αυτό επέτρεψε σε μερικούς ορθόδοξους αναλυτές να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η Ελπιδοφόρος στο Λευκό Οίκο περνούσε τεστ καταλληλότητας.

Λίγο αργότερα, έγινε γνωστό ότι ο Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος συναντήθηκε με τον Αμερικανό Υπουργό Εμπορίου Γουίλμπουρ Ρος. Στη συνάντηση, και πάλι, παρευρέθηκε ο πατέρας Αλέξανδρος Καρλούτσος. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το ίδρυμά του χρηματοδοτεί την Αρχιεπισκοπή και στέλνει χρήματα στο θησαυροφυλάκιο του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, ο υπουργός και ο αρχιεπίσκοπος συζήτησαν θέματα οικονομικού χαρακτήρα.

Υπενθυμίζεται ότι ο σκοπός της δημιουργίας της OCU, σύμφωνα με τους γερουσιαστές των ΗΠΑ, ήταν να «αποφευχθεί η ρωσική επιρροή». Ωστόσο, φαίνεται ότι αποφεύγοντας την «ρωσική επιρροή», το Φανάρι δεν φοβάται καθόλου την αμερικανική επιρροή. Επιπλέον, ευχαριστεί γι’ αυτήν.

Στις 26 Ιουνίου 2019, σε συνάντηση με τον Αμερικανό Πρέσβη για τις Ειδικές Ανάγκες στα θέματα Διεθνής Θρησκευτικής Ελευθερίας Sam Brownback, ο Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος δήλωσε: «Είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι που η κυβέρνησή μας στην Ουάσιγκτον υποστηρίζει τον πνευματικό μας πατέρα Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίος και το πνευματικό μας κέντρο».

Σύμφωνα με την Ελπιδοφόρο «ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι ο πνευματικός πατέρας όχι μόνο της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης, αλλά και όλων των πιστών της αρχιεπισκοπής μας εδώ στην Αμερική».

Η Γερουσία των ΗΠΑ ονόμασε την ΟCU «ένα σημαντικό ορόσημο στην οικοδόμηση του μέλλοντος της Ουκρανίας, ελεύθερο από τη ρωσική επιρροή».

Η ελληνική διασπορά των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά έχει περίπου 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί των Ηνωμένων Πολιτειών, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων προσδιορίζονται με το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, βρίσκονται στην 6η θέση στον κατάλογο των πλουσιότερων θρησκευτικών κοινοτήτων της Αμερικής.

Αυτό ακριβώς επιτρέπει στον συγγραφέα και δημοσιογράφο Αρκάντι Μάλερ να ισχυρίζεται ότι «το λόμπι των Φαναριωτών στην Ουάσινγκτον μέχρι στιγμής εξασφάλιζε ειδική υποστήριξη στο Φανάρι από τους Αμερικανούς πολιτικούς. <…> Η στενή συνεργασία του Φαναρίου και της Ουάσινγκτον οφείλεται κυρίως στη γενική αντίθεση στη γεωπολιτική αναζωογόνηση της Ρωσίας και στην ενίσχυση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σε διεθνές επίπεδο και η συμμετοχή επισήμων Αμερικανών ήταν ανεπιφύλακτα ειλικρινής σε όλη την απάτη με την «ουκρανική αυτοκέφαλη».

Ελπιδοφόρος: ο δρόμος προς τη θέση του πατριάρχη;

Για πολύ καιρό, ο Ελπιδοφόρος, ο οποίος ήταν ηγούμενος της μονής στη Χάλκη, δεν ξεχώριζε με τίποτα ιδιαίτερο. Η Θεολογική Ακαδημία, την οποία οι τουρκικές αρχές έκλεισαν το 1971, και ο νέος αρχιμανδρίτης επρόκειτο να την αναβιώσει, δεν έχει ανοιχτεί ακόμη. Ο μεταγενέστερος διορισμός στη θέση του Μητροπολίτη Πρωσίας ανθρώπου, ο οποίος ειλικρινά απέτυχε στο έργο της αποκατάστασης της διάσημης Θεολογικής Ακαδημίας, φαίνεται περισσότερο από παράξενο. Ωστόσο, η παραδοξότητα εξαφανίζεται μόλις δώσουμε προσοχή σε άλλες πτυχές του έργου του αρχιμανδρίτη και στη συνέχεια του Μητροπολίτη Ελπιδοφόρου.

Ακριβώς μέσω του Μητροπολίτη Ελπιδοφόρος ου το Φανάρι για πολλά χρόνια διατηρούσε τις επαφές του με ουκρανούς σχισματικούς.

Το μακρινό 2008, όταν για πρώτη φορά το θέμα της αυτοκέφαλης της UOC-KP τέθηκε σοβαρά υπόψη, στο Μητροπολίτης ξαφνικά απονεμήθηκε το υψηλότερο βραβείο του ουκρανικού κράτους – το παράσημο του Πρίγκιπα Γιαροσλάβ του Σοφού 5ου βαθμού.

Και στις 4 Απριλίου 2019, μετά την υπογραφή του Τόμου, ήταν ο Ελπιδοφόρος στον οποίο Πρόεδρος της Ουκρανίας Πετρό Ποροσένκο απέμενε τον ίδιο παράσημο, αλλά ήδη του 4ου βαθμού.

Εκτός από τις επιτυχίες στον τομέα της δωρεάς του μη κανονικού «εγγράφου» αυτοκέφαλης, ο Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος διακρίθηκε ως ένας από τους κύριους ιδεολόγους της έως τώρα άγνωστης διδασκαλίας για την απόλυτη και απαραβίαστη υπεροχή του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης στην οικογένεια των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Απαντώντας στη «Θέση για το θέμα της πρωτοκαθεδρίας στην Οικουμενική Εκκλησία», που εγκρίθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2013 από την Ιερά Σύνοδο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Ελπιδοφόρος έγραψε:

«Για πολύ καιρό στην ιστορία της Εκκλησίας ο πρωτοστάτης ιεράρχης της Οικουμενικής Εκκλησίας ήταν ο επίσκοπος της Ρώμης. Όταν διακόπηκε η Ευχαριστιακή κοινωνία με τη Ρώμη, ο κανονικός πρωθιεράρχης της Ορθοδόξου Εκκλησίας έγινε αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινούπολης. Στην περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως ανακαλύπτουμε μοναδικό συνδυασμό και των τριών επιπέδων πρωτείου, συγκεκριμένα: σε τοπικό επίπεδο (Αρχιεπίσκοπος της Νέας Ρώμης – Κωνσταντινούπολης), στον περιφερειακό (πατριάρχη) και οικουμενικό (Οικουμενικός Πατριάρχης). Αυτό το τριπλό πρωτείο μεταφέρεται σε ειδικά προνόμια, όπως τα δικαιώματα προσφυγής και το δικαίωμα χορήγησης ή αφαίρεσης αυτοκεφαλίας».

Ο Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος διακρίθηκε ως ένας από τους κύριους ιδεολόγους της έως τώρα άγνωστης διδασκαλίας για την απόλυτη και απαραβίαστη υπεροχή του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης στην οικογένεια των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Σε ένα άλλο μέρος της ίδιας απάντησης, που κιόλας, παρεμπιπτόντως, «Πρώτος χωρίς ίσους», ο Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος έγραψε:

«Η υπεροχή του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως δεν έχει καμία σχέση με τα δίπτυχα, που απλώς εκφράζοντας μια ιεραρχική τάξη. Αν μιλάμε για την πηγή της πρωτοκαθεδρίας, τότε αυτή η πηγή είναι η ίδια η προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος ως Επίσκοπος είναι ο πρώτος «μεταξύ των ίσων», αλλά ως αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινούπολης και ως εκ τούτου ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι ο πρώτος χωρίς ίσους (primus sine paribus)».

Δηλαδή η ίδια η προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου της Κωνσταντινούπολης αποτελεί πηγή πρωτείου. Μάλλον είναι περιττό να πούμε ότι τέτοιος ισχυρισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά η «ορθόδοξη» εκδοχή της αιρετικής διδασκαλίας της ρωμαϊκής εκκλησίας σχετικά με την υπεροχή (πρωτείο) του πάπα.

Φανάρι και Βατικανό

Κατά την πρόσφατη επίσκεψη της αντιπροσωπείας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στη Ρώμη για εορτασμό της Μνήμης των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, τόσο οι φαναριώτες όσο και οι Καθολικοί δήλωσαν επανειλημμένα τη μεγάλη επιθυμία τους να ξεπεράσουν γρήγορα το σχίσμα και να ενωθούν στην ενιαία ώθηση της ευχαριστιακής κοινωνίας.

Συναντώντας την αντιπροσωπεία του Φαναρίου στο Βατικανό, ο Πάπας Φραγκίσκος δήλωσε: «Ως Επίσκοπος της Ρώμης θα ήθελα να τονίσω για μια ακόμη φορά ότι για εμάς, τους καθολικούς, ο στόχος του διαλόγου είναι η πλήρης ενότητα στις επιτρεπόμενες διαφορές και όχι ενοποιητική ευθυγράμμιση, πολύ λιγότερο απορρόφηση».

Σε απάντηση ο Αρχιεπίσκοπος Τελμησσοῦ Ιώβ (Getcha), ο οποίος θεωρείται κύριος ειδικός για την Ουκρανία στο Φανάρι, διάβασε στον Πάπα την επιστολή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Αυτό το κείμενο, μεταξύ άλλον, λέει: «Η αποκατάσταση της ευχαριστιακής κοινωνίας μεταξύ των Εκκλησιών μας παραμένει η ειλικρινή μας ελπίδα, κύριος σκοπός των προσευχών μας και ο στόχος του διαλόγου της αλήθειας που έχει καθιερωθεί μεταξύ των Εκκλησιών μας».

Ο Πάπας, σε ως σημάδι ειδικής εύνοιας προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, χάρισε στην αντιπροσωπεία του Φαναρίου ένα μέρος των λειψάνων του Αγίου Αποστόλου Πέτρου. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιώβ εξέφρασε τη σκέψη ότι αυτό το δώρο είναι «προφητικό σημάδι της ενότητας των Εκκλησιών Ρώμης και Κωνσταντινούπολης».

