Η «στρατηγική ανακόντα» στο ουκρανικό μέτωπο – μια πρόκληση για την παγκόσμια Ορθοδοξία.

Η «στρατηγική ανακόντα» στο ουκρανικό μέτωπο – μια πρόκληση για την παγκόσμια Ορθοδοξία

Ταράς Μέλνικ

Η στρατηγική «ανακόντα» διατυπώθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια τού αμερικανικού εμφυλίου πολέμου από τον στρατηγό Γουίνφιλντ Σκοτ, διοικητή του στρατού τών Βορείων.

Η στρατηγική, εμπνεόμενη από τήν τακτική τού ανακόντα να τυλίγει και να σφίγγει μέχρι ασφυξίας τη λεία του, προέβλεπε το μπλοκάρισμα κι από θάλασσα αλλά και κατά μήκος των ακτών, του εχθρού, στερώντας τον τελευταίο από κάθε πρόσβαση στα λιμάνια, αποκλεισμός ο οποίος θα επέφερε βαρύ πλήγμα στον εχθρό.

Η εκκίνηση του σχεδίου «Ορθόδοξη εκκλησία της Ουκρανίας» μαρτυρεί μια άλλη σοβαρή πρόοδο του Βατικανού στο δρόμο για την υλοποίηση της στρατηγικής του για την απορρόφηση του Ορθόδοξου κόσμου. Ταυτόχρονα, η Ουκρανική Ελληνόρυθμη Καθολική Εκκλησία ([Ο.Ε.Κ.Ε.] στην συνέχεια) θα εξακολουθήσει να είναι ένα από τα κύρια εργαλεία τής Αγίας Έδρας για την επίλυση των σχετικών προβλημάτων.

Η έκπληξη τού Βατικανού
Στις 28 Απριλίου 2019, ο Αρχιεπίσκοπος Κλαούντιο Γκουγκερότι, απευθυνόμενος στους ενορίτες τού Πατριαρχικού Καθεδρικού ναού τού Κιέβου, σημείωσε ότι ο Πάπας Φραγκίσκος είχε ετοιμάσει μια έκπληξη για την Ο.Ε.Κ.Ε..

Σύμφωνα με τον Nuncio (Σ.Μ.: διπλωματικός αντιπρόσωπος τού Πάπα), ο επικεφαλής τού Βατικανού θέλει να δείξει στην ουκρανική Ένωση ακόμη μεγαλύτερη εγγύτητα και μιά ακόμη πιο σοβαρή υποστήριξη. "Ο Πάπας έχει στην καρδιά του ένα συγκεκριμένο σημάδι. Σας το λέω με στόχο για να εγείρω το ενδιαφέρον σας. Περισσότερα δεν μπορώ να πω προς το παρόν. Νομίζω ότι αυτό που θέλει να κάνει ο Πάπας θα δημοσιευτεί σύντομα και θα αναφέρεται σε αυτήν την υποστήριξη ".

Κυριολεκτικά λίγες μέρες αργότερα, στις 4 Μαΐου, το τμήμα πληροφοριών της Ο.Ε.Κ.Ε. δημοσίευε μια έκθεση ότι ο Φραγκίσκος προσκαλεί τον Αρχιεπίσκοπο Σβιατοσλάβ (Σεβτσούκ), τα μέλη της Συνόδου και μητροπολίτες τής Ο.Ε.Κ.Ε. για να επισκεφθούν τη Ρώμη στις 5-6 Ιουλίου, 2019.

Σύμφωνα με εμπειρογνώμονες, στην ιταλική πρωτεύουσα επρόκειτο να πραγματοποιηθεί μια εντατική "ανταλλαγή απόψεων" περιλαμβανομένης μιας εμπεριστατωμένης ανάλυσης τής κατάστασης στην Ουκρανία, καθώς και συζήτηση τών βασικών προβλημάτων και προοπτικών οι οποίες διαγράφονται για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και την Ο.Ε.Κ.Ε. μετά την προεδρικές εκλογές. Το προβλεπόμενο κύριο προϊόν αυτού τού σχεδίου θα ήταν ο σχεδιασμός μιάς στρατηγικής με ένα καλά διαρθρωμένο πρόγραμμα δράσεων στόχος τών οποίων θα ήταν η βελτίωση τής αποδοτικότητας τών δραστηριοτήτων αμφότερων τών θρησκευτικών οργανώσεων (ιδίως της Ο.Ε.Κ.Ε.) στην επικράτεια του ουκρανικού κράτους.

Σημειώνεται ότι ο ίδιος ο Σεβτσούκ αναφέρθηκε στο γεγονός με ενθουσιασμό. Όπως παρατήρησε, τέτοια γεγονότα είναι πολύ, πολύ σπάνια. Σύμφωνα με τον ηγέτη τών Ουνιτών, η απόφαση τού Ποντίφικα ήταν μιά καλή είδηση για την Ο.Ε.Κ.Ε., επειδή ένα τέτοιο είδος συναντήσεων αντιστοιχεί στο υψηλότερο επίπεδο προσοχής από το Βατικανό.

Όσο για την αναφερόμενη "στρατηγική προοπτικής", ο Σεβτσούκ τόνισε ότι θα στηριχτεί στούς ακόλουθους τρείς πυλώνες: κατά πρώτον, στην προσωπική συμμετοχή τού Πάπα στην διαδικασία υποστήριξης τής Ο.Ε.Κ.Ε. (με έμφαση στην βελτίωση τής προσωπικής κατανόησης και στην άμεση λήψη πληροφοριών από τον Ποντίφικα αναφορικά με την ζωή και τις ανάγκες αυτής της δομής). Κατά δεύτερον, στην σημαντική αύξηση τού υλικού και ιδεολογικού βάρους τών Ουνιτών στο σύστημα τής διαμόρφωσης τής πολιτικής τού Βατικανού στο «ουκρανικό μέτωπο» (θεωρείται ότι η Ο.Ε.Κ.Ε. θα συμμετάσχει άμεσα στην επεξεργασία τού οράματος και τής στρατηγικής τού Ποντίφικα στην Ουκρανία, καθώς και θα συνεργαστεί πιό ενεργά με τις εκτελεστικές δομές τής Ρωμαϊκής Κουρίας πάνω στην διαμόρφωση πρακτικών μηχανισμών για την εφαρμογή μιας τέτοιας στρατηγικής). Τρίτος πυλώνας, η παροχή εγγύησης τού Βατικανού για την ορθή ανάπτυξη τής Ο.Ε.Κ.Ε. σε αντιστοιχία με τις "προκλήσεις με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη η ουκρανική εκκλησία στην Ουκρανία και στο εξωτερικό".

Σημειωτέων ότι τέτοιες ενέργειες δεν δημιούργησαν κάποια αίσθηση, καθότι η ουσία τους συνάδει πλήρως με τη λογική τής στρατηγικής που ακολουθείται από το Βατικανό και τους Ουνίτες στην Ουκρανία, πυρήνα τής οποίας αποτελεί η ιδέα τής καθολικοποίησης τής χώρας.


Τεχνική ανακόντα: δύναμη

Παράγοντας κλειδί γιά την επιτυχία ενός τέτοιου σχεδίου είναι η μεγάλης κλίμακας παρουσία εκπροσώπων τού φιλοκαθολικού λόμπι σε βασικές θέσεις στις δομές ισχύος του ουκρανικού κράτους.

Κατά γενική ομολογία, μέχρι πρόσφατα μια τέτοιου επιπέδου διείσδυση στην κορυφή του "πολιτικού Ολύμπου" ήταν αδιανόητη.

Πρώτα-πρώτα, ο πρώην Πρόεδρος της Ουκρανίας επιδεικνύει εξαιρετική αφοσίωση στην Ο.Ε.Κ.Ε.. Σε σημείο που αναρωτιέται κανείς αν ο Πέτρο Ποροσένκο προσηλυτίστηκε στην πίστη τού Ουνιτισμού. Εξάλλου, η δημόσια κοινωνία τού αρχηγού τού κράτους στον καθεδρικό ναό τής Ο.Ε.Κ.Ε. στο Κίεβο, καθώς κι η επαναλαμβανόμενη συμμετοχή του σε κοινές εκδηλώσεις προσευχής με τους Ελληνόρυθμους Καθολικούς, λένε πολλά.

Ωστόσο, ο ίδιος ο Ποροσένκο μπήκε πρόσφατα στήν ουσία τού θέματος όταν στις 29 Απριλίου 2019, σε ομιλία του στο Λβιβ στην Ελληνόρυθμη εκκλησία τής τού Θεού Σοφίας, επέτρεψε στον εαυτό του να αποδώσει στούς Ουνίτες τον κυρίαρχο ρόλο στη θρησκευτική ζωή τής Ουκρανίας (σύμφωνα με τα λεχθέντα τού πρώην Προέδρου, «η Ο.Ε.Κ.Ε. είναι ο χώρος όπου βασιλεύει η χριστιανική πίστη τού Ουκρανικού έθνους»).

Κατά δεύτερον, στην μυστήρια ζώνη τής Ουνίας εισήλθε κι ο κατέχων την θέση τού Προέδρου τού Κοινοβουλίου, ενορίτης τής Ο.Ε.Κ.Ε. Αντρέι Παρούμπι. Χάρη, σε μεγάλο βαθμό, στην έντονη δραστηριότητα κι επιμονή του, μέσω του Κοινοβουλίου, πραγματοποιήθηκαν τέτοιες θρασύτατες πρωτοβουλίες, όπως η έφεση τής Βερχόβνα Ράντα (Σ.Μ.: Ανώτατο Συμβούλιο της Ουκρανίας) στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο για τη εκχώρηση αυτοκέφαλου, καθώς και ο νόμος με τον οποίο το Υπουργείο Πολιτισμού προσπαθεί τώρα να στερήσει από την Ορθόδοξη εκκλησία τής Ουκρανίας την επίσημη επωνυμία της.

Άξιον αναφοράς είναι επίσης το γεγονός ότι τα τελευταία 5 χρόνια, την θέση τού αναπληρωτή προϊσταμένου τής Επιτροπής Πολιτισμού και Πνευματικότητας τού Κοινοβουλίου της Ουκρανίας κατέχει ένας άλλος βουλευτής πιστός στην Ο.Ε.Κ.Ε.. Ο λόγος είναι για τον Βίκτωρ Ελενάνσκι, ο οποίος είναι ένας από τους κύριους ιδεολόγους τής διοικητικής επίθεσης στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία τού Πατριαρχείου Μόσχας ([Ο.Ο.Ε.Π.Μ.]).

Σύμφωνα με εμπειρογνώμονες, ο συγκεκριμένος βουλευτής είναι υπεύθυνος και για τον "αμερικανικό" κανάλι μεταφοράς οικονομικής στήριξης στους ουκρανούς Ουνίτες.
Τρίτον, η θέση κλειδί-όσον αφορά στην άσκηση άμεσης κρατικής επιρροής στις θρησκευτικές διαδικασίες στη χώρα- τού Υπουργού Πολιτισμού είναι κι αυτή στην ζώνη επιρροής τής Ο.Ε.Κ.Ε.: ο Ευγένιος Νισχιούκ δεν κρύβει εδώ και καιρό το γεγονός ότι είναι Ελληνόρυθμος καθολικός.

Αλλά και πολλοί άλλοι που ανήκουν στα όργανα εξουσίας είναι πιστοί στους Ουνίτες: τους συναντά κανείς στην προεδρική διοίκηση, στο Υπουργικό Συμβούλιο, στα όργανα επιβολή τού νόμου και καταπολέμησης τής διαφθοράς (για παράδειγμα, ο επικεφαλής του εξειδικευμένου γραφείου τού Ναζαρ Χολοντνίτσκι, εισαγγελέα κατά της διαφθοράς), στο γραφείο τού γενικού εισαγγελέα (σύμφωνα με τον αρθρογράφο Αλεξάντερ Βοζνέσενσκι, ο επικεφαλής τού γραφείου, Γιούριυ Λούσενκο, τελεί από το 2016 ενορίτης τής Ο.Ε.Κ.Ε.).

Δεδομένης τής αυξημένης παρουσίας (φιλο-)Ουνιτών στο σύστημα κρατικής εξουσίας, οι Ρωμαιοκαθολικοί, από πρώτη ματιά, μάλλον δεν μπορούν να καυχηθούν για οποιεσδήποτε επιτυχίες. Κι όμως τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά. Το Βατικανό απλά προτιμά να παραμένει στην σκιά, βάζοντας στο προσκήνιο την ΟΕΚΕ εν είδη κριού, ο οποίος από την μία διαφυλάσσει την απαραίτητη παπική θέση στο ουκρανική «μέτωπο», κι από την άλλη απορροφά καθετί αρνητικό που σχετίζεται με αυτήν την διαδικασία.

Ταυτόχρονα, οι Ρωμαιοκαθολικοί προτιμούν την πρακτική επιλεκτικής επικοινωνίας/συνεργασίας τών απεσταλμένων τους με πιό βαρύνοντα στοιχεία τού Ολύμπου τής εξουσίας, με τους οποίους, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, οι Ουνίτες δεν μπορούν να έλθουν σε στενή επαφή. Αξίζει σ΄αυτό το σημείο να υπενθυμίσουμε τις δραστηριότητες του Γιούρι Τάνντο, ο οποίος από την θέση τού συμβούλου τού υπουργού Εσωτερικών Αρσέν Αβακόφ επιτρέπει στις καθολικές δυνάμεις να έχουν μόνιμη επιχειρησιακή πρόσβαση σε έναν ισχυρότατο υπάλληλο, έναν σημαντικό αντίπαλο τού Ποροσένκο στην μάχη για την εξουσία τα τελευταία χρόνια. Με την ευκαιρία, ο Αβάκοφ θα διατηρήσει τη θέση του γιά τη πλήρη διάρκεια τής προεδρικής θητείας του Βλαντιμίρ Ζελένσκι.

Συνολικά, αυτή η ισορροπία δυνάμεων παρείχε στο «δίδυμο» Βατικανό-Ο.Ε.Κ.Ε. όχι μόνο σημαντικές ευκαιρίες για εντατική κι εφ’όλης τής ύλης προώθηση τών μακροπρόθεσμων συμφερόντων του στη θρησκευτική σφαίρα της Ουκρανίας, αλλά επέτρεψε και την επιστράτευση μιας ισχυρής διοικητικής μηχανής για την "κάθαρση" τής Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που αποτελεί και το κύριο εμπόδιο για την καθολικοποίηση τού ουκρανικού λαού. Επιπλέον, μια τέτοια ευρείας κλίμακας εισβολή τών οπαδών του και των πρακτόρων του στη δομή τής κρατικής εξουσίας, δημιούργησε μια μοναδική κατάσταση για τον φιλο-Καθολικό καταυλισμό, με την οποία θα μπορούσε να συγκαλύψει την προώθηση τών εκκλησιαστικών πρωτοβουλιών που είναι αναγκαίες για αυτόν μέσα από τα συμφέροντα τής κυβέρνησης στις σφαίρες τής ανθρωπιστικής κι εθνικής ασφάλειας.


Τεχνική Ανακόντα: κατοχή
Είναι απαραίτητο να αποτίσουμε φόρο τιμής στο ζήλο και την σκοπιμότητα τών Ουνιτών: δρώντας στο πλαίσιο τής ευνοϊκής γι’αυτούς πολιτικής πραγματικότητας, έχουν επεκτείνει την ζώνη επιρροής τους στα εδάφη της Ουκρανίας.

Μια από τις πιο εντυπωσιακές επιβεβαιώσεις τής παραπάνω διαπίστωσης είναι τα όσα ανέφερε ο Σεβτσούκ στις 9 Αυγούστου 2018 κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο Στάμφορντ (ΗΠΑ).

