ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ..ΣΗΜΕΡΑ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ.....

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ..ΣΗΜΕΡΑ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ.....
ΕΥΧΟΜΑΙ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ ΜΟΥ...ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΕΡΝΑΤΕ ΜΟΝΟΙ..

ΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ...Η ΜΟΙΡΑ ΕΙΧΕ ΓΡΑΨΕΙ....
ΤΗΝ ΠΕΡΣΙΝΗ ΜΑΣ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ...ΑΥΤΗ ΑΣ ΤΑ ΠΕΤΑΞΕΙ...

ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ' ΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ..ΝΑ' ΜΑΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ..
ΣΕ ΟΛΟΝΩΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ..ΠΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ

ΤΟ 20 ΠΟΥ ΡΧΕΤΑΙ.....ΥΓΕΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ.....
ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ...ΚΑΛΑ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ...

ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΝΑ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΤΟΥΝ.ΤΟ 19 ΚΙ Η ΚΡΙΣΗ..
ΧΑΡΕΣ ΤΟ ΚΑΘΕ ΣΠΙΤΙΚΟ...ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΛΥΜΜΗΡΙΣΕΙ..

ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ..ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ Η ΤΥΧΗ....
ΚΙ ΟΤΙ ΚΑΛΟ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ...ΠΟΘΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙ..

ΧΡΟΝΕ ΜΟΥ ΗΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ..ΝΑ ΜΑΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙΣ...
ΦΥΓΕ ΜΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΑΣ.ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΛΕΙΨΕΙΣ..

ΕΣΥ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕ ΠΟΥ ΚΛΟΥΘΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΦΤΑΝΕΙΣ
ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΟΝΟ ΜΕ ΧΑΡΕΣ......ΠΟΔΑΡΙΚΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ....

ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΡΧΕΤΕ..ΚΙ ΟΛΟΙ Σ' ΑΥΤΟΝ ΕΛΠΙΖΟΥΝ..
Μ' ΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑ...ΤΟΝ Ε ΚΑΛΟΣΟΡΙΖΟΥΝ ...

ΠΑΛΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΙ ΟΝΕΙΡΑ ...Ν' ΑΛΑΞΕΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥΣ ...
ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΤΟ ΚΑΛΗΤΕΡΟ...ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΤΟΥΣ..

ΠΑΛΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ...ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΕΙ....
ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΙΣ ΚΑΚΙΕΣ ΤΟΥ...ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΑΡΕΣ Ν' ΑΦΗΣΕΙ..

ΕΤΣΙ ΚΙ ΕΓΩ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ.ΑΠ' ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΑ ΒΑΘΗ.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ.ΧΩΡΙΣ ΚΑΗΜΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΘΗ.

ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΕΣ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΑ ΣΑΣ...ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ..
ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΟ ΘΕΟ...ΣΚΕΠΗ ΤΗ ΠΑΝΑΓΙΑ !

( Άννα Βαρουδάκη )

Του χρόνου μας αρχή καλή και ο Χριστός μας προσκαλεί, την κακία ν’ αρνηθούμε μ’ αρετές να στολιστούμε.

Να ζούμε βίον τέλειον κατά το ευαγγέλιον, με αγάπη με ειρήνη και με τη δικαιοσύνη.

Χρόνια πολλά και ευτυχή με καθαρή κι αγνή ψυχή, με χαρά και με υγεία και τη θεία ευλογία.................

.Καλή και ευλογημένη χρονιά…Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ εὐλογήσει τὸ Νέο Ἔτος...


ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ: Κυριακό Κήρυγμα Σεβ. Μητροπολίτου κ.κ. ΑΝΘΙΜΟΥ της Κυριακής μετά τα Χριστούγεννα 29 Δεκεμβρίου 2019.

σ.σ. Ο μισόκαλος που θέλει να ξεριζώσει την Ελληνορθοδοξία βρήκε το «τρωτό» σημείο των Ελλήνων, το ράσο που σέβονται, και το φόρεσε σε ανθρωποδαίμονες που αρνούνται το Ευαγγέλιο. Οι ρασοφόροι ταγοί της Εκκλησίας σήμερα εξελίσσονται στους μεγαλύτερους ΠΡΟΔΟΤΕΣ, όχι μόνο της Πίστεως αλλά και της Πατρίδος. Αυτό που θα διαβάσετε δεν βγήκε από το στόμα κάποιου συριζαίου αλλά από χείλη Μητροπολίτη, ο οποίος πρόσφατα δήλωσε δημοσίως ότι δεν το ‘χει σε τίποτα να αλλάξει το Ευαγγέλιο εάν δεν συμφωνεί με αυτό ο κόσμος που συζητάει μαζί του!! Αδελφός που μου έστειλε το Κήρυγμα της Κυριακής (29/12/2019) του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως, έβαλε τον εύστοχο τίτλο ΜΑΣΟΝΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ. Πλήρως εναρμονισμένος με τα κελεύσματα της Νέας Τάξης, ο Αλεξανδρουπόλεως, σε εντεταλμένη υπηρεσία, «συμβουλεύει» το ποίμνιό του να παραδοθεί στην μωαμεθανική λαίλαπα που αποικίζει την Πατρίδα. Διαβάστε αδελφοί, ειδικά εσείς εκεί στην Αλεξανδρούπολη που κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου.

Σχόλιο Πᾶνος: Σᾶς συμβουλεύω, πρὶν τὸ διαβάσετε νὰ πάρετε κάποιο ἠρεμιστικό! Διαβᾶστε καὶ φρίξτε!!
Τὸ μόνο ποὺ ἔχω νὰ σχολιάσω, ὅτι ξεπέρασε στὴν προπαγάνδα ὅλους τοὺς πολιτικοὺς καὶ τὴν πρώην πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας ὅταν παρέδιδε τὴν προεδρία τῆς χῶρας στὸν ἑπόμενο, σίγουρα θὰ ἐνθυμῆσθε!!
Εὐχαριστοῦμε πολὺ τὸν ἀναγνώστη καὶ πολὺ καλό μας φίλο ποὺ μᾶς τὸ ἔστειλε.__________________________

ΤΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεὸς καὶ πρὶν τέσσερεις ἡμέρες γιορτάσαμε τὰ Χριστούγεννα, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ στὴ ζωή μας. Λέω «μᾶς ἀξίωσε», ἐπειδὴ εἶναι τιμὴ καὶ ἀξία γιὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ γιορτάζει τὴν ἐκ παρθένου γέννηση τοῦ Θεοῦ, ὡς ἀνθρώπου.

Εἶναι βεβαίως, ἐξίσου τιμητικὸ γιὰ μᾶς, τοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, «ἡ προσφορὰ τῆς γιορτῆς σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα», ἀφοῦ στὴν γλῶσσα μας περιγράφτηκαν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ συντάχθηκαν σὲ θεολογικὰ κείμενα καὶ ὕμνους, καὶ ἀπὸ τὴν γλῶσσα μας μεταφράστηκαν καὶ μεταφράζονται ἀκόμα, σὲ ὅλους τοὺς ἄλλους χριστιανικοὺς λαούς.

Ὅμως, τί θὰ γίνει μ’ ἐμᾶς, τοὺς Ἕλληνες; ποιὸ θὰ εἶναι τὸ μέλλον μας στὸν παγκόσμιο χάρτη; Τὸ βλέπουμε ὅλοι, ὅτι ἡ ὁμοιογένεια τῆς Πατρίδος μας χάνεται μὲ τοὺς χιλιάδες ἀλλοεθνεῖς ποὺ ἔρχονται καὶ θὰ μείνουν ἐδῶ. Σᾶς ὁμιλῶ γιὰ τὸ μεταναστευτικὸ γεγονός, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτραπεῖ, εἶναι παγκόσμιο. Ἔχει δίκαιες αἰτίες καὶ μπορεῖ (ἂν ἀξιοποιηθεῖ σωστά) νὰ φέρει καλὰ ἀποτελέσματα.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ θὰ μείνουν καὶ θὰ ριζώσουν ἐδῶ, τὰ παιδιά τους θὰ νιώθουν τὴν γῆ μας Πατρίδα τους (ὅπως ριζώσαμε κι ἐμεῖς σὲ τόσες ἄλλες Πατρίδες τῆς γῆς). Θὰ τοὺς ἀγκαλιάσουμε, ὅπως ἀγκαλιάσαμε τοὺς ὁμογενεῖς ἀπὸ τὴν πρώην Σοβιετικὴ Ἕνωση, τοὺς ἀλβανοὺς καὶ τόσους ἄλλους.

Θὰ πάρουν γιὰ νύμφες καὶ γαμπρούς, τὰ παιδιά μας· θὰ μᾶς κάνουν ὑπερήφανους ὅταν φέρουν ἔπαθλα καὶ πρωτειὲς (ὅπως ὁ Ἀντετοκούμπο), θὰ ἐργάζονται καὶ μὲ τὶς εἰσφορές τους στὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα μας θὰ ἐξασφαλίζονται οἱ δικές μας συντάξεις. Θὰ μεγαλώσουν οἱ πόλεις μας, θὰ κατοικηθοῦν τὰ ἔρημα χωριά μας καὶ θὰ γεμίσουν παιδικὲς φωνὲς οἱ χορταριασμένες αὐλὲς τῶν σχολείων μας.

Στὴ βόρεια Ἑλλάδα οἱ βαλκανικοὶ λαοὶ θὰ βγοῦν στὴν «Ἄσπρη θάλασσα» ἐκπληρώνοντας ἔτσι εἰρηνικὰ τὸν παλαιό τους πόθο. Ἡ κατάργηση τῶν συνόρων (ὡς εὐρωπαϊκὸ κεκτημένο) καὶ τὸ ἑλληνικὸ ὄνειρο (ὁ χαλαρὸς τρόπος τῆς ζωῆς μας) θὰ βοηθήσει στὴν γρήγορη ὁλοκλήρωση τῆς ὑφισταμένης πιὰ παγκοσμιοποίησης στὴν περιοχή μας.

Μικρὰ καὶ μεγάλα νησιὰ τοῦ Αἰγαίου θὰ πλημμυρίσουν ἀπὸ γειτονικοὺς μέχρι ἀπώτατους τουρίστες ποὺ θὰ ἀπολαμβάνουν τὸ εὔκρατο κλῖμα μας στηρίζοντας, βεβαίως, τὶς τοπικὲς οἰκονομίες. Στὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα, ἡ ἐγκαταλελειμμένη σήμερα χέρσα γῆ, θὰ καλλιεργεῖται ἀπὸ νιόφερτους γεωργοὺς ποὺ θὰ ἀξιοποιοῦν τὰ εὔφορα χώματά μας καὶ ζῶα, βοοειδὴ καὶ αἰγοπρόβατα, θὰ καταναλώνουν τὸ θαλερὸ χορτάρι τῆς ὑπαίθρου μας ποὺ σήμερα τὸ καίει ἀνεκμετάλλευτο ὁ ἥλιος.

Αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ στὴν ἀνθρωπογεωγραφία τῆς Πατρίδος μας, φυσικὸ εἶναι, νὰ φέρει ἀλλαγὴ καὶ στὴν πολιτισμικὴ εἰκόνα της. Τὰ μαθήματα στὰ σχολεῖα (κυρίως τῆς Ἱστορίας καὶ τῶν Θρησκευτικῶν), οἱ ἐθνικὲς γιορτὲς καὶ παρελάσεις, οἱ ἐθνικὲς ἀργίες καὶ τὰ σύμβολα, τὰ συνταγματικῶς κατοχυρωμένα, τὰ ἐργασιακῶς δεδομένα καὶ τὰ δημοσιονομικῶς κεκτημένα θὰ τροποποιηθοῦν, ἀπὸ πολὺ μέχρι καὶ ἄρδην.

Αὐτὲς οἱ ἀλλαγὲς θὰ εἰσχωροῦν ἀργά, διάσπαρτα, ἀλλὰ μὲ σταθερὴ ροὴ μέσα σὲ κάθε κοινωνικὴ διαστρωμάτωση τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς μας, γι’ αὐτὸ καὶ θὰ «χωνεύονται» εὔκολα. Θὰ γίνονται ἀβίαστα ἀποδεκτὲς ἀπὸ ὅλους μας, ὡς κατανοητὲς καὶ φυσιολογικές.

Οἱ μετακινήσεις τῶν πληθυσμῶν πάντοτε ἔφερναν σύγκρουση τῶν πολιτισμῶν, ἐπειδὴ ἡ ραχοκοκκαλιὰ κάθε πολιτισμοῦ εἶναι ἡ θρησκεία του. Ἐπειδή, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι θρησκεία, γι’ αὐτὸ εἶναι ἀδήριτη ἀνάγκη νὰ διατηρήσουμε οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι (τελείως ἀνόθευτη) τὴν δογματική μας γνησιότητα καὶ (ὅσο γίνεται περισσότερο) τὴν ἐθνική μας ταυτότητα.

Ὅσοι θὰ ρθοῦν στὴν Πατρίδα μας πρέπει νὰ βροῦν ἕνα φιλόξενο καὶ συγχρόνως δυναμικὸ πολιτισμικὸ περιβάλλον: τὴν ἱστορικὰ παραδοσιακὴ ἑλληνικὴ ἀρχοντιὰ σμιλεμένη ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη χριστιανική μας πίστη. Νὰ μᾶς βροῦν στέρεους στὴν Πίστη μας, ὄχι χλιαρούς· νὰ μᾶς βροῦν ἀκλόνητους στὴν Παράδοσή μας, ὄχι «καλάμια ποὺ τὰ δέρνει ὁ ἄνεμος»· νὰ μᾶς βροῦν «μεγαλέμπορους» τῶν ἑλληνικῶν ἀξιῶν μας, ὄχι «ψιλικατζῆδες».

Χρειάζεται ἀποφασιστικότητα, ὄχι κοινωνικὴ δειλία, ὄχι πνευματικὴ καχεκτικότητα! Γονεῖς, δάσκαλοι, κληρικοί, πολιτικοί, στρατιωτικοί, δικαστικοί, χειρώνακτες, ὑπάλληλοι, τεχνοκράτες, ἐπιστήμονες, ἑρευνητές, ἐπενδυτὲς καὶ ἐπιχειρηματίες, ἄνδρες καὶ γυναῖκες νὰ πάρουμε στὰ σοβαρὰ τὸν ἱστορικό μας ρόλο. Μέχρι πρόσφατα, ἡ Ἱστορία ἔχει καταπιεῖ πολλοὺς λαούς ποὺ ἀδράνησαν μπροστὰ σὲ νέες προκλήσεις καὶ δυναμικότερες τακτικές.