Τι σχέση έχει ο Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος και η Ουκρανία;

Πίεση με το Τόμο

Ο Τόμο αυτοκεφαλίας έχει δοθεί πριν από οκτώ μήνες, αλλά μέχρι στιγμής καμία Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει αναγνωρίσει την ΟCU. Επιπλέον, οι εκπρόσωποι της πλειοψηφίας των Εκκλησιών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων από την ανώτατη διοίκηση, κατέστησαν σαφές ότι δεν πρόκειται να νομιμοποιήσουν ουκρανικούς σχισματικούς στο εγγύς μέλλον.

Στο πλαίσιο αυτό το έργο «Τόμο για την Ουκρανία» μοιάζει με καταφανή αποτυχία για όλους όσοι συμμετείχαν σε αυτό. Ο Πετρό Ποροσένκο έχασε τις εκλογές, ο «πατριάρχης» Φιλάρετος επέστρεψε στην προ Τόμου κατάσταση, ο πατριάρχης Βαρθολομαίος έχασε σοβαρά το κύρος του, ενώ ο Επιφάνιος Ντουμένκο έχει περισσότερα προβλήματα από λύσεις.

Αλλά σχεδόν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες εξέφρασαν την υποστήριξή τους στον Προκαθήμενο της UOC Μητροπολίτη Ονούφριος.

Σε αυτή την κατάσταση, φαίνεται, το Φανάρι και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποφάσισαν να κινήσουν όλους τους πιθανούς μοχλούς επιρροής για να λύσουν το πρόβλημα το συντομότερο δυνατό. Από τη μια πλευρά, χρησιμοποιούν πολιτικούς μοχλούς επιρροής στην ηγεσία των χωρών με κυρίαρχο ορθόδοξο πληθυσμό, από την άλλη πλευρά, χρησιμοποιούν εκκλησιαστικούς μοχλούς επιρροής στους ιεράρχες που δεν θέλουν να αναγνωρίσουν την ΟCU. Και εδώ πρόκειται κυρίως τις εκκλησίες της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας.

Στις 10 Ιουνίου, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος διοργάνωσε απροσδόκητη συνάντηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου και με τον Επιφάνιο, όπου υπολόγιζε να υπήρχε συλλείτουργο. Όμως ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος αρνήθηκε να παραμείνει στη λειτουργία και πέταξε πίσω στην Αθήνα.

Ωστόσο, ούτε το Φανάρι ούτε οι ίδιοι οι σχισματικοί δεν εγκατέλειψαν τις προσπάθειες να λάβουν την αναγνώριση ειδικά από την Εκκλησία της Ελλάδας.

Στις 8 Ιουλίου 2019, σε συνέντευξή του στο Ukrinform, ο Ευστράτιος Ζοριά τόνισε ότι η ΟCU «χρειάζεται ιδιαίτερα αναγνώριση από την Ελληνική ή την Κυπριακή εκκλησία». Ο δημοσιογράφος τον διορθώνει: «Από όλα κατά προτίμηση». Στο οποίο εκείνος απάντησε: «Από όλους. Αλλά αυτές οι δύο έχουν αποκλειστική επιρροή στην οικογένεια των Ελληνικών Εκκλησιών».

Και ήδη στις 15 Ιουλίου, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, σε συνέντευξή του στο ΤΣΝ, δήλωσε ότι η Εκκλησία της Ελλάδος θα είναι η πρώτη Εκκλησία που θα αναγνωρίσει την ΟCU.

Προκειμένου να επιλυθεί το πρόβλημα της αναγνώρισης της ΟCU, το Φανάρι και το Στέιν Ντιπάρτμεντ χρησιμοποιούν πολιτικούς μοχλούς επιρροής στην ηγεσία των χωρών με κυρίαρχο ορθόδοξο πληθυσμό και εκκλησιαστικούς μοχλούς επιρροής στους ιεράρχες που δεν θέλουν να αναγνωρίσουν τους σχισματικούς.

Και οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνουν επίσης ορισμένα βήματα. Στις 10 Ιουλίου 2019 ο Ντόναλντ Τραμπ, συγχαίροντας τον νέο Έλληνα πρωθυπουργό Μητσοτάκη, δήλωσε: «Η Ελλάδα είναι ένας από τους στενότερους συμμάχους μας».Σε ποιους τομείς ακριβώς εκδηλώνεται αυτή η συμμαχία; Σταθερότητα στην περιοχή και διμερές εμπόριο. Με άλλα λόγια, στην ελληνική κυβέρνηση έδωσαν να καταλάβει ότι οι οικονομικοί και κοινωνικοί παράγοντες εξαρτώνται άμεσα από τη σωστή κατανόηση των σημάτων που στέλνει ο Λευκός Οίκος.

ΗΠΑ παρέχει επιδεικτική υποστήριξη και στην Κύπρο. Προς το παρόν.

Στις 9 Ιουλίου το Στέιν Ντιπάρτμεντ κάλεσε τις τουρκικές αρχές να σταματήσουν τις δραστηριότητες γεωτρήσεων εξερεύνησης στα ανοικτά των ακτών της Κύπρου. Ο γραμματέας τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωσε ότι «αυτό το προκλητικό βήμα προκαλεί ένταση στην περιοχή. Καλούμε τις τουρκικές αρχές να σταματήσουν αυτές τις επιχειρήσεις και να καλούμε όλες τις πλευρές να συμπεριφερθούν με αυτοσυγκράτηση και να απέχουν από ενέργειες που αυξάνουν τις εντάσεις στην περιοχή».

Η Τουρκία αρνήθηκε και σε μια εβδομάδα κιόλας επιβλήθηκαν κυρώσεις σε αυτήν.

Είναι πιθανό ότι αυτές οι ενδείξεις προσοχής η κυβέρνηση των ΗΠΑ δείχνει για κάποιο λόγο. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει επανειλημμένα καταστήσει σαφές με τις ενέργειές του ότι η αναγνώριση της OCU αποτελεί μια από τις προτεραιότητές του και ως εκ τούτου η Αμερική θα προσπαθήσει να ασκήσει πίεση στην Εκκλησία μέσω των κυπριακών αρχών στο θέμα αναγνώρισης της νέας δομής στην Ουκρανία.

Τα συμπεράσματα έρχονται μόνα τους.

Το Βατικανό είναι το άνευ όρων κέντρο του καθολικού κόσμου. Το Φανάρι φιλοδοξεί το άνευ όρων πρωτείο στον Ορθόδοξο κόσμο. Με τις ενέργειές τις οι Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν τις φιλοδοξίες της για ηγεμονία άνευ όρων στον πολιτικό κόσμο. Και όλες αυτές οι δομές βρίσκονται σε στενές σχέσεις μεταξύ τους και προωθούν τα συμφέροντα αυτού της ανεπίσημης τριανδρίας. Το ζήτημα της αναγνώρισης της ΟCU είναι προφανώς στον τομέα των συμφερόντων τόσο του Φαναρίου, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ όσο και του Βατικανού, καθώς αποδυναμώνει την Ουκρανική και τη Ρωσική Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Ως εκ τούτου, η φροντίδα του Τόμο δεν είναι καθόλου θέμα ανιδιοτελής ανησυχίας για την Ουκρανία από τους «φίλους» μας από το εξωτερικό, από Κωνσταντινούπολη ή Βατικανό, όπως άρεσε να λένε στις ουκρανικές αρχές που έχουν φύγει. Η OCU είναι ένα γεωπολιτικό πρότζεκτ που λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντα πολλών. Αλλά αν οι Ουκρανοί συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν τον αριθμό είναι μεγάλη ερώτηση.


ΠΗΓΗ

Η συνωμοσία της παγκοσμιοποίησης !

Η συνωμοσία της παγκοσμιοποίησης !

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Αναγνώρισε η Εκκλησία της Ελλάδος την Εκκλησία της Ουκρανίας;

Θέμα αναγνώρισης της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας, θέτει εμμέσως πλην σαφώς, ο Σεβ. Μητροπολίτης Λαγκαδά κ. Ιωάννης.

Ο Μητροπολίτης Λαγκάδα συλλειτούργησε σήμερα, Κυριακή 28 Ιουλίου με τον Μητροπολίτη Κιέβου Επιφάνιο με αφορμή τους πανηγυρικούς εορτασμούς του βαπτίσματος των Ρως.

Επίσης πριν από λίγες ημέρες ο Μητροπολίτης Ιωάννης, συλλειτούργησε στον Λαγκαδά με τον Επίσκοπο Τσερνιβέσκι κ. Γερμανό της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δεν έχει αναγνωρίσει επίσημα της Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας, παρόλο αυτά δεν φαίνεται να αποτελεί εμπόδιο για συγκεκριμένους Ιεράρχες.

Γραφείο ρεπορτάζ:romfea.gr

ΠΗΓΗ

Άρχισαν ; Kιόλας; Οι ..."επαφές"; (Στενού τύπου; Ίσως;)

(Η ΛΕΖΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΟ ΄ΛΙΝΚ' https://www1.cbn.com/cbnnews/cwn/2019/june/greek-orthodox-church-in-us-gets-1st-new-leader-in-20-years ΓΡΑΦΕΙ ΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:)

Rabbi Arthur Schneier, senior rabbi of Park East Synagogue, presents a silver apple to welcome Archbishop Elpidophoros, the new leader of the Greek Orthodox Archdiocese of America, to New York, Friday, June 21, 2019. (Diane Bondareff/AP Image)

Έλληνες ομογενείς της Νέας Υόρκης μας απέστειλαν μία σειρά φωτογραφιών, όπως και ορισμένα στοιχεία απο τίς πρώτες επαφές - μεταξύ άλλων - που είχε στήν Νέα Υόρκη ο νεοεκλεγείς Αρχιεπίσκοπος Βορείου & Νοτ. Αμερικής μόλις λίγα 24ωρα απο τήν άφιξή του στήν αμερικανική μεγαλούπολη.

Τό ποιούς απεικονίζει το πρώτο στιγμιότυπο το επεξηγεί σαφώς η σχετική λεζάντα του ξένου ιστολογίου.

Όπως επίσης, είναι αντιληπτό το προσφερόμενο δώρο του αρχιραββίνου Άρθουρ Σνέϊερ στο νεοαφιχθέντα αρχιερέα, ένα αργυρό μήλο...