"Η Ουκρανική Ελληνόρυθμη Καθολική Εκκλησία [Ο.Ε.Κ.Ε.] αναπτύσσεται πλέον δυναμικά. Μια ταχεία ανάπτυξη τής εκκλησίας μας σαν κι αυτήν που βιώνουμε τα τελευταία 5 χρόνια, δεν έχουμε δει ποτέ άλλοτε μετά την «έξοδο» τής Ο.Ε.Κ.Ε. από το «υπόγειο» στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Σήμερα, δεν υπάρχει, ίσως, ούτε μια μεγάλη πόλη στην Ουκρανία όπου η Ο.Ε.Κ.Ε δεν έχει παρουσία", τόνισε ο επικεφαλής τής Ο.Ε.Κ.Ε..

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η δήλωση δεν είναι απλή καυχησιολογία άνευ περιεχομένου. Τα χρόνια μετά τη νίκη στο Μαϊντάν, οι Ουνίτες κατάφεραν να διεισδύσουν στο έδαφος τής Ορθοδόξου Εκκλησίας τής Ουκρανίας. Για παράδειγμα, ακόμη και στο Ζαπαρόζε, στο επαρχιακό κέντρο πού θεωρείται το «λίκνο των Κοζάκων πού αγωνίστηκαν ενεργά κατά τής εξάπλωσης της Ουνίας στην Ουκρανία», έχτισε η Ο.Ε.Κ.Ε. τρεις εκκλησίες. Επιπλέον, οι εκκλησίες αυτές ανεγέρθησαν σε μεγάλη κλίμακα, σε καλο- διατηρημένες περιοχές τής πόλης καθώς και περιοχές με κύρος.

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ αποκαλυπτικό το ότι η αντίστοιχη επέκταση τής ΟΕΚΕ λαμβάνει χώρα με την ενεργό, αν όχι δημόσια, υποστήριξη του Βατικανού. ‘Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι η επίσκεψη στην Ουκρανία του Νομάρχη του Εκκλησιάσματος για τις Ανατολικές Εκκλησίες τού Καρδινάλιου Λεονάρντο Σάνδρι, ο οποίος το καλοκαίρι τού 2017, και γιά λογαριασμό τού Πάπα, μετέφερε υλικά κονδύλια για την κατασκευή ενός μνημειώδους ναού τής Ουνίας στο Χάρκοβο και γιά την ανάπτυξη τής εξαρχίας τού Χάρκοβο τής Ο.Ε.Κ.Ε..

Ωστόσο, κι οι ίδιοι οι Καθολικοί δεν υστερούν από τα "νεότερους Ουνιάτες αδελφούς τους". Άκουσα πριν μήνες μια ιστορία περί τής δραστηριότητας ενός ρωμαιοκαθολικού ιερέα σε μια περιοχή που βρίσκεται κοντά στην Αγία Πετρούπολη Λόρελ (ανατολική Ουκρανία). Όταν, δεδομένης τής μη ύπαρξης ποιμνίου τής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην περιοχή, ρωτήθηκε για τη σκοπιμότητα τής ταραχώδους δραστηριότητάς του, απάντησε: «δεν έχει σημασία ότι δεν υπάρχουν ενορίτες. Το κυριότερο είναι ότι υπάρχουν χρήματα για την πραγματοποίηση της κατάλληλης εργασίας με τον πληθυσμό». Επί τη, ευκαιρία, μιλάμε για αρκετά εκατομμύρια ευρώ. Είναι ενδιαφέρον ότι ορισμένα από αυτά σχεδιάζονται να δαπανηθούν για την προετοιμασία τών μονογράφων και τών βιβλίων, τα οποία, με κάποιο τρόπο, θα νομιμοποιούν από ιστορικής άποψης την καθολική παρουσία στην περιοχή Donbass: «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω».

Τεχνική ανακόντα: Κάθαρση
Η επέκταση τής ζώνης επιρροής των ουνιτών/καθολικών συνδέεται με την αυξανόμενη πίεση στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, την μεγαλύτερη θρησκευτική κοινότητα, τής οποίας ενορίες λειτουργούν σε όλες τις περιοχές της χώρας. Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες, οι φιλο-καθολικές δυνάμεις διεξάγουν την επίθεσή τους ενάντια σε αυτόν τον κύριο εχθρό τους τόσο σε στρατηγικό όσο και σε τοπικό επίπεδο.

Σε ένα πρώτο επίπεδο ενεργοποιήθηκαν οι μηχανισμοί και οι δυνατότητες τών υψηλότερων θεσμών τής κρατικής εξουσίας, πιο συγκεκριμένα τού Κοινοβουλίου τής Ουκρανίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας από τους κύριους παράγοντες σε αυτό το μέτωπο ήταν η διατομεακή κοινοβουλευτική Ένωση "Επίθεση", η οποία περιλαμβάνει τούς εκλεγμένους από τον λαό αντιπροσώπους τού κοινωνικού κινήματος "ελεύθεροι άνθρωποι" (ένας από τους συντονιστές του ήταν ο βουλευτής Αντρέι Λεβός, Ουνιάτης και μακροχρόνιος σύμμαχος τού πρώην Προέδρου του Κοινοβουλίου Αντρέι Παρούμπι. Αυτή ακριβώς η κοινοβουλευτική Ένωση ανέλαβε την πρωτοβουλία και συνέταξε την έφεση τού Κοινοβουλίου τής Ουκρανίας στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο με το αίτημα για την εκχώρηση αυτοκέφαλου. Oι ίδιοι αυτοί βουλευτές είναι και συγγραφείς σκανδαλωδών νομοσχεδίων που στοχεύουν στην εξάλειψη τής Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (π.χ. (α) νομοσχέδιο 5309, το αποτέλεσμα τού οποίου θα είναι η αλλαγή τής επίσημης ονομασίας τής Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και η de facto δημιουργία τών συνθηκών για την κατάσχεση τής περιουσίας της μέσω μιάς μεγάλης κλίμακας εφόδων, (β) νομοσχέδιο 4511, το οποίο περιορίζει σημαντικά τα δικαιώματα τής Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σε θέματα αυτοδιοίκησης και λειτουργίας της).

Στο δεύτερο επίπεδο συμμετείχαν εκπρόσωποι τών τοπικών αρχών και Ουνιτών (σπανίως καθολικοί) ακτιβιστών που οργανώνουν ή συμμετέχουν στην κατάσχεση ναών τής κανονικής Ορθόδοξης εκκλησίας προς όφελος τής «Ορθοδόξου Εκκλησίας τής Ουκρανίας».

Ένα από τα τελευταία παραδείγματα είναι η κατάσταση στην περιοχή Τσερνοβίτσκαϊα, όπου η ακτιβίστρια Μαρία Φιλιπτσούκ, πιστή της Ο.Ε.Κ.Ε., είναι ανάμεσα στους λομπίστες για την παράνομη μετάταξη ορισμένων κοινοτήτων τής Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, στην δικαιοδοσία τής «Ορθοδόξου Εκκλησίας τής Ουκρανίας» στη Μπουκοβίνα.

Στις 15 Αυγούστου 2019, υποστηρικτές τής «Ορθοδόξου Εκκλησίας τής Ουκρανίας» έκαναν έφοδο στο κτίριο τής περιφερειακής κρατικής διοίκησης τής Τσερνοβίτσκαϊα, με την βίαιη απαίτηση να καταχωρηθούν ορισμένες κοινότητες τής Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ως κοινότητες τής «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας». Οι διαπραγματεύσεις με την ηγεσία τής περιφερειακής κρατικής διοίκησης σχετικά με το θέμα αυτό εξ ονόματος τών ενοριτών τής «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας» διεξήχθησαν από τη Μαρία Φιλιπτσούκ.

Την ίδια στιγμή, μιλώντας στο κτίριο της περιφερειακής διοίκησης τής Τσερνοβίτσκαϊα, η ακτιβίστρια δήλωνε ωμά ότι ήταν ενορίτης τής ΟΕΚΕ. Η Φιλιπτσούκ εξήγησε τη συμμετοχή της στις υποθέσεις μιάς εντελώς διαφορετικής θρησκευτικής ομάδας ως ένδειξη τού πατριωτισμού της.

Επιπλέον, τόνισε ότι οι Ελληνόρυθμοι καθολικοί θεωρούν εαυτούς Ορθόδοξους όπως οι υπόλοιποι Ορθόδοξοι, με τούς οποίους μοιράζονται την ίδιο τελετουργικό και κοινή ιστορία.
Σύμφωνα με το Telegram-κανάλι "Πράβμπλογκ" (Σ.Μ.: το Telegram είναι εφαρμογή παρόμοια με το WhatsApp κλπ. "Πράβμπλογκ" σημαίνει ‘ορθόδοξο blog’), η συμμετοχή τής ακτιβίστριας τής Ο.Ε.Κ.Ε. στην μετάταξη τών Κοινοτήτων τής Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας [Ο.Ο.Ε.] ως κοινότητες τής «Ορθόδοξης Εκκλησίας τής Ουκρανίας» [«Ο.Ε.Ο.»], καθώς και η διακύρηξη τής Φιλιπτσούκ περί "ενότητας τών Ελληνόρυθμων καθολικών και τών λοιπών ορθόδοξων", αποτελούν ενδείξεις επεξεργασίας σχεδίου μελλοντικής συγχώνευσης τής «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας» με την Ο.Ε.Κ.Ε. στις διάφορες περιφέρειες τής Ουκρανίας.

Τεχνική ανακόντα: καταβρόχθιση τής λείας
Η ενεργός και μεγάλης κλίμακας συμμετοχή των Φιλοκαθολικών δυνάμεων στην παγκόσμια επίθεση στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία εξηγείται από την επιθυμία τους να κατατροπώσουν την κανονική Ορθοδοξία στην Ουκρανία, ρίχνοντας τα συντρίμμια της σε ένα πολιτικό-δημόσιο κατασκεύασμα που ονομάζεται «Ορθόδοξη Εκκλησία τής Ουκρανίας» (ένα επιπλέον γεγονός, που καταδεικνύει αυτήν την πρόθεση ήταν η ολόπλευρη συμμετοχή αυτής τής δομής σε διάφορα στάδια τής εκλογικής εκστρατείας τού Ποροσένκο στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στην Ουκρανία).

Η λογική αυτού τού σχεδίου/υπολογισμού είναι απλή: καταστρέφοντας την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία και προβάλλοντας την «Ορθόδοξη Εκκλησία τής Ουκρανίας» ως τη νέα μεγαλύτερη «Ορθόδοξη Ομολογία» τής χώρας, και σε σχέση με θέματα γεωπολιτικής, πολιτικής και ιδεολογικής ατζέντας, το καθολικό στρατόπεδο θα έχει την ευκαιρία να αποκόψει ριζικά εκατομμύρια Ουκρανών που ταυτίζουν εαυτούς με την Ορθοδοξία, με την παλαιά ιστορία της Ορθόδοξης πίστης στις εκτάσεις τής Ουκρανίας. Τοιουτοτρόπως, η «Ορθόδοξη Εκκλησία τής Ουκρανίας» μετατρέπεται, στην πραγματικότητα, από θρησκευτική δομή σε εργαλείο άσκησης πολιτικής.

Και αυτό θα είναι μια τρανταχτή νίκη. Μετά από όλα αυτά, χάνοντας γιά πάντα την μνήμη τών πηγών τής αληθινής Ορθοδοξίας, αντιμετωπίζοντας την πίστη ως στοιχείο πρώτιστα «Ουκρανικό», πιασμένοι στα δίχτυα τών εθνικιστικών και ιδεολογικών οφθαλμαπατών, κι όντας προσάρτημα τής κρατικής εξουσίας, «Επισκοπάτο» και «ιερατείο» τής «Ορθόδοξης Εκκλησίας τής Ουκρανίας» αργά ή γρήγορα θα συμφωνήσουν με την πρόταση να ενωθούν με τούς Ουνίτες και να αναγνωρίσουν τον Πάπα ως Κεφαλή τους. Δεν χρειάζεται και πολλή εφευρετικότητα γιά να γίνει πραγματικότητα κάτι τέτοιο. Αρκεί, για παράδειγμα, από την μία, οι αρχές να αναγγείλουν ότι η συγχώνευση των "Ορθόδοξης Εκκλησίας τής Ουκρανίας" και τής Ο.Ε.Κ.Ε. είναι απαραίτητη για την ένταξη τής Ουκρανίας στην ΕΕ, κι, από την άλλη ο Πάπας εξ ονόματος του νέου ποιμνίου του να παίξει το ρόλο τού βασικού λομπίστα στην δρομολόγηση τής ουκρανικής Ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης. Τότε το όλο σχέδιο κι όλες οι απαραίτητες διαδικασίες θα μπούνε μπροστά, θα έχουν την απαραίτητη υποστήριξη και θα ολοκληρωθούν το συντομότερο δυνατόν.

Αυτά βέβαια εξακολουθούν να είναι ζητήματα μακροπρόθεσμης προοπτικής. Ωστόσο, οι Ουνίτες (και οι Ρωμαιοκαθολικοί) εργάζονται ήδη ενεργά για να διασφαλίσουν ότι την κατάλληλη στιγμή, τα πάντα θα είναι έτοιμα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ειδικότερα, ήδη «τρέχει» μια σκόπιμη δραστηριότητα θόλωσης τών ορίων μεταξύ τής Ελληνικής καθολικής και της Ορθόδοξης πίστης, καθώς και τής απάλειψης οιασδήποτε αρνητικής μνήμης που συνδέεται με τη εξάπλωση της Ουνίας στα ουκρανικά εδάφη. Το κύριο ακροατήριο είναι οι κατά περιοχές «ιερο-λειτουργοί» τής «Ορθόδοξης Εκκλησίας τής Ουκρανίας/Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Πατριαρχείου Κιέβου [Ο.Ε.Ο./Ο.Ο.Ε-Π.Κ.]», οι οποίοι, για μιά σειρά αντικειμενικών και υποκειμενικών λόγων, είναι το ιδανικό εργαλείο για την κατάλληλη χειραγώγηση.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα τής εφαρμογής μιας τέτοιας πολιτικής είναι η κοινή «λατρεία» τών εκπροσώπων τής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας [Ρ-Κ.Ε.], τής Ο.Ε.Κ.Ε. και τής Ο.Ο.Ε-Π.Κ., με επικεφαλής τον επίσκοπο τού Λουτσκ (Επισκοπείο τής Ρ-Κ.Ε.) Βιτάλι Σκόμποφσκι, τον Έξαρχο τού Λούτσκ Ιωσαφάτ Γκόβερα, τον Αρχιεπίσκοπο τού Σοκαλσκ-Τζόβκοφ (Ο.Ε.Κ.Ε.) Μιχαήλ Κόλτουν, και τον Επίσκοπο τού Βλαντιμίρ-Βόλινσκυ (Ρ-Κ.Ε.) Ματθαίο Σεβτσούκ. Η κοινή αυτή λατρεία έλαβε χώρα στις 2 Νοεμβρίου, 2018 στην Ουνιτική εκκλησία του Αγίου Ιωακείμ και Άννης (Βλαντιμίρ-Βόλσκυ). Η εκδήλωση αυτή αφιερώθηκε στη λατρεία τού Ιωσαφάτου (Κουντσέλοβιτς), που τεκμηριώνεται στην ιστορία τής Ορθοδοξίας ως ένθερμος διώκτης και μισητής της. Αυτό το γεγονός ούτε καν ενόχλησε ένα υψηλόβαθμο μέλος τής Ο.Ο.Ε-Π.Κ. που συμμετείχε στην κοινή προσευχή πάνω στα "λείψανα του Αγίου Ιωσαφάτου" και μίλησε για την ανάγκη για ενότητα με την Ο.Ε.Κ.Ε. "όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη."