Ὅσοι θὰ ρθοῦν στὴν Πατρίδα μας, ἂν μᾶς βροῦν σκυμμένους, θὰ μᾶς προσπεράσουν. Ἂν μᾶς βροῦν συνειδητοποιημένους καὶ ὄρθιους, θὰ σταθοῦν μπροστά μας. Θὰ σεβαστοῦν τὴν πνευματική μας παράδοση καὶ δίπλα μας, ἂς ἀναπτύξουν καὶ τὴν δική τους. Ὅμως· προσέξτε παρακαλῶ! εἶπα: «δίπλα μας», ὄχι «ἐπάνω» μας.

Νὰ χτίσουν τὰ ἱερά τους, νὰ ἐμφανίσουν τὰ ἔθιμά τους, νὰ ἀναρτήσουν τὰ σύμβολά τους καὶ νὰ γιορτάσουν τὶς γιορτές τους, ἐπειδὴ ἡ ἑλληνικὴ δυναμικὴ ψυχὴ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πνευματικότητα, δὲν ἔχουν νὰ φοβηθοῦν τίποτε ἀπολύτως. Ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχουν! Ἦταν κι ἄλλες φορὲς στὴν ἱστορία μας ποὺ ζυμωθήκαμε μὲ ξένους καὶ «προχωρήσαμε» μαζί τους σὲ κάτι ἀνώτερο.
Ἐδῶ, σὰν καὶ νὰ σᾶς ἀκούω κάποιους νὰ μοῦ λέτε:

-Δὲν γίνεται νὰ ἀποφύγουμε ὅλη αὐτὴν τὴν δοκιμασία;

-Λυπᾶμαι, ποὺ τὸ ὁμολογῶ, ἀλλὰ εἶναι ἀργὰ πλέον! Λυπᾶμαι ποὺ θὰ σᾶς στενοχωρήσω, ὅμως, σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τέσσερεις ἡμέρες μετὰ τὰ Χριστούγεννα, μνημονεύει τὴν σφαγὴ τῶν νηπίων ποὺ διέταξε ἐκεῖνος ὁ κακοῦργος Ἡρώδης. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε κι ἐμεῖς ὅτι 250 μὲ 300.000 ἑλληνόπουλα σφαγιάζονται κάθε χρόνο μὲ ἔκτρωση. Ἤδη ἀπὸ τὸ 2017 οἱ γεννήσεις στὴν Πατρίδα μας εἶναι λιγότερες ἀπὸ τοὺς θανάτους. Αὐτὸς ὁ δείκτης δὲν ἀνατρέπεται πιά. Τὴν ἄδεια Χώρα μας θὰ ρθοῦν νὰ τὴν γεμίσουν ἄλλοι, ἐπειδὴ ἡ Ἱστορία δὲν ἀφήνει κενά, οὔτε κάνει χατήρια σὲ κανέναν. Μόνο ἡ μετάνοια γιὰ τὸ ἐθνικό μας ἔγκλημα θὰ μποροῦσε νὰ ἕλξει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅμως θὰ ὑπάρξει;

Ἡ ὑποκρισία βασιλεύει: ἂν μιὰ μάννα πετάξει τὸ παιδί της σὲ κάδο ἀπορριμμάτων ἢ ἂν κάποιο βρέφος χρειάζεται μετακομιδὴ στὸ Ἐξωτερικὸ γιὰ σπάνια θεραπεία, τότε ξεσηκώνεται τὸ πανελλήνιο! Ἂν τὸ ἴδιο παιδί, λίγες μέρες νωρίτερα σφαγιάζονταν σὲ ἰατρεῖο, δὲν θὰ τὸ νοιάζονταν κανείς. Ἂν ἦταν σκυλάκι, ὅμως, θὰ τὸ προστάτευαν οἱ νόμοι!

Εἶναι ἐντολὴ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μας νὰ κρούσουμε σήμερα τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. Ἂν σταματήσουμε οἱ Ἕλληνες νὰ αὐτοκτονοῦμε ἐθνικά, τότε θὰ συνεχίσουμε νὰ ὑπάρχουμε. Ἂν σταματήσουμε τὴν ἁμαρτία αὐτή, τότε θὰ μποροῦμε νὰ ἐλπίσουμε στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλιῶς, ἂς ἓτοιμαστοῦμε νὰ δοῦμε τὴν Χώρα μας σταυροδρόμι ὅπου θὰ κονταροχτυπιοῦνται λαοὶ καὶ πολιτισμοί, μέχρις ὅτου ἐπικρατήσει ὁ ἰσχυρότερος. Λύσεις ὑπάρχουν, ἀρκεῖ νὰ τὶς ἀποφασίσουμε ὡς Χριστιανοί, ὡς Ἕλληνες, ὡς ἄνθρωποι.

ΠΗΓΗ

Χίος: Μουσουλμάνοι έποικοι προσπάθησαν να πυρπολήσουν εκκλησία - Έκαψαν την Αγία Τράπεζα (βίντεο)

Τα ξημερώματα του Σαββάτου, μουσουλμάνοι έποικοι στη Χίο προσπάθησαν να πυρπολήσουν το ξωκλήσι της Παναγίας της Λειαπυργούσαινας στο Χαλκειός. 

Το ξωκλήσι αυτό βρίσκεται μόλις 200 μέτρα από τη δομή «φιλοξενίας» των παράνομων μεταναστών.

Αυτό μάλιστα είναι το δεύτερο περιστατικό εμπρησμού εκκλησίας μέσα σε 1,5 μήνα μετά τον Άγιο Χαράλαμπο, ο οποίος βρίσκεται επίσης δίπλα στη δομή.

Το περιστατικό έγινε αντιληπτό από κάτοικο της περιοχής που πήγε να ανάψει το καντήλι, αφού είδε την σιδεριά παραβιασμένη και την πόρτα της εκκλησίας να λείπει.

Οι δράστες όπως προκύπτει, είχαν ως στόχο όχι να κλέψουν αλλά να πυρπολήσουν την εκκλησία αφού πήραν το καντήλι και το τοποθέτησαν στην Αγία Τράπεζα με αποτέλεσμα να πάρει φωτιά το κάλυμμα της Αγίας Τραπέζης και να επεκταθεί και στον χώρος της Αγίας και Ιεράς Πρόθεσης, στον χώρο δηλαδή όπου γίνεται η προετοιμασία των προσκομιζομένων δώρων με σκοπό την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας.

Αυτό φυσικά δεν θα πρέπει να προκαλεί εντύπωση άλλωστε σε αρκετές μουσουλμανικές χώρες από τις οποίες προέρχονται οι αλλοδαποί που έχουν εγκατασταθεί στην χώρα μας, είναι γνωστό πως τους Χριστιανούς τους σκοτώνουν κατά βούληση και τις εκκλησίες τις καίνε ή τις τινάζουν στον αέρα. 

Δυστυχώς αυτή είναι η νέα πραγματικότητα που επιβάλλεται στους Έλληνες πολίτες, η οποία θα γίνει πολύ χειρότερη με την μόνιμη εγκατάσταση των μουσουλμάνων εποίκων στη χώρα.

Σε λίγα χρόνια η κάθε επίσκεψη σε εκκλησία θα γίνεται υπό το φόβο επίθεσης η τρομοκρατικής ενέργειας.

ΠΗΓΗ

Ἡ «ἀγάπη» τῶν οἰκουμενιστῶν και το «μίσος» τῶν ἁγίων

«ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΦΥΛΑΤΤΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΕΚΔΙΚΕΙΣΘΑΙ»

(Ἀρχιεπ. Ρώμης Λέων, πρὸς Φλαβιανόν, Ἀρχιεπ. Κωνσταντινουπόλεως. Δ΄ Οικ. Σύνοδος)

Ἕνας ἁπλός, λογικός, καλοπροαίρετος καὶ ἀμερόληπτος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ἀπορεῖ καὶ νὰ μὴν προβληματίζεται, παρακολουθώντας ὅλην αὐτὴν τὴν κακόγουστη παράσταση τῶν οἰκουμενιστῶν, ἡ ὁποία βρίθει ἀπὸ γελοῖες καὶ θλιβερὲς μεταπτώσεις. Ἀπὸ τὴ μία θαυμάζουν καὶ ἐπικαλοῦνται τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τῶν ἁγίων καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τοὺς ἀγνοοῦν ἀπαξιωτικὰ καὶ παντελῶς, πάντοτε σύμφωνα μὲ τὶς ἀνάγκες ἐξυπηρέτησης τῶν περιστάσεων ποὺ προκύπτουν στὸ δόλιο ἔργο τους. Ἀπὸ τὴ μία οἱ ἀλλεπάλληλες ἁγιοκατατάξεις καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἀσύστολη ἄρνηση ἐφαρμογῆς τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων αὐτῶν, τοὺς ὁποίους ἁγιοκατάσσουν! Μόνο ἕνας κακόβουλος καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε νὰ μείνει ἀσυγκίνητος μπροστὰ σ` αὐτὴν τὴν ἄθλια καὶ προδοτικὴ πορεία τους! 

Μὲ αὐτὴν πέφτουν σὲ ἀτελείωτες ἀντιφάσεις, ἐπινοώντας καὶ ἐκφράζοντας θεολογικῶς ἀκατανόητα πράγματα, ἀνάμεσα στὰ ὁποῖα ἐξέχουσα θέση κατέχει ἡ ἀπόρριψη τῆς πίστεως καὶ τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων καὶ ἡ θεοποίηση τῆς «ἀγάπης» καὶ τῶν συναφῶν αὐτῆς «ἀρετῶν»! Εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς θεολογίας τοὺς αὐτή, ἀφοῦ πετάχτηκε στὸν....κάλαθο τῶν ἀχρήστων ἢ τουλάχιστον κλείστηκε στὸ ἑπτασφράγιστο ντουλάπι τῆς λήθης, ἡ ἀλήθεια!

Ποιὰ ἀγάπη ὅμως καὶ ποιὰ εἰρήνη καὶ ποιὰ ἀδελφοσύνη; Στὸ ὄνομα τίνος; Μὲ ποιὸν κοινὸ παρονομαστή; ὅπως μᾶς ἔλεγαν οἱ μαθηματικοί μας στὸ σχολεῖο. Μέσα στὴ σύγχυση ποὺ προκαλοῦν τὰ καταιγιστικῶς ἐνσκήπτοντα «ἤξεις, ἀφήξεις», ἀπὸ στόματα, τὰ ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία ὅρισε νὰ λένε τὸ ναί, ναὶ καὶ τὸ οὔ, οὔ, δὲν προλαβαίνουμε νὰ ἐμπεδώσουμε τὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι! Καὶ καθημερινὰ βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ νέες ἐκπλήξεις.

Πατριάρχες καὶ λοιποὶ «ποιμένες» κάθε βαθμοῦ, τιτλοῦχοι καὶ μή, ὁρμώμενοι ἐκ τῶν καταγεγραμμένων καὶ κυρίως ἀγράφων νόμων τοῦ Κολυμπαρίου διεσπάρησαν ἀνὰ τὴν οἰκουμένη σὲ θέσεις κλειδιὰ καὶ μὲ ἕνα πρωτοφανὲς καὶ καλὰ συγκροτημένο κίνημα, ἐργάζονται πυρετωδῶς νὰ ἐγκαταστήσουν μὲ τὸ ἔτσι θέλω καὶ μὲ κάθε τίμημα τὴν νέα τάξη πραγμάτων, σ` ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν ὑπόσταση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὶς σχέσεις της μὲ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο. Παντοῦ καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ κέντρα εἰδήσεων, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, προβάλλεται ἡ ἀντιπαραδοσιακή, μεταπατερική, νεοπατερικὴ καὶ ἀντιπατερικὴ δράση τους καὶ ἐπαινεῖται, ὡς ἐπιβεβλημένη τάχα καὶ ἀναγκαία γιὰ τοὺς καιρούς μας.

«Ὡρίμασαν οἱ καιροί, μᾶς προειδοποιοῦν, γιὰ τὴν ἕνωση μὲ τοὺς παπικούς», διὰ στόματος πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. «Μὴν κωλύετε κανέναν νὰ προσέρχεται στὴ θεία Κοινωνία», ἐπίσης, διὰ στόματος κάποιου ἐπισκόπου ἀπὸ τὴν Ἀμερική. “Η αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας ἀποβλέπει μόνον στὸ πνευματικὸ συμφέρον τῶν Ὀρθοδόξων αὐτῆς τῆς χώρας", διὰ τοῦ Γαλλίας. «Οἱ Μονοφυσίται εἶναι ἀδελφοὶ χριστιανοί», διὰ τοῦ Ἀλεξανδρείας καὶ πάει λέγοντας. Ἀμέτρητοι οἱ ἐπίστρατοι γιὰ τὸ χτίσιμο τῆς «ἐκκλησίας» τῆς νέας Ἐποχῆς! Καὶ ὅλα αὐτά, διότι ἔπαψαν νὰ πιστεύουν στὴν μοναδικότητα τῆς Ἀλήθειας, τῆς ὁποίας φορέας καὶ φύλακας εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία!

Καὶ γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἀρχὴ καὶ νὰ γίνουμε πιὸ συγκεκριμένοι, θὰ ἀναφερθοῦμε σὲ ἕνα παράδειγμα μέσα ἀπὸ τὴν λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Στὰ ἀναλόγια τῶν ναῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κάθε πρώτη Κυριακὴ ἀπὸ τὴν 13η μέχρι τὴν 19η Ἰουλίου ψάλλουμε μία ἀκολουθία, ποὺ ἀναφέρεται σὲ αἱρεσιάρχες μὲ τὰ ὀνόματα Σέργιος, Σεβῆρος, Ὀνώριος, Εὐτυχής, Διόσκορος, Νεστόριος. Αὐτούς, οἱ σημερινοὶ Μονοφυσίτες τοὺς τιμοῦν ὡς ἁγίους τους. Αὐτούς, λέει ἡ ἀκολουθία μὲ τὰ τροπάριά της, τοὺς καταδίκασαν οἱ 630 θεοφόροι Πατέρες στὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνας: «Ἐν Χαλκηδόνι Σύνοδος ἡ Τετάρτη Διόσκορον, Εὐτυχῆ, Σεβῆρον τοὺς δεινοὺς κατέβαλεν, εἰς τέλος ἐξώσασα τὴν ἀκανθώδη πλάνην αὐτῶν, τὴν συγχυτικὴν τῶν οὐσιῶν τοῦ Σωτῆρος τῆς θείας Ἐκκλησίας, τοῦ Χριστοῦ καὶ Δεσπότου΄ μεθ` ἢς ὀρθοδοξοῦντες, μισήσωμεν δὴ τούτους». (τροπάριο H' Ὠδῆς τοῦ β΄κανόνος). 