Αποτέλεσμα εικόνας για Rabbi Arthur Schneier recent meetings

ΕΔΩ ΞΑΝΑΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΦΕΡΘΕΝ ΑΡΓΥΡΟ ΜΗΛΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΙΡΑΒΒΙΝΟ ΣΤΟΝ κ.ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ.

ΕΚΕΙΝΟ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΝΤΥΠΩΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑΤΙΔΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ 

ΤΡΑΠΕΖΙ. 

ΠΟΙΟΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΞΕΡΕΤΕ; 

ΜΑ ΤΟΝ ΠΡ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ

ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΣΠΥΡΟΥ !!! 

ΩΣΤΕ ΕΤΣΙ; 

"ΤΙΜΑΤΑΙ" ΚΑΙ ΜΕ ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΑ ΑΓΑΛΜΑΤΙΔΙΑ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟΣ, ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ 

Α Ν Ε Ι Π Ω Τ Ο ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΒΑΘΙΑ ΔΙΑΙΡΕΣΗ

ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ; ΑΠΟ ΝΕΟΤΑΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΜΑΛΙΣΤΑ;

ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ & ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΤΙΜΟΥΝ ΤΑΧΑ;

Το ερώτημα είναι γιατί εδόθη προτεραιότης σε αυτή τήν συνάντηση του κ.Ελπιδοφόρου, όπως και ΤΙ ακριβώς είναι αυτό το ίδρυμα και ΤΙ σκοπούς έχει, που φαίνεται η επιγραφή του στήν εικόνα, να αναγράφεται πάνω στο 'πόντιουμ' του ομιλητού.

Αποτέλεσμα εικόνας για Rabbi Arthur Schneier - Appeal of Conscience foundation

ΠΕΡΙ ΤΟΥ (ΕΞΟΧΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ...) ΑΥΤΟΥ 

ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΚΟΠΩΝ 

ΤΟΥ, ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ:

http://www.appealofconscience.org/

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΔΕΙ ΠΟΤΕ ΜΑΣ, (ΕΣΕΙΣ;) ΤΗΝ "ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ" ΚΑΓΚΕΛΛΑΡΙΟ ΝΑ

ΘΩΠΕΥΕΙ ΤΟΣΟ ΖΕΣΤΑ ΣΤΟΝ ΩΜΟ ΜΕ ΤΟ ΔΕΞΙ ΤΗΣ ΧΕΡΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΞΕΝΟ ΗΓΕΤΗ

Ή ΕΠΙΣΚΕΠΤΗ.... (ΠΗΡΕ ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ 

ΤΗΣ, ΒΕΒΑΙΩΣ - ΒΕΒΑΙΩΣ!)

Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΣ 

ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΘΕΡΜΩΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΡΑΒΒΙΝΟ.

ΜΑΛΙΣΤΑ....

ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΡΑΠΕΖΙ (ΓΙΑΤΙ;) ΚΑΙ Ο ΘΕΩΡΟΥΜΕΝΟΣ ΩΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ

ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΗΤΡ.ΙΛΑΡΙΩΝ....

(ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ ΠΟΛΥ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΜΟΣΧΑ

ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ...)

...ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΚΑΙ Ο "ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ" ΠΡ.ΚΑΓΚΕΛΛΑΡΙΟΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΙΑΣ

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΚΟΥΡΤΖ.....

ΚΑΙ Ο πρ.ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΔΙΠΛΑ - ΔΙΠΛΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ

ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΥΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΑΡΧΙΡΑΒΒΙΝΟ....

ΦΙΛΙΚΗ ΚΟΥΒΕΝΤΟΥΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ...

ΟΛΟΙ, ΜΑ ΟΛΟΙ "ΠΕΡΝΑΝΕ" ΑΠΟ ΕΚΕΙ; ; ; ; ; ; ;

ΝΑ ΚΑΙ Η κ.ΚΡΙΣΤΙΝ "ΛΑΝΓΚΑΡΝΤ" ΚΑΙ Ο 

ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΑ ΔΥΣΟΝΥΜΟΣ ΧΕΝΡΥ ΚΙΣΣΙΝΓΚΕΡ.

ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΙΔΡΥΜΑ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΑΣΦΑΛΩΣ....

"Π Α Π Α Φ Λ Ε Σ Σ Α Σ"

ΠΗΓΗ

Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου - Η θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. θ΄ 1-8
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Στ΄ ἐπιστολῶν, Ρωμ. ιβ΄ 6-14

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

1. Μὲ πίστη καὶ μετάνοια

Τὴν Κυριακὴ αὐτὴ ἀναγινώσκεται στοὺς Ναούς μας ἡ περικοπὴ τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναοὺμ ἀπὸ τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο.

Σ᾿ αὐτὴν ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς μᾶς περιγράφει τὸν παράδοξο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐκεῖνοι ποὺ μετέφεραν τὸν ἄρρωστο, ἐπειδὴ τὸ πλῆθος τοῦ κόσμου τοὺς ἐμπόδιζε νὰ πλησιάσουν τὸν Κύριο μέσα στὸ σπίτι ποὺ δίδασκε, ἀνέβηκαν στὴ στέγη τοῦ σπιτιοῦ, ξεσκέπασαν ἕνα τμῆμα της καὶ ἀπὸ ἐκεῖ μὲ σχοινιὰ κατέβασαν τὸν παραλυτικὸ μπροστὰ στὸν Κύριο.

Καὶ τότε Ἐκεῖνος «ἰδὼν τὴν πίστιν αὐτῶν», ὅταν εἶδε τὴν πίστη τους, τοῦ παραλυτικοῦ καὶ ἐκείνων ποὺ τὸν μετέφεραν, εἶπε στὸν παραλυτικό:

–«Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ἔχε θάρρος, παιδί μου. Σοῦ ἔχουν συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες.

Μόνο ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος καταγράφει αὐτὰ τὰ ἐνθαρρυντικὰ λόγια, «θάρσει, τέκνον». Γιατί ὅμως τὰ εἶπε ὁ Κύριος; Διότι ὁ παραλυτικὸς ἀγωνιοῦσε μήπως δὲν τὸν δεχόταν ὁ Κύριος ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν του, οἱ ὁποῖες ἦταν ἡ αἰτία τῆς παραλυσίας του. Ὁ Κύριος ὅμως τὸν ἐνίσχυσε χρησιμοποιώντας μάλιστα ἕναν τρυφερὸ χαρακτηρισμό: «παιδί μου».

Ἔτσι μᾶς δέχεται πάντοτε ὅλους. Γι᾿ αὐ­τὸ κι ἐμεῖς ἂς μὴ διστάζουμε λόγῳ τῶν ἁ­μαρτιῶν μας νὰ καταφεύγουμε στὸν Κύριο καὶ νὰ Τοῦ διατυπώνουμε τὰ αἰτήματά μας. Ὁ Κύριος πράγματι προκαλεῖ δέος σὲ ὅποιον Τὸν πλησιάζει μὲ συναίσθηση, διότι εἶναι ὁ πανάγιος καὶ παντέλειος Θεός. Ἀλλὰ εἶναι καὶ «ὁ πρᾷος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ», ὁ προσηνής, ὁ φίλος τῶν ἁμαρτωλῶν (βλ. Ματθ. ια΄ [11] 29, 19).

Μόνο νὰ Τὸν πλησιάζουμε μὲ πίστη, μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη Του, μὲ διάθεση νὰ ὑπακούσουμε στὶς ἐντολές Του. Νὰ Τὸν πλησιάζουμε μὲ μετάνοια γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Τότε μᾶς θεωρεῖ οἰκείους Του, παιδιά Του, ἀκόμη καὶ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς.

Τίποτε ἄλλο δὲν ἑλκύει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας ὅσο ἡ ταπείνωση, ἡ συντριβή, ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἡ διάθεση διορθώσεως. Καὶ τότε θ᾿ ἀκοῦμε κι ἐμεῖς τὴ γλυκύτατη φωνή, τὸν ἐνθαρρυντικὸ λόγο ποὺ διαλύει κάθε σύννεφο ἀπελπισίας: «Θάρσει, τέκνον»· ἔχε θάρρος, παιδί μου!

2. Προστάζει, καὶ γίνεται

Ὁ Κύριος στὴ συνέχεια, ἀποστομώνον­τας τοὺς Γραμματεῖς ποὺ Τὸν κατηγοροῦ­σαν ἀπὸ μέσα τους ὡς βλάσφημο, εἶπε στὸν παραλυτικό:

–«Ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου». Σήκω ὄρθιος, πάρε στοὺς ὤμους σου τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου.

«Καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐ­τοῦ». Καὶ πράγματι ἐκεῖνος σηκώθηκε καὶ πῆγε στὸ σπίτι του.

Ἕνα πρόσταγμα, ἕνας λόγος, κι ἀμέσως ἔγινε πράξη. Εἶπε ὁ Κύριος: Σήκω καὶ πήγαινε· καὶ ὄντως σηκώθηκε καὶ πῆγε, ὅπως τὸν διέταξε ὁ Κύριος· ἀμέσως· τόσο εὔκολα! Αὐτὴ εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ μας, ἄπειρη, τέλεια, θαυμαστή. Μὲ τὴ λογικὴ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ κατανοήσει πῶς αὐτὴ ἐνεργεῖ· μόνο μὲ τὴν πίστη τὴν ἀντιλαμβάνεται καὶ τὴ γεύεται στὴ ζωή του.

Μὲ τέτοια διάθεση νὰ καταφεύγουμε σ᾿ Ἐκεῖνον, στὸν «ἰατρὸν τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν», μὲ πίστη ὄχι μόνο στὴν ἀγάπη καὶ συγκατάβασή Του, ὅπως ἐπισημάναμε παραπάνω, ἀλλὰ καὶ στὴν ἄπειρη δύναμή Του. Νὰ Τοῦ ἀναφέρουμε τὸν πόνο μας, τὴ δυσκολία μας, κι Ἐκεῖνος θὰ ἀπαντᾶ, κατὰ τὸ συμφέρον βέβαια τῆς ψυχῆς μας. Διότι δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀδύνατο στὸν Θεό, κανένα ἐμπόδιο ἀνυπέρβλητο, καμία ἀσθένεια ἀνίατη. Προστάζει, καὶ γίνεται ἀμέσως!