Ακόμη κι ο Μητροπολίτης Επιφάνιος δεν έχει ενδοιασμούς ώς προς την τέλεση από κοινού «Λειτουργίας» και "προσευχών" με τον ηγέτη των ουκρανών Ουνιτών. Για παράδειγμα, στις 21 Αυγούστου, 2019, ο επικεφαλής τής Ο.Ε.Κ.Ε., Σβιατολαβ Σεβτσούκ, κι ο επικεφαλής τής «Ορθόδοξης Εκκλησίας τής Ουκρανίας» από κοινού «αγίασαν» ένα μνημείο για τους Ουκρανούς εθνικιστές στο νεκροταφείο τού Σάμπορ.

Όχι λιγότερο σημαντική κατεύθυνση για την επέκταση του "παραθύρου Όβερτον" στα συμφέροντα τής Ουνίας είναι επίσης η επεξεργασία σχεδίου καταβρόχθισης από την Ο.Ε.Κ.Ε. ενός από τα μέλη που υπάρχει ξέχωρα από την "ουκρανική αυτοκέφαλη Ορθόδοξη εκκλησία [Ο.Α.Ο.Ε.]"- την «[Ο.Α.Ο.Ε.](ο)», δηλ. την πρώην επαρχία Χάρκοβο-Πολτάβα τής [Ο.Α.Ο.Ε.]). Αυτή η διαδικασία κυρώθηκε/εγκρίθηκε από το Βατικανό, το οποίο δημιούργησε de facto το πρώτο προηγούμενο στην ιστορία τής σύγχρονης Ουκρανίας σε ό,τι αφορά στην μετάταξη στην Ουνία μιάς θρησκευτικής δομής που έχει αυτο-προσδιορισθεί ως Ορθόδοξη.
Σύμφωνα με εμπειρογνώμονες, αυτή η πρωτοβουλία θα πρέπει να θεωρηθεί ως τελειοποίση μιας τεχνικής ενσωμάτωσης τής ουκρανικής Ορθοδοξίας σε καθολικές δομές. Από αυτή την άποψη, παρεμπιπτόντως, αξίζει να προσέξουμε το γεγονός ότι η διαδικασία συγχώνευσης τής [Ο.Α.Ο.Ε.](ο) με την Ο.Ε.Κ.Ε. δεν σταμάτησε ακόμη και μετά τη δημιουργία τής Ο.Ε.Ο. ως σημείου επανένταξης διαφόρων οργανώσεων που έχουν αποσχιστεί από την Ορθοδοξία. Αυτό μαρτυρεί για ακόμη μια φορά ότι οι Ουνίτες δεν θεωρούν την δομή που σχηματίστηκε από τον Φανάρι ως μακροπρόθεσμο, ανεξάρτητο και ισότιμο παίκτη στην θρησκευτική σφαίρα της Ουκρανίας. Επιπλέον, προετοιμάζουν γιά την Ο.Ε.Ο. έναν κάπως διαφορετικό, πολύ λιγότερο σημαντικό και ευγνώμονα ρόλο.

Η συνέντευξη του Σεβτσούκ στον «Παρατηρητή» (Σ.Μ. ‘Ομποζροβάτελ’) τής 18 Μαρτίου 2019, δίνει τα χαρακτηριστικά και τα περιγράμματα τής όλης προσέγγισης.

Ο επικεφαλής τών Ουκρανών Ουνιτών παρατήρησε, κατά πρώτον, ότι είχε λάβει τη συγκατάθεση τού αρχηγού τού Ο.Ε.Ο. για να κάνει τακτικές συναντήσεις, κατά τη διάρκεια τών οποίων θα συζητούνταν οι προοπτικές και οι παράμετροι τής προσέγγισης μεταξύ των δύο δομών. Κατά δεύτερον, η διαδικασία αυτή θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο τού «οδικού» χάρτη που συμφωνήθηκε από τα μέρη (ο Σεβτσούκ τόνισε ότι η Ο.Ε.Κ.Ε έχει ήδη έναν τέτοιο οδικό χάρτη που μπορεί να εναρμονισθεί με το όραμα τής Ο.Ε.Ο. Αυτό de facto σημαίνει ότι οι καταστήσουν το όραμά τους βάση για την αντίστοιχη συγχώνευση).

Κατά τρίτον, από τη συνέντευξη τού Σεβτσούκ καθίσταται σαφές ότι η Ο.Ε.Κ.Ε. θα επικεντρωθεί στην σταδιακή καταβρόχθιση τής Ο.Ε.Ο.. Από αυτή την άποψη, σχεδιάζεται να απόσχει προς το παρόν από τη διαμόρφωση μιας κοινής δομής, και να επικεντρωθεί στην αποκατάσταση τής «δυνατότητας να τελέσει τη Θεία Λειτουργία πίσω από έναν θρόνο» μαζί με την οργάνωση «Ευχαριστιακή Επικοινωνία» τής οποίας ηγείται ο Επιφάνιος. Κατά τέταρτον, ο επικεφαλής τών Ουνιτών κατέστησε σαφές ποιους θεωρεί γηραιότερους και ποιους νέους εταίρους στο μέλλον.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ο.Ε.Κ.Ε -σε αντίθεση με την Ο.Ε.Ο. -δεν είναι μια "τοπική εκκλησία" τών οποίων οι ενορίες βρίσκονται αποκλειστικά στην Ουκρανία. Κι αυτό δίνει το δικαίωμα στους Ουνίτες όχι μόνο να διεκδηκήσουν το Status τής πατριαρχίας, αλλά και με την ιδιότητά τους ως «παγκόσμιας εκκλησίας με de facto δομές πατριαρχικής διακυβέρνησης», να πάρουν τον έλεγχο τής πνευματικής θρέψης ολόκληρης τής ουκρανικής Διασποράς.

Κατά πέμπτον, η επιδεικτική αποφυγή απάντησης από μεριάς τού Σεβτσούκ τού ερωτήματος περί ενδεχόμενης συγχώνευσης τών Ο.Ε.Κ.Ε και Ο.Ε.Ο είναι εξόφθαλμη.

Στις 11 Μαΐου 2019, μιλώντας στη Φιλαδέλφεια σε εκπροσώπους της διασποράς, ο επικεφαλής των Ουκρανών Ουνιτών έστειλε ακόμη πιό ηχηρά μηνύματα. Επεσήμανε ότι σε αυτό το στάδιο η Ο.Ε.Κ.Ε. έχει μπροστά της ένα δύσκολο έργο , την οικοδόμηση τής Πατριαρχίας της, η οποία, μεταξύ άλλων, θα πρέπει να γίνει ένα εργαλείο για το "μάζεμα τών απολωλότων προβάτων". Τι ακριβώς υπονοεί ο Σεβτσούκ σε αυτό το σημείο μπορεί κανείς να κρίνει από την φράση του:«πρέπει να οικοδομήσουμε μια πατριαρχία και να καλέσουμε τούς ορθόδοξους αδελφούς σε ενότητα».

Το πιό ενδιαφέρον είναι ότι κάποιοι είναι έτοιμοι γι΄αυτήν την «ανταλλαγή χειραψιών». Έτσι, σε μια συνέντευξη με το κανάλι «Εσπρέσο», ο Επιφάνιος δήλωσε ότι δεν αποκλείει τη δυνατότητα συνένωσης τών Ο..Ε.Κ.Ε και «Ο.Ε.Ο.». "Στη συνάντηση με τον ευλογημένο Σβιατοσλάβο, συζητήσαμε την περαιτέρω εμβάθυνση τής συνεργασίας μας. Σε αυτή τη συνεργασία, θα έρθουμε σε διάλογο, και ο διάλογος θα καθορίσει αν μπορούμε να συνενωθούμε. Θεωρητικά, κάτι τέτοιο είναι εφικτό στο μέλλον. Αλλά εξαρτάται από το πώς θα συνεργαστούμε, πώς θα διατηρήσουμε αυτές τις φιλικές σχέσεις, πώς θα αγωνιστούμε για αυτή την ενότητα ", ανέφερε ο επικεφαλής τής «Ο.Ε.Ο.».

Είναι ενδιαφέρον ότι, στο φόντο τών δηλώσεων Επιφανίου, λαμβάνουν χώρα συγκεκριμένα πρακτικά βήματα προς την κατάλληλη κατεύθυνση. Συγκεκριμένα, συμφώνησε πρόσφατα δημοσίως να χρησιμοποιήσει τις περιφερειακές δομές τής Ο.Ε.Ο. για να προωθήσει εκ τών πραγμάτων την ιδέα τής «ήπιας Καθολικοποίησης» τού πληθυσμού της χώρας μέσω της φιλο-ουνιτικής οργάνωσης προσκόπων «Πλάστ».

"Η «Ορθόδοξη εκκλησία της Ουκρανίας» («Ο.Ε.Ο.») είναι έτοιμη να δεχθεί την «Πλάστ» να αποθέσει τα κύτταρά της στούς κόλπους της, στις ενορίες της. Κάτι τέτοιο θα δώσει σημαντική ώθηση στην ανάπτυξη του κινήματος τής νεολαίας. Στις δυτικές περιοχές υπάρχει εδώ και καιρό τέτοια συνεργασία, είναι απαραίτητο να επεκταθεί σε ολόκληρη την Ουκρανία", ανέφερε ηο Επιφάνιος στην σελίδα του στο Facebook.

Όπως παρατήρησε ο αρθρογράφος Αντρέι Βλάνοφ, οι ιστορίες της οργάνωσης Προσκόπων και τής Ο.Ε.Κ.Ε. είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Έτσι, ο επικεφαλής τών ουκρανικών Ελληνόρυθμων καθολικών Αντρέι Σχέπτιτσκι ήταν με την «Πλάστ» από γεννησιμιού της. Η συμβολή του στον σχηματισμό τής οργάνωσης ήταν τόσο σημαντική που πάνω σε αυτό το θέμα δημοσιεύθηκε ήδη στις μέρες μας μια ολόκληρη ιστορική μελέτη: «Μητροπολίτης Αντρέι Σχέπτιτσκι και Πλάστ».

Σε αυτή τη βάση, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το κίνημα "Πλάστ" είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Ουκρανική ελληνόρυθμη καθολική εκκλησία, παρά τη διακήρυξη θρησκευτικής «αδιαφορίας» για τα μέλη του κινήματος.

Η σημερινή ηγεσία τής Ο.Ε.Κ.Ε. συνεχίζει επίσης να θρέφει το "Πλάστ" (βλ. φωτογραφία τής επίσκεψης το 2017 τού αρχηγού τής Ο.Ε.Κ.Ε Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ στο στρατόπεδο «Γεράκι» τής "Πλάστ").

Το 2017, Ο.Ε.Κ.Ε. και «Πλάστ» επισημοποίησαν την σχέση τους με την υπογραφή μνημονίου συνεργασίας. "Είναι ιδιαζόντως σημαντικό να βλέπουμε ιερείς στο «Πλάστ» και ‘Πλασκόπουλα’ να είναι ενεργά μέλη τών ενοριών μας", δήλωνε τότε ο Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ.
(πηγή: http://www.imperiyanews.ru/content/fdb9002d-f486-e911-8101-020c5d00406e )

Συμπεράσματα, προβλέψεις και προτάσεις
1) η εφαρμογή του σχεδίου «Ο.Ε.Ο.» αποτέλεσε σημαντικό ορόσημο στην πορεία της επιτυχούς υλοποίησης τής πολυεπίπεδης και συντονισμένης στρατηγικής τού Βατικανού για την υφέρπουσα Καθολικοποίηση τής Ουκρανίας. Ταυτόχρονα, τα κύρια στοιχεία της είναι: (α) η διασφάλιση τού ελέγχου τών Φιλοκαθολικών δυνάμεων πάνω στις απαραίτητες δομές/θέσεις ισχύος τού συστήματος κρατικής εξουσίας, για την υλοποίηση τών στόχων τους · (β) η μεγάλης κλίμακας προώθηση και ρίζωμα τών δομών Ο.Ε.Κ.Ε./Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας . (γ) ήττα τής κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και την έγχυση τών θραυσμάτων της στην «Ο.Ε.Ο.», με απώτερο στόχο την πλήρη απορρόφηση από την Ουκρανική Ουνία. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα αυτά τα σχέδια υλοποιούνται ταυτόχρονα, γεγονός που επιτρέπει όχι μόνο να συμπληρώνουν το ένα το άλλο, αλλά και να ενδυναμώνουν τα αποτελέσματα απο την υλοποίηση τού καθενός από αυτά.

2) η Ουκρανική Ελληνόρυθμη Καθολική Εκκλησία εξακολουθεί να αποτελεί το σημαντικότερο εργαλείο τού Βατικανού για την εφαρμογή μιας τέτοιας στρατηγικής. Ενεργεί ως "κακός αστυνομικός", αποφασίζοντας για τον παπικό θρόνο που παραμένει ο "καλός αστυνομικός", γιά τα πιο βρώμικα και ενοχλητικά καθήκοντα στα αντίστοιχα μέτωπα, επιτρέποντας έτσι στον Ποντίφικα να ακολουθήσει την απαραίτητη στρατηγική πορεία στο «μέτωπο» τής Ουκρανίας, παραμένοντας επίσημα "αναμάρτητος" στα μάτια της Μόσχας.

3) η νίκη Ζελένσκι στις προεδρικές εκλογές καθώς κι η δυνατότητα συνολικής αλλαγής τής πολιτικής κατάστασης στο εσωτερικό της Ουκρανίας, οδήγησαν το Βατικανό στην απόφαση να μελετήσει την «ουκρανική υπόθεση» και τις προοπτικές τής περαιτέρω ανάπτυξής της. Κρίνοντας από τα λεχθέντα τών Γκουγκερότι και Σεβτσούκ, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η εκκλησία της Ρώμης να επιφορτίσει την Ο.Ε.Κ.Ε με τον ρόλο τής κύριας "δεξαμενής σκέψης" ή τουλάχιστον τής κύριας πηγής πληροφοριών στο σχηματισμό της Ρωμαιοκαθολικής πολιτικής στο ουκρανικό μέτωπο. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι καίριο να δοθεί η δυνατότητα στα Ουνίτες να συντονίζουν τις δραστηριότητές τους άμεσα με τις μονάδες τής Ρωμαϊκής Κουρίας, κάτι πού θα επιταχύνει σημαντικά την υλοποίηση τών οποιονδήποτε ιδεών/σχεδίων.

