«ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ» (Όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης – 11 Ιανουαρίου)

«ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ» 

(Όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης – 11 Ιανουαρίου) 

Στον Τόμο 114 της Πατρολογίας (Migne), σελ. 469, διαβάζουμε: «Βίος και Πολιτεία του Οσίου Πατρός ημών Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου», (Συμεών του Μεταφραστή).

Στην εισαγωγή του Βίου διαβάζουμε: «Ανάμεσα στις εποχές του έτους, γλυκύτατη η άνοιξη· ανάμεσα στα άστρα, ωραιότατος ο ήλιος και ανάμεσα στους βίους των Αγίων, άριστος ο βίος του μεγάλου Θεοδοσίου» (Σελ. 469).

Αποτελεί ο Όσιος Θεοδόσιος μια από τις πιο λαμπρές πλευρές του Μοναχισμού, δόξα του, ως συνύπαρξη Ασκήσεως και Ομολογίας. Αυτή είναι η αλήθεια που διδάσκει η ζωή του, ως φωτισμός της αντίληψης των σημερινών Ορθοδόξων που σιωπούν βλέποντας την «Μητέρα ημών Ορθόδοξη Εκκλησία να υποφέρει, ασθενεί και πάσχει, πολεμουμένη εκ παντοειδών αιρέσεων», κυρίως δε εκ του οικουμενισμού.

Ο Βλαδίμηρος Λόσκυ, υπογραμμίζει ως εξής την στάση των Ορθοδόξων έναντι της Εκκλησίας: «Η Εκκλησία είναι καθολική εις πάντα τα μέρη αυτής. Έκαστον των μελών της, όχι μόνον ο κληρικός, αλλά και πας λαϊκός καλείται να ομολογή και να υπερασπίζη την αλήθειαν της Παραδόσεως και να αντιτάσσεται και προς αυτούς ακόμη τους επισκόπους, εάν ούτοι πίπτουν εις αίρεσιν. Εις Χριστιανός δεχθείς το Άγιον Πνεύμα κατά το μυστήριον του Αγίου Χρίσματος δεν δύναται να είναι αδιάφορος ως προς την Πίστιν, ευθύνεται πάντοτε για την Εκκλησίαν» («Η Μυστική Θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας», σελ. 13).

Με τον ίδιο αποκαλυπτικό τρόπο, ο αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, γράφει: «Από το Ευαγγέλιον του Σωτήρος γνωρίζω, ότι όποιος χάση την Εκκλησίαν έχασε και την ψυχήν του. Γνωρίζω επίσης από την πείραν και το παράδειγμα των Αγίων ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι για την Πίστιν και ότι ο Δίκαιος Κριτής θα ερωτήση την συνείδησίν μας κατά την Δευτέραν Παρουσίαν Του, εάν επράξαμεν ό,τι ηδυνάμεθα και ό,τι έπρεπε δια την Εκκλησίαν κατά την διάρκειαν της επιγείου ζωής μας» (Προς «Αθωνικούς Διαλόγους» - 1978).

Ο Όσιος Θεοδόσιος εκαλλιέργησε όλον τον κύκλον των αρετών δηλ. σταθερότητα Πίστεως, Άσκηση και Ομολογία.

Γράφει ο αγ. Συμεών: «Ποιός είναι εκείνος που μπορεί να μιμηθεί και να επαινέσει πρεπόντως: την επιμονή του οσίου Θεοδοσίου στις αγρυπνίες και στις νηστείες, το απερίσπαστο της προσευχής του, την ευταξία της ψαλμωδίας του, τους ποταμούς των δακρύων, που έβγαιναν ασταμάτητα από τα μάτια του…» (Σελ. 480 - 481).

Ο όσιος Θεοδόσιος δεν περιθωριοποίησε την Ομολογία Πίστεως αρκούμενος στην Ασκητική υπερβατικότητα.

Τονίζει ο αγ. Συμεών: «Όπου δε ήν προς ευσέβειαν ο κίνδυνος, ήν ισχυρογνώμων εκεί Θεοδόσιος και είκων την ένστασιν ουδενί, φιλόνεικος τις ψυχή και ανένδοτος, πυρ φλέγων, ή πέλυξ κόπτων, ή ρομφαία μαχητού, τα της θείας φάναι Γραφής, δεικνύμενος. Τεκμήρια δε του λόγου πολλά μεν και άλλα, εμοί δε και εν εις μνήμην αρκέσει» (Σελ. 513).

Μετάφραση: «Όπου όμως κινδύνευε η ορθή πίστη, εκεί ο όσιος ήταν πεισματάρης και ισχυρογνώμονας και δεν υποχωρούσε στην ένσταση κανενός· διακρινόταν και ξεχώριζε ως μια ψυχή εριστική και ανένδοτη, πυρ φλέγον ή πέλεκυς κοφτερός, ή αμφίστομη μάχαιρα πολεμιστή, καθώς λέγεται και στη θεία Γραφή. Γι’ αυτά δε που είπα υπάρχουν πολλά και διάφορα τεκμήρια. Εμένα όμως μου αρκεί να μνημονεύσω ένα και μόνο».

Στη συνέχεια ο αγ. Συμέων περιγράφει (αναλυτικά):

- Την απόπειρα του Αυτοκράτορα να εκτρέψει από την Ορθοδοξία τον Θεοδόσιο (κεφ. 11).

- Την επιστολή του Οσίου Θεοδοσίου προς τον Αυτοκράτορα και την απάντησή του (κεφ. 12).