3. Δοξολογία γιὰ τὶς δωρεές Του

Τὰ παρόντα πλήθη εἶδαν καὶ θαύμασαν «καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις»· δόξασαν τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος ἔδωσε μέσῳ τοῦ Χριστοῦ τέτοια δυνατότητα στοὺς ἀνθρώπους, δηλαδὴ τοῦ νὰ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες τους καὶ νὰ θεραπεύονται μὲ ἕνα λόγο ἀθεράπευτες ἀρρώστιες τοῦ σώματος.

Ὅσοι εἶδαν τὸ θαῦμα καὶ δὲν ἦταν τυφλωμένοι ἀπὸ τὴ ζήλεια ὅπως οἱ Γραμματεῖς, χάρηκαν, διότι δόθηκε στοὺς ἀνθρώπους τέτοια δυνατότητα, τέτοια Χάρι. Χάρηκαν καὶ δόξασαν τὸν Θεό.

Τέτοια βέβαια θαύματα γίνονται καὶ σήμερα στὴν Ἐκκλησία μας. Θεραπεύονται πολλοὶ ἀπὸ ποικίλες ἀρρώστιες καὶ ὅλων μας συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Μεγάλοι ἐγκληματίες μετανοοῦν καὶ σώζονται. Ἄνθρωποι ἄθεοι καὶ ἀσεβεῖς βρίσκουν τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας.

Πολλοί, φθονεροὶ σὰν τοὺς Γραμματεῖς, χλευάζουν καὶ εἰρωνεύονται τὴν Ἐκκλησία σ᾿ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις. Ἐμεῖς ὅμως ἂς δοξάζουμε τὸν Θεὸ ὁλόψυχα, ποὺ καὶ στὴν ἐποχή μας ἐνεργεῖ μεγάλα θαύματα μέσῳ τῶν ἁγίων Του. Καὶ ἐπιτελεῖ τόσες νεκραναστάσεις ψυχῶν μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”



ΠΗΓΗ

Προς Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ.κ. Νικόλαο (Ανοικτή επιστολή)

Σεβασμιώτατε

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί επιζητούμε – πάντα προσευχώμεθα, ώστε οι Επίσκοποι να ακολουθούν πιστά το πνεύμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας,χωρίς οικουμενιστικές παραπλανήσεις.

Είπατε: «Η ανυπακοή στην Εκκλησία είναι αρχή αιρέσεως». Είναι αμφίσημη διατύπωση, που οδηγεί ολοφάνερα σε διαφορετικές εκκλησιολογικές πραγματικότητες αναφοράς.

Η Πατερική συνείδηση συλλαμβάνει διαφορετικούς θεολογικούς ιριδισμούς στην ίδια πρόταση: Εκεί που οι Βασίλειος, Αθανάσιος,Γρηγόριος και Χρυσόστομος θα έδιναν το νόημα της ανυπακοής ως αθέτηση της αλήθειας της Εκκλησίας, εσείς, Σεβασμιώτατε, ζητείτε μια νοησιαρχική υπακοή στη Διοίκηση της Εκκλησίας, χωρίς αυτή (η ποιμαίνουσα Εκκλησία) να ακολουθεί την Ορθόδοξη (δογματική) ακρίβεια της διαχρονικής εκκλησίας και την αντι-αιρετική συνείδησή της. Είναι αλήθεια, ότι μόνο με τις ερμηνευτικές αποφάνσεις των Πατέρων για την Εκκλησία, τιθασεύονται αυτές οι ανοικονόμητες πολυσημίες του οικουμενιστικού λόγου.

Η Εκκλησία δεν είναι προϊόν μιας κυρίαρχης Επισκοπικής βουλήσεως.Άλλο «Επισκοπική διακονία» και άλλο «Εκκλησία».

«Επί γης το ποίμνιον και ο ποιμένων εν ουρανώ· επί γης οι κληματίδες και εν ουρανώ η άμπελος», διευκρινίζει ο Ι. Χρυσόστομος (Λόγος Β΄,«Εις τον άγιον Ρωμανόν, P.G. 50).

Έχω παρατηρήσει, Σεβασμιώτατε, ότι η οικουμενιστική τακτική διατηρεί το συμπτωματικό επίπεδο με την Ορθοδοξία, π.χ. τους όρους«Εκκλησία», «υπακοή» και στη συνέχεια εκδιπλώνει τη δική της«θεολογική γλώσσα»! Όπως ακριβώς μια εφαπτόμενη ευθεία αγγίζει ανεπαίσθητα τον κύκλο και συνεχίζει την ευθεία πορεία της…

Τι λέτε, Σεβασμιώτατε, για την βωβότητα των ιεραρχών έναντι του οικουμενισμού;

Η αποδοχή του οικουμενισμού εκ μέρους της Διοικούσης Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδας είναι υπακοή στην Εκκλησία, συνάπτουσα τον ουρανό με τη γη;

Το περίεργο – σημείο των καιρών, ότι και όσοι εκ των επισκόπων είχαν διάκριση – φήμη ορθοδόξου ήθους και δράσης, δεν ανεκίνησαν ζήτημα καταδίκης της παναιρέσεως προς κατασφάλιση του δογματικού κύρους της Ορθοδόξου Εκκλησίας!

«Τοιούτων στενοχωριών άξιοι ήσαν οι Αθανάσιοι, οι Βασίλειοι,Γρηγόριοι και Χρυσόστομοι…» (Αρχιμ. Χριστόφορος Αθ. Καλύβας).Νοσταλγούμε τις ηγετικές επισκοπικές και μοναχικές μορφές της Ορθοδοξίας.

Ο Ι. Χρυσόστομος (για παράδειγμα) προβάλλει μια συνειδητή επισκοπική παρουσία – λειτουργία.

Στον εγκωμιαστικό λόγο του «εις τον Άγιον Μελέτιον – επίσκοπο Αντιοχείας», αναφέρει:

«Όταν ήρθε (ο Μελέτιος) δηλ. σαν τον Μωϋσή στην Αίγυπτο, απάλλαξε την πόλη από πλάνη αιρετική, απόκοψε τα σάπια και αθεράπευτα μέλη από το υπόλοιπο σώμα, κι έτσι έφερε ξανά ακέραια την υγείαστης Εκκλησίας το πλήθος».

Στο κείμενο παρατηρούμε:

- Η επισκοπική παρουσία – ποιμαντική πρέπει να έχει Αγιογραφική λειτουργία και σύνδεση με την Παράδοση, «καθάπερ Μωϋσής ειςΑίγυπτον».

- Η υγεία της Εκκλησίας βρίσκεται στην ορθή πίστη και όχι στην αίρεση, έστω και «συνοδικά» κατοχυρωμένη.

- Οι αμετανόητοι αιρετικοί αποτελούν «αθεράπευτα και σεσηπότα μέλη», χωρίς εκκλησιαστικότητα και χάρι. Υπάρχει σήμερα, στο σώμα των Επισκόπων (στην Ελλάδα) ένας άγιος Μελέτιος; Δυστυχώς, όχι!

Σεβασμιώτατε, η ανυπακοή στους οικουμενιστές επισκόπους δεν είναι«αρχή αιρέσεως», όπως εσφαλμένα πιστεύετε. Είναι υπακοή στην Εκκλησία! Αντίθετα, ο οικουμενισμός είναι «αίρεση αρχής».

Είναι «αίρεση αρχής», διότι επιδιώκει (εξουσιαστικά) αλλοίωση των πνευματικών αρχών της Ορθοδοξίας, ρύθμιση των ομαδικών σχέσεων των θρησκειών και αιρέσεων, προς ορισμένο τέλος – σκοπό, που είναι η πανθρησκεία.

Ειδικότερα (ενδεικτικά):

- Πιστεύει ότι είναι «η θεοταγής εντελέχεια της παγκοσμίου ιστορίας».

- Θεωρεί ότι ερμηνεύει «αυθεντικά» την Γραφή και το περιεχόμενο –έννοια της Εκκλησίας.

- Θεωρεί την Ορθόδοξη Εκκλησία τμήμα – κομμάτι της «διαιρεμένης»Εκκλησίας.

- Πιστεύει – διδάσκει, ότι οι Πατέρες δεν είναι το ασφαλές ερμηνευτικό κριτήριο μέσα στην Εκκλησία.

- Δημιουργεί «επισκοποκεντρικές» θεωρίες.

- Παρακάμπτει θεμελιώδεις εκκλησιολογικές θέσεις των Πατέρων.

- Συγκρότησε «σύνοδο» και αναγνώρισε τις αιρέσεις ως Εκκλησίες.

- Πέρασε το μήνυμά της στα ηγετικά κλιμάκια της Εκκλησίας.

Η απόσταση από τον οικουμενισμό (Αποτείχιση) είναι το θεμελιώδες χαρακτηριστικό γνώρισμα του συνειδητού Ορθοδόξου και της αντίληψής του για την Ορθοδοξία. Το ένα καθρεφτίζεται στο άλλο.Βαριά η ευθύνη των επισκόπων σήμερα, Σεβασμιώτατε, και των«δυνητικά» ησυχασμένων συνειδήσεων.

Επίκαιρα τα λόγια του Ι. Χρυσοστόμου:

«Και ποιος μπορεί ν’ αντέξη τη ραθυμία τους χωρίς να μιλήση; Ή ποιος μπορεί να τους συγχωρέση και να τους δικαιολογήση αυτούς που είδαν τόσο καιρό τη μητέρα (Εκκλησία), απόλαυσαν τα καλά της κι ύστερα έφυγαν μακριά; Αυτούς που δεν θέλησαν να ξανάρθουν πίσω κι έμοιασαν με τον κόρακα κι όχι με το περιστέρι του Νώε και μάλιστα ενώ η τρικυμία συνεχίζεται και η κακοκαιρία εκείνη, κι ενώ η ταραχή ξεσπά αγριότερη κάθε μέρα και η αγία αυτή Κιβωτός (ΟρθόδοξηΕκκλησία) βρίσκεται μπροστά μας κι όλους μας καλεί, κι όλους τους τραβά κοντά της και ασφάλεια μεγάλη δίνει σ’ όσους σ’ αυτήν καταφεύγουν» (Λόγος «εις τον μάρτυρα άγιο Λουκιανό» - P.G. 50).