Εἶναι φοβερὸ τὸ κλείσιμο τοῦ τροπαρίου, παρόμοιά του ὁποίου ὑπάρχουν καὶ σὲ ἄλλες ἀκολουθίες! Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστὴς εἶναι ἄκρως ἐπιεικὴς στὶς ἐπιστολές του, ὅπου μας λέει ἁπλῶς τό: «εἰ τὶς ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῶ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῶ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς». (Β΄ Ἰωάν. 10-11). Τὸ τροπάριο ὅμως, ἀφοῦ μᾶς ἐνημερώνει μέσα σὲ δύο ἀράδες γιὰ τὴν πλάνη τῶν ὡς ἄνω αἱρεσιαρχῶν καὶ τὴν νίκη τῆς ἀλήθειας, στὸ τέλος μᾶς δίνει ρητὴ ἐντολὴ νὰ τοὺς μισήσουμε!

Ἐντέλλεται κάτι ποὺ οἱ οἰκουμενιστὲς σοκάρονται, τὸ ἀπεχθάνονται, τὸ ἀπαξιώνουν, τὸ θεωροῦν ἀφιλάνθρωπο καὶ μὴ χριστιανικό. Ἀγνοοῦν τὸ ἁγιοπνευματικὸ τοῦ περιεχόμενο, διότι δὲν «γνωρίζουν», δὲν ἔχουν τὴν πείρα τῶν ἁγίων! Καὶ ἀντὶ νὰ κάνουν ὑπακοὴ στοὺς ἁγίους, μοιράζουν μὲ περισσὴ αὐταρέσκεια ἀγάπες, ἀμφοτέρωθεν καταστροφικές. Διότι ἄλλη εἶναι ἡ ἐπιρροὴ τοῦ ἀρχηγοῦ - αἱρεσιάρχη καὶ διδασκάλου σὲ μία αἵρεση καὶ ἄλλη ἑνὸς ἁπλοῦ μέλους τῆς αἵρεσης, ὅπως καὶ ἡ ἀντίστοιχη εὐθύνη ποὺ ἀπορρέει. Στὸν ἁπλὸ αἱρετικὸ ὑπάρχει ἐλπίδα μετανοίας. Στὸν αἱρεσιάρχη εἶναι ἀνθρωπίνως ἀδύνατον. Ἐκτός του ὅτι δὲν μετανοεῖ, ἐξαιτίας αὐτοῦ ὁδηγοῦνται στὴν ἀπώλεια ἀμέτρητες ψυχές. Μ` αὐτοὺς ἔρχονται σὲ διάλογο οἱ οἰκουμενιστὲς καὶ ἀντὶ νὰ «διεκδικήσουν» τὴν Ἀλήθεια, συναγωνίζονται σὲ ἐπιδόσεις ἀγαπολογίας, παραπλανώντας τοὺς πιστοὺς καὶ ἐκπληρώνοντας τὸν εὐαγγελικὸ λόγο: «κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν». (Μάτ. 23,14)

Ἡ κατάσταση «βύρσης σαπρᾶς κάκιστον ὄζει», βρωμάει χειρότερα ἀπὸ τὸ σάπιο τομάρι τοῦ ζώου! Ἀφοῦ λοιπὸν τοὺς συμπεριλαμβάνουν ὅλους ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων στὴν Ἐκκλησία καὶ ἐξισώνουν τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, τοὺς προτείνουμε νὰ ἀλλάξουν τώρα, σήμερα, ὅλες τὶς ἀκολουθίες στὰ λειτουργικὰ βιβλία, γιὰ νὰ μὴν πέφτουμε ἐμεῖς οἱ τιποτένιοι σὲ ἀντιφάσεις. Νὰ μὴν ἔχουμε τύψεις συνειδήσεως! Ἀλλά, ποιὸς ἀμφιβάλλει πῶς αὐτὴ θὰ εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἑπόμενες προγραμματισμένες κινήσεις τους; Μὴ χειρότερα! Καί … «Θου, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου»!!!

Σάββας Ἠλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 28-12-2019

ΠΗΓΗ

Προετοιμάζουν την ἕνωση με τους Παπικούς .

Δεῖτε ἕνα ἀποκαλυπτικὸ βίντεο ποὺ ἐνημερώνει τὸν πιστὸ λαὸ γιὰ τὶς ἐνέργειες τοῦ σχισματικοῦ Ἐπιφανίου καὶ τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ποὺ σκοπὸ ἔχουν τὴν ἕνωση μὲ τοῦ Παπικούς.

Μὲ τὴν ἐμφάνιση τῆς σχισματικῆς «Ἐκκλησίας» στὴν Οὐκρανία (ΟCU) παρατηροῦμε ἔντονη ἐντατικοποίηση τῶν ἐπαφῶν τῶν φαναριωτῶν καὶ σχισματικῶν μὲ τοὺς Οὐνίτες καὶ Ρωμαιοκαθολικούς. Τόσο ὁ Ἐπιφάνιος ὅσο καὶ οἱ ἐκπρόσωποι τῆς UGCC (Οὐκρ. Ἑλληνόρυθμης Ἐκκλησίας) ἔκαναν ἀρκετὲς δηλώσεις γιὰ τὴ μελλοντικὴ συνεργασία καὶ ἑνότητα, οἱ ὁποῖες στέφθηκαν τόσο ἀπὸ τὴν ΟCU ὅσο καὶ ἀπὸ τῆς UGCC ὅτι τὸ κλειδὶ γιὰ τὴν ἑνότητα αὐτῶν τῶν ὁμολογιῶν βρίσκεται στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴ Ρώμη. Εἶναι γενικὰ ἀποδεκτὸ ὅτι οἱ συζητήσεις γιὰ τὴν πιθανὴ ἕνωση μεταξύ της ΟCU καὶ τῆς UGCC εἶναι ὑπερβολή, κλιμάκωση καὶ θεολογία συνωμοσίας. Ὡστόσο, σὲ αὐτὸ τὸ βίντεο θὰ παρέχουμε μόνο….
συγκεκριμένα στοιχεῖα συλλειτουργῶν μεταξύ τους μόνο κατὰ τοὺς δύο μῆνες τοῦ 2019. Ἀλλὰ μὲ τοὺς καθολικοὺς (οὐνίτες) δὲν συλλειτουργοῦν μόνο οἱ «ἱεράρχες» τῆς ΟCU. Θὰ δείξουμε παράδειγμα συλλείτουργου μὲ αὐτοὺς καὶ τῶν ἱεραρχῶν τοῦ Φαναρίου, ἀκόμη καὶ τοῦ ἐπικεφαλῆς τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

orthodoxia-ellhnismos.gr

Σεβ. Δημητριάδος: Τὸ κοράνιον εἶναι βιβλίον πολιτισμοῦ!

Ο ΑΣΥΓΚΡΑΤΗΤΟΣ στὰ «ἀνοίγματα» τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ, Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος σὲ πρόσφατη συν­­έντευξή του, ἀναφέρθηκε στὸ Ἰσλάμ, ξεστομίζοντας κυριολεκτικὰ ἀνεπίτρεπτες ἀπόψεις. Δεῖ­τε τί εἶπε:

«Στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογικὴ Σχολὴ τῶν Ἀθηνῶν διδαχτήκαμε τὸ Ἰσλάμ. Ἔδωσα μάθημα γιὰ τὸ Ἰσλάμ. Εἶναι λάθος νὰ ποῦμε ὅτι ὅλο τὸ Ἰσλὰμ εἶναι τζιχαντιστὲς καὶ θέλει “ἱερὸ πόλεμο’’. Βεβαίως, ὑπάρχουν στοιχεῖα ποὺ ὅποιος τὰ παραφράσει ἢ τὰ πάρει στὰ χέρια του γιὰ πολιτικοὺς λόγους, μπορεῖ νὰ τὸ μετατρέψει σὲ πολεμικὴ μηχανή. Καὶ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ὅμως δὲν ἀπέτρεψε τὶς Σταυροφορίες. Ἡ παρερμηνεία ἔφερε αἷμα. Ὡς βιβλίο πολιτισμοῦ ὁ καθένας πρέπει νὰ διαβάσει τὸ Κοράνι, καὶ δὲν ἔχει νὰ χάσει τίποτα, γιατί ὅμως ἕνας Εὐρωπαῖος, ὅταν διαβάζει τὸ Κοράνι γίνεται τζιχαντιστής; Ἔχει χάσει τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ μέσα ἀπὸ τὸ Κοράνι ποὺ εὐκολύνει τὰ πράγματα νομίζει ὅτι μπορεῖ νὰ βρεῖ νόημα στὴ ζωή του. Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε παράδοση, μυστικισμό, ἔχουμε τὴν ἀλήθεια» (Ἱστ. Κατάνυξη)!

Σεβασμιώτατε: διδασκόμαστε τὸ Ἰσλὰμ στὶς Θεολογικὲς Σχολές, γιὰ νὰ μάθουμε τὶς κακοδοξίες του καὶ ὄχι γιατί εἶναι ἀξία. Δὲν χρειάζονται παρερμηνεῖες τοῦ Κορανίου, γιὰ νὰ φανεῖ ὁ ἐξτρεμισμὸς τοῦ Ἰσλάμ, διότι εὐθέως διατάσσει τὸν «Ἱερὸ Πόλεμο» καὶ τὴν ἐξόντωση τῶν «ἀπίστων». Τὸ Εὐαγγέλιο ἀποτρέπει τὶς σταυροφορίες, τὶς ὁποῖ­ες ἔκαμαν οἱ «φίλοι» σας αἱρετικοὶ παπικοί. Τηρώντας ἐπακριβῶς τὶς διατάξεις τοῦ Κορανίου γένεσαι τζιχαντιστής, διαφορετικὰ δὲν εἶσαι συνεπὴς μουσουλμάνος. Τώρα, τὸ κατὰ πόσον τὸ Κοράνιο «εἶναι βιβλίο πολιτισμοῦ» τὸ μαρτυροῦν, ἡ παιδεραστία, ἡ πολυγαμία, ἡ καταπίεση καὶ ὑποτίμηση τῆς γυναίκας καὶ πολλὰ ἄλλες «ἀξίες», ποὺ διδάσκει καὶ ἐπιβάλλει! Ἀποτελοῦν, στ’ ἀλήθεια, γιὰ σᾶς, οἱ φρικώδεις διατάξεις τοῦ Κορανίου τὸ πρότυπο τοῦ πολιτισμοῦ καὶ μποροῦμε νὰ βροῦμε σ’ αὐτὸ νόημα ζωῆς; Μπορεῖτε ἐπίσης νὰ μᾶς διευκρινίσετε τί σημαίνει ἡ φράση σας ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες «ἔχουμε μυστικισμό»; Διότι ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι ὁ μυστικισμὸς ὑπάρχει στὸν ἀποκρυφισμό, ἐνῷ στὴν Ἐκκλησία μας ὑπάρχει ἁγιοπνευματικὴ πνευματικότητα. Λυπούμαστε καὶ ἀνησυχοῦμε!

orthodoxostypos.gr

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν -«Μέλλει γάρ Ηρώδης ζητείν το Παιδίον ,του απολέσαι αυτό»

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. β΄13-23
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Γαλ. α΄,11-19

«Μέλλει γάρ Ηρώδης ζητείν το Παιδίον ,του απολέσαι αυτό»

Στην Ευαγγελική περικοπή, που διαβάζεται μετά τη μεγάλη Δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει ότι Άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο και τον πρόσταξε να πάρει το νεογέννητο βρέφος και τη μητέρα Του και να αναχωρήσει για την Αίγυπτο, διότι ο Ηρώδης σκόπευε να αναζητήσει τον Χριστό για να Τον φονεύσει.

Κατ’ αρχήν, πρέπει να πούμε ότι η «πολεμική» διάθεση κατά του Χριστού και της Εκκλησίας δεν είναι νέο φαινόμενο. Πάντοτε υπήρχε. Ουσιαστικά, το ορθόδοξο ήθος είναι σταυρικό ήθος. Και είναι όντως αδύνατο να εκφράσουμε, δια της λογικής μας και μόνο, τον αποστελλόμενο προς εμάς υπό του Θεού πλούτο της σταυρικής οδού. Το γεγονός αυτό του διωγμού, που επαναλαμβάνεται στην ιστορία του κόσμου, θέτει ενώπιόν μας ένα ερώτημα που πολλές φορές έχει ανάγκη κατηγορηματικής επιλύσεως: Πώς να αντιδρά κάποιος στους διωγμούς του κόσμου τούτου; Την απάντηση τη δίνουν οι Άγιοι και οι Μάρτυρες της Εκκλησίας.

Οι άνθρωποι του Θεού δεν είναι στωικοί και απαθείς, ούτε κατ’ ανάγκην εθελοντές μαχητές. Είναι συνήθως ταπεινές προσωπικότητες, που όμως αντί να σκληρυνθούν ή να επαναστατήσουν κατά την ώρα της δοκιμασίας, εγκαταλείπονται στον Χριστό με μιαν απεριόριστη εμπιστοσύνη. Ο Χριστός τότε τους ελευθερώνει από τον πόνο και τους γεμίζει από χαρά.

Υπάρχει όμως και μια άλλη όψη του μαρτυρίου. Ο διωγμός των Αγίων και των Χριστιανών τους τοποθετεί στην πρώτη γραμμή, μεταξύ εκείνων που γίνονται αντικείμενα εκμεταλλεύσεως και καταπιέσεως και τους κάνει να είναι αλληλέγγυοι. Κατ’ αυτόν τον τρόπο το χριστιανικό μαρτύριο προσλαμβάνει μια ιδιαίτερη σπουδαιότητα μέσα στη μεγάλη ιστορία του αγώνα υπέρ των δικαιωμάτων του ανθρώπου, υπέρ του σεβασμού του προσώπου και της κοινωνίας των προσώπων. Η πιστότητα στον Χριστό άχρι θανάτου διέρχεται απαραίτητα από την πιστότητα στην προσωπική συνείδηση. Ο άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα Θεού, έχει ουράνιες ρίζες, είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από τον κόσμο και την ιστορία, και για τον λόγο αυτό είναι αναλλοίωτος. Όταν τον θανατώνουν, ευλογεί τους δημίους του, απευθύνεται στη συνείδηση τους. Αρνείται τη βία, για να επικαλεστεί τη μόνη επανάσταση: την επανάσταση των συνειδήσεων. Αυτό μας αποκαλύπτει και ο πρωτομάρτυρας Στέφανος.