- Τον ζήλο του Θεοδοσίου για την ορθή πίστη (Ορθοδοξία) και την εξορία του (κεφ. 13).

Οι ποιμένες και οι πιστοί, σήμερα, ενεργούν με την βοήθεια – προβολή «Δυνητικών» θέσεων και με Μετα-πατερικό θετικισμό, χωρίς να είναι «ισχυρογνώμονες», «πεισματάρηδες», «εριστικοί» και «ανένδοτοι» περί την πίστιν, όπως ο όσιος Θεοδόσιος.

Στην πράξη αρνούνται το διαχρονικό, πολύτιμο και κρίσιμο, αξιακό φορτίο ομολογίας των Αγίων.

Για την σημερινή ιστορική φάση (έσχατοι καιροί) ο Μ. Αντώνιος είπε ότι θα μαίνεται ο ανθρωποκτόνος. Γι’ αυτό, όπως παρατήρησε παλαιός μοναχός, οι σύγχρονοι άγιοι χαριτώνονται τόσο πολύ, με τόσα θαύματα.

Αντίθετα, η έλλειψη ομολογίας παίρνει την πιο εκτεταμένη μορφή της, διότι το πλήρωμα προστρέχει στη χάρη τους (μόνο) για ιάματα, για επίλυση προβλημάτων, για εργασία, για ποιότητα ζωής, θέματα δηλ. γύρω από τα οποία αρθρώνεται ο λόγος για το εφήμερο, σε μια προσπάθεια να το κάνει «ποιοτικό»!

Για την εισβολή της «οικουμενιστικής» συνείδησης, που τροποποιεί τα όρια της σωτηρίας και της Εκκλησίας, υπάρχει αδιαφορία, άμβλυνση του Πατερικού ήθους, συσσωματώσεις με την αίρεση. Αυτή την αντίθεση μεταξύ της πλούσιας χάρης των συγχρόνων αγίων και της συμβιβαστικής με την αίρεση συμπεριφοράς των πιστών (;), ελέγχει η διδασκαλία και η αγιασμένη μορφή του οσίου Θεοδοσίου.

Την χάρη των συγχρόνων αγίων, το πλήρωμα την εκλαμβάνει (μόνο) ως παρηγορητική – παραμυθητική ανάπαυση και όχι ως αφετηρία και ακολουθία Ορθόδοξης ομολογίας.

Είναι αλήθεια, ότι σε κρίσιμα θέματα η κοινή γνώμη δεν καθορίζεται από αντικειμενικές εκτιμήσεις της καταστάσεως. Όταν υπάρχει σύγχυση και αμφιβολία, οι Άγιοι ξεκαθαρίζουν την αλήθεια από το ψέμα. Να υπογραμμίσουμε, ότι όλοι οι σύγχρονοι Άγιοι: αγ. Παΐσιος, αγ. Πορφύριος και αγ. Ιάκωβος, ξεκαθάρισαν την αλήθεια από το ψέμα. Από πολλές πλευρές τόνισαν, ότι: Η ορθοδοξία είναι η αλήθεια και ο οικουμενισμός το ψέμα!

Την εποχή εκείνη (11 – 12 αιώνας), δημιουργήθηκε ανάλογη κατάσταση με την σημερινή.

Γράφει ο αγ. Συμεών: «Λοιπόν, αφού ο αυτοκράτορας (Αναστάσιος Α΄ ο Διόκορος) επανήλθε στην αρχική του στάση (μονοφυσιτισμός), όλοι βρίσκονταν σε αμηχανία και απορία τι να πράξουν. Έτσι, άλλοι υποστήριζαν την βλασφήμια – κακοδοξία, ενώ άλλοι, φοβούνταν και δεν προέβαλλαν ούτε τον παραμικρό αντίλογο· και τούτο, διότι ίσως και στην υπόθεση αυτή παραχωρούσαν την πρωτοβουλία και παρρησία στον κοινό Πατέρα, τον Θεοδόσιο, και περίμεναν απ’ αυτόν, ωσάν από στρατηγό, το σύνθημα» (Σελ. 521).

Η απάντηση του Αγίου Θεοδοσίου ελέγχει τις σημερινές «ποικιλίες» αντιδράσεων και τις προδοσίες της Ορθοδοξίας.

Απάντηση Αγ. Θεοδοσίου: «Δύο των προκειμένων ημίν, ω βασιλεύ, ή ζην αισχρώς και ανελευθέρως τοις Ακεφάλοις (Μονοφυσίτες) συναπαχθέντας, ή θανείν καλώς τοις ορθοίς των Πατέρων ακολουθούντας δόγμασιν, ίσθι τον θάνατον ημίν είναι προτιμητέον» δηλ. : «Ω Βασιλιά μου, μπροστά μας υπάρχουν δύο περιπτώσεις και πρέπει να επιλέξουμε τη μία από τις δύο: ή να ζούμε αισχρά και ανελεύθερα συμφωνώντας και ενούμενοι με τους μονοφυσίτες ή να πεθάνουμε έντιμα ακολουθώντας τα ορθά δόγματα των αγίων Πατέρων. Έ, μάθε, εμείς προτιμούμε να πεθάνουμε» (Σελ. 517).