Ο πιστός Σεβασμιότατε πρέπει να βρίσκεται σε μια εγρήγορση και ακατάπαυστη (Πατερική) ομολογία, σύμφωνη με τους Ι. Κανόνες.

Ο Ι. Χρυσόστομος μας δίνει μία πλήρη εικόνα της:

«Μετά παρρησίας την πίστιν ομολογώμεν· καταγελώμεν της εκείνων πλάνης. Καν επιχειρώσι τα μεν αυτών σεμνύνειν, τα δε ημετέρα καθαιρείν, μη σιγώμεν, μηδέ πράως φέρομεν, αλλ’ εκκαλύπτοντες αυτών την ασχημοσύνην, άπαντα μετά πολλής της σοφίας και της παρρησίας τα των Χριστιανών ανυμνώμεν· και καθάπερ ο βασιλεύς το διάδημα επί της κεφαλής, ούτω και ημείς την ομολογίαν πανταχού της πίστεως περιφέρωμεν. Ου γαρ ούτως εκείνον ο στέφανος, ως ημάς η πίστις και η ταύτης ομολογία καλλωπίζειν είωθε· μη δια ρημάτων δεμόνον, αλλά και δια των πραγμάτων αυτών τούτο ποιώμεν, και βίονάξιον της ομολογίας δια πάντων επιδεικνύμενοι, ίνα μη καταισχύνωμεν τα δόγματα εν τη των έργων φαυλότητι αλλά διαπάντων τον Δεσπότην ημών δοξάζοντες απολαύσωμεν και της ενταύθακαι της εκεί τιμής· ης γένοιτο πάντας ημάς επιτυχείν, χάριτι καιφιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ου και μεθ’ ου τωΠατρί δόξα, κράτος και τιμή, άμα τω αγίω και ζωοποιώ Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

Μετάφραση:

Να ομολογούμε την πίστη μας με θάρρος, να περιγελούμε την πλάνη τους. Κι αν προσπαθούν να παρουσιάζουν σεβαστά τα δικά τους και τα δικά μας ανάξια, να μη σωπαίνουμε, ούτε να ησυχάζωμε αλλά να ξεσκεπάζωμε τη ντροπή τους και να εγκωμιάζουμε όλα τα Χριστιανικά με περίσσια σοφία και θάρρος. Κι όπως ο βασιλιάς το στέμμα στο κεφάλι του, έτσι κι εμείς να παρουσιάζωμε παντού την πίστη μας,γιατί είναι φυσικό να μη τον ομορφαίνη εκείνον τόσο το στεφάνι, όσο εμάς η πίστη και η ομολογία της. Κι όχι μόνο με λόγια αλλά και στην ίδια την πράξη να το κάνωμε αυτό και να παρουσιάζωμε με κάθε ενέργειά μας ζωή αντάξια σε όσα ομολογούμε, για να μην τροπιάζουμε τα δόγματα που πιστεύουμε με τα ανόητα έργα μας,αλλά με όλα να δοξάζωμε τον Κύριο όλων μας, για να απολαύσωμε και την εδώ και την εκεί τιμή. Την οποία μακάρι όλοι μας να αξιωθούμε,με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, από τον οποίο και με τον οποίο ας έχη δόξα, δύναμη και τιμή ο Πατήρ μαζί και το άγιο και ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν» (Λόγος «εις τον Άγιο Λουκιανό).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας: "Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας"

 Μεγάλη και φοβερή είναι αυτή η εντολή του Χριστού. Όλοι μας, αρχίζοντας από μένα, συνεχώς κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον και γι’ αυτό θα δώσουμε λόγο στη Φοβερά Κρίση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού. Θα μας κρίνει Αυτός διότι και εμείς κρίνουμε τους άλλους, ψάχνουμε να βρούμε στον πλησίον μας το παραμικρό σφάλμα ενώ τις δικές μας αμαρτίες δεν τις βλέπουμε και ούτε θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.

Ο άγιος απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του λέει το εξής: «Διό αναπολόγητος ει, ω άνθρωπε πας ο κρίνων εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις· τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων, οίδαμεν δε ότι το κρίμα του Θεού έστι κατά αλήθειαν επί τους τα τοιαύτα πράσσοντας. Λογίζη δε τούτο, ω άνθρωπε ο κρίνων τους τα τοιαύτα πράσσοντας και ποιών αυτά, ότι συ εκφεύξη το κρίμα του Θεού» (Ρωμ. 2, 1-3).

Μεγάλη αλήθεια βρίσκεται σ’ αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου. Δεν προσέχουμε τα δικά μας ελαττώματα και τις αμαρτίες, ενώ στους άλλους βρίσκουμε πολλά σφάλματα. Ψάχνουμε να τα βρούμε και όταν τα βρίσκουμε, πάμε και τα διαλαλούμε σε όλον τον κόσμο. Έγινε πλέον κακή συνήθεια, μόλις μαθαίνουμε κάτι για τον πλησίον μας, να πηγαίνουμε και να το διαλαλούμε παντού. Η γλώσσα μας καίει και σπεύδουμε να πούμε στους άλλους αυτό που είδαμε και ακούσαμε.

Ξεχνάμε ότι αν εμείς κρίνουμε τους άλλους θα μας κρίνει και εμάς ο Θεός. Ξεχνάμε ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρίνουμε τον πλησίον διότι αυτό δεν είναι δική μας υπόθεση αλλά του Θεού, ο οποίος είναι Υπέρτατος Κριτής, ο οποίος μόνος γνωρίζει την καρδιά του ανθρώπου και μπορεί να αποδώσει δικαία κρίση. Εμείς όμως κατακρίνουμε τον πλησίον και πολλές φορές με πολύ βαριά λόγια. Δεν σκεφτόμαστε ότι ο αδελφός μας μπορεί να μετανόησε ήδη και να του αφέθηκε η αμαρτία του, επειδή μετανόησε βαθιά.

«Ώστε μη προ καιρού τι κρίνετε, έως αν έλθη ο Κύριος, ος και φωτίσει τα κρυπτά του σκότους και φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε ο έπαινος γενήσεται εκάστω από του Θεού» (Α’ Κορ. 4, 5). Εμείς, όμως, πάντοτε βιαζόμαστε να κρίνουμε τους άλλους και δεν περιμένουμε την κρίση του Χριστού. Είμαστε κριτές του πλησίον και όχι του εαυτού μας.

Ένας σοφός του Ισραήλ, ο υιός του Σειράχ είπε: «ακήκοας λόγον; συναποθανέτω σου θάρσει, ου μη σε ρήξει» (Σειρ. 19, 10). Πολύ σπουδαία είναι αυτά τα λόγια του. Εμείς ξεχνάμε ποτέ τα σφάλματα του αδελφού μας; Πεθαίνει μαζί μας ο κακός λόγος; Όχι, ποτέ. Εμείς τον διαδίδουμε και μ’ αυτόν τον τρόπο γινόμαστε σαν τις μύγες οι οποίες κυκλοφορούν παντού και παντού μεταδίδουν την μόλυνση. Πρέπει να είμαστε όχι σαν τις μύγες αλλά σαν τις μέλισσες οι οποίες πετάνε από το ένα λουλούδι στο άλλο μαζεύοντας το μέλι. Και εμείς πρέπει να μαζεύουμε το μέλι δίνοντας σημασία μόνο στο καλό που υπάρχει στον αδελφό μας.

Γι’ αυτούς που κακολογούν και κατακρίνουν τον αδελφό τους ο ψαλμωδός και προφήτης Δαβίδ είπε: «τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών» (Ψαλ. 5, 10). Ανοίξτε έναν τάφο και θα δείτε τι ακαθαρσίες υπάρχουν μέσα του και τι δυσοσμία. Η ίδια δυσοσμία, πνευματική δυσοσμία, βγαίνει από το στόμα μας όταν κατακρίνουμε τον πλησίον. Στον ίδιο ψαλμό που διαβάζεται στην πρώτη Ώρα ο προφήτης λέει: «απολείς πάντας τους λαλούντας το ψευδός» (Ψαλ. 5, 7). Εμείς όμως διώχνουμε αυτούς που κακολογούν μπροστά μας τον πλησίον; Όχι, δεν τους διώχνουμε αν και έπρεπε να το κάνουμε.

Αυτό που πρέπει εμείς να κάνουμε είναι να δαμάσουμε τη γλώσσα μας. Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι έχουμε πολλές αμαρτίες. Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας. Είπε ο ψαλμωδός: «ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων» (Ψαλ. 142, 3). Κανείς δεν είναι δίκαιος ενώπιον του Θεού, όλοι είμαστε ένοχοι. Αυτοί που κατακρίνουν τους άλλους, πολλές φορές, γίνονται και συκοφάντες επειδή τους κατηγορούν για κάτι αβάσιμο.

Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, για να διδάξει αυτούς, που τους άρεσε να κατακρίνουν τους άλλους, διηγήθηκε μια φορά την εξής ιστορία. Σε μία πολύ μεγάλη πόλη, στην Τύρο, ζούσε κάποτε ένας μοναχός, ζούσε εκεί και μία πόρνη ονόματι Πορφυρία. Μια μέρα όταν ο μοναχός αυτός περπατούσε στο δρόμο τον πλησίασε η Πορφυρία και του είπε: «πάτερ άγιε, σώσε με όπως και ο Χριστός έσωσε κάποτε μία πόρνη». Ο άγιος εκείνος μοναχός την πήρε από το χέρι και την πήγε έξω από την πόλη. Την οδήγησε σ’ ένα γυναικείο μοναστήρι για να καθαρθεί εκεί η ψυχή της με τα δάκρυα της μετανοίας. Στο δρόμο βρήκαν ένα μωρό που οι γονείς του το είχαν αφήσει και η Πορφυρία το πήρε για να το μεγαλώσει.