4) με τη σειρά της, σε περίπτωση μείωσης τού επιπέδου επιρροής της στα δρώμενα τής χώρας, είναι πολύ πιθανό να προσανατολιστεί το Βατικανό και η Ο.Ε.Κ.Ε. στην σταδιακή καταβρόχθιση τών ουκρανικών δομών που αυτοπροσδιορίζονται ως Ορθόδοξοι. Σε αυτή την περίπτωση, η παραπάνω καταβρόχθιση θα λάβει χώρα με τρόπο που να περάσει απαρατήρητη για το ευρύ κοινό. Σύμφωνα με τον Σεβτσούκ, σε αυτήν την φάση οι Ουνίτες δεν επιδιώκουν να δημιουργήσουν καμία κοινή μεγα-δομή με την "Ο.Ε.Ο.". Ο λόγος είναι μόνο (!) περί εγκαθίδρυσης "ευχαριστιακής επικοινωνίας και από κοινού τέλεσης Θείας Λειτουργίας", κάτι που θεωρείται απαραίτητο για τούς καθολικούς. Εξάλλου, όπως παρατήρησε ο αρθρογράφος Αλεξάντερ Ερμολένκο, "αν σκλαβώσετε την ψυχή κάποιου άλλου, σύντομα θα σκλαβώσετε το σώμα του. Αυτό θα συμβεί και στην περίπτωση της Ο.Ε.Ο.. Αν οι Ουνίτες τούς πείσουν να συλλειτουργήσουν, και να έχουν, ‘κοινωνία από Κοινόν Ποτήριον’ αυτό θα είναι μια σαφής αναγνώριση της πνευματικής εξουσίας του Πάπα πάνω στη δομή τού Επιφανίου. Μετά από μια τέτοια πραγματική είσοδο τής Ο.Ε.Ο. στούς κόλπους τής Ο.Ε.Κ.Ε., ένα τοσοδούλικο βήμα θα χωρίζει τούς σχισματικούς μεταξύ τους. "

Σε πρακτικό επίπεδο, ένας από τους σημαντικότερους μηχανισμούς προώθησης αυτής τής διαδικασίας θα είναι η αντίστοιχη ιδεολογική πλύση εγκεφάλου των μελλοντικών ιερέων τής «Ο.Ε.Ο.», καθώς και η διαμόρφωση μιάς κοινής «Θεολογικής» βάσης που θα δικαιολογεί τη νέα Ουνία. Σ΄αυτήν την κατεύθυνση είναι και τα λεχθέντα από τον Επιφάνιο στο τηλεοπτικό κανάλι icTV, λίγο μετά την εκλογή του ως επικεφαλή τής νέας θρησκευτικής δομής. "Έχουμε σκιαγραφήσει την μελλοντική μας συνεργασία (με την Ο.Ε.Κ.Ε.) και στο μέλλον θα αναζητήσουμε κοινούς κανόνες που θα μάς ενώσουν. Είτε αυτοί οι κανόνες αφορούν στον τομέα της πνευματικής εκπαίδευσης, είτε σε άλλους τομείς της ύπαρξής μας", ανέφερε τότε ο επικεφαλής τής «Ο.Ε.Ο.». Σύμφωνα με τον Αλεξάντερ Ερμολένκο, αυτή η διατύπωση έχει πολλά να πεί: "ο Επιφάνιος δεν κρύβει ότι θα προωθήσει το θέμα τής συγχώνευσης με την Ο.Ε.Κ.Ε. στον εκπαιδευτικό τομέα. Το πώς ακριβώς θα υλοποιηθεί αυτό, δεν χρειάζεται παραπάνω εξηγήσεις. Το απαραίτητο προσωπικό θα υποστεί απλά πλύση εγκεφάλου, δημιουργώντας με την πάροδο του χρόνου μια μεγάλη ομάδα "κληρικών" τής Ο.Ε.Ο. πιστών στην ιδέα τής ενσωμάτωσης στις δομές τής Ουνίας."

Όσον αφορά στις παραμέτρους μιάς πιθανής συγχώνευσης, αυτή θα οικοδομηθεί με βάση τον υφιστάμενο οδικό χάρτη τού «Οικουμενικού διαλόγου» τής Ο.Ε.Κ.Ε. (με δυνατότητα τροποποιήσεων μετά από διαβούλευση με την «Ο.Ε.Ο.», αν και αυτές θα είναι πιθανότατα ήσσονος σημασίας). Ταυτόχρονα, οι Ουνίτες θα αποκτήσουν το Status τής "παγκόσμιας εκκλησίας" και οι πρός ενσωμάτωσή τους εταίροι θα θεωρούνται "τοπική εκκλησία". Αυτό το θέμα άπτεται όχι μόνο τής κατανομής τών ρόλων τού "γηραιότερου και τού νεαρότερου αδελφού", αλλά και τής μονοπώλησης τών επαφών και τής κηδεμονίας τής ουκρανικής Διασποράς από τους Ουνίτες. Για την Ο.Ε.Κ.Ε., η συγκεκριμένη πτυχή είναι στρατηγικής σημασίας, καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις καθίσταται πολύ ισχυρός πολιτικός παράγοντας (ακόμη και στην διεθνή σκηνή), καθώς κι ελέγχει τις τεράστιες χρηματοοικονομικές ροές τών ουκρανικών ενοριών τής διασποράς.

5) γιά τις Φιλοκαθολικές δυνάμεις είναι άκρως σημαντικό να διατηρήσουν, με αναφορά στην στρατηγική στην οποία αναφερθήκαμε πιό πάνω, και στο μέλλον τον έλεγχο τών βασικών θέσεων στις κρατικές αρχές. Ο αγώνας θα γίνει πρωτίστως για τις σχετικές θέσεις στο Κοινοβούλιο και στην κυβέρνηση.

6) το ίδιο σημαντικό παραμένει για τις φιλοκαθολικές δυνάμεις η διατήρηση τού Επιφανίου ως προκαθήμενου τής «Ο.Ε.Ο.», καθώς και η ενότητα αυτής τής δομής (είναι πολύ ευκολότερο να συνεργαστεί κανείς με έναν και πιστό, εταίρο, παρά να οικοδομήσει κανείς σχέσεις με διάφορες παράλληλες δομές πού βρίσκονται σε έντονο ανταγωνισμό μεταξύ τους). Από αυτή την άποψη, θα πρέπει να αναμένουμε ότι ο νεαρός αντίπαλος τού Φιλάρετου θα λάβει πλήρη υποστήριξη από μέρους, τουλάχιστον, τής Ο.Ε.Κ.Ε. στον αγώνα για την επιβίωσή του. Παρεμπιπτόντως, αυτό θα τον κάνει ακόμη περισσότερο εξαρτώμενο από την συγκεκριμένη δομή (δεν αποκλείεται ότι ένας από τους τρόπους παροχής βοήθειας θα είναι η χρηματοδότηση τού Επιφανίου καθώς και τών έργων που χρειάζεται · αυτή τη στιγμή ο Φιλάρετος έχει περικόψει σχεδόν όλη την χρηματοδότηση πρός τον προκαθήμενο τής "Ο.Ε.Ο.").

Ταυτόχρονα, για την Ο.Ε.Κ.Ε. είναι άκρως αναγκαία η αποτυχία τού «σεβάσμιου Πατριάρχη», σε όλα τα μάλιστα μέτωπα – π.χ. στην περίπτωση διαφύλαξης τής περαιτέρω λειτουργίας τής Ο.Ο.Ε.-Π.Κ. (αυτό θα είναι ένα πλήγμα στις φιλοδοξίες τών Ουνιτών να γίνουν η κύρια "εκκλησία" της χώρας), αλλά και στον ρόλο του ως «αναγνωρισμένου από το Φανάρι Ορθόδοξου Πατριαρχείου τής Ουκρανίας» (επειδή αυτό, ειδικότερα, πάει ενάντια στα σχέδια τού στρατοπέδου τής Ουνίας να εδραιώσει μονοπωλιακό έλεγχο όσον αφορά στην πνευματική κηδεμονία επί τής ουκρανικής διασποράς).

Ταράς Μέλνικ Μετάφραση για το gr.pravoslavie.ru: Γρηγόριος Μάμαλης
9/26/2019 gr.pravoslavie.ru


ΠΗΓΗ

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος -Ἔχουσιν οὗτοι τούς οἴκους, ἡμεῖς τόν ἔνοικον.

Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)

Όταν κατέκτησε την Ιερουσαλήμ έκρινε ότι εκεί έπρεπε να χτιστεί ο ναός. Βέβαια καθ’ υπόδειξη του Θεού, διότι ποτέ δεν έκανε ο Δαυίδ τίποτε αν δεν έπαιρνε την πληροφορία από τον Θεό. Ήτανε πιστός στα δικαιώματα του Θεού, εν αντιθέσει με τον Σαούλ, ο οποίος δεν ήτο πιστός.

Ώστε, λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, ούκ ήν ναός άχρι τότε·

Ώστε λοιπόν δεν υπήρχε μέχρι τότε ναός.

καίτοι καί τά έθνη εξέωστο,

παρ’ ότι, λέει, είχαν εξωσθεί και τα έθνη, οι εθνικοί,

τοσαύτα θαύματα, και ουδαμού ναός

τόσα θαύματα εγίνοντο, κι όμως δεν υπήρχε πουθενά ναός. -Θαύματα εννοείται επεμβάσεις του Θεού στην ιστορία του Ισραήλ.

Άρα ο ναός δεν μπορούσε να έχει απόλυτην αξία αλλά σχετική, αφού είχαν μείνει περίπου τέσσερις αιώνες με την είσοδό τους εις την γην Χαναάν χωρίς να υπάρχει αυτός ο ναός.

Και ύστερα, όπως βλέπουμε και θα ιδούμε, ο Θεός δεν εβιάζετο να ανοικοδομήσει ναόν, ούτε εξάλλου το εζήτησε ο Θεός αυτό. Το λέγει ο ίδιος ο Θεός. Θα το δούμε λίγο πιο κάτω. Τούτο το εζήτησε ο Δαυίδ από τον Θεόν. Και πάλι ο Θεός δεν βιάζεται, αλλά αναθέτει το θέμα εις τον Σολομώντα. Θα το δούμε και αυτό λίγο πιο κάτω που του λέει, όχι, εσύ θα πεθάνεις και κατόπιν ο απόγονός σου θα είναι εκείνος ο οποίος θα μου χτίσει ναόν.

Συνεπώς, ο Στέφανος -μην ξεχνάμε ότι απολογείται ο Στέφανος- που θεωρούσε σχετική την αξία του ναού, δεν σήμαινε ότι εβλασφήμει κατά του τόπου του αγίου, δηλαδή κατά του ναού. Αυτή η απολυτοποίησις του ναού εκ μέρους των Εβραίων, το ότι δηλαδή ο Θεός μένει μόνο στο ναό, κατά περίεργον τρόπον αγαπητοί μου μένει σαν αντίληψη μέχρι σήμερα. Είδατε και την περασμένη και την προπερασμένη φορά πόσο επιμένουμε στο θέμα του ναού. Όπως επιμένει και ο Άγιος Στέφανος. Ίσως πείτε ότι επιτέλους, ο Άγιος Στέφανος απολογείται. Αγαπητοί μου, έχει πολλή σημασία, θα το δείτε αμέσως τώρα.

Οι Εβραίοι θέλουν τον Θεό εγκλωβισμένον μέσα στον ναόν κατά αποκλειστικότητα δική των. Ο Θεός είναι δικός μας, λέει. Δεν μπορεί να ανήκει σε κάποιον άλλον. Αφού λοιπόν είναι δικός μας, άρα είναι εγκλωβισμένος μέσα στον ναό που θα του χτίσουμε ή που του χτίσαμε ή που θα του ξαναχτίσουμε.

Αυτή η αποκλειστικότητα πολλές φορές φάνηκε και μάλιστα όταν κατοπινά ο Παύλος απελογείτο, εκεί όταν πήγε στα Ιεροσόλυμα και έγινε πολύ φασαρία να τον λιντζάρουν. Και απολογείται μπροστά στον Λυσία τον Χιλίαρχον -εννοείται απολογείται εις τους Εβραίους όχι εις τον Λυσίαν. Εκεί ομιλεί και λέγει πολλά. Ομιλεί περί του Χριστού που Τον περίμενε ο λαός και φθάνει εις το εξής σημείον. Και αυτός, λέγει, ο Μεσσίας ο Ιησούς, μου είπε να πάω εις έθνη μακράν.
Ε. Αυτό ήτανε που τους εδαιμόνισε. Διότι αυτό δεν μπορούσαν να χωνέψουν… ο Θεός είναι δικός μας.
Είναι εκείνο που λέμε κι εμείς καμιά φορά, περιέργως μάλιστα σε εθνικές εορτές που ελέγοντο παλαιότερα, σε κάτι ομιλίες, «ο Θεός της Ελλάδος». Είναι πάρα πάρα πολύ τραβηγμένο, «ο Θεός της Ελλάδος». Ο Θεός του κόσμου όλου δεν είναι ο Θεός της Ελλάδος. Περίεργο πράγμα. Παθαίνουμε βλέπετε κάτι αγκυλώσεις περίεργες, αυτές που πάθαιναν ιστορικά και οι Εβραίοι.

Έτσι, αποδοκιμάζουν τον Παύλον, αποδοκιμάζουν και τον Ιησούν. Πετούνε χώματα στον αέρα, σχίζουν τα ρούχα τους, τα πετάνε στον αέρα. Αίρε τον τοιούτον, δηλαδή, σκότωσέ τον να φωνάζουν εις τον Χιλίαρχον τον Λυσία και ούτω καθεξής.

Αυτός είναι ο λόγος που διατηρούν ακόμη την ιδία νοοτροπία, ότι ο Θεός είναι δικός τους. Δεν μπορεί να ανήκει στους εθνικούς. Ήταν τότε που έφτασαν να καταδικάσουν τον Στέφανον και σήμερα που επιθυμούν να ξαναχτίσουν τον ναόν των για να αισθανθούν ότι πάλι ο Θεός είναι μαζί τους, κατά μια σύγχρονη διακήρυξή τους που σας διάβασα την περασμένη Δευτέρα. Εκείνο που εδημοσιεύθη εις τους Times της Νέας Υόρκης. Και εκεί λέει, ο Θεός έφυγε από εμάς. Γιατί έφυγε από εσάς. Γιατί δεν έχουμε ναό. Πρέπει λοιπόν να ξαναχτίσουμε τον ναό για να έλθει ο Θεός. Πως να περιμένει ο Θεός τώρα 20 αιώνες πότε οι Εβραίοι θα χτίσουν τον ναόν των για να πάει να εγκαθιδρυθεί μέσα εις τον ναόν.

Αυτό χτυπάει ο Στέφανος και δεν έχει βεβαίως κανέναν σκοπό να στραφεί εναντίον του ναού. Αυτό θα λέγαμε και γι’ αυτόν τον ναό και για οποιοδήποτε ναό αγαπητοί μου. Αύριο τον καταστρέφουν τον ναόν αυτόν, τον μεταβάλλουν σε μουσείο ή στάβλο στην χειροτέρα έκδοση αν θέλετε ή χορευτικό κέντρον, αίθουσα συναυλιών και δεν ξέρω, ο μη γένοιτω. Αλλά γιατί; Όλα αυτά τα επιτρέπει ο Θεός. Μήπως ο ίδιος ο ναός του Σολομώντος δεν μετετράπη σε ό,τι μετετράπη που να χαρακτηρίζεται βδέλυγμα; Το βδέλυγμα ήταν το άγαλμα του Αυτοκράτορος που στήθηκε εν τόπω αγίω.

Τί νομίζετε; Αλλά εμείς τότε τί θα κάνουμε; Βέβαια θα λυπούμεθα. Βέβαια θα οδυρόμεθα. Όχι όμως κατά τρόπον φοβερόν όπως οι Εβραίοι. Αλλά τί; Ό,τι συνέβη στην Κωνσταντινούπολη κάποτε όταν οι αιρετικοί κατέλαβαν όλους τους ναούς -ήταν οι Αρειανοί- και δεν είχε μείνει παρά ένας μικρός ναΐσκος της Αγίας Αναστασίας -αν ήταν της Αγίας Αναστασίας ή ονομάστηκε της Αγίας Αναστασίας επειδή εκεί ανεστήθη ο Ορθοδοξία, άλλο αυτό. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος που εξεφώνη εκείνους τους περιφήμους θεολογικούς του λόγους περί της θεότητος του Ιησού Χριστού, είπε την περίφημη εκείνη φράση: Ας μείνουν οι οίκοι εις τους αιρετικούς κι ας έχομε εμείς τον οικούντα. Να έχομε εμείς Εκείνον που κατοικεί, δεν έχομε ανάγκη από τον ναόν.

Είδατε; Είναι το πνεύμα του Στεφάνου, είναι το πνεύμα του Παύλου, είναι το πνεύμα της Αγίας Γραφής και της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Πήραν τον ναόν. Αυτά όλα είναι σχήματα του παρόντος αιώνος. Τον πήραν, Τον πήραν οι αιρετικοί . Εμείς όμως έχομε Εκείνον που κατοικεί εις τον ναόν και κατοικεί σε μας. Αυτοί πήρανε τα ντουβάρια, τίποτε άλλο.

Βλέπετε λοιπόν,αν αγαπητοί μου τότε οι Εβραίοι επείθοντο εις τον Στέφανον με όλην αυτήν την θεολογικήν κατοχύρωση που τους κάνει, δεν θα έφθαναν οι ταλαίπωροι να υποδεχθούν, αναμένοντες εννοείται, τον Αντίχριστον που θα εκπληρώσει την επιθυμία τους για να ξαναχτιστεί ο ναός.