Ερώτημα: Αφού ο όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης τιμάται ιδιαιτέρως από τους Μοναχούς και τις Μοναχές, γιατί οι Ι. Μονές, σήμερα, είναι ομολογιακά άχρωμες;

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ 

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης : Όλοι εάν σε εγκαταλείψουν, ο Χριστός δεν θα σε εγκατάλειψη, το είπε ο ίδιος .

Ὅλοι μπορεῖ νὰ μᾶς ἀπατοῦν, ὅλοι. Ἕνας δὲν μᾶς ἀπατᾷ ποτέ, ὁ Θεός. Ὅ,τι ὑποσχέθηκε ὁ Χριστός, θὰ μᾶς τὸ δώσῃ. Δὲν εἶνε σὰν κάτι τράπεζες ποὺ χρεωκοποῦν.

Τώρα τί θὰ γίνῃ μὲ τὶς καταθέσεις, δὲν θέλω νὰ μιλήσω. Καταθέτουν στὶς τράπεζες τὰ χρήματά τους οἱ ἄνθρωποι καὶ κάθονται ἥσυχοι. Μέχρι στιγμῆς κρατιέται ἡ πίστις στὶς τράπεζες, καὶ εἶνε καλὸ αὐτό. Ἔτσι ἔχουν μαζέψει τὰ ταμιευτήρια χρήματα πολλά, μὲ τὰ ὁποῖα γίνονται τὰ ἔργα, γέφυρες δρόμοι κ.ἄ..

Ἐκεῖ στὰ Γρεβενά, θυμᾶμαι, ἦταν κάποιος φοβερὸς τσιγγούνης καὶ δὲν ἔδινε καμμιά ἐλεημοσύνη. Τοῦ εἶχα πεῖ μιὰ φορά· ―Κατάθεσε κ᾿ ἐσὺ μιὰ φορὰ στὴν τράπεζα τοῦ Θεοῦ· «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν» (Παρ. 19,17).

―Ἄσε με, μωρέ, λέει, ἐγὼ ξέρω τί κάνω· ξέρω ποῦ βάζω τὰ χρήματά μου. Μετὰ ἔγινε ἕνα κράχ, χρεωκόπησε τὸ κράτος, καὶ οἱ τριακόσες χιλιάδες ποὺ εἶχε στὴν τράπεζα δὲν εἶχαν ἀξία οὔτε γιὰ τριακόσα πλατανόφυλλα.

Τίποτε δὲ᾿ μένει σταθερὸ καὶ ἀκλόνητο. Καὶ οἱ μεγαλύτερες τράπεζες χρεωκοποῦν. Ὅλα πέφτουν, ὅλα εἶνε ματαιότης καὶ μιὰ ψευτιά.

Μέσα στὴν Ἀθήνα πρὸ 60 ἐτῶν, ὅταν ἔγινε ἡ Ῥωσικὴ ἐπανάστασι, περπατοῦσαν διωγμένοι πλουσιώτατοι Ῥῶσοι, ἔκπτωτοι πρίγκιπες, ποὺ εἶχαν τὰ ρούβλια καὶ τά ᾿διναν μὲ τὴν ὀκᾶ γιὰ νὰ πάρουν τσιγάρα. Τὸ ρούβλι ἦταν τότε ἕνα ἀπὸ τὰ καλύτερα νομίσματα τῆς ἐποχῆς. Ἀλλὰ ξέπεσε μὲ τὶς ἐπαναστάσεις.

Λοιπὸν ὅλα μᾶς ἀπατοῦν, ἕνας δὲ᾿ μᾶς ἀπατᾷ, ὁ Χριστός. Πρέπει νὰ ἔχουμε πίστι. Ὅλοι ἐὰν σ᾿ ἐγκαταλείψουν, ὁ Χριστὸς δὲ᾿ θὰ σ᾿ ἐγκαταλείψῃ. Τὸ εἶπε ὁ ἴδιος· Πιστεύεις σ᾿ ἐμένα, μ᾿ ἀκολουθᾷς, ἐκτελεῖς τὸ θέλημά μου; δὲ᾿ θὰ σ᾿ ἐγκαταλείψω, δὲ᾿ θὰ σὲ ἀφήσω, θὰ σ᾿ ἔχω κάτω ἀπὸ τὴν προστασία μου (βλ. Γέν. 28,15· Δευτ. 31,6· Γ΄ Βασ. 6,13· Α΄ Παρ. 28,20· Ἰουδίθ 7,30).

«Αν ὅλη η πόλις ή το χωριό σου, αρνηθούν το Χριστό, σὺ πίστευε στὸ Θεό καὶ ἕνας νὰ μείνεις θὰ νικήσεις

«…Στα χρόνια αυτά που ζοῦμε, αδέρφια μου, «στώμεν καλώς»! Μέσα στη γενεά μας αυτή, γενεά Σοδόμων και Γομόρρας, γενεά απίστων και διεφθαρμένων ανθρώπων, γενεά πονηρά και διεστραμμένη απ᾿ άκρου εις άκρο, «στώμεν καλώς»! Σάν στρατιώτης που κρατάει τη σημαία του Χριστού, ας σταθούμε καλώς! Κι αν ακόμα μείνεις ένας, αδελφέ μου, μην απογοητευθείς. Κι αν ακόμα όλη η πόλις ή το χωριό σου, αρνηθούν το Χριστό, συ μην τον αρνηθείς. Κι αν ακόμη πάνω στο κάθε σπίτι υψωθεί η παντιέρα του διαβόλου, στο δικό σου το σπίτι να μην υψωθεί. Ένας να μείνεις, πίστευε στο Θεό! Γιατί μπορεί να είναι ψέματα τα άστρα, ψέματα ο ήλιος, ψέματα ο κόσμος, ψέματα και οι βασιλιάδες, ψέματα τα παλάτια, όλα να είναι ψέματα· ένα δεν είναι ψέμα, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός· όν, παίδες, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Αμήν».