Όταν αυτό έγινε γνωστό μερικοί άνθρωποι που τους άρεσε πολύ να κατακρίνουν τον πλησίον τους άρχισαν να κακολογούν την Πορφυρία, λέγοντάς της: «Μπράβο, Πορφυρία, ωραίο παιδάκι κάνατε με τον μοναχό». Και τον μοναχό τον περιφρονούσαν και τον κακολογούσαν. Ο μοναχός όμως προσευχόταν αδιαλείπτως και για την Πορφυρία και για τον εαυτό του. Ήρθε η ώρα του να πάει σε άλλο κόσμο και όταν βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη παρακάλεσε να του φέρουν ένα θυμιατό με αναμμένα κάρβουνα. Πήρε τα κάρβουνα και τα έβαλε πάνω στο στήθος του. Η φωτιά δεν άγγιξε ούτε το σώμα του αλλά ούτε ακόμα και τα ρούχα. Τότε είπε ο μοναχός: «Να ξέρετε εσείς που κατακρίνατε την Πορφυρία και εμένα ότι είμαι αθώος. Η σαρκική αμαρτία δεν με έχει αγγίξει όπως δεν με άγγιξε τώρα η φωτιά αυτή».

Δεν αρκεί αυτό το παράδειγμα σ’ εκείνους που τους αρέσει να κατακρίνουν τους άλλους. Δε σταματάνε τις κακολογίες τους. Αλλοίμονό τους, όπως κρίνουν αυτοί τον πλησίον τους έτσι θα κριθούν από τον Θεό. Ο δικός μας μεγάλος άγιος, ο άγιος Δημήτριος, μητροπολίτης Ροστόβ, λέει το εξής, όταν αναφέρεται στην κατάκριση: «Μη κοιτάς τις αμαρτίες των άλλων αλλά πρόσεχε τη δική σου κακία. Διότι δεν θα δώσεις λόγο για τους άλλους αλλά μόνο για τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει ανάγκη να προσέχεις τους άλλους, πως ζει ο καθένας και ποιές αμαρτίες κάνει. Εσύ πρόσεχε τον εαυτό σου, Ευαρεστείς τον Θεό; Μοιάζει η ζωή σου με την ζωή των αγίων; Ακολουθείς και εσύ την οδό που ακολούθησαν αυτοί στη ζωή τους; Είναι ευχάριστο μπροστά στον Θεό το έργο σου; Ο άνθρωπος που κατακρίνει τους άλλους μοιάζει με έναν πονηρό καθρέφτη, ο οποίος ενώ αντανακλά τους άλλους, τον εαυτό του δεν τον βλέπει. Μοιάζει επίσης και με ένα ακάθαρτο λουτρό το οποίο τους άλλους τους πλένει ενώ το ίδιο μένει άπλυτο.

Το ίδιο και αυτός που κρίνει τους άλλους. Βλέπει τι τρώει, τι πίνει και ποιές αμαρτίες κάνει ο καθένας, τον εαυτό του όμως δεν τον βλέπει. Στον πλησίον του βλέπει ακόμα και την παραμικρή αμαρτία. Η δική του όμως η αμαρτία, όσο μεγάλη και να είναι, γι’ αυτόν είναι σαν να μην υπάρχει. Θέλει να μην ξέρει κανείς την αμαρτία του και να μην λέει τίποτα γι’ αυτή. Ενώ ο ίδιος τους άλλους τους συκοφαντεί, τους κρίνει και τους κατακρίνει». Δεν είναι δική μας η εικόνα που δίνει ο άγιος Δημήτριος; Ασφαλώς για μας μιλάει εδώ ο άγιος και ιδιαίτερα γι’ αυτούς που η κατάκριση και η συκοφαντία έγινε πλέον η ζωή τους και που βρίσκονται πολύ μακριά απ’ αυτό που λέει ο Ιησούς. Είναι οι άνθρωποι που θέλουν να βγάλουν το σκουπιδάκι από το μάτι του αδελφού τους ενώ οι ίδιοι έχουν στο δικό τους το μάτι ολόκληρο δοκάρι. Να μην τους μοιάζουμε. Να προσέχουμε τον εαυτό μας και να ζητάμε τη βοήθεια του Θεού σ’ αυτό τον δύσκολο αγώνα κατά του πάθους της κατακρίσεως. Να μην κρίνουμε για να μην κριθούμε και εμείς από τον Έναν Μοναδικό και Αιώνιο Κριτή, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, του οποίου η τιμή και το κράτος μετά του Ανάρχου Αυτού Πατρός και του Παναγίου και Ζωοποιού Πνεύματος. Αμήν.

------------------------------------------------------------

(Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας, «Λόγοι και ομιλίες», τ. Γ΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 140-145) Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Δεύτερο μήνυμα στην Ελλαδική Εκκλησία μετά το τελεσίγραφο μέσω του ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ-Ιλαρίων: Θα εμβαθύνει την υπάρχουσα διαίρεση μια αναγνώριση.

Τους Ιεράρχες της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κάλεσε «να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα της κατάστασης γύρω από τη μη κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία, που δημιουργήθηκε από τους διαφωνούντες με πρωτοβουλία του πρώην προέδρου Ποροσένκο και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου», δήλωσε σε συνέντευξή του στο RIA NOVOSTI ο πρόσφατα επισκεφθείς την Ελλάδα, Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων.

Αυτό είναι το δεύτερο μήνυμα που στέλνουν στην Ελληνική Εκκλησία για το ουκρανικό. Είχε προηγηθεί το τελεσίγραφο του εκπροσώπου της κανονικής ουκρανικής Εκκλησίας μέσω του ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ προ 20ημέρου λέγοντας τότε ο Μητροπολίτης Αντώνιος πως «Αν η ελληνική εκκλησία αναγνωρίσει το OCU θα θεωρηθεί σχισματική»!!

«Η επικοινωνία με τους επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος με πείθει ότι κατανοούν απόλυτα την πολυπλοκότητα και την αμφισημία της κατάστασης. Συγκεκριμένα, όλοι στην Ελλάδα γνωρίζουν ότι τον τόμο αυτοκεφαλίας έλαβε από τα χέρια του Πατριάρχη Βαρθολομαίου όχι η κανονική Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία ενώνει την πλειοψηφία του Ορθόδοξου πληθυσμού της Ουκρανίας, αλλά μια ομάδα σχισματικών που δεν έχουν κανονικές συνομιλίες» δήλωσε ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας, απαντώντας στην ερώτηση σχετικά με τις προοπτικές αναγνώρισης της νέας εκκλησιαστικής οντότητας από την εκκλησία της Ελλάδας.

Αυτή ήταν και η πρώτη επίσημη αντίδραση της Μόσχας μετά και την νέα τοποθέτηση Βαρθολομαίου ότι η Εκκλησία της Ελλάδος θα είναι η πρώτη από τις Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες του κόσμου που θα αναγνωρίσει την νέα ουκρανική εκκλησία.

«Σε αντίθεση με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, δεν θα ήθελα να κάνω προβλέψεις σχετικά με τις αποφάσεις της Εκκλησίας της Ελλάδας. Αυτή είναι αυτοκέφαλη Εκκλησία και πρέπει να λαμβάνει αποφάσεις ανεξάρτητα, χωρίς εξωτερική πίεση «, σημείωσε ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας.

Ταυτόχρονα, είναι πεπεισμένος ότι «η λύση στο πρόβλημα της διχοτόμησης της Ουκρανίας πρέπει να είναι πανορθόδοξη». «Αν υπήρχε μονομερής αναγνώριση από μία ή άλλη τοπική εκκλησία, αυτό θα εμβαθύνει μόνο την υπάρχουσα διαίρεση. Και το κοινό καθήκον μας είναι να διατηρήσουμε την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας», τόνισε με νόημα.

Δικαίωση από το Εφετείο

Στο μεταξύ τα πράγματα στο Κίεβο μοιάζουν βελτιωμένα για την διωγμένη από το καθεστώς Ποροσένκο κανονική ουκρανική Εκκλησία. Το 6ο Διοικητικό Εφετείο του Κιέβου αρνήθηκε να ικανοποιήσει μια έκκληση του Υπουργείου Πολιτισμού για μετονομασία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και άφησε σε ισχύ την απόφαση του Επαρχιακού Διοικητικού Δικαστηρίου για την αναστολή της μετονομασίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας.

Στις 20 Δεκεμβρίου, η Verhovnaya Rada ενέκρινε νόμο που υποχρέωνε την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας να αναφέρει στο όνομά της αναφορά στην Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία . Εν τω μεταξύ, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας θεώρησε ότι ήταν μια απόπειρα απόσυρσης του ιστορικά και νομικά κατοχυρωμένου ονόματός της και δήλωσε ότι πρόκειται να προσφύγει στο Συνταγματικό Δικαστήριο.

Στις 23 Μαρτίου, λίγο πριν από τις προεδρικές εκλογές, το Επαρχιακό Διοικητικό Δικαστήριο του Κιέβου άνοιξε μια υπόθεση σχετικά με την αξίωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας για αναγνώριση της απόφασης του Υπουργείου Πολιτισμού που την υποχρέωσε να αναφερθεί στο όνομα του Πατριαρχείου Μόσχας ως παράνομης , και στις 22 Απριλίου δικαιώθηκε αφού το δικαστήριο ανέστειλε τη διαδικασία μετονομασίας της.

Με τη σειρά του, το Υπουργείο Πολιτισμού κατέθεσε έφεση, η οποία απορρίφθηκε χθες.

Ονούφριος: Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος παραβίασε τους κανόνες της ζωής της Εκκλησίας.

Τέλος νέα παρέμβαση είχαμε και από τον Μητροπολίτη Ονούφριο.

«Αν και η αρχαία ορθόδοξη γη της Ουκρανίας υποφέρει από το πνευματικό χάος των εθνικιστικών και βίαιων σχισματικών, η ταλαιπωρία που προκαλείται από τέτοιες καταστάσεις είναι μια ευκαιρία για τους πιστούς να τελειοποιηθούν πνευματικά», ανέφερε ο επικεφαλής της κανονικής Εκκλησίας.

«Οι προσευχές και η υπομονή σε δύσκολες καταστάσεις καθιστούν το άτομο πιο πνευματικά τέλειο», ανέφερε σε νέα συνέντευξη στο περιοδικό Pastor and Flock της ουκρανικής εκκλησίας.

«Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος παραβίασε τους κανονικούς κανόνες και τους κανόνες της ζωής της Εκκλησίας. Προκάλεσε πνευματικό χάος στη χώρα μας, που έχει γεμίσει με πικρία τις καρδιές πολλών πιστών παιδιών της ιερής μας κανονικής Εκκλησίας «, πρόσθεσε ο Ουκρανός προκαθήμενος.

Ωστόσο, «Μέσα από αυτές τις δοκιμασίες που μας προκάλεσαν, ο Κύριος μας δίνει την ευκαιρία να δείξουμε την αγάπη και την πιστότητά σ ‘Αυτόν, την αγάπη για την καθαρή Ορθόδοξη πίστη και επίσης να ενισχύσουμε τις προσευχές μας ο ένας για τον άλλον και για εκείνους που μας προκαλούν θλίψη. Η αγάπη, η προσευχή και η υπομονή κάνουν έναν άνθρωπο πιο τέλειο και πνευματικά καλύτερο» εξήγησε.

Σημείωσε επίσης ότι η «εκκλησία» που δημιούργησε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι μια πολιτική οργάνωση και προσπαθεί να καταστήσει την Εκκλησία λειτουργό της πολιτικής και είναι δημιουργημένη μέσω εξαπάτησης και ανομίας.

ΠΗΓΗ

«Ο ακούων υμών, εμού ακούει»

Αναμφίβολα, οι λόγοι των ανθρώπων είναι εφήμεροι, ατελείς, χωρίς τελειωτικές απαντήσεις, όσο βαθειά και αν σκάψουν τον κτιστό κόσμο και την συνείδηση της ανθρωπότητας.
Ισχύει: «ignoramus et ignorabius», αγνοούμε δηλ. και θα αγνοούμε.

Όμως, το μυστήριο της Εκκλησίας δεν ξεκινάει από αισθητηριακές εμπειρίες, από πραγματικότητες της κτίσεως–φύσεως ή από γεγονότα της ζωής. Στη Γραφή, διαβάζουμε: «Η σοφία ωκοδόμησεν εαυτή οίκον και υπήρεισε στύλους επτά»(Παροιμ. Θ, 1).

Η Εκκλησία αποτελεί Θεανθρώπινο οργανισμό, με γήινη παρουσία αλλά ταυτόχρονα και ουράνια. Έχει δηλ. παρουσία στο «χθες», στο «νυν» και στο «αεί», ενωμένα χωρίς σύγχυση μεταξύ τους, ακριβώς όπως η θεότητα και η ανθρωπότητα στο πρόσωπο του Χριστού, που είναι η κεφαλή της.

Η Εκκλησία «ωκοδόμηται επί τω θεμελίω των Αποστόλων και προφητών», υπογραμμίζει ο Μ. Βασίλειος (Εις Ησαΐαν, P.G. 30). Είναι, οι άγιοι Απόστολοι, οι γνήσιοι φορείς της διδασκαλίας του Χριστού. Υπό την έννοια αυτή η Ορθόδοξη Εκκλησία ονομάζεται και Αποστολική, διότι διατηρεί ακέραια την πίστη των Αποστόλων, την διδασκαλία τους και την αδιάκοπη (Αποστολική) διαδοχή. Η μη τήρηση του ενός (Αποστολική διδαχή – Αποστολική διαδοχή) σε εισάγει στο χώρο των αιρετικών παρεκκλίσεων εκ της Ορθοδοξίας, εκ της ορθής δηλ. Εκκλησιαστικής παραδόσεως.

«Η δε διχοστασία πόθεν; από των δογμάτων των παρά την διδαχήν των Αποστόλων», διευκρινίζει ο Ι. Χρυσόστομος (Εις Ρωμ. Ομιλία 32).

Στις Πράξεις διαβάζουμε: «ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή των Αποστόλων και τη κοινωνία» (Πράξ. 2,2). Ως πνευματικοί Πατέρες, είχαν την ευθύνη–μέριμνα ολοκλήρου του πεδίου των χριστιανικών κοινοτήτων.

Ειδικά, για την επισκοπική εξουσία των Αποστόλων και τα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας, ο Απ. Παύλος τονίζει: «Ούτως ημάς λογιζέσθω άνθρωπος, ως υπηρέτας Χριστού και οικονόμους μυστηρίων Θεού» (Α΄ Κορινθ. Δ, 1).

Εργάτες δηλ. στον πνευματικό αμπελώνα του Κυρίου, διαχειριστές του λόγου του Θεού και των Μυστηρίων Του.

Ομιλούσαν για τον Χριστό και την Εκκλησία Του με αφετηριακή εμπειρία τους τον ίδιο τον Κύριο.

Να θυμηθούμε, δύο κρίσιμα υψηλά–αφετηριακά σημεία της Αποστολικής υπόστασης:

- «Αυτού ακούετε» (Ματθ. 17,5).
- «Ο ακούων υμών, εμού ακούει» (Λουκ. 10,16).

Άφησαν δηλ. οι Απόστολοι το χώρο της συστηματικής ανθρώπινης σκέψης–λογικής και εισήλθαν στην περιοχή της πνευματικής εμβίωσης του λόγου του Θεού.

Η Αποστολική–Εκκλησιαστική διδαχή, ως αλήθεια του Χριστού, δεν επιδέχεται μετασχηματισμούς–αιρέσεις.

Ο επίσκοπος δεν είναι οδηγητικός μίτος για ετεροδιδασκαλία, όπως συμβαίνει σήμερα, με τους οικουμενιστές.

Ο Αποστολικός λόγος και ο οικουμενιστικός λόγος αποτελούνασυμβίβαστα μεταξύ τους μεγέθη.

Ο Αποστολικός λόγος σε θέτει μέσα στην μοναδική–αληθινή Εκκλησία ενώ ο οικουμενιστικός σε θέτει εκτός Εκκλησίας.

Ο αγ. Γρηγόριος Νύσσης, διδάσκει:
«Οίδατε γαρ τίνων απορρηγνύμεθα και τίσιν αεί προσραπτόμεθα· της γαρ αιρέσεως αποσχιζόμενοι, τη ευσεβεία δια παντόςενραπτόμεθα, τότε άρρηκτον βλέποντες τον της Εκκλησίας χιτώνα, όταν απορραγή της προς την αίρεσιν κοινωνίας».Μετάφραση: «Βλέπετε από ποια γίνεται η απόσπασή μας και σε ποια προσραπτόμαστε πάντοτε. Αποσχιζόμαστε δηλ. από την αίρεση και ραβόμαστε για πάντα πάνω στο ύφασμα της ευσεβούς πίστης, βλέποντας πια τότε ακέραιο τον χιτώνα της Εκκλησίας, όταν αποσπαστεί από τη σχέση με την αίρεση» (Στον Εκκλησιαστή, Ομιλία Ζ΄. Ε.Π.Ε. 6).

Ερωτήματα: Όταν ένας οικουμενιστής επίσκοπος ενεργεί (φανερά) ως οδηγητικός μίτος στην αίρεση, τότε η μνημόνευσή του στην Θ. Λειτουργία, δημιουργεί βίωμα Ορθόδοξης ενότητας και Αποστολικής συνέχειας; Ισχύει, τότε, ο κατηγορηματικό λόγος του Χριστού: «Ο ακούων υμών, εμού ακούει»;

Εκείνο που πρέπει ιδιαίτερα να τονισθεί, είναι πως τα Μυστήρια και οι ιεροπραξίες δεν γίνονται «εξ ονόματος του Επισκόπου» αλλά «εν τω ονόματι Ιησού Χριστού»!

Ο Ι. Χρυσόστομος λέγει:
«Πάρεστι και νυν ο Χριστός την τράπεζαν κοσμών· ου γαρ άνθρωπος εστίν ο ποιών τα προκείμενα γενέσθαι σώμα και αίμα Χριστού. Σχήμα πληρών μόνον έστηκεν ο ιερεύς και δέησιν προσφέρει, η δε χάρις και η δύναμις έστιν η του Θεού, η πάντα εργαζομένη. Τούτο μου εστίν το σώμα φησί. Τούτο το ρήμα τα προκείμενα μεταρρυθμίζει» («Τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας», Απ. Διακονία 1953).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, 

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Σήμερα τιμούμε την μνήμη της Αγίας Παρασκευής, προστάτιδας των ματιών: Η ζωή και τα θαύματά της.

Η Εκκλησία τιμά στις 26 Ιουλίου τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής.
Σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση η Αγία Παρασκευή είναι προστάτιδα των ματιών και σε αυτήν προσεύχονται όσοι έχουν πρόβλημα με την όρασή τους.

Για ποιο λόγο, όμως, η Αγία Παρασκευή θεωρείται προστάτιδα των ματιών; Σύμφωνα με τον βίο της Αγίας ένα από τα βασανιστήρια που υπέστη ήταν αυτό της πυρακτωμένης περικεφαλαίας. Της τοποθέτησαν δηλαδή στο κεφάλι μια περικεφαλαία την οποία προηγουμένως είχαν πυρακτώσει.

Πρόκειται για ένα από τα σκληρότερα βασανιστήρια εκείνης της εποχής που είχε σαν αποτέλεσμα αργό και βασανιστικό θάνατο.

Σύμφωνα με τους βιογράφους της, η Παρασκευή δεν έπαθε το παραμικρό. Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα – καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη – για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε.

Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ’ άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Γι αυτό και τα περισσότερα τάματα που βρίσκονται κρεμασμένα στις εικόνες της Αγίας σε όλους τους Ορθόδοξους ναούς, είναι χρυσά ή ασημένια μάτια.

Θαύματα Αγίας Παρασκευής

«… Όλα τα παιδάκια πήγαιναν σχολείο μια φορά την ημέρα. Το Ιακωβάκι πήγαινε δύο. Το αγαπούσε πολύ, γιατί το σχολείο του στα πρώτα χρόνια ήτανε κι Εκκλησία, της Αγίας Παρασκευής.

Αργά το απόγευμα πήγαινε κι άναβε τα καντήλια. Πήγαινε μόνο του το παιδί και του άρεσε να μένει μέχρι το νύχτωμα. Προσευχότανε όσο ήξερε κι όσο μπορούσε.