Η μη υποταγή στο όνομα της συνειδήσεως και της πίστεως, στο όνομα της ύψιστης προσωπικής ελευθερίας, αποδεικνύει ότι η εξουσία βρίσκει τα όριά της στο μυστήριο του προσώπου. Το δίδαγμα του διωγμού είναι ότι ο Θεός είναι η ελευθερία του ανθρώπου. Το πρόσωπο δεν είναι εκ του κόσμου τούτου και για τον λόγο αυτό δύναται να τον μετατρέψει. Η παρουσία της Εκκλησίας και η μαρτυρία της ελευθερώνουν τον κόσμο από τη μοίρα, για να του δώσουν διέξοδο προς τις δυνάμεις και τους καρπούς του Πνεύματος.

Αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα εκείνων που διώκονται στο όνομα του Χριστού από τους «Ηρώδες» κάθε εποχής.

Σήμερα, που η λεγόμενη Νέα Τάξη πραγμάτων, μέσα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, εκφράζεται και ως μια εξουσιαστική παρουσία, η μαρτυρία της συνειδήσεώς μας προσλαμβάνει τεράστιες διαστάσεις που εγγίζουν το παρόν και μέλλον μας, την ανθρωπιά και τον πολιτισμό μας, το ήθος και τη δημιουργικότητα μας ,τη μαρτυρία και την παρουσία μας, ως ορθόδοξων χριστιανών, μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Οι Χριστιανοί, αρνούμενοι κάθε εξουσία, καλούμαστε να γίνουμε φτωχοί και ειρηνικοί δούλοι του Χριστού, που θεμελιώνει την ελευθερία του προσώπου, φορείς παντός του πληρώματος του Θεού.

Γιώργος Σαββίδης

…………………………………..

Ματθ. 2,13 Ἀναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό.

Ματθ. 2,13 Οταν δε αυτοί ανεχώρησαν, ιδού άγγελος Κυρίου εφάνηκε δι' ονείρου στον Ιωσήφ και του είπε· “σήκω αμέσως χωρίς αναβολήν και πάρε το παιδίον και την μητέρα του και φύγε εις την Αίγυπτον, και μένε εκεί, μέχρις ότου πάλιν εγώ σου είπω· διότι ο Ηρώδης θα αναζητήση το παιδίον, δια να το θανατώση”.

Ματθ. 2,14 Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον,

Ματθ. 2,14 Και ο Ιωσήφ εσηκώθηκε αμέσως, παρέλαβε νύκτα το παιδίον και την μητέρα αυτού και έφυγεν εις την Αίγυπτον.

Ματθ. 2,15 καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου.

Ματθ. 2,15 Και έμενε εκεί, έως ότου απέθανε ο Ηρώδης και έτσι εξεπληρώθη και επραγματοποιήθη πλήρως εκείνο, που είχε λεχθή από τον Κυριον δια του προφήτου, ο οποίος είπε· “από την Αίγυπτον εκάλεσα τον υιόν μου”.

Ματθ. 2,16 Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσε παρὰ τῶν μάγων.

Ματθ. 2,16 Τοτε ο Ηρώδης, όταν είδε ότι οι Μαγοι τον εξεγέλασαν, ωργίσθη παρά πολύ, και επάνω εις την φονικήν οργήν του έστειλε δημίους και έσφαξε όλα τα παιδιά, που ήσαν εις την Βηθλεέμ και εις τα περίχωρα αυτής από ηλικίας δύο ετών και κάτω, σύμφωνα με τον χρόνον, τον οποίον είχε εξακριβώσει από τους μάγους.

Ματθ. 2,17 τότε ἐπληρώθη τὸ ῥηθὲν ὑπὸ Ἱερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος·

Ματθ. 2,17 Τοτε εξεπληρώθη εκείνο που είχε λεχθή από τον προφήτην Ιερεμίαν, ο οποίος είχε προφητεύσει·

Ματθ. 2,18 Φωνὴ ἐν Ῥαμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ῥαχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν.

Ματθ. 2,18 “Κραυγή πόνου και σπαραγμού ηκούσθη εις την περιοχήν Ραμά· θρήνος μεγάλος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς· όλαι αι μητέρες της περιοχής, απόγονοι της συζύγου του Ιακώβ Ραχήλ (η οποία είχε ταφή εκεί) έκλαιαν και εκόπτοντο δια τα φονευθέντα τέκνα των και δεν ήθελαν με κανένα τρόπον να παρηγορηθούν, διότι τα αθώα αυτά πλάσματα δεν υπάρχουν πλέον”.

Ματθ. 2,19 Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ

Ματθ. 2,19 Οταν δε απέθανε ο Ηρώδης, ιδού άγγελος πάλιν Κυρίου εφάνη δι' ονείρου στον Ιωσήφ, που έμενε εις την Αίγυπτον

Ματθ. 2,20 λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου.

Ματθ. 2,20 και του είπε· “σήκω, πάρε το παιδίον και την μητέρα αυτού και πήγαινε, χωρίς φόβον, εις την χώραν των Ισραηλιτών. Διότι έχουν πλέον αποθάνει εκείνοι, που εζητούσαν να αφαιρέσουν την ζωήν του παιδίου”.

Ματθ. 2,21 ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ.

Ματθ. 2,21 Αυτός δε εσηκώθη, επήρε το παιδίον και την μητέρα του και επανήλθεν εις την Παλαιστίνην.

Ματθ. 2,22 ἀκούσας δὲ ὅτι Ἀρχέλαος βασιλεύει ἐπὶ τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ Ἡρῴδου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ᾿ ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας,

Ματθ. 2,22 Οταν όμως ήκουσε ότι εις την Ιουδαίαν βασιλεύει αντί του Ηρώδου του πατρός του ο Αρχέλαος (μοχθηρός επίσης ηγεμών) εφοβήθη να μεταβή εκεί. Λαβών δε οδηγίας από τον Θεόν στο όνειρόν του ανεχώρησε και επήγε εις τα μέρη της Γαλιλαίας (όπου ηγεμόνευεν ο Ηρώδης Αντίπας, ολιγώτερον σκληρός από τον αδελφόν του Αρχέλαον).

Ματθ. 2,23 καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.

Ματθ. 2,23 Και αφού ήλθεν εκεί, εγκατεστάθη εις την πόλιν ονομαζομένην Ναζαρέτ· και έτσι εξεπληρώθη αυτό που είχε προαναγγελθή από τους προφήτας, ότι δηλαδή ο Ιησούς “θα ονομασθή (περιφρονητικώς από τους εχθρούς του) Ναζωραίος”.

ΠΗΓΗ

ΒΙΝΤΕΟ: Οι κακοδοξίες της Αίρεσης του Παπισμού και η σχεδιαζόμενη παγκόσμια φυλακή του Αντιχρίστου.

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον (Κεφάλαιο 5, στίχος 18):
«…ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται.»

δηλαδή: «…σας διαβεβαιώνω ότι όσο υπάρχει ο ουρανός και η γη, έως τη συντέλειά του, ούτε ένα γιώτα η ένα κόμμα, ούτε δηλαδή η πιο μικρή από τις Εντολές, δεν θα πάψει να ισχύει από το Νόμο του Θεού και δε θα χάσει το κύρος της…»

Ο Ίδιος λοιπόν, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, μας τόνισε οτι δεν μπορεί να αλλάξει το παραμικρό από το Νόμο Του, από το Λόγο Του, από τις Εντολές Του, επομένως όποιος τολμήσει να αλλάξει το παραμικρό, αυτός είναι και ονομάζεται ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ και κατά συνέπεια δεν έχει καμία θέση στην ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, όπως ομολογούμε στο
ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ.

ΟΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ:
1. Θεωρεί κτιστή και όχι άκτιστη τη Θεία Χάρη και την ενέργεια του Θεού (Η μεγαλύτερη βλασφημία στην Αγία Τριάδα).
2. Το φιλιόκβε (filioque), η αντίληψη δηλαδή οτι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται «και εκ του Υιού» (filioque) και όχι μόνο εκ του Πατρός (αντίθετα με το Σύμβολο της Ορθοδόξου Πίστεώς μας)….

Η συνέχεια στο βίντεο που ακολουθεί !

ΠΗΓΗ

Οικουμενιστικά σημαίνοντα.

Του Απόστολου Σαραντίδη

Στο δημοτικό σχολείο υπάρχει ένα μάθημα στη Γλώσσα, το οποίο επαναλαμβάνεται σε πολλές τάξεις στην υποτυπώδη Γραμματική που διδάσκεται, και αφορά στα παρώνυμα. Προηγείται η διδασκαλία των ομώνυμων. Στα ομώνυμα η κατανόηση είναι ευκολότερη. Περίπου ομόηχα με σχεδόν καθόλου κοινή σημασία τα πρώτα (εδώλιο – ειδώλιο), ακριβώς ομόηχα με εντελώς διαφορετική σημασία τα δεύτερα (φύλο, φύλλο, φίλο). Από κει και πέρα, συνώνυμα, παράγωγα, αντώνυμα, που υπάρχουν σε όλες τις γλώσσες και τα συντακτικά.


Αμιγής κλάδος της φιλολογίας αποτελεί η Γλωσσολογία και από όλο το υλικό και τη μεθοδολογία της θα σταθούμε σήμερα ιδιαιτέρως στα σημαίνοντα και στα σημαινόμενα που εξετάζει η επιστήμη της σημειωτικής. Πολύ απλά, εξηγούμε ότι σημαίνον είναι αυτό που ακούγεται, ο ήχος, και σημαινόμενο αυτό ή αυτά που εννοείται ή εννοούνται ως ιδέα, η αντίληψη, η έννοια αυτή καθ’ αυτή. Το νόημα, που στη λογοτεχνία είναι ανάγκη να ερευνήσουμε κάτω ή πίσω από μια λέξη για να ανακαλύψουμε την ιδιαιτερότητα της φράσης, όπως ο συγγραφέας επιθυμεί να τη συνδέσει με το προηγούμενα και τα επόμενά του. Το οποίο είτε είναι διαφορετικό κάθε φορά μέσα στον ίδιο χρόνο είτε σε διαφορετικούς χρόνους. Η λειτουργία είναι καθαρά νοητική στα πλαίσια του κατ’ εικόνα και εξασκείται από τις πρώτες ώρες της ζωής του ανθρώπου. Λέγοντας ζωή, εννοούμε και αυτήν μέσα στον αμνιακό σάκο διότι το έμβρυο είναι ικανό να κωδικοποιεί ερεθίσματα από τότε και ακουστικά μηνύματα διότι δέχεται κυρίως αυτά. Άνθρωπος λοιπόν εξ άκρας συλλήψεως, και το μικρό παιδί αρέσκεται να παίζει με τις λέξεις πολύ πριν επισκεφθεί τον εκπαιδευτικό του χώρο. Από τότε είναι που αρχίζει να μαθαίνει τη μητρική του γλώσσα.

Δεν είναι καθόλου κακό να παίζουμε με τις λέξεις αρκεί να μην τις προσδίδουμε σε δεδομένη στιγμή και εποχή μεγαλύτερη ή μικρότερη σημασία από αυτήν που πράγματι έχουν. Η γλώσσα ως ζωντανός οργανισμός μέσα από τα χείλη των συνανθρώπων, διαχρονικά αλλάζει, παραλλάσσεται και μεταλλάσσει νοήματα. Τούτο είναι εντελώς φυσιολογικό αρκεί να έχουμε λόγω Παιδείας πρόσβαση στο γλωσσικό μας παρελθόν. Εκτός αν γίνεται βίαια ή με σκοπιμότητα πολιτική ή εχθρική κίνηση, κάτι που στην τελευταία γενιά έγινε. Εχθρική επιβολή γλωσσικού εκβαρβαρισμού είχαμε στα χρόνια κυρίως της Οθωμανοκρατίας στην Ανατολία. Το παράδειγμα των τουρκόφωνων ορθόδοξων Καραμανλήδων είναι χαρακτηριστικό.

Εσχάτως ζήσαμε και στον εκκλησιαστικό χώρο τη γλωσσική αυθαιρεσία, η οποία ως τεχνικός όρος «terminus technicus» όπως πήγε να πλασαριστεί, φαινομενικά δεν δημιουργεί πρόβλημα. Ομιλούμε για τον όρο, λέξη, συνώνυμο, αντώνυμο, παράγωγο, παρώνυμο, ομώνυμο, διαλέγουμε και παίρνουμε, εκκλησία, και για να συνεννοούμαστε σε επιστημονική βάση ας το αποκαλούμε εξαρχής, σημαίνον. Ένα ηχητικό ελληνικό σύνθετο παράγωγο τετρασύλλαβο δηλαδή, από την πρόθεση εκ και το ρήμα καλώ. Το αρχικά σημαίνον, ένα (1). Από κει και πέρα, παίρνουμε διαχρονικά πληθώρα σημαινόντων: σύναξη, συνέλευση, μάζωξη, συνάθροιση, αγορά, θρησκεία, ναός, εκκλησία Xριστού, τοπική επισκοπή, μητρόπολη, διοίκηση χριστιανική, διοίκηση χριστιανική ξένη, διοίκηση χριστιανική αυτοκέφαλη, ορθοδοξία, ξένη εκκλησία, τοπική εκκλησία, ορθόδοξη εκκλησία. Ποτέ όμως αίρεση και το αυτοκαταργούμενό της, ετερόδοξη εκκλησία. Ξεχάσαμε κάτι; Ναι, μια τάχα και ορθόδοξη σύνοδο.

Τον Ιούνιο του 2016 στο Κολυμπάρι της Κρήτης από τους 840 ομότιμους και ισόψηφους (αδόκιμος ο όρος αλλά ας τον πούμε) ορθοδόξους επισκόπους, προσκλήθηκαν σε σύνοδο αλλά ουσιαστικά συνέδριο προκαθημένων υπό την προστασία των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ – εκκλησία θα ισχυριζόταν κάποιος χωρίς να κάνει κυριολεκτικό λάθος – 160 επιλεγμένοι, κι απ’ αυτούς εψήφισαν 10 ως επικεφαλής και ανωτέρου είδους ιεροσύνης, με το μεγαλύτερο διακύβευμα να είναι ένα απλούστατο σημαίνον που άκουγε στο όνομα εκκλησία. Με αφορμή αυτό, θα μπορούσε να ξεκινήσει ένας διαλογισμικός προβληματισμός περί των πολλών θρησκειών και θα ήταν δυνατόν να προστεθεί και ένα δεύτερο σημαίνον, αυτό της θρησκείας.

Οι πολλές θρησκείες με καθαρά Ορθόδοξα κριτήρια, δεν μπορούν παρά να σημαίνουν ότι πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τον ένα και μοναδικό Θεό, όσο κι αν αισθάνονται εκ κατασκευής τους ότι κατάγονται από τον ίδιον Κτίστη αλλά δεν προσπάθησαν ή προσπάθησαν και απέτυχαν να βρουν και να επαληθεύσουν το ποιος είναι ο αληθινός. Τελικά δημιουργήθηκαν όλες οι θρησκείες με διαβολική σκοπιμότητα. Η ίδια που αφού είδε ότι απέτυχε να διαδοθεί το διαστροφικό «σωτήριο» μήνυμα έστω και σε ολίγους, επιχειρεί να αλώσει την Αλήθεια που υφίσταται, με τον αντίστροφο τρόπο, πνίγοντάς την δηλαδή ενώνοντας όλες τις θρησκείες της οικουμένης σε Μία αλλά που δεν είναι η Αγία, Καθολική και Αποστολική. Στην ουσία η θρησκεία με τα τέσσερα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν είναι παρά η Αληθινή Εκκλησία. Αυτός είναι σε πολύ γενικές γραμμές ο Οικουμενισμός. Η παναίρεση που καταπίνει τα θεολογικά σημαινόμενα και το σχέδιο είναι σατανικότατο με συγκεκριμένους μέντορες, που διαρκεί εδώ και τρεις αιώνες. Στην πολιτική εμφανίζεται ως παγκοσμιοποίηση. Απλά πιαστήκαμε στον ύπνο και τώρα το εγερτήριο δεν είναι μόνο πολύ δύσκολο αλλά και επώδυνο.

Οι υπηρέτες του Διαβόλου, ας τους ονοματίσουμε με τον όρο που ακριβώς ταιριάζει, κι ας είναι και επίσκοποι – κάποιοι είναι – ευκολύνονται πολύ από την ύπαρξη πολλών θρησκειών επιτυγχάνοντας να πουν ότι ο Θεός είναι δημιούργημα των λαών. Μια παράδοση όταν δεν υπήρχε επιστήμη και που τώρα με την πρόοδό της το πρόβλημα ξεπερνάται. Αθεΐα και Ιστορικός Υλισμός δηλαδή. Από την άλλη, το αντίστροφο, δηλαδή η συνένωση όλων των θρησκειών σε Μία με αδιαμφισβήτητης πνευματικής κυριαρχίας και κύρους προσωπείο το πρόσωπο του Πάπα Ρώμης, για να καταργηθεί και αυτή στα έσχατα χρόνια και να λατρευτεί το ιστορικό μελλοντικό ανθρώπινο πρόσωπο του Αντιχρίστου. Το αποτέλεσμα είναι και στις δύο περιπτώσεις, το ίδιο. Η επιδιωκόμενη καταστροφή και ο αιώνιος κολασμός του ανθρώπου. Όχι από Θεό τιμωρό αλλά είτε λόγω πλάνης είτε καθαρά προσωπικής επιλογής και ομαδικής ή ατομικής διαστροφής.

Η συνήθης δικαιολογία είναι ότι και άγιοι χρησιμοποίησαν για τους αιρετικούς το σημαίνον εκκλησία ως αυτοπροσδιορισμό τους που προσέδιδαν οι αιρετικοί. Δεκτόν. Στον αυστηρά όμως επιστημονικό χώρο του σημαίνοντος κι ας μην ήξεραν τη σύγχρονη επιστήμη. Αφού είναι σύναξη πιστών και αυτοπροσδιορίζονται ως εκκλησίες, αδιάφορο στο τι πιστεύουν, είναι με την κυριολεκτική σημασία του όρου, εκκλησία. Όχι όμως η αληθινή μία, αγία, καθολική και αποστολική. Εφόσον έχει εκκλησίασμα, κόσμο δηλαδή πιστών όπου κι αν πιστεύουν, είναι εκκλησία. Τα σημαίνοντα εκκλησία και θρησκεία είναι κοινόχρηστα, όπως η εκκλησία του δήμου. Σε αυτό δεν υπάρχει διαφωνία. Εκεί όμως αρχίζει η παραπλανητική διάστρωση.

Με την επέκταση αυτού του ορθολογικού συλλογισμού, εκκλησία υπάρχει και στον Μωαμεθανισμό, και στον Ινδουισμό και όπου υπάρχει σύγκληση πιστών. Η διαφορά θα έγκειται στον επιθετικό προσδιορισμό Ορθόδοξος. Κι αν λοιπόν αναγνωρίζουν την ιστορική του ονομασία, το κάνουν λένε, επειδή έχει εκκλησίασμα δηλαδή κόσμο πιστών και αυτοπροσδιορίζονται έτσι από αιώνες. Η πονηρία στο Κολύμπάρι βρίσκεται στο σημαίνον «ετεροδόξων» το οποίο είναι συνώνυμο του «αιρετικών». Ύλη δηλαδή Πέμπτης Δημοτικού! Το «αίρεσις» όμως σε υποτιθέμενη Σύνοδο όπως ναρκισσεύεται να αποκαλείται , που πάντοτε Σύνοδοι Ορθόδοξοι συγκαλούνταν για να αντιμετωπίσουν αιρέσεις, δεν υπάρχει πουθενά. Ούτεστο οικουμενιστικό λεξιλόγιο. Έτσι και το φαινομενικά αθώο «εκκλησιών», πάει περίπατο! Για να περάσει η τεχνική αυτή στην σκόπιμα ακατήχητη μάζα χρειάζεται και κάποιο ισχυρό ιδεολόγημα που θα ενεργήσει σαν το μηχανικό λιπαντικό. Αυτό λέγεται αδιαπραγμάτευτη αγάπη, όχι εν αληθεία αλλά εν τη ενώσει.

Για να γίνει κατανοητό πόσο θανατηφόρο και ιδεολόγημα είναι ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε έναν γιατρό να λέει σε έναν βαριά άρρωστο ασθενή και στους συγγενείς του ότι δεν υπάρχει πρόβλημα ούτε χρειάζεται θεραπεία, για να μην τους στενοχωρήσει, και αυτό να λέει πως το κάνει από αγάπη. Νόσος και υγεία ενωμένα αγαπητικά! Πορεία σταθερή, θάνατος. Η μόνη ερμηνεία που πρόχειρα θα μπορούσε να δώσει κάποιος τρίτος ουδέτερος θα ήταν, διότι κι αυτός πάσχει από το ίδιο, και λόγω μίσους επιχειρεί να πάρει και τους άλλους μαζί του. Η περίπτωση να υπάρχει σίγουρη θεραπεία και να αρνείται να τη λάβει και να την προωθήσει κρίνεται μόνο από τον χώρο της ψυχοπαθολογίας. Από κανέναν άλλον. Τα πράγματα λοιπόν είναι πάρα πολύ σοβαρά.

Συνεπώς, και λάθος να έγινε, δεν χρειάζεται αντισύνοδος για να αποκηρύξει μια ληστρική ψευδοσύνοδο, που είναι, διότι ούτε και στη Φεράρα – Φλωρεντία για παράδειγμα χρειάστηκε. Απλά απέθανε και ετάφη. Αυτά, λέγονται. Θα πούμε ότι όχι μόνο δεν απέθανε αλλά σκιάζει και στοιχειώνει άταφη και σχίζει το Εκκλησιαστικό Σώμα και διασχίζει τις Ηπείρους, κουβαλώντας πλήθος αιρέσεων και Ουνία και μασκαρεμένο Σιωνομασονισμό. Υπ’ αυτήν την έννοια, όσο και το εκκλησία δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την Ορθοδοξία, φυσικά και δεν μπορείς να απαγορεύσεις στον άλλο να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει και δεν ασχολούμεθα πλέον. Ή μήπως μπορείς; Ο διαχωρισμός ορθολογικός αλλά δόλια αποπροσανατολιστικός.

Αναφερθήκαμε παραπάνω στον πολιτικό κλάδο του Οικουμενισμού, την παγκοσμιοποίηση. Και πρόσφατα κάποια εκατομμύρια Ελλήνων δίχως κομματική καθοδήγηση συναλληλούσαν με πάθος για να μην αναγνωριστεί από Έλληνες το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού κάποιων σαν Μακεδόνων διότι το σημαίνον εδώ είναι το όχημα του αλυτρωτισμού τους και αρχική πηγή εθνικών δεινών. Ορθότατο, και για την ώρα απέτυχαν. Σε αυτή την περίπτωση, οι ξένοι πολυεκατομμυριούχοι μέντορες οδηγούσαν τα πράγματα προς την αντίθετη μεριά της διαίρεσης. Η τεχνική συγκοινωνίας με τα θεολογικά για όσους προσεκτικούς βλέπουν, είναι προφανής.

Αυτό που δεν έχει γίνει κατανοητό στους περισσότερους που αγωνιούν και ερευνούν τα πράγματα είναι, ότι είναι το ίδιο χέρι που καθοδηγεί, και το εργαλείο το οποίο κρατά το χέρι είναι πάλι το ίδιο. Η διαφορά που κάνει τη διαφορά είναι πως κάποτε στρίβει το μπουλόνι δεξιά και κάποτε αριστερά, ανάλογα όμως με τον προσανατολισμό που αυτά βρίσκονται. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο και η διαδρομή η ίδια: Δημιουργία βρόγχου, αποκλεισμός, πνιγμός και πλήρης έλεγχος του συστήματος. Το λιπαντικό εδώ ακούει στο σημαινόμενο ατομικά δικαιώματα. Το ιδεολογικό ή θρησκευτικό μπουλόνι στρίβεται προς μία και μόνο μία κατεύθυνση. Η οπτική του πλήθους μόνο αλλάζει, προς τις βουλές του εκπαιδευμένου τεχνίτη.

Στα σημαίνοντα και σημαινόμενα ο χαρακτηριστικός επιστημονικός αυτοπροσδιορισμός τους είναι το αυθαίρετον του γλωσσικού σημείου και το ψυχολογικόν της εννοίας. Υλικό το πρώτο, πνευματικό το δεύτερο. Οι σύγχρονοι Οικουμενιστές δεν είναι καλοί ούτε στα πρώτα ούτε στα δεύτερα. Ερασιτέχνες και δούλοι της παναίρεσής τους είναι που επιχειρούν αυθαίρετα να κάνουν αδύνατο γλωσσολογικό επιστημονικό διαχωρισμό ανάμεσα σε σημαίνοντα και σημαινόμενα. Αυτό είναι το πονηρό μέσα στην ανειδίκευσή τους. Οι επαγγελματίες βρίσκονται εκτός του συγγενούς χώρου αφού τελικός απώτερος στόχος είναι η υπέρβαση του Οικουμενισμού προς την αντίχριστη βασιλεία του Ενός. Το περίεργο όμως είναι ότι με καλή πρόθεση και δυστυχώς ορθολογικά σκεπτόμενοι, το ίδιο κάνουν και πολλοί αντιδρώντες. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι δεν είναι ένας απλός γλωσσολογικός διαχωρισμός και δεν βλέπουν το λάθος που κάνουν. Να μην αντιλαμβάνονται δηλαδή ακόμη τη μεθοδική καπηλεία των σημαινόντων που επιχειρείται και επιβάλλεται, και γεννά σχίσματα και νέες αιρέσεις, που ήταν και ο στόχος και το τέχνασμα των κολυμπαριστών και πλείστων όσων, είτε λόγω πλάνης είτε συνειδητής συμμετοχής, νυν εν ενεργεία αρχιερέων και προκαθημένων.




ΠΗΓΗ

Την αφαίρεση από τα δίπτυχα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοδώρου Β΄ αποφάσισε το Πατριαρχείο Μόσχας.

Το Πατρ. Μόσχας διακόπτει την κοινωνία με το Πατρ. Αλεξανδρείας

Την απόφαση της διακοπής κοινωνίας και την αφαίρεση από τα δίπτυχα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου Β΄ έλαβε πριν από λίγο το Πατριαρχείο Μόσχας.

Αναλυτικότερα, υπό την ηγεσία του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ.κ. Κυρίλλου συνεχίσθηκαν σήμερα δεύτερη ημέρα οι εργασίες της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ρωσίας στην Πατριαρχική έδρα στην ιερά Μονή του Αγίου Δανιήλ Μόσχας όπου η Εκκλησία της Ρωσίας έλαβε την εν λόγω (σ.σ. αναμενόμενη) απόφαση με βάση και την προηγούμενη απόφασή της για την Εκκλησία της Ελλάδος.

Οι Ρώσοι Ιεράρχες εξέτασαν σχολαστικά την απόφαση του Πατριάρχη Θεοδώρου Αλεξανδρείας να αναγνωρίσει τη νέα Εκκλησία της Ουκρανίας και εξέφρασαν τη βαθειά λύπη τους για την απόφασή του που καθιστά αδύνατη τη διατήρηση της ευχαριστιακής κοινωνίας μαζί του όπως τόνισαν χαρακτηριστικά.

Επίσης αποφασίστηκε να διατηρηθεί η εκκλησιαστική κοινωνία με τους ιεράρχες της Αλεξανδρινής Ορθόδοξης Εκκλησίας, εκτός από εκείνους που υποστήριξαν ή θα υποστηρίξουν τη νομιμοποίηση του «Ουκρανικού σχίσματος» στο μέλλον.

Ακόμη θα αποσυρθούν οι ενορίες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που βρίσκονται στην αφρικανική ήπειρο από τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, και θα τους δοθεί ένα σταυροπηγιακό καθεστώς.

Εκτός από αυτό η Ιερά Σύνοδος της Μόσχας αποφάσισε να διακόψει την λειτουργία του μετοχίου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας επί του θρόνου του Πατριάρχη Μόσχας, ενώ το μετόχι του Πατριαρχείου Μόσχας επί του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας αποφασίστηκε να «υπαχθεί» στην ενορία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Κάιρο.