Είναι ακόμη αξιοπρόσεκτον ότι το φόντο όλων αυτών των γεγονότων είναι αιώνες ολόκληροι. Πότε ο ναός κατεστράφη; Το 70. Δέκα περίπου χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του. Στην εποχή του Χριστού ακόμη ο ναός δεν είχε τελειοποιηθεί. Έμεινε τόσο λίγο ο ναός αυτός. Ε, το 70 κατεστράφη. Εθεωρήθηκε μεγίστη συμφορά. Εμείς οι Έλληνες θεωρήσαμε μεγίστη συμφορά ότι χάσαμε την Αγία Σοφία; … Δεν έχομε βεβαίως εκείνον τον ναόν. Ποιός δεν θα ήθελε να τον έχει; Τι θα λέγαμε όμως; Το ότι θα στερηθούμε την Θεία Λειτουργία επειδή χάσαμε τον ναόν της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη; Και ποιος δεν θα ήθελε να τον επανακτήσουμε; Αλλά μόνο εθνικοί λόγοι ή συναισθηματικοί λόγοι. .. Κι αν δεν είναι αυτός ο ναός, μια παράγκα, κι αν δεν είναι μια παράγκα, μια κατακόμβη, ένα δωμάτιο. Κι αν δεν υπάρχει αυτό, το δάσος, η νύχτα που θα σκεπάζει με τα πέπλα της για να μην φαίνονται εκείνοι που θα λατρεύουν τον Θεό.

Δεν μας εμποδίζει τίποτα να λατρεύουμε τον Θεό. Επιμένω πάρα πολύ στο σημείο αυτό. Δεν ξέρω τι μέρες έρχονται. Επιμένω πάρα πολύ. Μην νομίζετε ότι θα διακοπεί η λατρεία του Θεού. Μην νομίζετε ότι θα διακοπεί ο λόγος του Θεού -ο εμφανείς θα διακοπεί αναμφισβήτητα αλλά ο κρυφός δεν θα διακοπεί ποτέ. Μην νομίσετε ότι θα σταματήσει η θρησκευτικότητα του λαού μας. Μην το πιστέψετε ποτέ αυτό. Ποτέ, ποτέ. Γιατί ο λόγος του Θεού είναι ριζωμένος μέσα στις ανθρώπινες καρδιές κι ό,τι κι αν επικρατεί, ο λόγος του Θεού πάντοτε καρποφορεί.

Απομαγνητοφώνηση Φαίη.Τας Θύρας Τας Θύρας-

ΠΗΓΗ

Κυριακή Β΄ Λουκά-Τα σκαλοπάτια της χριστιανικής αγάπης

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Λουκ. ς΄ 31-36
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ : Β΄ Κορ. δ΄ 6-15

ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

1. «Ὁ χρυσὸς κανόνας»

Ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ αὐτῆς τῆς Κυριακῆς στὸ σύνολό της ἔχει ὡς θέμα της τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον, ποὺ γνωρίζουμε ὅτι εἶναι ἡ μεγαλύτερη μετὰ τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό.

Ὁ πρῶτος λόγος ποὺ ἀκοῦμε εἶναι ὁ ἑξῆς: «Κα­θὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».
Ὁ Κύριός μας γνωρίζει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἀναγεννηθεῖ ἀπὸ τὴ θεία Χάρι, εἶναι ἐγωιστής, φίλαυτος, ἀγαπάει πολὺ τὸν ἑαυτό του. Καὶ ὡς ὁ τέλειος Διδάσκαλος, παίρνει ἀφορμὴ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀγάπη γιὰ νὰ μᾶς διδάξει τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον.

Μὲ τὸν λόγο Του αὐτὸν εἶναι σὰν νὰ λέει: Βάλε τὸν ἑαυτό σου στὴ θέση τοῦ ἄλλου. Ἐσὺ θέλεις νὰ μὴ σὲ κλέβουν οἱ ἄλλοι, νὰ μὴ σὲ ἀδικοῦν, νὰ μὴ σὲ βλάπτουν μὲ κανέναν τρόπο, ἀλλὰ νὰ σὲ ἀγαποῦν, νὰ λυποῦνται στὴ λύπη σου καὶ νὰ χαίρονται στὴ χαρά σου· νὰ σὲ συγχωροῦν γιὰ ὅσα τοὺς ἔφταιξες, νὰ εἶναι ἐπιεικεῖς ἀπέναντί σου γιὰ τὰ λάθη σου, νὰ σὲ βοηθοῦν στὴν ἀνάγκη σου… Τὸ ἴδιο λοιπὸν νὰ κάνεις κι ἐσύ.

Μποροῦμε ἑπομένως νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, ἐὰν θέλουμε, διότι ἔχουμε ἀσφαλὴ ὁδηγὸ τὴν ἀγάπη στὸν ἑαυτό μας. Μάλιστα ὁ λόγος αὐτὸς ὀνομάσθηκε «χρυσὸς κανόνας», διότι, ἐὰν τὸν ἐφαρμόζαμε μὲ συν­έπεια, θὰ λύνονταν ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς, καὶ ἡ κοινωνία μας θὰ ἦταν παράδεισος!

2. Χωρὶς ἰδιοτέλεια

Ὑπάρχει βέβαια τὸ ἐνδεχόμενο, ἐφαρμόζοντας κανεὶς τὸν χρυσὸ κανόνα, νὰ ἔχει τὴν ἀπαίτηση καὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ κάνουν τὸ ἴδιο. Μπορεῖ νὰ πεῖ: «Ἐγὼ δὲν βλέπω μόνο τὸν ἑαυτό μου, ἀλλὰ ὑπολογίζω καὶ τοὺς ἄλλους· τοὺς φέρομαι ὅπως θὰ ἤθελα καὶ ἐκεῖνοι νὰ μοῦ φέρονται. Γιατί ὅμως δὲν κάνουν καὶ ἐκεῖνοι τὸ ἴδιο ἀπέναντί μου; Λοιπόν, θὰ ἐφαρμόζω αὐτὴ τὴν ἐντολὴ μόνο σὲ ὅσους συμπεριφέρονται παρόμοια ἀ­πέναντί μου».

Ὁ Κύριος προλαβαίνει αὐτὴ τὴν ἀντιμετώπιση μὲ τοὺς παρακάτω λόγους: «Καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι». Ἂν ὅμως ἀγαπᾶτε μόνο αὐτοὺς ποὺ σᾶς ἀγαποῦν, ποιὰ εὔνοια καὶ χάρη καὶ ἀνταμοιβὴ σᾶς ἀνήκει ἀπὸ τὸν Θεό; Καμία. Διότι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν ἐκείνους ποὺ τοὺς ἀγαποῦν. Ὁμοίως ὁ Θεάνθρωπος ἐρωτᾶ: Καὶ ἂν εὐεργετεῖτε μόνο αὐτοὺς ποὺ σᾶς εὐεργετοῦν, καὶ δανείζετε μόνο σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἐλπίζετε ὅτι θὰ μπορέσουν νὰ σᾶς ἐπιστρέψουν τὸ ποσὸ ποὺ τοὺς δανείσατε, τί χάρη περιμένετε ἀπὸ τὸν Θεό;

Δηλαδὴ ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ εὐεργεσία τῶν συνανθρώπων μας μὲ τέτοια ἐλατήρια δὲν εἶναι ἀγάπη ἀλλὰ ἀνθρώπινη συμφωνία ἀλληλοβοήθειας: «Σοῦ δίνω γιὰ νὰ μοῦ δώσεις, ἢ ἐπειδὴ μοῦ ἔδωσες». Ἀπόδειξη αὐτοῦ εἶναι ὅτι ἔτσι συμπεριφέρονται καὶ οἱ ἁμαρτωλοί, αὐτοὶ ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεὸ καὶ δὲν σέβονται τὸν νόμο Του. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη ἀντίθετα εἶναι ἀνιδιοτελής, ἔχει αὐταπάρνηση. Συστατικὸ στοιχεῖο τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης εἶναι ἡ θυσία γιὰ χάρη τοῦ ἄλλου.

3. Τὸ πιὸ ψηλὸ σκαλοπάτι

Ὁ μοναδικὸς Διδάσκαλος προχωρεῖ παραπέρα: «Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν». Ἐσεῖς ὅμως, ἀντίθετα ἀπὸ ὅ,τι κάνουν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας καὶ νὰ τοὺς εὐεργετεῖτε καὶ νὰ τοὺς δανείζετε χωρὶς νὰ ἐλπίζετε σὲ κάποια ἀνταπόδοση ἀπὸ αὐτούς. Τότε, συνεχίζει ὁ Κύριος, θὰ ἔχετε πολὺ μισθό, μεγάλη ἀνταπόδοση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ θὰ εἶστε ἀληθινὰ παιδιά Του. Θὰ Τοῦ μοιάζετε στὴν ἀρετή· διότι Ἐκεῖνος εὐεργετεῖ καὶ τοὺς ἀχάριστους καὶ τοὺς πονηρούς, τοὺς κακοπροαίρετους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή τους δείχνουν ἐμπράκτως ὅτι Τὸν ἐχθρεύονται. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς ἐξακολουθεῖ νὰ τοὺς εὐεργετεῖ ἀναμένοντας τὴ μετάνοιά τους.

«Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν»! Ἡ ὑψηλότερη κορυφὴ τοῦ κόσμου: ἡ κορυφὴ τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης! Ἕνας λόγος ποὺ κανεὶς σοφὸς τῆς ἀρχαιότητος οὔτε κὰν συνέλαβε στὸν νοῦ του, καὶ κανεὶς μετὰ τὸν Κύριο δὲν τόλμησε νὰ ἐπαναλάβει, πολλοὶ ὅμως μπόρεσαν νὰ τὸν ἐφαρμόσουν: οἱ ἀληθινοὶ μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Ἡ ἐντολὴ αὐτὴ τῆς ἀγάπης ἀποτελεῖ ἀπόδειξη ὅτι Ἐκεῖνος ποὺ τόλμησε νὰ τὴ διδάξει καὶ τὴν ἐφάρμοσε στὴ ζωή Του εἶναι Θεός, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος δὲν τὴν κηρύττει μόνο, ἀλλὰ δίνει καὶ τὴ δύναμη στοὺς ἀκολούθους Του νὰ τὴν ἐφαρμόζουν.

Σ᾿ αὐτὴ τὴν κορυφὴ καλούμαστε ὅλοι ν᾿ ἀνεβοῦμε. Ἂς μὴν ποῦμε «εἶναι ἀδύνατο». Βῆμα-βῆμα, σκαλοπάτι-σκαλοπάτι, μέρα μὲ τὴν ἡμέρα ἂς προοδεύουμε στὴν ἀγάπη, στὴ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν, μέχρι νὰ γίνουμε μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ ὄντως παιδιά Του, ποὺ θὰ μοιάζουμε στὸν πολυεύσπλαχνο Πατέρα μας καὶ θὰ ἀγαποῦμε ὅπως Ἐκεῖνος, θὰ συγχωροῦμε καὶ θὰ εὐεργετοῦμε τοὺς πάντες.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

ΠΗΓΗ

Συ εφόνευσας και εκληρονόμησας τον αδελφόν σου Ονούφριον!

Ἰταλία 19.09.2019: Ὁ «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς» ἐν μέσῳ τῶν «Ἐπισκόπων» του! «Ὑπάρχει μία ἄποψη ὅτι ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός. Ἀλλά στήν πραγματικότητα εἶναι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης» (Σεβ. Ἀδριανουπόλεως 05.06.2019).

Γράφει ὁ κ. Ἀντώνιος Χαραλάμπης

Παρακολουθῶ τὸ τελευταῖον ἔτος τὰ περισσότερα δημοσιεύματα Ἱεραρχῶν καὶ θεολόγων διὰ τὸ ζήτημα ποὺ ἀνέκυψεν ὡς μὴ ὤφειλεν εἰς τὴν Οὐκρανίαν. Ὅλα ἠσχολήθησαν ἕως σημείου ἐξαντλήσεως σχεδὸν κάθε πτυχῆς τῆς δογματικῆς, ἐκκλησιολογίας, ἱστορικοκανονικῆς καὶ ἐν γένει τῆς ὅλης θεολογίας ἐπὶ τοῦ ζητήματος. Ἀπουσιάζουν ὅμως ἀπὸ ὅλα δύο βασικὰ στοιχεῖα κομβικὰ διὰ τὸ ὅλον ζήτημα. Τὸ πρῶτον εἶναι ἡ ἐπικέντρωσις εἰς τὸ μέλλον καὶ τὸ δεύτερον ἡ ἔλλειψις μιᾶς προφητικῆς φωνῆς.

Ἡ εἰκὼν τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ 2021

Ἄξιον καὶ δίκαιον νὰ ἀντλοῦνται τὰ ἐπιχειρήματα ἐναντίον τῆς προκειμένης αὐθαιρεσίας τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ἀπὸ τὴν ἱστορίαν. Μὲ θλίβει τὸ γεγονὸς ὅμως ὅτι οὐδεὶς συγκινεῖται! Ἀπάθεια ἐνώπιον ἑνὸς ἐγκλήματος! Ἴσως εὐθύνονται ὅλοι ὅσοι δημοσιεύουν κείμενα, διότι δίδεται ἡ ἐντύπωσις ὅτι τὸ ἔγκλημα εἶναι εἰς βάρος ἑνός… Ἱ. Κανόνος ἢ κατὰ κάποιου Πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ θέτουν κάποιοι εἰς τὸ ζύγι ἀφ’ ἑνὸς τὸν Κανόνα καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὸ Φανάριον καὶ νὰ προτιμοῦν νὰ θυσιάσουν κάποιον «ἄψυχον» Ἱ. Κανόνα παρὰ τὴν ἐπιβίωσιν, ὅπως πονηρῶς προβάλλεται, τῶν ἐνοίκων τοῦ Πατριαρχείου.

Τὸ πραγματικὸν ἔγκλημα ὅμως δὲν εἶναι κάποια προσβολὴ τῶν θείων θεσπισμάτων, ἀλλὰ ἀπέναντι εἰς τὰ ἑκατομμύρια τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν καὶ τῶν ποιμένων τους. Οἱ χειρισμοὶ τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καὶ τῶν ἐπιστηθίων συμβούλων του ἔχουν ὁδηγήσει τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἰς τὰ ἄκρα, ἐνσπείρουν παντοῦ διχασμόν.

Διχασμὸς ἐκκλησιαστικὸς μεταξὺ τῶν Οὐκρανῶν, καθὼς ἀντὶ νὰ ἐπέλθη ἑνότης, ἐνέτεινε τὴν ἐχθρότητα κανονικῶν καὶ σχισματικῶν.

Διχασμὸς θρησκευτικὸς μεταξὺ τῶν σχισματικῶν Οὐκρανῶν, καθὼς ὁ Φιλάρετος Ντενισένκο κατηγορεῖ τό… πνευματικόν του ἀνάστημα, τὸν Ἐπιφάνιον.

Διχασμὸς πολιτικὸς εἰς τὴν Οὐκρανίαν, καθὼς τὸ Φανάρι φαίνεται ὅτι συνετάχθη μὲ τὰ σχέδια τοῦ ἀκροδεξιοῦ Ποροσένκο.

Διχασμὸς ἐθνικὸς εἰς τὴν Οὐκρανίαν, καθὼς τυγχάνει κοινὸν μυστικὸν ὅτι αἱ ἀποφάσεις τοῦ Φαναρίου ἔγιναν κατ’ ἐντολὴν τῶν ΗΠΑ.

Διχασμὸς Κωνσταντινουπόλεως – Μόσχας, διότι ἐπενέβη εἰς ἑτέραν δικαιοδοσίαν, ποὺ ἀκόμη καὶ εἰς τὸ Φανάρι νὰ ἀνῆκε, θὰ ἔπρεπε δι’ εὐνοήτους λόγους νὰ ἔλθη εἰς συνεννόησιν μὲ τὸν Πατριάρχην Κύριλλον.

Διχασμὸς τῶν Προκαθημένων, καθὼς δὲν ἠρωτήθη κανεὶς διὰ τοιαύτην ἐνέργειαν ἀποδόσεως αὐτοκεφαλίας.

Διχασμὸς τῶν Πατριαρχῶν, καθὼς παρὰ τὴν ὀρθῶς ἀναληφθεῖσαν διαμεσολαβητικὴν προσπάθειαν ἐπενέβη, διὰ νὰ τὴν σταματήση.

Διχασμὸς Ἑλληνοφώνων καὶ Σλαβοφώνων Ἐκκλησιῶν, καθὼς ἦτο ἐκ τῶν προτέρων γνωστὸν τί θὰ συνέβαινε μετὰ ἀπὸ οἱανδήποτε ἐχθρικὴν ἐνέργειαν πρὸς τὴν Μόσχαν.

Διχασμὸς τῶν Ἑλληνοφώνων Ἐκκλησιῶν, καθὼς ἤδη οἱ Κύπρου, Ἀλβανίας, Ζιμπάμπουε κ.ἄ. καίτοι ἐστήριξαν τὸν Πατρ. Βαρθολομαῖον εἰς ἑτέρας δυσμενεῖς καταστάσεις, τοὺς ἐπότισε χολήν.

Διχασμὸς εἰς τὴν Διασποράν, καθὼς ἤδη ἐδημιουργήθη πρόβλημα μὲ τὰς ρωσοφώνους ἐνορίας, ἀλλὰ καὶ τὰς διορθοδόξους σχέσεις.

Διχασμὸς εἰς τὴν Ἑλλάδα, καθὼς ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης ὑπεχρεώθη ἑκουσίως ἀκουσίως νὰ ἔχη διαφορετικὴν γραμμὴν ἀπὸ αὐτὴν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Διχασμὸς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, καθὼς Μητροπολῖ­ται ἔλαβον ἐπιστολὴν νὰ πειθαρχήσουν εἰς τὰς διαταγὰς τοῦ «Πάπα τῆς Ἀνατολῆς».

Διχασμὸς εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, καθὼς Ἡγούμενοι ποὺ τοὺς «κρατᾶ στὸ χέρι» ὁ Πατριάρχης ἀναγνωρίζουν ὅ,τι τοὺς ὑποδείξη.

Διχασμὸς εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Ὁμογένειαν, μὲ τὰς ἐπιλογὰς τῶν νέων Ἀρχιεπισκόπων Ἀμερικῆς, Αὐστραλίας καὶ Θυατείρων.

Διχασμὸς εἰς τοὺς Ἕλληνας καὶ Φιλέλληνας, καθὼς γνωρίζουν ὅτι θὰ ἀκολουθήση ἡ τακτοποίησις ἀπὸ τὸν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως τῆς «Μακεδονικῆς Ἐκκλησίας».

Διχασμὸς εἰς τὰς Ὀρθοδόξους Θεολογικὰς Σχολάς, καθὼς εἴτε ἐν ἐνεργείᾳ εἴτε ὁμότιμοι Καθηγηταὶ ἐξανίστανται.

Διχασμός… Διχασμός… Διχασμός…

Ἐπίκειται ἡ σύγκλησις τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἐκεῖνοι οἱ αἰθεροβάμονες ποὺ ἀπελπισμένα ἐκβιάζουν τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος νὰ κλίνη ὑπὲρ ἐκείνου, ποὺ οὔτε Προκαθημένους ἀκούει οὔτε Σύνοδον, τί ἀποτελέσματα πιστεύουν ὅτι θὰ ἔχη μία ἀπόφασις, ὅπως τὴν ὀνειρεύονται; Θὰ ἐπιλύση τοὺς διχασμούς; ΟΧΙ! Πιστεύουν ὅτι θὰ πιεσθῆ ἡ Μόσχα καὶ θὰ ὑποχωρήση; ΟΧΙ! Ἀποσκοποῦν κατὰ συνέπειαν εἰς τὴν ἐξόντωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας εἴτε ἕνεκα πείσματος εἴτε συνειδητῶς!

Τὸ 2021 ἡ κατάστασις εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν θὰ χρήζη τῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἐπιφάνιος, ἀφοῦ θὰ ἔχη ὑποκλέψη τὴν ἔγκρισιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, θὰ ἀνακηρύξη τὴν Ἐκκλησίαν του εἰς Πατριαρχεῖον, χωρὶς νὰ ἔχη πλέον κανεὶς λόγον ἐπ’ αὐτοῦ. Ἄλλωστε ὁ Ἀθηνῶν ἔχει ἀποδεχθῆ τὴν ὑποβίβασίν του εἰς τὴν ἰδίαν θέσιν μὲ τὸν μηδέποτε Κιέβου Ἐπιφάνιον, ὡς ἤδη συνέβη εἰς τὸ Φανάρι. Ὁ Ἐπιφάνιος θὰ ἀναγνωρίση καὶ τὴν σχισματικὴν «Ἐκκλησίαν τοῦ Μαυροβουνίου», μὲ τὴν ὁποίαν ἤδη εἶναι εἰς κοινωνίαν, ἀφοῦ ἡ ἄποψις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας δὲν θὰ λαμβάνεται ὑπόψιν. Αὐτὴ θὰ συμπαρασύρη καὶ τὴν ἀναγνώρισιν τῶν σχισματικῶν τῶν Σκοπίων. Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θὰ ἑορτάζη τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωσιν, τὸ Φανάρι θὰ ἀναγνωρίζη τὴν αὐτοκεφαλίαν τῆς αὐτοαποκαλουμένης «Μακεδονικῆς Ἐκκλησίας», διότι ἀφοῦ θὰ διατελοῦμεν εἰς σχίσμα μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας, δὲν θὰ ἀναγνωρίζεται ὡς κανονικὸς ὁ Ἀχρίδος Ἰωάννης… Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θὰ θεωρηθῆ ὑπεύθυνος ἀπὸ τὴν ὁμογένειαν, διότι δὲν ἔθεσεν ὅρια, ὅταν ἠδύνατο.

Ἀλλά, σὺν Θεῷ, δὲν θὰ φθάσωμεν ἐκεῖ, διότι οἱ Ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συναισθάνονται πολὺ καλὰ ποία ἡ εὐθύνη των καὶ γνωρίζουν νὰ ἀποφασίζουν μὲ σύνεσιν ἀκόμη καὶ ἐκβιαζόμενοι.

«Τὰ χέρια σου στάζουν αἷμα»

Διὰ νὰ διαβάλουν ὅσους διαφωνοῦν καὶ ὑποδεικνύουν τὸ πραγματικὸν συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας διαρρέουν τὸν χαρακτηρισμὸν «καντιωτισμὸς» ἢ λοιδοροῦν αὐτοὺς ὡς «καθαρούς». Δὲν ἀνέγνωσαν ποτὲ τοὺς Προφήτας, οἱ ὁποῖοι ἦσαν αὐστηρότεροι τοῦ μακαριστοῦ Φλωρίνης Καντιώτου; Δὲν ἐφοίτησαν ποτὲ εἰς τὸ κατηχητικόν, διὰ νὰ μάθουν ὅτι ὁ ἀσεβὴς Βασιλεὺς Ἀχαὰβ διὰ τῆς Ἰεζάβελ συνεκέντρωσε τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τὸν λαὸν καὶ ἐφόνευσαν τὸν Ναβουθαί, διὰ νὰ περιέλθη ἡ γῆ του εἰς τὴν ἰδικὴν του δικαιοδοσίαν. Μήπως δὲν συνέβη τὸ ἴδιον εἰς Οὐκρανίαν; Ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος διὰ τοῦ Σεβ. Γαλλίας συνεκέντρωσεν ἕνα ἑτερόκλητον πλῆθος ποὺ «δολοφόνησε» τὸν Κιέβου Ὀνούφριον, διὰ νὰ λάβη ὁ Κωνσταντινουπόλεως ὑπὸ τὴν κατοχήν του τὴν Ἐπαρχίαν τοῦ ἀδελφοῦ καὶ συλλειτουργοῦ του! Τί εἶπε τότε ὁ Προφήτης Ἠλίας, τὸν «καλοπίασε»; «Σὺ ἐφόνευσας καὶ ἐκληρονόμησας… ᾧ ἔλειξαν αἱ ὕες καὶ οἱ κύνες τὸ αἷμα Ναβουθαί, ἐκεῖ λείξουσιν οἱ κύνες τὸ αἷμα σου»!

Δὲν θὰ ἔλεγε σήμερα ὅτι, ὅπως ἐξεθρόνισες τὸν ἀδελφόν σου, ὁμοίως καὶ ἐσὺ θὰ ἐκθρονισθῆς; Ἦταν ἀκραῖος ὁ Προφήτης Ἠλίας; Ὅσοι συνεργάσθησαν μὲ τὸν ἀκροδεξιὸν κ. Ποροσένκο τί εἶναι;

Περιπαίζουν ἐμᾶς ὅσους στοιχούμεθα μὲ τοὺς Προφήτας ὡς «καθαρούς», ἀλλὰ Ἐσεῖς, Πατριάρχα κ. Βαρθολομαῖε, ἔχετε τὰ χέρια σας βαμμένα μὲ αἷμα! Ἐσεῖς καὶ ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας καὶ ὅσοι ἄλλοι Ἱεράρχαι συνεργοῦν! Τὸ «αἷμα» τοῦ ἀδελφοῦ σας τοῦ Ὀνουφρίου «βοᾶ ἀπὸ τὴν γῆν»! Τὸν «ἐφονεύσατε» μεταξὺ τοῦ Ναοῦ καὶ τοῦ Θυσιαστηρίου κατὰ τὴν ψευδῆ κληρικολαϊκὴν Σύνοδον, ἀκριβῶς ὡς ἐφόνευσαν οἱ Ἰουδαῖοι Ἀρχιερεῖς τὸν Ζαχαρίαν υἱὸν Βαραχίου!

Πρόκειται περὶ ὑπερβολῆς; Ὄχι. Ἀντιστοίχους ἐκφράσεις εἶχαν χρησιμοποιήσει εὐσεβεῖς κληρικοὶ καὶ Καθηγηταὶ Πανεπιστημίου, ὅταν ἐξεθρονίσθησαν οἱ 12 Ἱερωνυμικοὶ Μητροπολῖται. Μία πληγὴ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ποὺ ἤλεγχε τὰς συνειδήσεις ὅλων καὶ ἐταλάνισε τὴν Ἱεραρχίαν ἐπὶ δεκαετίας καὶ ἀκόμη δὲν ἀφήνει νὰ κοιμηθοῦν μὲ ἠρεμίαν ὅσους ὑφήρπαξαν θρόνους ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκουν. Ἔχει πεῖραν μεγάλην ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν θὰ ἀφήση νὰ ἐπαναληφθῆ τοιοῦτόν τι εἰς ἑτέραν ἀδελφὴν Ἐκκλησίαν. Ἐτυραννήθη ἡ Ἑλλάς, φθάνει!

Μήπως ἀκόμη δὲν τυραννεῖται μετὰ ἀπὸ ὅσα διημείφθησαν εἰς τὴν Κρήτην τὸ 2016; Ποῖος «ἐπλήρωσε τὰ σπασμένα»; Τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως ἢ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος; Ἄλλος πταίει καὶ ἄλλος ἀναγκάζετε νὰ ἀναλαμβάνη τὸ κόστος. Ἀρκετά!

Εἰς αὐτὴν τὴν περίπτωσιν ὅμως διαφέρει, διότι τὸ σχίσμα εἶναι ἐπὶ θύραις καὶ ὅποιος συγκατανεύση εἰς αὐτό, διὰ νὰ εἶναι ἀρεστὸς εἰς τὰ ἀφεντικὰ τοῦ Φαναρίου, θὰ εἶναι ἀδελφοκτόνος!

Ἡ Ἱεραρχία μας εἶναι ἀνωτέρα ἀπὸ τὸ Φανάρι

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος θὰ μετέλθη κάθε μέσον, διὰ νὰ ποδηγετήση τοὺς Μητροπολίτας. Ἀπέστειλεν ἐπιστολάς, ἐνῶ προσεπάθησε νὰ προκαταλάβη τὴν ὅποιαν ἀπόφασιν, λέγων ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θὰ ἀναγνωρίση πρώτη». Νὰ ὑπενθυμίσωμεν ὅτι τὸν Μάϊον 2018 εἶχε προεξαγγείλει μὲ τὴν ἰδίαν βεβαιότητα τὴν ἐπαναλειτουργίαν τῆς Χάλκης διὰ τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 2018. Τίποτε δὲν ἔγινε. Μὲ τὴν ἰδίαν βεβαιότητα πατριαρχικοὶ περιτρεχάμενοι διεμήνυον τὸ 2016 ὅτι ἡ μικρὰ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἐδέχθη τὰς ἀποφάσεις τῆς Κρήτης, ἀλλὰ ὅταν συνῆλθεν ἡ ὁλομέλεια ἀπερρίφθησαν αὐταὶ πανηγυρικά. Πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν τὰ συστημικὰ μέσα παρουσίαζαν τὴν ἀνακοίνωσιν τῆς ΔΙΣ ὡς τελεσίδικον ἀναγνώρισιν τοῦ κακοκεφάλου τῆς Οὐκρανίας! Κατέρρευσε καὶ αὐτό.

Ἡ ἑπομένη διάψευσις θὰ γίνη κατὰ τὴν συνεδρίασιν τῆς Ἱεραρχίας, ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας.




ΠΗΓΗ

«Οργανωθείτε εις το όνομα του Ιησού Χριστού. Δημιουργήστε παρέες και ζήστε χριστιανική ζωή. Έτσι θα σταθείτε…»

Δημιουργῆστε παρέες καὶ ζῆστε τὴ χριστιανικὴ ζωή.

«…Καὶ ἂν ἀκόμα μείνῃς ἕνας ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ἂν ἀκόμη τὸ περιβάλλον σου εἶνε Σόδομα καὶ Γόμορρα καὶ κατακλυσμός, μπορεῖς ἂν θέλῃς, διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, νὰ ζήσῃς ἠθικὸν βίον, σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο.

Φτιάξτε παρέες, λέει ὁ Καρρέλ, δυὸ – δυό, τρεῖς – τρεῖς. Δημιουργῆστε παρέες σ᾿ ὅλη τὴν κοινωνία· καὶ μέσα στὸ Σικάγο, στὴ Νέα Ὑόρκη, στὸ Παρίσι, στὴν Ἀθήνα, παντοῦ· σὲ κάθε πόλη καὶ χωριό. Δημιουργῆστε παρέες, συντροφιὲς – συντροφιές καὶ ζῆστε τὴ χριστιανικὴ ζωή. Οἱ ὀλίγες αὐτὲς συντροφιὲς καὶ οἱ συνομιλίες οἱ χριστιανικὲς θὰ δημιουργήσουν ἕνα ἰσχυρὸ ῥεῦμα ἀντιστάσεως.

Ἀλλὰ γιατί νὰ χρησιμοποιοῦμε καὶ νὰ θαυμάζουμε τὰ λόγια ἑνὸς ἐπιστήμονα, ποὺ εἶνε ἕνα μηδενικὸ μπροστὰ στὸ Χριστό; Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὅπου εἰσὶ δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18,20).

Φτειάξτε τέτοιες ὁμάδες, ποὺ θὰ εἶνε μαζί σας ὁ Χριστός· ἔτσι θὰ σταθῆτε. Τώρα παίζετε μιὰ μὲ τὸ Χριστὸ μιὰ μὲ τὸν κόσμο. Δὲν εἶστε σταθερές.

Ὀργανωθῆτε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Νὰ κάνετε ἁλυσίδα. Τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ χριστιανισμοῦ, τοὺς πρώτους αἰῶνας, οἱ Χριστιανοὶ ἦταν ἑνωμένοι, εἶχαν ἁλυσίδα· τρεῖς, τρεῖς, τρεῖς…, πρὸς τιμὴν τῆς ἁγίας Τριάδος. Ὅπως στὴ Ῥωσία· ἐκεῖ ἕνα μικρὸ ἀθῷο παιδάκι, χαριτωμένο, πῆγε στὸν παπᾶ καὶ τοῦ λέει·

—Θέλω νὰ σοῦ πῶ κάτι στὸ αὐτί.

―Τί ἔχεις νὰ μοῦ πῇς; ρωτᾷ ὁ παπᾶς.

―Νά, λέει ὁ μικρός, τώρα γινήκαμε τρεῖς. Στὴ γειτονιά μου εἶνε ἄλλα δυὸ παιδιά, ποὺ συμφωνοῦν μὲ τὶς ἰδέες τὶς χριστιανικές, καὶ γινήκανε τρεῖς.

Λοιπὸν κ᾿ ἐσεῖς, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, νὰ ὀργανωθῆτε κατὰ τριάδας. Σᾶς βάζω κανόνα· καθένας ἀπὸ σᾶς ὄχι μόνος του, ἀλλὰ τρεῖς-τρεῖς, τρεῖς-τρεῖς. Εἶστε 130; νὰ γίνετε 400, 500. Εἶστε σύμφωνοι;

Ἡ νίκη ἀνήκει στὸν Χριστό

(Μελετάτε τὴν Ἀποκάλυψη)

Ἐὰν ἡ μελέτη τῆς Ἀποκαλύψεως εἶνε πάντοτε ὠφέλιμος, πολὺ περισσότερο στὶς ἡμέρες τῶν μεγάλων θλίψεων. Τότε φαίνεται ἡ ἀξία τοῦ βιβλίου αὐτοῦ τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Ὁ χριστιανὸς ποὺ ἀγωνίζεται τὸν ἀγῶνα τῆς πἰστεως καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ εἰς τὴν πορεία του συναντᾶ μεγάλα ἐμπόδια καὶ τρομεροὺς πειρασμούς, καὶ βλέπει τὸν σατανᾶ νὰ ὠρύεται ἕτοιμο νὰ τὸν καταπιῇ καὶ ὀλιγοπιστεῖ καὶ ἀπελπίζεται καὶ νομίζει ὅτι δὲν ὑπάρχει καμμία διέξοδος, καμμία ἐλπίδα, καμμία ἀκτίνα φωτός, ἔρχεται ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου καὶ δείχνει τὸν ἀστέρα τὸν λαμπρὸ τὸν πρωϊνὸ καὶ λέγει· «Ἡ νίκη ἀνήκει στὸν Χριστὸ καὶ εἰς τοὺς πιστοὺς ποὺ μένουν κοντά Του, τοὺς ἀγωνιζομένους μέχρις ἐσχάτων.

Καμμία ὀλιγοπιστία. Καμμία δειλία ἄς μὴ σὲ ἀπομακρύνη ἀπὸ τὴν πορεία, τὴν ὁποία ἐχάραξε ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου. Ὁ Χριστὸς θὰ θριαμβείσῃ. Οἱ ἐχθροί Του θὰ νικηθοῦν. Οἱ μισοῦντες Αὐτὸν θὰ καταστραφοῦν. Οἱ ἀγαπῶντες Αὐτὸν θὰ εὐλογηθοῦν ἀπεριγράπτως».

Ὤ πόσους ἔχει παρηγορήσει καὶ ἐμψυχώσει ἡ Ἀποκάλυψις…

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 152



ΠΗΓΗ

Ορθόδοξοι και σχισματικοί μαζί .Ο σκοτεινός ρόλος τοῦ Ναυπάκτου Ἱερόθεου Βλάχου.

Ὅταν γράφαμε γιὰ τὸν ρόλο τοῦ Ναυπάκτου Ἱερόθεου, κάποιοι τὸν θεωροῦσαν "εὐσεβῆ"!

Ο λύση του «Ουκρανικού προβλήματος» για τον Μητρ. Ιερόθεο βρίσκεται στην μηχανική ένωση των Ορθοδόξων και των σχισματικών.

Ο Ιεράρχης της Εκκλησίας της Ελλάδος Ιερόθεος (Βλάχος) δημοσίευσε δικές του προτάσεις για το πως θα ξεπεραστεί το αδιέξοδο που προέκυψε στην Ορθοδοξία μετά την δημιουργία της ΟΕΟ από το Φανάρι.

Τελευταίως, όλο και περισσότεροι εκπρόσωποι του ίδιου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως όπως και φιλοπατριαρχικοί, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι η παραχώρηση Τόμου στην ΟΕΟ ήταν λάθος. Παράλληλα, είτε επειδή δεν μπορούν να το παραδεχτούν ανοιχτά είτε επειδή δεν θέλουν, αναζητούν τρόπους υποχώρησης. Στην γλώσσα της διπλωματίας, προσπαθούν να «σώσουν την εικόνα τους». Έτσι εξηγείται η εμφάνιση άρθρων και δημοσιευμάτων τα οποία προσπαθούν να αποδείξουν την «αποστολική διαδοχή» των «χειροτονιών» των σχισματικών, ή να δικαιολογήσουν τις ενέργειες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Ουκρανία.

Ένα τέτοιο δημοσίευμα είναι το άρθρο του Μητροπολίτη Ιεροθέου (Βλάχου). Σε αυτήν την εργασία παρουσιάζει τις προτάσεις του για την διοργάνωση μιας Πανορθόδοξης Συνόδου και για την επίλυση της κατάστασης στην Ουκρανία. Ακολουθεί η ανάλυση αυτού του άρθρου. 

Ο Μητροπολίτης της Εκκλησίας της Ελλάδος Ιερόθεος (Βλάχος), τον οποίον οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην Ουκρανία γνωρίζουν από τα βιβλία του για την Ευχή του Ιησού, τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά και την θεολογία της δωδεκάτης εορτής, υποστηρίζει σταθερά την θεωρία περί πρωτείου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην σύγχρονη εκκλησιαστική κατάσταση.

Ο Σεβασμιότατος ανέπτυξε την δική του ιδέα περί της
Ορθοδόξου αντιλήψεως της συνοδικότητας, η οποία, κατά την άποψή του, διαφέρει από την Καθολική και την Προτεσταντική. 

Για παράδειγμα, στους Καθολικούς, σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Ιερόθεο, η αρχή της συνοδικότητας είναι παντελώς απούσα και έχει αντικατασταθεί από το πρωτείο του αλάθητου πάπα και τον αποκλειστικό έλεγχο της εκκλησίας. 

Οι Προτεστάντες δεν έχουν συνοδικότητα διότι έχει αντικατασταθεί από τον ατομισμό και την έντονη υποκειμενικότητα. Με άλλα λόγια, εάν οι Καθολικοί έχουν ένα πάπα, οι Προτεστάντες είναι από ένας πάπας ο καθένας τους.

Όσο για την Ορθόδοξη Εκκλησία, εδώ ο Μητροπολίτης Ιερόθεος πρότεινε, όπως πιστεύει, μια συγκεκριμένη «μέση» οδό. Στην δική του αντίληψη, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως πρέπει να είναι ένα ορατό σύμβολο της ενότητος της Εκκλησίας, ο οποίος, ταυτόχρονα, θα διοικεί ατομικά την Εκκλησία, λαμβάνοντας υπόψη την συναινετική γνώμη όλων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών. 

Γι’ αυτόν τον λόγο για τον κ. Ιερόθεο (Βλάχο) οι αποφάσεις του Φαναρίου δεν υπόκεινται σε αμφισβήτηση ή καταγγελία, αλλά θεωρούνται εκ των προτέρων (a priori) ορθές.

Για τις «χειροτονίες» των σχισματικών.

Στο δημοσίευμά του ο Σεβασμιώτατος Ιερόθεος αναφέρει ότι μόνο οι «χειροτονίες» της «Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας -UAOC» (μεταξύ των οποίων και του Μακάριου Μαλέτιτς) δημιουργούν αμφιβολίες στους εκπροσώπους της Εκκλησίας της Ελλάδος. Γράφει: «Κατόπιν τούτου, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης χορήγησε τήν αὐτοκεφαλία στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, …. ἡ ὁποία αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία ἀποτελέσθηκε ἀπό τήν σχισματική ὁμάδα τοῦ καθαιρεθέντος Φιλαρέτου καί τήν σχισματική ὁμάδα τοῦ Μακαρίου, γιά τήν ὁποία ἀμφισβητοῦνται τόσο ἡ Ἱερωσύνη ὅσο καί ἡ ἀποστολική διαδοχή.» 

Ωστόσο, εάν αυτό ισχύει, τότε γιατί το Φανάρι δέχτηκε τους Ουκρανούς αυτοκεφαλιστές σε κοινωνία; Μήπως για τον λόγο ότι η ποσότητα θα υπερκεράσει την χαμένη ποιότητα; Προκύπτει ότι υπήρχαν πολλοί εκπρόσωποι του «Πατριαρχείου Κιέβου» οι «χειροτονίες» των οποίων δημιουργούσαν ερωτήματα και υπήρχαν λιγότεροι εκπρόσωποι της UAOC (σ.σ. του Μαλέτιτς) και όλοι έγιναν αποδεκτοί σε ένα μείγμα ανακατεμένο με «αμφίβολους» και «μη αμφίβολους». Οι Φαναριώτες όμως γνωρίζουν ότι εάν ανακατέψουν ένα βάζο με μέλι με ένα άλλο βάζο με ανθρώπινες ακαθαρσίες, δεν θα καταλήξουν με δύο βάζα με μέλι αλλά με δύο βάζα με ακαθαρσίες. Επομένως, ακόμη και αν δεχτούμε για λίγο την άποψη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως για τις κανονικές «χειροτονίες» του «Πατριαρχείου Κιέβου», από την στιγμή που τους ανάμειξε με τις «αμφίβολες χειροτονίες», κατέληξε με δύο αμφίβολα αποτελέσματα.

Επιπλέον, ο Σεβασμιώτατος για κάποιον λόγο τσιγγουνεύτηκε να αναφερθεί στον αναθεματισμό που επέβαλε η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στον Φιλάρετο (και συνεπώς σε όλη την «ιεραρχία» που εκείνος χειροτόνησε), τον οποίο αναγνώρισε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και άλλες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. 

Ο Τόμος ως όπλο εναντίον του Πατριαρχείου Μόσχας

Ο Μητροπολίτης Ιερόθεος είναι πεπεισμένος ότι «…τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀφοῦ ἀξιολόγησε τήν κατάσταση πού ὑπάρχει στήν Οὐκρανία, κυρίως, ἀφοῦ κατάλαβε πλήρως τήν τακτική τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας σέ βάρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, χορήγησε τήν αὐτοκεφαλία, καί πιστεύω ὅτι δέν θά τήν ἀνακαλέση.». 

Η παράγραφος αυτή είναι απλά τρομακτική για την ένταση του κυνισμού και την απροθυμία να δει το προφανές. Η κατάσταση στην Ουκρανία την παραμονή της χορήγησης του Τόμου εκτιμήθηκε από δύο ανθρώπους, τους λεγόμενους «εξάρχους» του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, καθώς και από τον Αρχιεπίσκοπο Ιώβ (Getcha). 

Όλοι αυτοί όχι μόνο έβλεπαν θετικά τους σχισματικούς, αλλά και οι ίδιοι προέρχονταν από τους Ουκρανούς αυτοκεφαλιστές (ο -Παμφίλου- Δανιήλ Ζελίνσκυ ήταν αρχικά Ουνίτης) που μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες ή στον Καναδά. Το ερώτημα είναι: πώς θα μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι να εκτιμήσουν την κατάσταση στην Ουκρανία αντικειμενικά και αμερόληπτα; Επιπλέον, η «εκτίμηση» αυτή έγινε απολύτως μονομερώς -ποτέ (!!!), ουδείς από τους εκπροσώπους του Φαναρίου συναντήθηκε με τον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Ονούφριο, ή με τον Καγκελάριο Μητροπολίτη Αντώνιο της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ή με άλλους αξιωματούχους της Εκκλησίας μας.

[σ.σ. να σημειωθεί εδώ ότι για τον άλλον έξαρχο που έστειλε το Φανάρι στην Ουκρανία για να «εκτιμήσει» την κατάσταση, τον Επίσκοπο Ιλαρίων του Έντμοντον, υπάρχει ηχητικό ντοκουμέντο από το 2006, στο οποίο ο μακαριστός Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Βλαδίμηρος αναφέρει: «Ο Επίσκοπος Ιλαρίων, ένας από τους αποφοίτους μας της Θεολογικής Ακαδημίας Κιέβου, ο οποίος σπούδασε στην Ελλάδα, έγινε δεκτός στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και ήδη κάθισε εδώ, τέσσερις μήνες ίσως και παραπάνω, ξεσηκώνοντας τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων στο Λβοφ και στο Κίεβο.» …….. «Αυτό σημαίνει ότι κάθεται ήσυχα μέχρι μια καθορισμένη στιγμή, και τότε θα προκαλέσει πρόβλημα στην Εκκλησία μας και στην Ορθοδοξία γενικά στην Ουκρανία.». Στα Ελληνικά μέσα ενημερώσεως οι δύο αυτοί έξαρχοι παρουσιάστηκαν ως «καταγόμενοι από την Ουκρανία», ενδεχομένως για να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι το Φανάρι αναλάμβανε με «φροντίδα» και «ευθύνη» την «αμερόληπτη» και «αντικειμενική» αξιολόγηση της κατάστασης στην Ουκρανία. Μία πιο προσεκτική ματιά όμως στο ιστορικό των δύο εξάρχων δείχνει ακριβώς το αντίθετο, ότι ήταν οι πλέον ακατάλληλοι, κάθε άλλο παρά αμερόληπτοι, και ότι ακριβώς για αυτούς τους λόγους διορίστηκαν να πάνε στην Ουκρανία για να εκτελέσουν συγκεκριμένο και προαποφασισμένο σχέδιο στο οποίο η κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας δεν υπήρχε.]

Συναντήθηκαν αποκλειστικά με εκπροσώπους των σχισματικών ομάδων της Ουκρανίας και με εκπροσώπους των αρχών, οι οποίοι ήταν εξαιρετικά εχθρικοί απέναντι στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία. Εάν οι Φαναριώτες αυτό το ονομάζουν αντικειμενικότητα, τότε πως ονομάζουν την μεροληψία; Πώς θα μπορούσε να παρθεί μια τόσο σοβαρή απόφαση δίχως να έχει υπάρξει επικοινωνία με την Εκκλησία η οποία εδώ και δεκαετίες ονομάζεται (και εξακολουθεί να ονομάζεται) η μοναδική κανονική εκκλησία της Ουκρανίας;

Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση δίνεται από τον Μητροπολίτη Ιερόθεο στο δεύτερο σκέλος αυτού του αποσπάσματος -το Φανάρι χορήγησε τον Τόμο διότι «κατάλαβε πλήρως τήν τακτική τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας σέ βάρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου». Η μάχη για εξουσία και επιρροή στον Ορθόδοξο κόσμο είναι ο βασικός λόγος.

Η μη συμμετοχή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Σύνοδο της Κρήτης θεωρήθηκε ότι ήταν «τακτική τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας σέ βάρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου». Συνεπώς, η χορήγηση του Τόμου δεν είναι μια προσπάθεια για να «θεραπευθεί το σχίσμα», αλλά μια προσπάθεια για να εδραιωθεί η θέση του (σ.σ. του «Οικουμενικού Θρόνου»!) προκειμένου να συνεχίσει να επικαλείται το «εθιμικό δίκαιο», σύμφωνα με το οποίο, και όπως πιστεύει το Φανάρι, η αυτοκεφαλία χορηγείται αποκλειστικά από την Κωνσταντινούπολη. Παρεμπιπτόντως, κάποια στιγμή, έχοντας χάσει σχεδόν ολόκληρη την επιρροή στην Ευρώπη, οι Καθολικοί θεολόγοι ανέπτυξαν την θεωρία ότι μόνο ο Πάπας μπορεί να στέψει έναν βασιλιά. Αυτό το προνόμιο υποτίθεται ότι ήθελε να δείξει με κάποιον τρόπο την εξουσία που κατέχει ο «διάδοχος του Χριστού». Αργότερα η επίδειξη αυτή εξελίχθηκε στο δόγμα του αλάθητου. Κάτι παρόμοιο παρατηρείται σήμερα με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. 

Η Πανορθοδόξη Συνόδος, όπως την αντιλαμβάνεται ο Μητροπολίτης Ιερόθεος.

Ο ιεράρχης γράφει ότι «…θά πρέπει νά ληφθῆ μιά ἀπόφαση γιά τό πῶς χορηγεῖται τό αὐτοκέφαλο, μέσα στό πλαίσιο τῆς συνοδικότητος καί τῆς ἱεραρχικότητος τοῦ πολιτεύματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γιά νά μήν δημιουργοῦνται συνεχῶς ἐντάσεις καί σχίσματα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ ἀφορμή τό θέμα αὐτό.»

Πιστεύει επίσης ότι «Στίς ἡμέρες μας αὐτό πλέον εἶναι τό ζητούμενο, ὅτι, δηλαδή, πρέπει νά ἐπανέλθη ἡ συζήτηση γιά τήν χορήγηση τοῦ αὐτοκεφάλου … ὄχι μόνον γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ἀλλά καί γιά ἄλλες ἐκκλησιαστικές ἐπαρχίες, ἄλλων Πατριαρχείων, ὥστε νά μήν ἀρχίσουν νέες ἐντάσεις καί νέα σχίσματα. Εἶναι εὐνόητον ὅτι αὐτό πρέπει νά τό ἐπιλύση μιά Πανορθόδοξη Σύνοδος ἤ ἡ Συνάντηση τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.»

Συνεπώς, ακόμη και οι ερευνητές που βρίσκονται κοντά στο Φανάρι κατανοούν ότι το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο με την βοήθεια μιας Πανορθοδόξου Συνόδου και αυτό πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατόν, έτσι ώστε, σύμφωνα με τον Επίσκοπο Ιερόθεο, «…νά μή μονιμοποιηθῆ ἡ σχισματική αὐτή κατάσταση, κατά τό λόγιον «τό πολυχρόνιον καί δυσθεράπευτον».…».

Η λύση που προτείνει είναι να συγκληθεί Πανορθόδοξη Σύνοδος ή Συνάντηση Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ωστόσο, κατά την άποψή του, «ἐάν προηγουμένως δέν ὑπάρχη σύγκλιση ἀπόψεων σέ μιά συγκεκριμένη πρόταση τήν ὁποία νά ἀποδεχθοῦν οἱ κατά Τόπους Ἐκκλησίες, κυρίως τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Μόσχας, δέν ὑπάρχει λόγος νά γίνη ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος.» 

Αυτό σημαίνει, αναφέρει παρακάτω, ότι είναι απαραίτητο να προετοιμαστεί μια τέτοια πρόταση με την οποία θα συμφωνεί η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Φυσικά, σε αυτήν την περίπτωση, η μόνη πρόταση που θα μπορούσε να γίνει άνευ όρων αποδεκτή από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι να ανακαλέσει το Φανάρι τον Τόμο της ΟΕΟ. Είναι απίθανο όμως ότι το Φανάρι θα φτάσει μέχρι εκεί. 

Έχοντας αυτό ως δεδομένο ο Μητροπολίτης Ιερόθεος προτείνει να οργανωθεί μια συνάντηση. Η συνάντηση αυτή όμως μπορεί να γίνει μόνο εάν η Ρωσική Εκκλησία αναιρέσει την απόφασή της να παύσει την εκκλησιαστική κοινωνία με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως «καί ὡς ἔνδειξη καλῆς θελήσεως ὁ Πατριάρχης Μόσχας νά ἀρχίση νά μνημονεύη τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη στά Δίπτυχα.» 

Δηλαδή, ο Πατριάρχης της Μόσχας, στου οποίου την κανονική δικαιοδοσία εισέβαλε βιαίως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, πρέπει να δείξει καλή θέληση και να σπάσει τον πάγο στην προφανή σύγκρουση των δύο Εκκλησιών. Είναι όντως μία χριστιανική πράξη αυτή, αλλά και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι επίσης Χριστιανός. Γιατί επομένως να μην δείξει αυτός «καλή θέληση» και να ανακαλέσει τον Τόμο; [Η ενέργεια αυτή] θα ήταν ένα εξαιρετικό παράδειγμα μιας πραγματικά Ευαγγελικής προσέγγισης για την επίλυση του προβλήματος. Αλλά για να μην ξεχνιόμαστε, το Φανάρι δεν επεξεργάζεται καν αυτήν την πιθανότητα. 

Επιπλέον, ως βάση των επερχόμενων συζητήσεων σε μία πιθανή Πανορθόδοξη Σύνοδο, ο Σεβασμιώτατος Ιερόθεος προτείνει τα δύο κείμενα που είχαν προετοιμαστεί για την Σύνοδο της Κρήτης. Αναφέρει μεταξύ άλλων ότι τα προβλήματα σήμερα στην Ουκρανία οφείλονται στο γεγονός ότι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει διαφορετική θέση για το ποιος και πώς θα υπογράφει τον Τόμο αυτοκεφαλίας. Αυτό όμως μου προκαλεί το ερώτημα – αφού κάποια Τοπική Εκκλησία δεν μπορεί να έχει διαφορετική θέση από αυτήν που έχει το Φανάρι, τότε τι γίνεται με αυτή την περιβόητη αρχή της συνοδικότητας; 

Ωστόσο η άποψη του Μητροπολίτη Ιεροθέου είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα να συζητηθεί εδώ, διότι η απόφαση για το θέμα της χορήγησης του αυτοκέφαλου θα πρέπει να προετοιμαστεί από την επιτροπή, ενώ η Πανορθόδοξη Σύνοδος απλά θα την επικυρώσει «χωρίς νά παραθεωροῦνται τά κανονικά καί παραδοσιακά προνόμια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.» Έτσι, η ελπίδα για διάλογο και συζήτηση (όπως ανέφερε πιο πάνω) δεν είναι απαραίτητη –όλα θα αποφασισθούν πριν την Σύνοδο, η οποία θα μεταλλαχθεί σε μία τυπική διαδικασία.

Για να κατανοήσουμε πώς οι Φαναριώτες και οι υποστηρικτές τους βλέπουν μία πιθανή Πανορθόδοξη Σύνοδο, αρκεί να διαβάσουμε το ακόλουθο απόσπασμα του Μητροπολίτη Ιεροθέου «Ἡ Πανορθόδοξη αὐτή Σύνοδος θά πρέπει νά προβῆ σέ διαπίστωση ὅτι σήμερα ὑφίστανται δεκατέσσερεις Ἐκκλησίες, νά ἐπικυρώση τήν Πατριαρχική ἀξία καί τιμή μερικῶν νεωτέρων Πατριαρχείων ὥστε νά λυθῆ καί μιά ἐκκρεμής κατάσταση, νά ἐπικυρώση τήν ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιά τήν χορήγηση τῆς Αὐτοκεφαλίας στήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ὥστε νά εἶναι δεκαπέντε Ἐκκλησίες..» Το καταλαβαίνετε; Η Σύνοδος «θα πρέπει» να τα κάνει όλα όπως θέλει το Φανάρι, δηλαδή, να αναγνωρίσει την ΟΕΟ. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Οι προτάσεις του Μητροπολίτη Ιεροθέου 

Η βασική ιδέα του Έλληνα ιεράρχη είναι να οργανωθεί στην Ουκρανία ένα προσωρινό «εκκλησιαστικό καθεστώς». Κατά την άποψή του το «καθεστώς» θα πρέπει να ταιριάζει σε όλους: «.. στήν Αὐτοκέφαλη αὐτήν Ἐκκλησία νά ὑπαχθοῦν ὅλες οἱ ἐκκλησιαστικές δικαιοδοσίες πού ὑπάρχουν στήν Οὐκρανία.»

Για αυτόν τον σκοπό προτείνει «.. τό σύστημα πού ἐπικρατεῖ στήν Διασπορά μέ τίς Ἐπισκοπικές Συνελεύσεις, ὁ Κανονισμός λειτουργίας τῶν ὁποίων ψηφίσθηκε στήν Σύνοδο τῆς Κρήτης τό 2016. Ὑπάρχει, δηλαδή, ἕτοιμος Κανονισμός, πού μπορεῖ νά προσαρμοσθῆ καταλλήλως γιά τήν Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας.» 

Για να το θέσουμε απλά, ο Έλληνας ιεράρχης προτείνει τον συνδυασμό των σχισματικών και των κανονικών επισκόπων σε μία Σύνοδο. Παράλληλα, ο καθένας τους θα μνημονεύει τον δικό του Πατριάρχη (Κύριλλο ή Βαρθολομαίο). 

Αυτή η «Διαρκής Ιερά Σύνοδος» θα αποτελείται από «δώδεκα Ἀρχιερεῖς καί ὡς δέκατο τρίτο θά ἔχη τόν Πρόεδρο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου». Η ίδια η σύνοδος θα πρέπει να περιλαμβάνει ίσο αριθμό μελών από τις υπάρχουσες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες και όλοι οι ιεράρχες της Αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας θα συμμετέχουν σε μία ενιαία Σύνοδο της Ιεραρχίας. 

Και μετά λέει το εκπληκτικό: «Τήν πρώτη φορά πού θά συνέλθουν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Αὐτοκεφάλου αὐτῆς Ἐκκλησίας θά μποροῦσε νά ἐκλεγῆ ἤ νά ἀποφασισθῆ ποιός θά εἶναι Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Οὐκρανίᾳ.» Για να ξεκινήσει αυτό το σύστημα το συντομότερο, ο Μητροπολίτης Ιερόθεος συμβουλεύει να εμπλακούν και οι πολιτικοί παράγοντες της Ουκρανίας.

Το βασικό σημείο της θεωρίας του Μητροπολίτη Ιεροθέου

Το κύριο συμπέρασμα από τα προαναφερθέντα είναι ότι ο Μητροπολίτης Ιερόθεος (Βλάχος) δεν έχει απολύτως καμία ιδέα για το τι συμβαίνει στην Ουκρανία. Αυτό που προτείνει στην πραγματικότητα είναι μία νέα εκδοχή του «ενωτικού συμβουλίου», το οποίο διοργανώθηκε από το Φανάρι τον Δεκέμβριο του 2018, προτείνοντας να ενώσει αυτά που δεν μπορούσαν να ενωθούν -την Εκκλησία και τους σχισματικούς. Τίποτα δεν βγήκε από το «ενωτικό συμβούλιο» αφού από τους κανονικούς ιεράρχες μόνο δύο θέλησαν να ενωθούν με τις αποσχισθείσες ομάδες. Γιατί ο Μητροπολίτης Ιεροθέος πιστεύει ότι τώρα όλα θα επιλυθούν; 

Το γεγονός ότι το Φανάρι δεν ονομάζει τους σχισματικούς σχισματικούς, δεν άλλαξε κάτι στα εκκλησιαστικά δεδομένα της Ουκρανίας. Για όλες τις Τοπικές Εκκλησίες παγκοσμίως οι σχισματικοί παρέμειναν σχισματικοί. Και αυτό ισχύει πρωτίστως για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας -ούτε ο Επιφάνιος, ούτε ο Φιλάρετος θα είναι σε θέση να εισέλθουν σε κοινωνία με την ιεραρχία Της δίχως μετάνοια. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινή σύνοδος ή σύνοδος της ιεραρχίας με αυτά τα άτομα, διότι απλά εμείς δεν έχουμε καμία αμφιβολία για τις «χειροτονίες» τους. 

Εξάλλου, μπορείτε να φανταστείτε μια κοινή συνάντηση μιας τέτοιας «συνόδου» την ώρα που συμβαίνουν κατασχέσεις Ορθόδοξων ναών; Εμείς δεν μπορούμε. Το Φανάρι όμως μπορεί. Νομίζουν ότι δεν θα υπάρχουν κατασχέσεις, αλλά αυτές είναι αναπόφευκτες, επειδή, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, ο κάθε μητροπολίτης θα μνημονεύει «τον πατριάρχη του». Αυτό σημαίνει ότι οι αντίπαλοί μας δεν θα ηρεμήσουν διότι γι’ αυτούς ο αγώνας ενάντια στην μνημόνευση του ονόματος του Πατριάρχου Κυρίλλου είναι αγώνας για την πατριωτική τους ταυτότητα. Επομένως, τι θα αλλάξει αν η πρόταση του Μητροπολίτη Ιεροθέου μεταφερθεί στην πραγματικότητα; Απολύτως τίποτα. 

Το θέμα της πολιτειακής ανάμειξης για την καλύτερη λειτουργία (εάν υπάρχει τέτοια) έχει αναδειχθεί στην πρόσφατη ιστορία της Ουκρανίας. Έγινε απολύτως ξεκάθαρο από όλες τις προηγούμενες ενέργειες του πρώην προέδρου Πέτρο Ποροσένκο, ότι με την βοήθεια των πολιτικών δεν ήταν δυνατόν να ενώσει τους Ορθόδοξους Χριστιανούς και τους σχισματικούς της Ουκρανίας. Υπάρχουν πιο αποτελεσματικές και, κυρίως, δοκιμασμένες και αληθινές μέθοδοι στην εκκλησιαστική παράδοση και πρώτη απ’ όλες η μετάνοια.

Συμπεράσματα

Εάν το Φανάρι αναζητεί αυτήν την στιγμή έναν τρόπο επιλύσεως του «Ουκρανικού ζητήματος», τότε εμείς, από δικής μας πλευράς, μπορούμε να τον προσφέρουμε. 

1. Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ανακαλεί τον Τόμο της ΟΕΟ. 

2. Οι αντιπρόσωποι του Ουκρανικού σχίσματος δηλώνουν δημοσίως μετάνοια και μόνο κατόπιν τούτου εισέρχονται σε κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. 

3. Όσοι από αυτούς δεν αποβλήθηκαν (banned) στις κανονικές Εκκλησίες και δεν έχουν επίσης κανονικά κωλύματα για χειροτονία, αναχειροτονούνται από την Εκκλησία.

4. Στην Πανορθόδοξη Σύνοδο η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία εισάγεται στα δίπτυχα όλων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

5. Στην Πανορθόδοξη Σύνοδο ο Πατριάρχης δηλώνει δημόσια μετάνοια διότι λειτούργησε με σχισματικούς.

O μόνος πιθανός τρόπος είναι πράγματι αυτός. Είναι πολύ απίθανο ότι το Φανάρι θα τον δεχτεί. Σε αυτήν την περίπτωση μόνο ένα πράγμα απομένει -η σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου και η ανακοίνωση ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος βρίσκεται εκτός Εκκλησίας. Φυσικά για πολλούς στον Ορθόδοξο κόσμο, και κυρίως για τους Έλληνες ιεράρχες, ένα τέτοιο σενάριο θα θεωρηθεί σχεδόν προσβολή, αλλά μόνο αυτό το σενάριο ανταποκρίνεται στο πνεύμα του Ευαγγελίου και στην διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας. Η εναλλακτική είναι ένα σχίσμα στην Ορθοδοξία.

Μετάφραση Φαίη.



ΠΗΓΗ