Έπειτα έπαιρνε τον κατήφορο για το σπίτι, αφήνοντας το δάσος με τα πεύκα. Ένα απόγευμα όμως, θα᾽ τανε τότε οκτώ-εννέα ετών, εκεί που προευχότανε του εμφανίστηκε ολοζώντανη η αγία Παρασκευή ως μοναχή, όπως ήτανε στην εικόνα.

Το παιδί τρόμαξε, το ᾽βαλε στα πόδια κι έφτασε λαχανιασμένο στο σπίτι. Ούτε γύρισε να κοιτάξει πίσω από τον φόβο του.

Ξαναπήγε άλλη μέρα ν᾽ ανάψει τα καντήλια και του εμφανίστηκε πάλι. Και πάλι τρόμαξε. Έφυγε τρέχοντας τον κατήφορο, μα η Αγία βγήκε από το ναό, μίλησε γλυκά και καθησύχασε το παιδάκι.

Αυτό, τώρα, σταμάτησε να τρέχει, γύρισε να δεί ποιος του μιλούσε. Η Αγία Παρασκευή του εξήγησε ποια είναι, του ᾽πε να μη φοβάται, και το Ιακωβάκι ανέβηκε δειλά δειλά πάλι προς το εκκλησάκι.

Έκατσε κοντά της και την άκουσε προσεκτικά. Η εμφάνιση της Αγίας Παρασκευής επαναλήφθηκε πολλές φορές. Το Ιακωβάκι συνήθισε και δε φοβότανε πιά. Καθόσανε δίπλα δίπλα και μιλάγανε… τέτοια οικειότητα και αφελή παρρησία ο μικρός! Σε μία από τις πρώτες εμφανίσεις της η Αγία, όταν είχε ξεθαρρέψει ο μικρός, του είπε:
– Τι θέλεις, Ιάκωβέ μου, να σού χαρίσω για τις προσευχές που κάνεις και που περιποιείσαι το σπίτι μου;

Εκείνο δεν ήξερε τι να ζητήσει. Όμως το βράδυ ρώτησε τη μητέρα του, τη Θοδώρα. Εκείνη το συμβούλεψε απλοικά: «Να σού πεί, να σού δώσει, την τύχη σου». Το άλλο απόγευμα εμφανίστηκε η Αγία και απάντησε στο παιδί:

– Άκουσέ με. Θα δεις δόξες και τιμές πολλές, πολύς κόσμος θα ᾽ρχεται να σε δει, πολλά χρήματα θα έρχονται στα χέρια σου, αλλά δε θα μένουν (και πράγματι όλα επαληθεύτηκαν.

Τον τίμησαν τον γέροντα Ιάκωβο πλούσιοι και φτωχοί, σοφοί και αγράμματοι, άρχοντες και αρχόμενοι, καθηγητές πανεπιστημίου και ανώτατοι δικαστικοί, μοναχοί, ιερείς, επίσκοποι και πατριάρχες, που έφταναν τα τελευταία χρόνια στο μοναστήρι να τον γνωρίσουνε, να εξομολογηθούνε, να ωφεληθούνε, να πάρουνε την ευχή του.

Και χρήματα επίσης, τα τελευταία χρόνια, του έδιναν πολλά, μα κι αυτός τα προσέφερε όλα σε όποιους είχανε ανάγκη, δε μένανε στο σακούλι του – γιατί σ᾽ ένα σακούλι τα έβαζε, που δεν άδειαζε ποτέ, όσα και να ᾽δινε). Ο ίδιος, που τα διηγιόταν αυτά, πρόσθετε:

– Και μήπως ψέματα μου είπε, αδελφέ μου, η αγία Παρασκευή; Μικρή τύχη μου έδωσε; Μ᾽ έκανε ιερέα των μυστηρίων του Θεού!

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός γιά τήν Ἁγία Παρασκευή

«Νὰ εἰποῦμεν καὶ διὰ τὴν καλὴν γῆν. Ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἦτο δώδεκα χρονῶν κόρη ἀπὸ γένος εὐγενικόν. Μείνασα ὀρφανὴ ἐμοίρασεν ὅλην της τὴν περιουσίαν εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ μὲ αὐτὰ ἠγόρασεν τὸν παράδεισον. Καὶ μετεχειρίζετο ὡς φτιασίδια τὰ δάκρυα, ἐνθυμουμένη τὰς ἁμαρτίας της.

Ὡς σκουλαρίκια εἶχε τὰ ὦτα της ἀνοικτὰ διὰ ν᾿ ἀκούη τὰς Ἁγίας Γραφάς.

Ὡς κορδόνι εἶχε τὰς πολλὰς νηστείας, ὁποὺ ἔκαμνον τὸν λαιμόν της καὶ ἔλαμπεν ὡς ἥλιος.

Ὡς δακτυλίδια τοὺς κόμβους τῶν δακτύλων της ἀπὸ τὰς πολλὰς μετανοίας ὁποὺ ἔκαμνεν.

Ὡς χρυσοῦν ζωνάριον τὴν παρθενίαν ὁποὺ ἐφύλαξεν εἰς ὅλην της τὴν ζωήν.

Ὡς φόρεμα τὴν ἐντροπὴν ὁποὺ εἶχε εἰς τὸν ἑαυτόν της καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ὁποὺ τὴν ἐσκέπαζεν.

Ἔτσι ἐστολίζετο ἡ Ἁγία. Ἀνίσως καὶ εἶναι κανένα κορίτσι καὶ θέλη νὰ στολίζεται, ἂς στοχασθῆ τί ἔκαμνεν ἡ Ἁγία, νὰ κάμνη καὶ ἐκείνη, ἂν θέλη νὰ σωθῆ. Ἔτσι, ἀδελφοί μου, ἡ ἁγία...
Παρασκευὴ ἔμαθε γράμματα καὶ ἔγινε σοφώτατη. Καὶ διὰ τὴν καθαρότητά της τὴν ἠξίωσεν ὁ Θεὸς καὶ ἔκαμνε καὶ θαύματα. Ἰάτρευε τυφλούς, κωφούς· ἀνέστηνε νεκρούς.

Δυὸ Ἑβραῖοι, τέκνα τοῦ διαβόλου, βλέποντες τὴν Ἁγίαν νὰ κάμνη θαύματα, τὴν ἐφθόνησαν καὶ τὴν διέβαλον εἰς τὸν βασιλέα Ἀντωνίνον ὡς χριστιανήν. Τὴν κράζει λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ τῆς λέγει:
Ν᾿ ἀρνηθῆς τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήσης τοὺς θεούς, νὰ τὴν κάμνη βασίλισσαν.
Λέγει του ἡ Ἁγία:
Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀνόητη ὡσὰν ἐσένα, νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστόν μου καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν διάβολον· ν᾿ ἀφήσω τὴν ζωὴν καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν θάνατον. Ἄμποτε νὰ ἄφηνες καὶ σὺ τὸ σκότος καὶ νὰ ἤρχεσο εἰς τὸ φῶς.

Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, ἕνα κορίτσι νὰ ὁμιλῆ μὲ τοιαύτην παρρησίαν ἐμπρὸς εἰς ἕνα βασιλέα; Ὅστις ἔχει τὸν Χριστὸν μέσα εἰς τὴν καρδίαν του, δὲν φοβεῖται ὅλον τὸν κόσμον. Ἀνίσως θέλωμεν καὶ ἡμεῖς νὰ μὴ φοβούμεθα μήτε ἀνθρώπους μήτε δαίμονας, νὰ ἔχωμεν τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν μας.
Λέγει ὁ βασιλεὺς τῆς Ἁγίας:
Σοῦ δίδω τρεῖς ἡμέρες διορίαν· ἂν δὲν μοῦ ὑπακούσῃς, θὰ σὲ θανατώσω.

Λέγει του ἡ ἁγία:
Βασιλεῦ, ἐκεῖνο ὁποὺ θέλεις νὰ κάμης εἰς τρεῖς ἡμέρας, κᾶμε τὸ τώρα, διότι ἐγὼ δὲν ἀρνοῦμαι τὸν Χριστόν μου.
Τότε προστάζει ὁ βασιλεὺς καὶ ἄναψαν μίαν μεγάλην πυρκαϊὰν καὶ βάνουν ἕνα καζάνι γεμάτο πίσσαν καὶ θειάφι καὶ βράζει καλά. Βλέπουσα ἡ Ἁγία τὸ καζάνι ἐχαίρετο, ὅτι ἔμελλε ν᾿ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τοῦτον τὸν ψεύτικον κόσμον καὶ νὰ ὑπάγη εἰς ἐκεῖνον τὸν ἀληθινὸν καὶ αἰώνιον.

Προστάζει ὁ βασιλεὺς νὰ βάλουν τὴν ἁγίαν εἰς τὸ καζάνι διὰ νὰ καῆ. Ἡ Ἁγία ἔκαμε τὸν σταυρόν της καὶ ἐμβαίνει μέσα. Περιμένει δυὸ – τρεῖς ὥρας ὁ βασιλεὺς καὶ βλέπων ὁποὺ δὲν καίεται ἡ Ἁγία τῆς λέγει:
Παρασκευὴ διατὶ δὲν καίεσαι; Λέγει του ἡ Ἁγία: Διότι ὁ Χριστὸς ἐδρόσισε τὸ νερὸ καὶ δὲν καίομαι.
Λέγει της ὁ βασιλεύς: -Ράντισόν με καὶ ἐμὲ διὰ νὰ ἴδω, καίει;
Ἐπῆρεν ἡ Ἁγία μὲ τὰς δυό της χείρας καὶ τοῦ ρίπτει εἰς τὸ πρόσωπον καὶ εὐθύς, ὢ τοῦ θαύματος! ἐτυφλώθη καὶ ἐγδάρθη τὸ πρόσωπόν του.

Φωνάζει ὁ βασιλεύς:
Μέγας ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν καὶ εἰς αὐτὸν πιστεύω καὶ ἐγώ· καὶ ἔβγα νὰ μὲ βαπτίσῃς.
Ἐβγῆκεν ἡ Ἁγία καὶ τὸν ἐβάπτισε μὲ ὅλον του τὸ βασίλειον. Ἔπειτα τὴν ἀπεκεφάλισεν ἄλλος βασιλεὺς καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε.
Αὐτὴ ἡ Ἁγία ἔκαμε τὰ ἑκατὸν κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου». (Διδαχή Β΄)

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