ΠΗΓΗ

Οἱ «ἐπαφές» μέ τούς Μονοφυσίτες ἐντείνονται… Ἐνορχήστρωση «ἕνωσης» μέ τίς «χριστιανικές ἐκκλησίες»;…

Οἱ «ἐπαφές» μέ τούς Μονοφυσίτες ἐντείνονται…

Ἐνορχήστρωση «ἕνωσης» μέ τίς «χριστιανικές ἐκκλησίες»;…

Μαρία, Ἐκπαιδευτικός

Δυστυχῶς οἱ «ἐπαφές» Ἀρχιποιμένων τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τούς αἱρετικούς ἐντείνονται κι ἄλλο..

Πρόσφατα μάθαμε τήν προσφορά «Ὀρθόδοξου δώρου» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου σέ αἱρετικό Μονοφυσίτη, συγκεκριμένα, στίς 17 Δεκεμβρίου 2019 σέ ἐπίσκεψή του στό Ἀρμένικο Πατριαρχεῖο στό Κοντοσκάλι τῆς Πόλεως συνεχάρη προσωπικῶς τόν νεοεκλεγέντα Ἀρμένιο Πατριάρχη στήν Τουρκία Sahak Maşalyan καί τοῦ χάρισε ἀρχιερατικά ἐγκόλπια!

Τό σχετικό ἄρθρο θά βρεῖτε ἐδῶ:

«Δῶρο σέ αἱρετικό ἀπό τόν Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο!» aktines.blogspot.com

Λίγες ἡμέρες ἀργότερα, συγκεκριμένα ἀνήμερα τῶν φετινῶν Χριστουγέννων, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος καλοσωρίζει «μετά βαΐων καί κλάδων» τόν αἱρετικό Κόπτη Πατριάρχη, μαζί μέ τήν γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου!

Οἱ Κόπτες-Μονοφυσίτες, ὅμως, δέν δέχονται τήν ἀνθρωπίνη φύση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί θεωροῦν ὅτι αὐτή ἀπορροφήθηκε ἀπό τήν θεία φύση Του.

Ὁ Μονοφυσιστισμός καταδικάστηκε ἀπό τήν Δ' Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνας τό 451 μ.Χ καί ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Κωνσταντινούπολης τό 553 μ.Χ. ὅπου καί διατυπώθηκε τό Ὀρθόδοξο δόγμα, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὑπάρχει σέ ἕνα μόνο πρόσωπο ἀλλά καί μέ τίς δύο φύσεις, καί τήν ἀνθρώπινη καί τήν θεία, «ἑνωμένες καί μή συγχεόμενες»·

Οἱ Μονοφυσίτες ἀρνοῦνται τόν Ἐνσαρκωμένο Λόγο κι ὅτι ἔπαθε ὡς ἄνθρωπος γιά τήν σωτηρία μας!

Ὑπάρχει χειρότερη ἐπιλογή ἀπό τό νά ἑορτάσει ἕνας Ὀρθόδοξος Πατριάρχης τήν Γέννηση κι Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου, τιμητικά μέσα στόν Ὀρθόδοξο Ναό μαζί μέ τόν αἱρετικό Κόπτη πού ἀρνεῖται τήν ἀνθρωπίνη φύση τοῦ Κυρίου;

«ὅτι πολλοὶ πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τὸν κόσμον, οἱ μὴ ὁμολογοῦντες Ἰησοῦν Χριστὸν ἐρχόμενον ἐν σαρκί· οὗτός ἐστιν ὁ πλάνος καὶ ὁ ἀντίχριστος» (Ἐπιστ. Ἰωά. Β’: 1, 7).

Τό βίντεο τοῦ χαιρετισμοῦ θά δεῖτε ἐδῶ:

(https://www.youtube.com/watch?v=Yhg6SGFy294)

Κλείνοντας, τά ἀπανωτά γεγονότα μέ προκαλοῦν νά κάνω μία ἐπισήμανση πού δέν θεωρῶ τυχαία!

Πόσο τυχαῖο εἶναι τό γεγονός πώς ἀμέσως μετά τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖο πού ἀναγνώρισε τούς φιλο-οὐνίτες καί φιλο-παπικούς σχισματικούς Οὐκρανούς τῆς «ἐκκλησίας» τοῦ Επιφανίου, ἀκολούθησε ἡ ὑποστήριξη καί σύμπλευση τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας κ. Θεοδώρου;

Πόσο τυχαῖο εἶναι τό γεγονός πώς ἀμέσως μετά τήν προσφορά «δώρου» στόν νέο-ἐκλεγέντα Ἀρμένιο Πατριάρχη στήν Τουρκία, ἀκολουθεῖ ὑποδοχή καί χαιρετισμός στόν Ὀρθόδοξο Ναό τοῦ αἱρετικοῦ Κόπτη Πατριάρχη μέ ἀνταλλαγές τιμητικῶν «δώρων» ὅπως εἴθισται;

Εἶναι προφανές ἀπό ὅλα τά ἄρρητα ρήματα καί τίς προσωπικές προσφωνήσεις τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας πρός τόν αἱρετικό πού ἀκοῦμε στό βίντεο, πώς γιά κάποιους Ἀρχιποιμένες μας δέν ὑπάρχει πλέον κανένα κώλυμα ἀπέναντι στίς αἱρέσεις καί στούς λυκοποιμένες τους!

Συγκεκριμένα οἱ Κόπτες εἶναι ὅπως «οἱ Μάγοι καί οἱ Ποιμένες», τούς φέρνει «τό Ἀστέρι (τῆς Βηθλεέμ)», ἔχουν «μεγάλη καρδιά» καί «ἀγάπη» (χωρίς τήν ἀλήθεια ὅμως...), εἶναι «δῶρο Θεοῦ», εἶναι «Ἁγιώτατοι», ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε μέ αὐτούς «τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά μας», ἡ «ἐκκλησία τους εἶναι εὐλογημένη καί μαρτυρική», ἕχουν «Φῶς Χριστοῦ πού φέγγει σέ ὅλον τόν κόσμο», «ἔχουν μάρτυρες στήν ἐκκλησία τους», οἱ «Ἀρχιερεῖς πού τούς συνοδεύουν εἶναι Ἅγιοι», ζητᾶμε «τήν προσευχή τους γιά τήν Ἐκκλησία ὅλου τοῦ κόσμου» (ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΥ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ! Ξαφνικά οἱ Κολυμπάριες «ἐκκλησίες» ἔγιναν ΜΙΑ! Τόν καταλάβατε τόν τελικό στόχο τῶν Κολυμπαριστῶν καί τῶν Οἰκουμενιστῶν καί γιατί ἔλειπαν οἱ ὅροι· «μετάνοια» καί «αἱρέσεις» ἀπό τήν ψευδοσύνοδο Κρήτης;…), τούς «ἀγαποῦμε καί τούς ἔχουμε στήν καρδιά μας» (Τόν Χριστό δέν ἔχουμε…), εἶναι «δῶρο Θεοῦ πολύτιμο», εἶναι «τά σμῦρνα, τό χρυσό καί τό λίβανο»!

Φέτος τά Χριστούγεννα, ἐκτός ἀπό τήν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, κάποιοι, ἑορτάζουν πανηγυρικά τήν Σταύρωσή Του!

Καλή μετάνοια.

ΠΗΓΗ

Η Εκκλησία της Ελλάδος αναγνώρισε στα Δίπτυχα του 2020 τον σχισματικό Επιφάνιο και την ψευδοεκκλησία του.

σ.σ. Η Εκκλησία της Ελλάδος στα Δίπτυχα του 2020 αναγνωρίζει 2 Μητροπολίτες «Κιέβου και πάσης Ουκρανίας»! τον κανονικό Ονούφριο και τον σχισματικό Επιφάνιο. Ο κανονικός Μητροπολίτης Ονούφριος αναφέρεται ως «Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας» κάτω από την ενότητα «Εκκλησία της Ρωσσίας – Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, Μητροπολιτική Περιφέρεια Κιέβου». Ο σχισματικός Επιφάνιος αναφέρεται ως 15ος προκαθήμενος: «Ουκρανίας Επιφάνιος Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας», κάτω από την ενότητα «Τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία και Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι». Και εννοείται πως η απόδοση του ψευδοτόμου «Αυτοκεφαλίας» αναγνωρίζεται ως «ιστορικό γεγονός» του 2019, όπως είχε αναγνωριστεί και η ψευδοσύνοδος της Κρήτης το 2016.

Έχουμε λοιπόν και γραπτώς με τον πιο επίσημο τρόπο, ντοκουμέντο της παραφροσύνης των ταγών της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι οποίοι τάχθηκαν με το μέρος του σχίσματος της Εκκλησίας. Έχουμε όμως και άλλη μία τραγική απόδειξη, ανάμεσα στις τόσες πολλές, ότι το έκπτωτο και εσβεσμένο Φανάρι σέρνει στον κατήφορο της απώλειας πρώτη την Εκκλησία της Ελλάδος.

Ποιός θα αντισταθεί; Αρκετά ασχοληθήκαμε με τους ταγούς της Εκκλησίας, ήρθε η ώρα του λαού του Θεού να μιλήσει.

ΠΗΓΗ

Χριστούγεννα με τρεῖς Δεσπότες.

Χριστούγεννα μὲ τρεῖς Δεσπότες.

Τζανάκης Γεώργιος. Ἀκρωτήρι Χανίων. 23 Δεκεμβρίου 2019.

Ἔρχονται τὰ Χριστούγεννα καὶ τὰ Χανιὰ θὰ τὰ ἑορτάσουν μὲ τρεῖς (3) ἐπισκόπους!!!

Ἐκτὸς τοῦ κανονικοῦ ἐπισκόπου Δαμασκηνοῦ χειροτονήθηκαν καὶ ἄλλοι δύο. Ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς Γουβερνέτου Εἰρηναῖος καὶ ὁ Πρωτοσύγγελος τῆς Μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ Ἁποκορώνου Δαμασκηνός. Ἀνεξαρτήτως τῆς γνώμης ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχῃ κανεὶς γιὰ τὶς ἰκανότητες καὶ τὴν ἀξία τῶν προσώπων αὐτῶν καὶ τὴν εὐχὴ νὰ φανοῦν ἄξιοι τῆς τιμῆς ποὺ ἔλαβαν, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν διατυπώσῃ μερικὰ πρώτα ἐρωτήματα καὶ προβληματισμούς: Ποιὰ ἀνάγκη ἐπέβαλε τὴν χειροτονία τῶν ἐπισκόπων αὐτῶν; Ποιὰ ἔλλειψις θὰ ἀντιμετωπιστῇ; Ποιὸ ποιμαντικὸ πρόβλημα θὰ λυθῇ;

Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἀπαντήσει λογικὰ καὶ πειστικά στὰ παραπάνω ἐρωτήματα; Ἐπίσκοπος ἐδὼ ὑπάρχει ἤ δὲν ὑπάρχει; Ὑπάρχει. Εἷναι ὁ Δαμασκηνός, χρόνια τώρα. Ἄρα δεύτερος ἐπίσκοπος στὴν ἵδια δικαιοδοσία δὲν νοεῖται. Ἕνας ὑπάρχει πάντοτε. Ἔτσι λειτουργεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Χαρακτηριστικὸ εἶναι ὅτι τὰ πρόσωπα αὐτὰ ἔλαβαν τὸν τίτλο τοῦ Ἐπισκόπου ὄχι ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τὸν Οἰκουμενικὸ. Θεωρητικῶς χειροτονήθηκαν βοηθοί του, ἀλλὰ πρακτικῶς καὶ οὐσιαστικῶς βρίσκονται καὶ λειτουργοῦν στὴν Κρήτη καὶ μάλιστα στὰ Χανιά καὶ οἱ δύο, στὴν ἴδια Μητρόπολι, Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου. Ἄν χρειαζόταν ὁ Πατριάρχης βοηθοὺς καὶ τοὺς ζητοῦσε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, ὑποθέτω ὅτι δὲν θὰ ἀρνιόταν ἡ Σύνοδός της τὴν βοήθεια. Τὰ πρόσωπα ὅμως θὰ ἀξιοποιούνταν ἐκεὶ ποὺ ὑπάρχει ἡ ἀνάγκη: στὸ Πατριαρχεῖο ἤ ὅπου ἀλλοῦ ἤθελε ὁ Πατριάρχης , ὅπως πλέον συνηθίζει. Οἱ δύο αὐτοὶ ἐπίσκοποι χειροτονήθηκαν ἐκεῖ καὶ ξαναγύρισαν ἐδώ. Ἐδὼ τώρα τί θὰ κάνουν; Ποιὸν θὰ ποιμαίνουν , ἀφοὺ ποιμένας -ἐπίσκοπος- ὑπάρχει ἤδη καὶ εἶναι ὁ Δαμασκηνός. Ἀναμφιβόλως παρουσιάζεται μιὰ μπερδεμένη κατάστασις ποὺ ἵσως ἐξελιχθῇ καὶ σὲ προβληματικὴ ἤ ἀνώμαλη. Οἱ ἱερεῖς καὶ ὁ λαὸς πῶς ἀκριβῶς θὰ ἀντιμετωπίζουν τὴν παρουσία τριῶν ἐπισκόπων; Οὐ δύνασαι δυσὶν κυρίοις δουλεύειν.

Δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε ὅτι ἡ ἀνάγκη διαποίμανσης τοῦ λαοῦ ὁδηγεῖ στὴν ὕπαρξι ἐπισκόπου. Πρέπει νὰ ὑπάρχει λαὸς πρώτα γιὰ νὰ ὑπάρξῃ ἐπίσκοπος. Ἄν δὲν ὑπάρχει λαὸς τί θὰ κάνει ὁ ἐπίσκοπος, ποιὸν θὰ ποιμαίνει; Ἄν πάλι ὑπάρχει ἐπίσκοπος ποὺ ποιμαίνει τὸν λαὸ, ποία ἡ ἀναγκαιότης ὑπάρξεως καὶ δευτέρου ἐπισκόπου στὴν ἵδια περιοχή; Πολὺ περισσότερο δὲ καὶ τρίτου; (Καὶ πάντα δὲν ξεχνοῦμε ὅτι κάτι τέτοιο ἀντιβαίνει στοὺς κανόνες ποὺ διέπουν τὴν λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας).