† επίσκοπος Αυγουστίνος

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Χωρίς έργα αρετής δεν θα αποκτήσουμε ποτέ κοινωνία με τον Θεό.

(αποφθέγματα)

. Ο ακόλαστος δεν έχει ταπεινό νου και καθαρή καρδιά και τρώγει την τροφή των θηρίων και όχι των αγγέλων. Ο ταπεινός είναι εγκρατής και συνεσταλμένος, ο δε κενόδοξος είναι υπηρέτης της πορνείας. 

. Αγάπησε την φτώχεια. Φρόντισε για την ψυχή σου, απομακρυνόμενος απ’ τους ανθρώπους. Αγάπησε τα ταπεινά ενδύματα, διότι είναι υπερήφανος όποιος στολίζεται με λαμπρά ενδύματα.

. Πολλοί, ενώ ήσαν ψυχικά άρρωστοι, εισήλθαν στην θάλασσα του κόσμου για να θεραπεύσουν τις ψυχές των άλλων και έχασαν και τις δικές τους ψυχές, γιατί έγιναν εμπαθείς και νεκροί ψυχικώς.

. Όπου κι αν πας έχε τον εαυτό σου ξένο και θ’αποφεύγεις την ζημία της παρρησίας. Σε κάθε περίσταση προσποιήσου ότι δεν γνωρίζεις τίποτε.

. Λάλησε σαν μαθητευόμενος και όχι σαν διδάσκαλος. Σε κάθε πράγμα νόμιζε ότι έχεις ανάγκη διδαχής και θα βρεθείς σοφός σ’ όλη σου τη ζωή.

. Μη διαβάζεις ποτέ βιβλία αιρετικών! Να διαβάζεις πάντοτε τα βιβλία των διδασκάλων της Εκκλησίας μας.

. Ευλόγα πάντοτε και μην καταράσαι! Διότι η ευλογία γεννά ευλογία, και η κατηγορία κατηγορία.

. Μην παραδόσεις σ’ άλλον εκείνο που δεν έμαθες στην πράξη.

. Όταν η Θεία Χάρη ανοίξει τα μάτια της ψυχής σου, τότε τρέχουν σαν βρύση τα δάκρυα, που είναι το πιο φανερό σημείο της Θείας επισκέψεως.

. Στο σπίτι σου να δέχεσαι μόνον τους ομοίους σου κατα τους τρόπους, τη γνώμη, το φρόνημα και την αρετή.

. Η έλλειψη τροφών οδηγεί τον άνθρωπο στην εγκράτεια και η αφθονία στην ακράτεια. Όποιος νικάει στον πόλεμο των αισθήσεων, μοιάζει μ’ εκείνον που κλείνει τις θύρες της πόλεως και πολεμάει μόνον τους εσωτερικούς εχθρούς.

. Εάν δεν αποθάνει ο έξω άνθρωπος απ’ όλα τα πράγματα του κόσμου και από την αμαρτία και από τις κακές ενθυμήσεις και τους πονηρούς λογισμούς, δεν θα κινηθεί στον άνθρωπο η γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος.

. Μακάριος όποιος ησυχάζει και ασχολείται μόνο με την προσευχή και δεν ασχολείται με τίποτε άλλο.

. Όποιος απομακρύνθηκε τροπικά από τον κόσμο, βρήκε μέσα στην ψυχή του το μυστήριο της αιωνίου μακαριότητος και αξιώθηκε Θείας Χάριτος

Αββά Ισαάκ του Σύρου

από το βιβλίο: Πατερικά Θησαυρίσματα

εκδ.: Ορθόδοξη Κυψέλη


ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Καρέ-καρέ η επίθεση «ακτιβιστών» σε εκκλησία του UOC – Γυναίκες & παιδιά θύματα βίας από τους σχισματικούς της Ουκρανίας

Του Ευάγγελου Δ. Κόκκινου

Περίπου τρεις ώρες δυτικά του Κιέβου, μετά από ατελείωτους δρόμους γεμάτους δέντρα και λακκούβες, βρίσκεται η μικρή πόλη Μπαρανοβκα. Μία πόλη στην οποία προ λίγων μηνών πραγματοποιήθηκε μία από τις πιο βίαιες επιθέσεις από ομάδα σχισματικών. 

Φτάνοντας στην εκκλησία, η υποδοχή από τους ιερείς, τις μοναχές και δεκάδες πολίτες ήταν ένθερμη, αλλά ο φόβος και η ανασφάλεια που καθρεπτιζόταν στα μάτια τους, ήταν πιο ηχηρά από τα λόγια. 

Στούς πρώτους μήνες του τρέχοντος έτους, είχαν καταγραφεί τουλάχιστον 70 περιπτώσεις παράνομων καταχωρήσεων και επιδρομών σε εκκλησίες του UOC (Ukrainian orthodox Church). Μία από τις περιπτώσεις καταφανούς παραβίασης του νόμου και των δικαιωμάτων των πιστών έλαβε χώρα στη μικρή πόλη της δυτικής Ουκρανίας.

Μια εκκλησία αφιερωμένη στην Παρθένο Μαρία (Nativity of the Blessed Virgin Mary) υπέστη επίθεση από τοπικές ριζοσπαστικοποιημένες πολιτικές δυνάμεις, με την υποστήριξη των δημοτικών αρχών.
Η ατμόσφαιρα φορτισμένη κατά την αφήγηση από τους ιερείς και τις μοναχές, με το μετατραυματικό στρες να είναι ξεκάθαρο στα βλέμματα των γυναικών και των παιδιών που υποδέχθηκαν την μικρή ομάδα των δημοσιογράφων που είχε προσκληθεί στην Ουκρανία. Η εμπειρία της επίθεσης έχει αφήσει το στίγμα της στις ζωές απλών ανθρώπων, πιστών, τα κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα των οποίων παραβιάζονται μέχρι και σήμερα.

Στις 20 Φεβρουαρίου 2019 το δημοτικό συμβούλιο της Μπαρανοβκα οργάνωσε μία συνάντηση της «θρησκευτικής κοινότητας», στην οποία βέβαια δεν είχαν προσκληθεί μέλη της Κανονικής Εκκλησίας. Οι συμμετέχοντες αποφάσισαν παρανόμως να μεταφέρουν τη δικαιοδοσία της εκκλησίας στο OCU. Την ίδια μέρα οι ενορίτες της εκκλησίας πραγματοποίησαν δική τους συνάντηση όπου περίπου 600 άνθρωποι υπέγραψαν για την αυστηρή παραμονή τους και πίστη στην Κανονική Εκκλησία, UOC.

Στις 7 Μαρτίου, οργανώθηκε μια ακόμα συνάντηση από εκπροσώπους ενός ριζοσπαστικοποιημένου πολιτικού κόμματος. Ο σκοπός της εν λόγω συνάντησης ήταν η «επίλυση του ζητήματος» και η βίαιη μεταφορά της δικαιοδοσίας της εκκλησίας της Παρθένου Μαρίας στο «πατριαρχείο» του OCU.

Στις 10 Μαρτίου εκατοντάδες «ακτιβιστές» επιτέθηκαν και λεηλάτησαν την εκκλησία της Παρθένου Μαρίας. Τη στιγμή της επίθεση, οι ενορίτες βρίσκονταν εντός της εκκλησίας και προσεύχονταν. Οι «ακτιβιστές» έσερναν τους πιστούς από τα σκαλιά της εκκλησίας στο προαύλιο, έκοβαν τις αλυσίδες από τους σταυρούς και έδερναν με μανία τους ιερείς, πετώντας τους έξω από τους φράχτες. Όταν δε ένας από τους ιερείς προσπάθησε να διαπραγματευτεί μαζί τους, αυτοί τον δάγκωσαν.

Αφού οι επιτιθέμενοι «καθάρισαν» την είσοδο της εκκλησίας, έσπασαν τις κλειδαριές και συνέχισαν τις λεηλασίες. Η αστυνομία κλήθηκε στο σημείο, ωστόσο δεν προχώρησε σε καμία παρέμβαση και απλά παρακολουθούσε με απάθεια τη βίαιη επίθεση.

Όπως μας είπε ο πατέρας Ρομάν, στο σημείο βρισκόταν ακόμα και ο αρχηγός της αστυνομίας καθώς και πολιτικά πρόσωπα της πόλης, οι οποίοι αδιαφορούσαν πλήρως για την παραβίαση των δικαιωμάτων των πιστών και τις εγκληματικές ενέργειες των σχισματικών «ακτιβιστών». Η ένταση διήρκησε οκτώ ώρες, περίπου από τις 2 μέχρι τις 10. Οι πιστοί δεν εγκατέλειψαν την εκκλησία και προσπάθησαν να την προστατέψουν με κάθε μέσο μέχρι να πέσει το σκοτάδι.

Εξηγεί πως οι σχισματικοί είχαν δημιουργήσει ένα «μονοπάτι εξευτελισμού» έξω από την εκκλησία, όπου πέταγαν αυγά και άλλα αντικείμενα στους πιστούς. Οι ενορίτες που παρέμειναν πιστοί στο UOC σχημάτισαν ένα τείχος από τις εικόνες που βρίσκονταν στην εκκλησία σε μια προσπάθεια να την προστατεύσουν.

Ο Πρωτοπρεσβύτερος συνέχισε εξηγώντας πως τα μέλη της εκκλησίας της Παρθένου Μαρίας έχουν γίνει στόχος ψευδών κατηγοριών περί φερόμενης στήριξης στους αυτονομιστές. Εκείνη τη στιγμή έκανε την εμφάνισή της μπροστά στους δημοσιογράφους η μοναχή Δημητρία, ο γιος της οποίας, μέλος των ουκρανικών Ειδικών Δυνάμεων, έχασε τη ζωή του στον πόλεμο της ανατολικής Ουκρανίας, λίγα λεπτά αφότου έσωσε τη ζωή ενός συναδέλφου του. Η μοναχή, με περίσσια ψυχική δύναμη μας έδειξε τη φωτογραφία του ήρωα υιού της και το παράσημο που δώθηκε στην ίδια από το ουκρανικό κράτος. Αυτή η γυναίκα είναι ένα από τα θύματα ξυλοδαρμού από τους σχισματικούς και στόχος συκοφαντιών για σχέσεις με τους ρωσόφωνους αυτονομιστές και τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες.

Στη συνέχεια, η μοναχή Σεραφείμα, μία αγγελική μορφή με δυναμική και σταθερή φωνή και ένα ακόμα θύμα φυσικής επίθεσης, αφού της έκοψαν και πάτησαν στο έδαφος τον σταυρό της και την έσυραν μέχρι το δρόμο, προχώρησε σε ένα ιστορικό μήνυμα, παράδειγμα της πνευματικής δύναμης που μπορεί να αναπτύξει ένας άνθρωπος.

«Δεν μπορούμε να προσευχηθούμε σε εκκλησίες που έχτισαν οι γονείς μας. Οι σχισματικοί δεν οδηγούν τους ανθρώπους στο Θεό αλλά τους απομακρύνουν. Μιλάνε για ειρήνη στα κηρύγματά τους αλλά δεν επικρατεί η ειρήνη στην πίστη τους και τις πρακτικές τους. Προσπαθούμε να σώσουμε τις εκκλησίες που μας ανήκουν εδώ και αιώνες. Μόνο η πραγματική πίστη μπορεί να μας σώσει».

Μετά το τραγικό συμβάν των βίαιων επιθέσεων και βανδαλισμών από τους σχισματικούς «ακτιβιστές» στην εκκλησία της Παρθένου Μαρίας, δύο ξύλινες εικόνες μεγάλης πνευματικής αξίας για τους πιστούς εξαφανίστηκαν.

Τουλάχιστον 700 ενορίτες της εκκλησίας υπέγραψαν μια αναφορά και την έστειλαν στη διοίκηση της πόλης, αλλά δεν πραγματοποιήθηκε καμία ενέργεια από τον πολιτικό παράγοντα. Αντίθετα, αυτό οδήγησε σε επιπλέον ηθική πίεση και προκατάληψη που ασκείται εναντίον των ενοριτών της Εκκλησίας, των οικογενειών τους και των παιδιών τους. Μέχρι και σήμερα, άτομα που υποστήριζαν ή συμμετείχαν στην επίθεση κατά της εκκλησίας συγκεντρώνονται στο χώρο και απειλούν τους πιστούς.

Το συμπέρασμα όμως είναι ξεκάθαρο: «Όποιος έρχεται κραδαίνοντας σπαθί, φεύγει με άδεια χέρια. Το κακό σπέρνει, αλλά το καλό οργώνει»…

Δείτε φωτογραφίες από την αποστολή του ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ στην Ουκρανία:

Ρεπορτάζ/Φωτογραφίες: Ευάγγελος Δ. Κόκκινος



ΠΗΓΗ

Σύντομη βιογραφία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς (1896 - 1966) (2 Ἰουλίου † )

Ο Ἅγιος Ἰωάννης γεννήθηκε στὶς 4 Ἰουνίου τὸ 1896 στὸ χωριὸ Ἀντάμοβκα τῆς ἐπαρχίας Χαρκὼβ τῆς Νότιας Ρωσίας. Ἦταν ἀπόγονός της ἀριστοκρατικῆς οἰκογένειας Μαξίμοβιτς ποὺ ἕνα μέλος αὐτῆς τῆς οἰκογένειας ἀνακηρύχτηκε Ἅγιος του 1916 καὶ εἶναι ὁ ἱεράρχης Ἰωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπὸλσκ ποὺ τὸ λείψανό του παραμένει ἄφθαρτο μέχρι σήμερα στὸ Τομπόλσκ. Ὁ Ἅγιος αὐτὸς Ἱεράρχης Ἰωάννης ἐκοιμήθη στὶς ἀρχὲς τοῦ 18ου αἰῶνος ἀλλὰ μεταλαμπάδευσε τὴν χάρη του στὸν μακρινό του ἀνιψιό, τὸ Μιχαὴλ (γιατί αὐτὸ ἦταν τὸ βαπτιστικὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη καὶ ὅταν ἔγινε ἀργότερα μοναχὸς πῆρε τὸ ὄνομά του θείου του. Ὁ πατέρας του, ὁ Μπόρις ἦταν στρατάρχης τῶν εὐγενῶν σὲ μία ἐπαρχία τοῦ Χαρκὼβ καὶ ὁ θεῖος τοῦ ἦταν πρύτανις Πανεπιστημίου Κιέβου. Ἡ σχέση του μὲ τοὺς γονεῖς τοῦ ἦταν πάντα ἄριστη. Κατὰ τὴν παιδική του ἡλικία ὁ Μιχαὴλ ἦταν...φιλάσθενος καὶ ἔτρωγε λίγο. Ἦταν ἥσυχο παιδὶ καὶ πολὺ εὐγενικὸς καὶ εἶχε βαθειὰ θρησκευτικότητα. Ὅταν ἔπαιζε, ἕντυνε τὰ στρατιωτάκια τοῦ μοναχούς, μάζευε εἰκόνες, θρησκευτικὰ βιβλία καὶ τοῦ ἄρεσε νὰ διαβάζει βίους Ἁγίων. Τὰ βράδια στεκόταν ὄρθιος γιὰ πολλὴ ὥρα προσευχόμενος. Ἐπειδὴ ἦταν ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τὰ 5 ἀδέλφια τοῦ...

ἦταν αὐτὸς ποὺ γνώριζε τόσο καλά τους βίους τῶν Ἁγίων καὶ ἔγινε καὶ ὁ πρῶτος δάσκαλός τους στὴν πίστη. Ἦταν πολὺ αὐστηρὸς μὲ τὸν ἑαυτό του στὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν καὶ ἐθνικῶν παραδόσεων. Τόσο πολὺ ἐντυπωσίασε τὴν παιδαγωγό του ποὺ ἦταν Γαλλίδα καὶ καθολικὴ ποὺ ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ ζωὴ τοῦ μικροῦ Μιχαὴλ καὶ βαπτίστηκε Ὀρθόδοξος.

Είχαν μία ἐξοχικὴ κατοικία κοντὰ σ' ἕνα Μοναστήρι ποὺ τὸ ἐπισκεφτόταν τακτικὰ ὁ μικρὸς Μιχαήλ. Σὲ ἡλικία 11 ἐτῶν οἱ γονεῖς τοῦ Μπόρις καὶ Γλαφύρα τὸν ἔστειλαν στὴν Στρατιωτικὴ σχολὴ τῆς Πολτάβα ποὺ συνέχισε νὰ ζεῖ μὲ ριζωμένη βαθειὰ τὴν πίστη τοῦ γιατί ὅταν τὰ παιδιὰ λείπουν γιὰ ἀρκετὸ καιρὸ ἀπὸ τὸ σπίτι τοὺς ἐπηρεάζονται εὔκολα οἱ νέες τους ψυχές. Αὐτὸς ὅμως ἔμεινε σταθερὸς στὴν πίστη του. Ἐκεῖ συνάντησε καὶ τὸν Ἐπίσκοπό της Πολτάβα τὸν Θεοφάνη ποὺ ἦταν ἕνας πολὺ ἀγαπητὸς Ἱεράρχης ποὺ ἐπηρέασε τὸν Μιχαήλ. Σὲ μία στρατιωτικὴ παρέλαση ἐνῶ περνοῦσαν ἀπὸ τὸν Καθεδρικὸ Ναὸ ὁ μικρὸς Μιχαὴλ (ἦταν τότε 13 ἐτῶν) ἔκανε τὸν σταυρό του, οἱ συμμαθητὲς τοῦ γελοῦσαν καὶ τὸν κορόιδευαν, τιμωρήθηκε ἀπὸ τὶς ἀρχὲς γιὰ τὴν πράξη τοῦ αὐτή, ὅμως ὁ πρίγκιπας Κωνσταντῖνος ποὺ ἦταν προστάτης τῆς Σχολῆς εἶπε νὰ μὴν τιμωρηθεῖ ὁ δόκιμος Μιχαὴλ γιατί μὲ τὴν πράξη τοῦ αὐτὴ δηλώνει βαθειὰ καὶ ὑγιῆ θρησκευτικὰ αἰσθήματα. Τὸ 1914 τελείωσε τὴν Στρατιωτικὴ σχολὴ καὶ ἤθελε νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Κιέβου ἀλλὰ οἱ γονεῖς τοῦ ἐπέμεναν νὰ πάει στὴν Νομικὴ σχολὴ καὶ ὁ Μιχαὴλ κάνει ὑπακοὴ στοὺς γονεῖς του. Καὶ ὅπως παρατηροῦσαν οἱ συμμαθητὲς τοῦ αὐτὸς περισσότερο διάβαζε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων ἀπὸ τὰ μαθήματά του, ὡστόσο ὅμως ἦταν καλὸς μαθητής. Τὰ χρόνια πέρασαν καὶ τελείωσε τὶς σπουδές του. Τότε ἄρχισε ἕνα ἀντιχριστιανικὸ ρεῦμα ν' ἁπλώνεται στὴν Ρωσία, ὅμως ὁ Μιχαὴλ εἶχε βαθειὰ μέσα τοῦ τὴν πίστη καὶ ἦταν τολμηρός. Τὸ ἐκκλησιαστικὸ συμβούλιο τοῦ Χάρκων συζητοῦσε νὰ ξεκρεμάσουν τὴν ἀσημένια καμπάνα τοῦ Ι. Ναοῦ καὶ νὰ τὴν λιώσουν.

Ὅλοι συμφώνησαν, ἄλλοι φοβόντουσαν ν' ἀντιδράσουν καὶ ἑτοιμάζονταν νὰ τὸ κάνουν αὐτό, ὅμως ὁ Ἅγιος διαφώνησε μαζὶ μὲ λίγους καὶ ἄρχισαν οἱ συλλήψεις. Οἱ γονεῖς τοῦ εἶπαν νὰ φύγει νὰ κρυφτεῖ, ὅμως ὁ Μιχαὴλ τοὺς εἶπε: «Δὲν ὑπάρχει τόπος ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ κρυφτεῖ ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν γίνεται τίποτα, δὲν πέφτει οὔτε μία τρίχα ἀπὸ τὸ κεφάλι μας». Ἔτσι φυλακίστηκε καὶ μετὰ ἀπὸ 1 μήνα τὸν ἄφησαν ἐλεύθερο, ξανὰ συλλαμβάνεται καὶ ἀφοῦ διαπίστωσαν ὅτι δὲν τὸν ἐνδιέφερε ἐὰν θὰ ἦταν ἐλεύθερος ἢ φυλακισμένος, τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακή. Ὁ Μιχαὴλ ζοῦσε σὲ ἄλλο κόσμο καὶ ποθοῦσε τὸν Θεό. Τὸ 1921 φεύγει ὅλη ἡ οἰκογένεια τοῦ (ἀφοῦ ξέσπασε στὴ Ρωσία ἐμφύλιος πόλεμος) καὶ πᾶνε στὴν Γιουγκοσλαβία ὅπου σπούδασε στὸ Βελιγράδι στὴν Θεολογικὴ σχολὴ καὶ γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ τὰ βγάζει πέρα πουλοῦσε ἐφημερίδες. Τὸ 1924 χειροτονήθηκε ἀναγνώστης στὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία τοῦ Βελιγραδίου ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Ἀντώνιο καὶ τὸ 1926 χειροτονήθηκε διάκος καὶ ἐκάρη μοναχὸς μὲ τ' ὄνομα Ἰωάννης στὸ Μοναστήρι τοῦ Μίλκοβ. Ἀργότερα μέχρι τὸ 1934 διορίστηκε στὴν Ἱερατικὴ σχολὴ στὴν πόλη Βιτὼλ τῆς Σερβίας καὶ τελοῦσε λειτουργίες καὶ στὰ Ἑλληνικὰ γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῆς περιοχῆς ποὺ τὸν ἀγαποῦσαν πολύ. Ἐκεῖ στὴν Ἱερατικὴ σχολὴ φρόντιζε πολὺ γιὰ τοὺς μαθητές του, πήγαινε στὰ δωμάτια τοὺς τὰ βράδια καὶ τοὺς σκέπαζε, τοὺς σταύρωνε καὶ ἔφευγε. Αὐτὸς δὲν κοιμόταν καθόλου σὲ κρεβάτι καὶ τὶς λίγες ὧρες ποὺ ξεκουραζόταν τὰ βράδια κοιμόταν σὲ καθιστὴ στάση ἢ γονατιστὸς στὸ πάτωμα μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα.

Όταν ἔφευγαν οἱ μαθητὲς γιὰ διακοπὲς στὰ σπίτια τοὺς μιλοῦσαν μὲ θαυμασμὸ γιὰ τὸν καθηγητὴ τοὺς τὸν Βλαντίκα Ἰωάννη ποὺ πάντα προσευχόταν, ποὺ ποτὲ δὲν εἶχε κοιμηθεῖ στὸ κρεβάτι, ποὺ νήστευε αὐστηρὰ καὶ λειτουργοῦσε καὶ κοινωνοῦσε καθημερινά. Τὸ 1934 ἀποφασίζουν νὰ τὸν ἐκλέξουν Ἐπίσκοπο, ὁ Ἅγιος ἀρνεῖται καὶ τοὺς λέει ὅτι ἔχει πρόβλημα στὴν ὁμιλία του, αὐτοὶ τοῦ λένε ὅτι καὶ ὁ Μωυσῆς εἶχε πρόβλημα καὶ τὸν ἐκλέγουν καὶ τὸν χειροτονοῦν Ἐπίσκοπο γιὰ τὴν Σαγγάη. Φτάνει στὶς 21 Νοεμβρίου τὸ 1934 στὴν Σαγγάη καὶ βρίσκει μία μισοκτισμένη Ἐκκλησία καὶ μὲ κάποια προβλήματα στοὺς κατοίκους ἐκεῖ ποὺ προσπάθησε νὰ τοὺς βοηθήσει ὥστε νὰ ‘ρθεῖ ἡ εἰρήνη, ὀργάνωσε ὀρφανοτροφεῖο καὶ τὸ ἀφιερώνει στὸν Ἅγιο Τύχωνα τοῦ Ζαντόσκο ποὺ ἀγαποῦσε τὰ παιδιά. Μάζευε ἄρρωστα φτωχὰ καὶ πεινασμένα παιδιὰ ἀπὸ τοὺς δρόμους καὶ τὰ στενὰ τῆς Σαγγάης καὶ ξεκίνησε μὲ 8 παιδιὰ καὶ στὸ τέλος ἔφτασε τὰ 3.500 παιδιά. Ὅταν ἦρθαν καὶ ἐκεῖνοι οἱ κομουνιστὲς πῆρε τὰ παιδιὰ καὶ τὰ μετέφερε στὶς Φιλιππίνες καὶ μετὰ στὴν Ἀμερική. Ἔτρωγε μία φορὰ τὴν ἡμέρα στὶς 11 τὸ βράδυ. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πρώτης καὶ τῆς τελευταίας ἑβδομάδας τῆς Μ. Σαρακοστῆς δὲν ἔτρωγε ἀπολύτως τίποτα καὶ τὴν ὑπόλοιπη νηστεία ὅπως καὶ στὴν νηστεία τῶν Χριστουγέννων ἔτρωγε μόνο πρόσφορο.

Τις νύχτες προσευχόταν πολὺ καὶ ὅταν αἰσθανόταν ἐξάντληση, ὅπως ἦταν γονατιστός, ἔβαζε τὸ κεφάλι του στὸ πάτωμα καὶ κοιμόταν λίγο μέχρι νὰ πάει τὸ πρωὶ στὴν Θεία Λειτουργία καὶ ἄρρωστος νὰ ἦταν θὰ λειτουργοῦσε. Δὲν ἦταν μόνο ἕνας μεγάλος ἀσκητὴς ἀλλὰ ὁ Θεὸς τοῦ εἶχε δώσει καὶ τὸ προορατικὸ χάρισμα καὶ οἱ προσευχὲς τοῦ ἔφερναν τὴν θεραπεία. Καθημερινὰ ἐπισκεπτόταν τοὺς ἀσθενεῖς του, τοὺς ἐξομολογοῦσε καὶ τοὺς κοινωνοