Ἡ «ἀγάπη» τῶν οἰκουμενιστῶν και το «μίσος» τῶν ἁγίων

«ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΦΥΛΑΤΤΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΕΚΔΙΚΕΙΣΘΑΙ»

(Ἀρχιεπ. Ρώμης Λέων, πρὸς Φλαβιανόν, Ἀρχιεπ. Κωνσταντινουπόλεως. Δ΄ Οικ. Σύνοδος)

Ἕνας ἁπλός, λογικός, καλοπροαίρετος καὶ ἀμερόληπτος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ἀπορεῖ καὶ νὰ μὴν προβληματίζεται, παρακολουθώντας ὅλην αὐτὴν τὴν κακόγουστη παράσταση τῶν οἰκουμενιστῶν, ἡ ὁποία βρίθει ἀπὸ γελοῖες καὶ θλιβερὲς μεταπτώσεις. Ἀπὸ τὴ μία θαυμάζουν καὶ ἐπικαλοῦνται τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τῶν ἁγίων καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τοὺς ἀγνοοῦν ἀπαξιωτικὰ καὶ παντελῶς, πάντοτε σύμφωνα μὲ τὶς ἀνάγκες ἐξυπηρέτησης τῶν περιστάσεων ποὺ προκύπτουν στὸ δόλιο ἔργο τους. Ἀπὸ τὴ μία οἱ ἀλλεπάλληλες ἁγιοκατατάξεις καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἀσύστολη ἄρνηση ἐφαρμογῆς τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων αὐτῶν, τοὺς ὁποίους ἁγιοκατάσσουν! Μόνο ἕνας κακόβουλος καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε νὰ μείνει ἀσυγκίνητος μπροστὰ σ` αὐτὴν τὴν ἄθλια καὶ προδοτικὴ πορεία τους! 

Μὲ αὐτὴν πέφτουν σὲ ἀτελείωτες ἀντιφάσεις, ἐπινοώντας καὶ ἐκφράζοντας θεολογικῶς ἀκατανόητα πράγματα, ἀνάμεσα στὰ ὁποῖα ἐξέχουσα θέση κατέχει ἡ ἀπόρριψη τῆς πίστεως καὶ τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων καὶ ἡ θεοποίηση τῆς «ἀγάπης» καὶ τῶν συναφῶν αὐτῆς «ἀρετῶν»! Εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς θεολογίας τοὺς αὐτή, ἀφοῦ πετάχτηκε στὸν....κάλαθο τῶν ἀχρήστων ἢ τουλάχιστον κλείστηκε στὸ ἑπτασφράγιστο ντουλάπι τῆς λήθης, ἡ ἀλήθεια!

Ποιὰ ἀγάπη ὅμως καὶ ποιὰ εἰρήνη καὶ ποιὰ ἀδελφοσύνη; Στὸ ὄνομα τίνος; Μὲ ποιὸν κοινὸ παρονομαστή; ὅπως μᾶς ἔλεγαν οἱ μαθηματικοί μας στὸ σχολεῖο. Μέσα στὴ σύγχυση ποὺ προκαλοῦν τὰ καταιγιστικῶς ἐνσκήπτοντα «ἤξεις, ἀφήξεις», ἀπὸ στόματα, τὰ ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία ὅρισε νὰ λένε τὸ ναί, ναὶ καὶ τὸ οὔ, οὔ, δὲν προλαβαίνουμε νὰ ἐμπεδώσουμε τὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι! Καὶ καθημερινὰ βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ νέες ἐκπλήξεις.

Πατριάρχες καὶ λοιποὶ «ποιμένες» κάθε βαθμοῦ, τιτλοῦχοι καὶ μή, ὁρμώμενοι ἐκ τῶν καταγεγραμμένων καὶ κυρίως ἀγράφων νόμων τοῦ Κολυμπαρίου διεσπάρησαν ἀνὰ τὴν οἰκουμένη σὲ θέσεις κλειδιὰ καὶ μὲ ἕνα πρωτοφανὲς καὶ καλὰ συγκροτημένο κίνημα, ἐργάζονται πυρετωδῶς νὰ ἐγκαταστήσουν μὲ τὸ ἔτσι θέλω καὶ μὲ κάθε τίμημα τὴν νέα τάξη πραγμάτων, σ` ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν ὑπόσταση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὶς σχέσεις της μὲ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο. Παντοῦ καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ κέντρα εἰδήσεων, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, προβάλλεται ἡ ἀντιπαραδοσιακή, μεταπατερική, νεοπατερικὴ καὶ ἀντιπατερικὴ δράση τους καὶ ἐπαινεῖται, ὡς ἐπιβεβλημένη τάχα καὶ ἀναγκαία γιὰ τοὺς καιρούς μας.

«Ὡρίμασαν οἱ καιροί, μᾶς προειδοποιοῦν, γιὰ τὴν ἕνωση μὲ τοὺς παπικούς», διὰ στόματος πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. «Μὴν κωλύετε κανέναν νὰ προσέρχεται στὴ θεία Κοινωνία», ἐπίσης, διὰ στόματος κάποιου ἐπισκόπου ἀπὸ τὴν Ἀμερική. “Η αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας ἀποβλέπει μόνον στὸ πνευματικὸ συμφέρον τῶν Ὀρθοδόξων αὐτῆς τῆς χώρας", διὰ τοῦ Γαλλίας. «Οἱ Μονοφυσίται εἶναι ἀδελφοὶ χριστιανοί», διὰ τοῦ Ἀλεξανδρείας καὶ πάει λέγοντας. Ἀμέτρητοι οἱ ἐπίστρατοι γιὰ τὸ χτίσιμο τῆς «ἐκκλησίας» τῆς νέας Ἐποχῆς! Καὶ ὅλα αὐτά, διότι ἔπαψαν νὰ πιστεύουν στὴν μοναδικότητα τῆς Ἀλήθειας, τῆς ὁποίας φορέας καὶ φύλακας εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία!

Καὶ γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἀρχὴ καὶ νὰ γίνουμε πιὸ συγκεκριμένοι, θὰ ἀναφερθοῦμε σὲ ἕνα παράδειγμα μέσα ἀπὸ τὴν λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Στὰ ἀναλόγια τῶν ναῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κάθε πρώτη Κυριακὴ ἀπὸ τὴν 13η μέχρι τὴν 19η Ἰουλίου ψάλλουμε μία ἀκολουθία, ποὺ ἀναφέρεται σὲ αἱρεσιάρχες μὲ τὰ ὀνόματα Σέργιος, Σεβῆρος, Ὀνώριος, Εὐτυχής, Διόσκορος, Νεστόριος. Αὐτούς, οἱ σημερινοὶ Μονοφυσίτες τοὺς τιμοῦν ὡς ἁγίους τους. Αὐτούς, λέει ἡ ἀκολουθία μὲ τὰ τροπάριά της, τοὺς καταδίκασαν οἱ 630 θεοφόροι Πατέρες στὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνας: «Ἐν Χαλκηδόνι Σύνοδος ἡ Τετάρτη Διόσκορον, Εὐτυχῆ, Σεβῆρον τοὺς δεινοὺς κατέβαλεν, εἰς τέλος ἐξώσασα τὴν ἀκανθώδη πλάνην αὐτῶν, τὴν συγχυτικὴν τῶν οὐσιῶν τοῦ Σωτῆρος τῆς θείας Ἐκκλησίας, τοῦ Χριστοῦ καὶ Δεσπότου΄ μεθ` ἢς ὀρθοδοξοῦντες, μισήσωμεν δὴ τούτους». (τροπάριο H' Ὠδῆς τοῦ β΄κανόνος). 

Εἶναι φοβερὸ τὸ κλείσιμο τοῦ τροπαρίου, παρόμοιά του ὁποίου ὑπάρχουν καὶ σὲ ἄλλες ἀκολουθίες! Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστὴς εἶναι ἄκρως ἐπιεικὴς στὶς ἐπιστολές του, ὅπου μας λέει ἁπλῶς τό: «εἰ τὶς ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῶ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῶ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς». (Β΄ Ἰωάν. 10-11). Τὸ τροπάριο ὅμως, ἀφοῦ μᾶς ἐνημερώνει μέσα σὲ δύο ἀράδες γιὰ τὴν πλάνη τῶν ὡς ἄνω αἱρεσιαρχῶν καὶ τὴν νίκη τῆς ἀλήθειας, στὸ τέλος μᾶς δίνει ρητὴ ἐντολὴ νὰ τοὺς μισήσουμε!

Ἐντέλλεται κάτι ποὺ οἱ οἰκουμενιστὲς σοκάρονται, τὸ ἀπεχθάνονται, τὸ ἀπαξιώνουν, τὸ θεωροῦν ἀφιλάνθρωπο καὶ μὴ χριστιανικό. Ἀγνοοῦν τὸ ἁγιοπνευματικὸ τοῦ περιεχόμενο, διότι δὲν «γνωρίζουν», δὲν ἔχουν τὴν πείρα τῶν ἁγίων! Καὶ ἀντὶ νὰ κάνουν ὑπακοὴ στοὺς ἁγίους, μοιράζουν μὲ περισσὴ αὐταρέσκεια ἀγάπες, ἀμφοτέρωθεν καταστροφικές. Διότι ἄλλη εἶναι ἡ ἐπιρροὴ τοῦ ἀρχηγοῦ - αἱρεσιάρχη καὶ διδασκάλου σὲ μία αἵρεση καὶ ἄλλη ἑνὸς ἁπλοῦ μέλους τῆς αἵρεσης, ὅπως καὶ ἡ ἀντίστοιχη εὐθύνη ποὺ ἀπορρέει. Στὸν ἁπλὸ αἱρετικὸ ὑπάρχει ἐλπίδα μετανοίας. Στὸν αἱρεσιάρχη εἶναι ἀνθρωπίνως ἀδύνατον. Ἐκτός του ὅτι δὲν μετανοεῖ, ἐξαιτίας αὐτοῦ ὁδηγοῦνται στὴν ἀπώλεια ἀμέτρητες ψυχές. Μ` αὐτοὺς ἔρχονται σὲ διάλογο οἱ οἰκουμενιστὲς καὶ ἀντὶ νὰ «διεκδικήσουν» τὴν Ἀλήθεια, συναγωνίζονται σὲ ἐπιδόσεις ἀγαπολογίας, παραπλανώντας τοὺς πιστοὺς καὶ ἐκπληρώνοντας τὸν εὐαγγελικὸ λόγο: «κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν». (Μάτ. 23,14)

Ἡ κατάσταση «βύρσης σαπρᾶς κάκιστον ὄζει», βρωμάει χειρότερα ἀπὸ τὸ σάπιο τομάρι τοῦ ζώου! Ἀφοῦ λοιπὸν τοὺς συμπεριλαμβάνουν ὅλους ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων στὴν Ἐκκλησία καὶ ἐξισώνουν τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, τοὺς προτείνουμε νὰ ἀλλάξουν τώρα, σήμερα, ὅλες τὶς ἀκολουθίες στὰ λειτουργικὰ βιβλία, γιὰ νὰ μὴν πέφτουμε ἐμεῖς οἱ τιποτένιοι σὲ ἀντιφάσεις. Νὰ μὴν ἔχουμε τύψεις συνειδήσεως! Ἀλλά, ποιὸς ἀμφιβάλλει πῶς αὐτὴ θὰ εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἑπόμενες προγραμματισμένες κινήσεις τους; Μὴ χειρότερα! Καί … «Θου, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου»!!!

Σάββας Ἠλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 28-12-2019

ΠΗΓΗ