Θὰ πεῖ κάποιος- λέγεται ἤδη: Θὰ βοηθήσουν στὴν διαποίμανσι τῆς ἐκκλησίας. Μὰ κάτι τέτοιο ὑπονοεῖ ἀνικανότητα ἥ μειωμένη ἀποτελεσματικότητα τοῦ ἤδη ὑπάρχοντος ποιμένος. Γιατί; Διότι τὰ πρόσωπα αὐτὰ ὑπήρχαν στὴν Μητρόπολι καὶ ἤδη βοηθοῦσαν τὴν διαποίμανσι στὶς θέσεις ποὺ εἶχαν ἀναλάβει . Ὁ ἕνας ἡγούμενος στὸ Γουβερνέτο, ὁ ἄλλος Πρωτοσύγγελος στὴν Μητρόπολι. Τὶς θέσεις αὐτὲς τὶς διατηροῦν πάλι. Γιὰ τὸν ἐπισκοπικὸ τίτλο μιλάω: Τί θὰ προσθέσῃ ὁ τίτλος; Τί θὰ κάμουν περισσότερο ὡς ἐπίσκοποι ἀπὸ ὅτι θὰ ἔκαναν ἄν δὲν ἦταν ἐπίσκοποι;

Στὶς ὑποσχέσεις ποὺ ἔδωσαν κατὰ τὴν χειροτονία τους δήλωσαν ὅτι θὰ μείνουν ἕως θανάτου πιστοὶ στὸν Πατριάρχη καὶ στὶς ἐντολὲς του καὶ θὰ ἐργαστοῦν γιὰ τὰ «προνόμια» τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως: «Διὰ τοῦ βίου παντός ἐπόμενος κατὰ πάντα καὶ ὑποτασσόμενος τῷ παναγιωτάτῳ αὐθέντη καὶ δεσπότη μου τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ κ.κ. Βαρθολομαίῳ ... καὶ: ἄπερ κέκτηται προνόμια ὁ ἀποστολικὸς καὶ Πατριαρχικὸς καὶ Οἰκουμενικὸς θρόνος φυλάττειν ἀπαράβατα καὶ ἀπαρασάλευτα ἔως ἐσχάτης μου ἀναπνοῆς». Ναι, ἀλλὰ ἐδὼ εἶναι ἐκκλησία τῆς Κρήτης. Ἡ ἐκκλησία τῆς Κρήτης δὲν ἔχει τὰ δίκαιά της; Αὐτὰ ποιὸς θὰ τὰ ὑπερασπιστῇ στὴν περίπτωσι ποὺ δὲν συμπίπτουν μὲ τὰ «προνόμια» τῆς Κωνσταντινουπόλεως; Ἤ καλύτερα οἱ συγκεκριμένοι ἐπίσκοποι ποὺ ὀρκίζονται αὐτὰ, ποιὸν θὰ ὑπακούσουν, τὸν ἐκάστοτε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὰ συμφέροντα τῆς ἐκκλησίας ἐκείνης ἤ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης καὶ τὰ συμφέροντά της; Καὶ τὰ συμφέροντα δὲν εἶναι μόνον ὑλικά....

Βλέπουμε , ἐπὶ παραδείγματι, τὶς μεγάλες προκλήσεις τῶν Τούρκων καὶ τὶς ἔμπρακτες διεκδικήσεις τους ἔναντι τῆς πατρῖδος μας. Ἄν, ὅ μή γένοιτο, φτάσουμε σὲ πολεμικὴ σύγκρουσι καὶ τὸ Πατριαρχεῖο ἀναγκαστεῖ νὰ πάρῃ θέσι ὑπὲρ τῶν Τούρκων, ὅπως ἔχει γίνει πολλάκις στὸ παρελθὸν (προσφάτως στὴν ἐπιχείρησι τῶν Τούρκων στὸ Ἀφρὶν τῆς Συρίας, παλαιώτερα (1964) στὴν Κύπρο, ὅπου οἱ ἐκάστοτε Πατριάρχες τάχθηκαν ὑπὲρ τῶν Τουρκικῶν ἐνεργειῶν) τί θέσι θὰ κρατήσουν οἱ ἐπίσκοποι αὐτοί τὴν στιγμὴ ποὺ ἔχουν ὁρκιστεῖ δημοσίως νὰ ὑπακούουν στὰ κελεύσματα τοῦ Πατριάρχη; Τί ἀποτελεσματα θὰ ἔχουν τέτοιες ἐνέργειες στὸ ἠθικὸ ἑνὸς λαοῦ, ποὺ ἤδη στραπατσαρισμένος ἀπὸ τὰ μνημόνια ποὺ ἐπέβαλαν οἱ ἄστοργοι πολιτικοί του θὰ βλέπει καὶ τοὺς πνευματικοὺς ταγούς του νὰ «τάσσονται» ὑπὲρ τῶν πολεμίων; Οἱ νοοπολιτικὲς ἐπιχειρήσεις, ποὺ χρόνια τώρα ἐξελίσσονται στὴν πατρίδα μας, περιλαμβάνουν καὶ τὴν χρησιμοποίησι τῆς ὑπαρχούσης θρησκείας γιὰ τὴν χειραγώγησι τοῦ λαοῦ, ἀφ᾿ ὅσον ἔχουν βρεθῇ ποιμένες νὰ ἀναλάβουν τέτοιον ρόλο λησμονῶντας τῆς πραγματική ἀποστολή τους. Δὲν πρέπει κανεὶς νὰ ξεχνᾶ ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἀποτελεῖ γαιοπολιτικὸ βραχίωνα τῶν ΗΠΑ καὶ ὅπως βλέπετε δὲν διαστάζει νὰ ἐκτελῇ τὰ κελεύσματά τους ἀκόμη καὶ σὲ περιπτώσεις ὅπου ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία σὲ σχίσμα, ὅπως εἶναι ἡ πρόσφατη περίπτωσις τῆς Οὐκρανίας.

Οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης τὰ τελευταῖα 30 χρόνια φαίνεται ὅτι ἔχουν διολισθήσει σὲ ἁπλοὺς ὑποτακτικοὺς τοῦ Κωνσταντινουπόλεως. Οἱ νεώτεροι γαλουχημένοι μὲ πνεῦμα ὑποταγῆς, οὐσιαστικὰ ἔχουν ἀπεμπολήσει τὴν ἀρχιερατική τους ἀξιοπρέπεια ἔναντι τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ χειροτονία τῶν δύο αὐτῶν ἐπισκόπων δὲν δείχνει τὸ πῶς τοὺς ἀντιλαμβάνεται ὁ Κωνσταντινουπόλεως; Στὸν Εἰρηναῖο εἶχαν δώσει μία (1) ψῆφο γιὰ ἐκλογή του σὲ ἐπίσκοπο Κνωσσοῦ καὶ φυσικὰ δὲν ἐξελέγη. Ἔρχεται ὁ Πατριάρχης καὶ τὸν κάνει ἐπίσκοπο καὶ τοὺς τὸν στέλνει στὴν Κρήτη, ἀφοῦ ἔχουν πάει στὴν Πόλι, οἱ ἵδιοι ποὺ δὲν τὸν θεώρησαν ἄξιο γιὰ ἐπίσκοπο -διότι ἄν τὸν θεωροῦσαν θὰ τὸν ἐξέλεγαν οἱ ἵδιοι- καὶ ἔχουν παρευρεθῇ στὶς διαδικασίες χειροτονίας του καὶ ἔχουν ἀκοῦσει ὅλους τοὺς ἐπαίνους πρὸς τὸ πρόσωπό του… Τί εἶναι αὐτὸ ἄν όχι περιφρόνησίς τους ἐκ μέρους τοῦ Πατριάρχου καὶ δουλοπρέπεια ἐκ μέρους τῶν ἰδίων; Δὲν τὸν κάνετε Δεσπότη; Θὰ τὸν κάνω ἐγὼ καὶ θἄρθετε νὰ παρευρίσκεσθε καὶ θὰ σᾶς τὸν στείλω καὶ κάτω. Οἱ αἰτίες αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι βαθύτερες, ἀλλὰ γνωστὲς· πλὴν δὲν εἶναι τοῦ παρόντος.

Κλείνω τὸ μικρὸ αὐτὸ καὶ πρόχειρο σημείωμα καὶ θέλω νὰ τονίσω στοὺς συμπατριῶτες μας ὅτι χρειάζεται προσοχὴ καὶ ἐπαγρύπνησις. Οὔτε τὴν πατρίδα μας πρέπει νὰ τὴν ἀφήσουμε ἀπροϋπόθετα στὶς διαθέσεις τῶν πολιτικῶν μας, οὔτε τὴν ἐκκλησία μας ἐπίσης στὶς φιλοδοξίες ἤ τὴν ἀνεπάρκεια τῶν ἑκάστοτε ποιμένων. Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι μαζί, ἕνα σῶμα μὲ κεφαλὴ τὸν Χριστό καὶ μόνον αὐτὸν, ἀλάθητος δὲν ὑπάρχει, μόνον ἡ Σύνοδος ἀποφασίζει –τῆς κάθε ἐπιμέρους ἐκκλησίας γιὰ τὰ δικά της θέματα καὶ πανορθόδοξος γιὰ θέματα τῆς καθόλου Ἐκκλησίας- ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι εἶναι ἵσοι κατὰ τὴν ἀξία, καὶ οἱ πρώτοι εἶναι πρώτοι μόνον γιὰ τὴν τάξι, τὴν εὐταξία. Ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ ἀκούγονται εἶναι ἀντιδημοκρατικὰ καὶ φεουδαρχικά καὶ προέρχονται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβληθοῦν στοὺς ἄλλους καὶ νὰ τοὺς κατεξουσιάσουν. Δὲν φτάνει κανεὶς νὰ εἶναι διάδοχος τῶν θρόνων, πρέπει νὰ εἶναι καὶ μέτοχος τῶν τρόπων. Μὲ τὸ νὰ χειροτονῆ ὅποιος θέλει ὅποιον θέλει δὲν σημαίνει ὅτι ὁ χειροτονηθεὶς ἀπέκτησε ἀξία καὶ ἐξουσία ἔναντι τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ὅπως φαντάζονται κάποιοι φιλόδοξοι «μιτρομανείς» (ἡ φυσίωσις τῆς εὐπρεπείας τῆς ἐξουσίας-ἀββάς Ἰσαάκ Σῦρος). Τὴν δυνατότητα νὰ ἐπιτελῇ τὰ μυστήρια ποὺ ἐπιτρέπει ὁ βαθμός του τὴν ἔχει, τὴν ἀξία του νὰ κατέχῃ τὸ ἱερατικὸ ἀξίωμα πρέπει νὰ τὴν ἀποδείξῃ διὰ τοῦ βίου του καὶ τῶν ἔργων του. Διὰ τοῦ κρυφοῦ βίου του ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος γνωρίζει τὰ μύχια, διὰ τῶν φανερῶν ἔργων του ἔναντι τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι βλέποντας τὰ καλὰ ἔργα θὰ δοξάζουν τὸν Θεό καὶ θὰ τιμοῦν καὶ τὸν ἴδιο, καὶ βλέποντας ὅτι ἀκολουθεῖ τὰ θεσπισμένα ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες θὰ ἀποδέχονται τὴν παρουσία του ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ. Διαφορετικὰ ὀφείλουν νὰ διαμαρτύρονται ὑπερασπιζόμενοι τὰ δίκαια τῆς πίστεως. Οὔτε κρίσις εἶναι, οὔτε κατάκρισις ὅπως νομίζουν οἱ κήρυκες τῆς ὑποτέλειας. Κρίσις εἶναι ὅταν περὶ τοῦ βίου ὁμιλεῖ τις, ὄχι περὶ τοῦ δόγματος,-περὶ τὴν δόξαν- ὅπως οἱ ἅγιοι λέγουν.

Καλὰ Χριστούγεννα λοιπὸν καὶ ὁ Χριστὸς νὰ φωτίζῃ καὶ ἐμᾶς καὶ τοὺς τρεῖς δεσποτάδες μας.



ΠΗΓΗ

π.Αθανάσιος Μυτιληναίος Ομιλίες στην εορτή των Χριστουγέννων.

Αθανάσιος Μυτιληναίος - Χριστούγεννα

Η πρόσβαση στο μυστήριο των Χριστουγέννων.

Η πρόσβαση στο μυστήριο των Χριστουγέννων

ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΤΡΙΤΟΣ, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ- ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ,25/12/2019

Γιορτάζουμε για άλλη μια φορά τη σάρκωση του Λόγου, το μοναδικό και ανεπανάληπτο εκείνο γεγονός, που δίχασε την ανθρώπινη ιστορία και απετέλεσε την πλήρωση της πανανθρώπινης προσδοκίας για λυτρωμό.

Η θεία ενανθρώπιση είναι το μεγάλο μυστήριο της ιστορίας. Η υμνολογία των Χριστουγέννων με πολύ χαρακτηριστικές εκφράσεις γράφει: «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον». «Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον». «Δεύτε αγαλλιασώμεθα τω Κυρίω, το παρόν μυστήριον εκδιηγούμενοι». «Ακατάληπτον το τελούμενον, εν Βηθλεέμ σήμερον μυστήριον». «Παράδοξον πιστοί, το μυστήριον τούτο! Θεός εκ γυναικός, εγεννήθη ως οίδε».

Αλλά και οι πατέρες της Εκκλησίας με έκσταση και δέος αναφέρονται στο μεγάλο και σωστικό για τον άνθρωπο μυστήριο. Ο Μέγας Βασίλειος παρατηρεί: «Ομολογώ ανεπινόητον είναι λογισμοίς και άφατον ρήμασιν ανθρωπίνοις τον τρόπον της Θείας Γεννήσεως. Ο νους προσβήναι τη φύσει των ακαταλήπτων αδυνατεί». Παραπλήσιες είναι και οι σκέψεις του ιερού Χρυσοστόμου: «σφόδρα παράδοξον ακούσαι, ότι ο Θεός ο απόρρητος και ανέκφραστος και απερινόητος και τω πατρί ίσος, δια μήτρας ήλθε παρθενικής».

Ο Μέγας Αθανάσιος με τον ίδιο τρόπο προσεγγίζει και αυτός το μυστήριο της Θείας ενανθρωπίσεως. «Μυστήριον ξένον βλέπω, αντί ηλίου τον ήλιον της δικαιοσύνης απεριγράπτως χωρήσαντα εν τη Παρθένω. Και μη ζήτει πώς· όπου Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις. Ηβουλήθη γαρ, ηδυνήθη, κατήλθεν, έσωσεν».

Το μυστήριο των Χριστουγέννων εστιάζεται στο ότι ο Λόγος του Θεού «μη εκστάς της φύσεως μετέσχε του ημετέρου φυράματος». Παρόλο που «όλος ην εν τοις κάτω, ουδόλως απήν και των άνω», όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο ποιητής της ακαθίστου ακολουθίας. Ο Λόγος του Θεού υπήρχε ταυτόχρονα και στην Παρθένο και στους κόλπους του Πατέρα. Και τούτο γιατί στο άρρητο χριστολογικό μυστήριο δεν έχουμε μετάσταση τοπική, αλλά συγκατάβαση θεϊκή. Ο φυσικός χώρος ουδόλως ισχύει για τον Αχώρητο Θεό, που πληροί τα σύμπαντα και υπέρκειται παντός τόπου.

Το άρρητο μυστήριο της θείας του Σωτήρος ενανθρωπήσεως ο ανθρώπινος λόγος μπορεί να το αντιμετωπίσει με δύο τρόπους. Ο ένας είναι του παραλόγου και ο άλλος του παραδόξου. Αν το δεχθεί ως παράλογο παύει να το συζητάει, γιατί για το λόγο το παράλογο δεν αποτελεί καμιά κατηγορία. Άλλωστε ο λόγος δεν μπορεί να δεχθεί τέτοιες κατηγορίες απολυτότητας μέσα στην ιστορία. Αν το δει ως παράδοξο θα το δεχθεί ως μία τομή, ως ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός, ως ένα θαύμα που σπάζει τις κατηγορίες της ανθρωπίνης σκέψεως. Όπως παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος «ου κατά φύσιν γέγονε το πράγμα, αλλ’ υπέρ φύσιν το θαύμα· ήργησε γαρ η φύσις και ενήργησε του Δεσπότου το βούλημαι». Η κατηγορία του θαύματος είναι ξένη στην κατηγορία της τυπικής λογικής, αλλά την αποδέχεται υπαρκτικά, εφόσον θέλει να την συζητήσει.

Το μυστήριο των Χριστουγέννων δεν εκλογικεύεται, δεν αποδεικνύεται νοησιαρχικά, γιατί κάθε αναγκαστική απόδειξη βιάζει την ανθρώπινη ελευθερία, επιβάλλει την πίστη και την κάνει από γεγονός ελευθερίας εξαναγκασμό. Όπως αναγράφεται στους Αίνους της γιορτής «ου φέρει το μυστήριον έρευναν· πίστει μόνη τούτο πάντες δοξάζομεν». Και σε άλλο σημείο «πεφανέρωται δε τα θαύματα τοις προσκυνούσι εν πίστει το μυστήριον».

Η πίστη ως το μεγάλο μεταφυσικό γεγονός της ψυχής υπερβαίνει την τάξη των αναγκαιοτήτων. Είναι μια προσωπική, αποκαλυπτική εμπειρία, που αφαιρεί κάθε απόδειξη, κάθε ενδιάμεσο, κάθε αφηρημένη έννοια για τον σαρκωμένο Λόγο της Βηθλεέμ. Είναι η υπέρβαση της λογικής, που επιβάλλεται από την ίδια τη λογική όταν φθάνει στα όριά της. Δεν είναι λοιπόν οι αποδείξεις που χρειάζεται ο πιστός για να θεμελιώσει μέσα του την πίστη στο μυστήριο του σαρκωμένου Θεού, αλλά το άλμα της υπερβάσεως του εαυτού του, που βραβεύεται με τη δωρεά της πνευματικής εμπειρίας, η οποία στην προκειμένη περίπτωση είναι η μέθεξη στη χαρά της μυσταγωγίας των Χριστουγέννων.

Κάτω από αυτή την οπτική γωνία ο πιστός κλίνει το γόνυ της ψυχής και του σώματος, δοξολογεί και προσκυνά το μυστήριο.


ΠΗΓΗ

Αλλάζει μετά από…200 χρόνια το καθεστώς της Εκκλησίας Κρήτης;

Τελικά φαίνεται πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Από τη μία η εκλογή των ηγουμένων δύο Πατριαρχικών Σταυροπηγίων της Κρήτης, της Μονής Γουβερνέτου και της Μονής Τζαγκαρόλων, σε βοηθούς Επισκόπους του Οικουμενικού Πατριάρχη και από την άλλη ότι το τελευταίο διάστημα όλοι οι μητροπολίτες του νησιού πέρασαν από το Φανάρι έχουν να κάνουν με τις εξελίξεις που προσπαθεί να δρομολογήσει για την Εκκλησία Κρήτης ο Βαρθολομαίος. Άλλωστε είχε καταγραφεί μια τέτοια συνάντηση και στις αρχές Δεκεμβρίου παρόντος και του νομικού συμβούλου της Εκκλησίας Κρήτης.

Κάτι σοβαρό λοιπόν είναι πίσω από αυτή την ιστορία που με αφορμή τα σταυροπηγιακά μοναστήρια δημιουργεί νέα δεδομένα μετά από αιώνες για την Κρήτη και την εκκλησία της.

Το παρασκήνιο αυτής της υπόθεσης αποκαλύπτει σήμερα στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ η Ευ.Καρεκλάκη που επισημαίνει ότι η εκλογή των ηγουμένων σε βοηθούς Επισκόπους στην πραγματικότητα έχει προκαλέσει μούδιασμα στην Εκκλησία της Κρήτης, σύμφωνα με όσα συζητούνται παρασκηνιακά και …χαμηλόφωνα τις τελευταίες εβδομάδες. Εκκλησιαστικοί κύκλοι διερωτώνται τι ήταν εκείνο που ώθησε τον Παναγιότατο, μετά από 200- 300 χρόνια, όπως λένε, να εκλέξει και να χειροτονήσει Επισκόπους κληρικούς επί κρητικού εδάφους. Ανησυχούν ότι η απόφαση αυτή έρχεται να σηματοδοτήσει ραγδαίες εξελίξεις και αλλαγές στα εκκλησιαστικά πράγματα της Κρήτης αφού ήδη η συγκεκριμένη εκλογή έχει δημιουργήσει ένα ιδιότυπο, πρωτοφανές, καθεστώς. Οι δύο νέοι Βοηθοί Επίσκοποι, Ευμενείας Ειρηναίος και Δορυλαίου Δαμασκηνός, θα αναφέρονται απευθείας στον Οικουμενικό Πατριάρχη, όμως ως ηγούμενοι των Μονών οφείλουν να αναφέρονται στην τοπική Εκκλησία σε σχέση με τη διοίκηση και τη διαχείριση τους.

Εκφράζεται έντονος προβληματισμός, όπως τουλάχιστον μεταφέρθηκε ότι ίσως καλλιεργείται και μεθοδεύεται από συγκεκριμένους κύκλους «η αποσάθρωση της Εκκλησίας της Κρήτης και η άμεση υπαγωγή της στο Οικουμενικό Πατριαρχείο». Υπάρχουν φόβοι ότι ενδεχομένως επιχειρηθεί στο μέλλον η κατάργηση ή τροποποίηση του καθεστώτος διοίκησης και διαχείρισης των Σταυροπηγιακών Μονών (παρά το γεγονός ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση).

Η στάση του Οικουμενικού Πατριάρχη φέρεται να έχει στεναχωρήσει βαθύτατα Ιεράρχες της Κρήτης καθώς θεωρούν ότι είναι απαξιωτική, άδικη και αδικαιολόγητη δεδομένου ότι διαχρονικά η τοπική Εκκλησία έχει αποδείξει έμπρακτα την αδιαπραγμάτευτη αγάπη και αφοσίωση της στον Παναγιότατο και στο Φανάρι. Κοινώς δεν του έχει χαλάσει ποτέ χατίρι. Και ούτε πρόκειται ποτέ οι Ιεράρχες της Κρήτης να διατυπώσουν δημόσια την πικρία τους ή να έρθουν σε κόντρα με τον Πατριάρχη για ζητήματα με τα οποία διαφωνούν. Προς τι όμως αυτό το «άδειασμα» της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης; Έχουν βάση οι αναλύσεις (οι όχι και τόσο φιλοπατριαρχικές ομολογουμένως) περί κινδύνου του εκκλησιαστικού καθεστώτος της Κρήτης; Ποιες είναι τελικά οι προθέσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη για «το πολύτιμο διαμάντι στην κορόνα της μητρός Εκκλησίας» όπως έχει αποκαλέσει την Κρήτη;

Τι συμβαίνει;

Εκκλησιαστικοί παράγοντες που εμφανίζονται σαστισμένοι από τις εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων υποστηρίζουν ότι συγκεκριμένοι κύκλοι, ακόμα και μέσα από την Εκκλησία της Κρήτης (αν και ελάχιστοι αυτοί), έχουν καταφέρει να πείσουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη για την αναγκαιότητα άσκησης των κανονικών του δικαιωμάτων με αιχμή του δόρατος, στη φάση αυτή, τις Πατριαρχικές Σταυροπηγιακές Μονές. Τους αποδίδεται ότι εις το όνομα των κανονικών δικαιωμάτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου πέτυχαν να αναβαθμίσουν ένα προσωπικό ζήτημα (επιθυμία ή και φιλοδοξία) σε θεσμικό, με απρόβλεπτη συνέχεια, όπως προειδοποιούν, για το ισχύον καθεστώς. Εκτιμάται ότι το κίνητρο σε αυτήν την προσέγγιση δεν ήταν για όλους το ίδιο. «Υπάρχει ένα παρασκήνιο που αποτελείται από πολλά και διαφορετικά κομμάτια παζλ με διαφορετικά κίνητρα και επιδιώξεις. Κάποιοι πράγματι μπορεί να κινήθηκαν καλοπροαίρετα, πιστεύοντας ότι ο Πατριάρχης θα πρέπει να ασκεί τα κανονικά του δικαιώματα. Ορισμένοι κύκλοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την Εκκλησία της Κρήτης και άλλοι πάλι ίσως θέλουν να εξασφαλίσουν εύνοια και επιθυμητούς συσχετισμούς με φόντο τις Αρχιεπισκοπικές εκλογές» εκτιμά εκκλησιαστικός παράγοντας.

Οι υποστηρικτές αυτού του σεναρίου, εκείνοι δηλαδή που εμφανίζονται ανήσυχοι από την εκλογή των δύο βοηθών Επισκόπων, παραπέμπουν στο πρόσφατο παρελθόν. Λένε δηλαδή ότι όλες αυτές οι εξελίξεις δρομολογήθηκαν από την εκλογή του νέου Επισκόπου Κνωσού και μετά. Υποστηρίζουν ότι το γεγονός αυτό ήταν καταλύτης για τα όσα ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν. Ως γνωστόν ο αρχιμανδρίτης Πρόδρομος Ξενάκης εξελέγη με επτά ψήφους ενώ από μία ψήφο πήραν ο πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Κρήτης, Μεθόδιος Βερνιδάκης και ο Ηγούμενος της Μονής Γουβερνέτου, Ειρηναίος Βερυκάκης, ο οποίος πριν από λίγες ημέρες χειροτονήθηκε Βοηθός Επίσκοπος του Οικουμενικού Πατριάρχη υπό τον τίτλο Ευμενείας. Ο ηγούμενος της Μονής Γουβερνέτου έχει πνευματική σχέση τόσο με τον Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Ειρηναίο όσο και με τον Καθοδηγούμενο της Αγιορείτικης Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, αρχιμανδρίτη Εφραίμ, ο οποίος άλλωστε συμμετείχε στην χειροτονία του.

Οι Σταυροπηγιακές Μονές έχουν πνευματική εξάρτηση από τον Πατριάρχη και η Εκκλησία της Κρήτης ουδέποτε αρνήθηκε και ούτε θα τολμούσε να αρνηθεί από σεβασμό και αγάπη το κανονικό του δικαίωμα. Είναι όμως ζητούμενο ποιες είναι οι προθέσεις Βαρθολομαίου σε σχέση με τη διοίκηση και τη διαχείριση των Σταυροπηγιακών Μονών. Θα επιχειρηθεί να καταργήσει ή να τροποποιήσει το ισχύον καθεστώς; Με βάση τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Κρήτης την εποπτεία της διοίκησης και διαχείρισης τους έχει η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης και όχι ο Πατριάρχης. Υπάρχει η άποψη (έχει διατυπωθεί και δημόσια, Ορθόδοξος Τύπος) ότι η εκλογή των δύο Βοηθών Επισκόπων συνιστά παραβίαση του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Κρήτης και θα έπρεπε να παραιτηθούν από τη θέση των ηγουμένων.

Είναι εντυπωσιακό πάντως ότι εκεί που η Εκκλησία της Κρήτης έκανε 9 χρόνια να αποκτήσει βοηθό Επισκόπου (εκλογή Πρόδρομου από την Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας της Κρήτης, τον Οκτώβριο του 2019), ξαφνικά βρέθηκε σε χρόνο dt με άλλους δύο βοηθούς Επισκόπους, οι οποίοι όμως θα αναφέρονται απευθείας στο Πατριαρχείο. Θα είναι δηλαδή από τη μία Βοηθοί Επίσκοποι και θα αναφέρονται στον Πατριάρχη και από την άλλη ηγούμενοι και θα αναφέρονται στην Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας της Κρήτης.

Ερμηνείες

Υπάρχουν βεβαίως και άλλες ερμηνείες στην κίνηση εκλογής των δύο νέων Βοηθών Επισκόπων. Υπάρχει η άποψη ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης θέλει να ισχυροποιήσει τη θέση του και την επιρροή του και για το λόγο αυτό προχώρησε σε εκλογή Επισκόπων, ξεκινώντας από την ασφάλεια της Κρήτης. Θεωρούν ότι είναι ένας προάγγελος για ανάλογες κινήσεις σε Σταυροπηγιακές Μονές στην Ελλαδική Εκκλησία και όχι μόνο. Πάντως κύκλοι της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν βλέπουν με καλό μάτι την επαναφορά στο προσκήνιο των Σταυροπηγιακών Μονών που πάντα προκαλούσε προστριβές και εντάσεις μεταξύ Αθήνας και Φαναρίου και φοβούνται ότι θα υπάρξει και συνέχεια…(orthodoxia.info). Και σε επίπεδο Κρήτης θεωρούν υπερβολικό το σενάριο τοποθέτησης νέου Επισκόπου σε κάθε Σταυροπηγιακό Μοναστήρι.

Ο πανδαμάτωρ χρόνος θα δείξει τελικώς αν οι ανησυχίες που εκφράζονται είναι βάσιμες…

patris, cretalive



ΠΗΓΗ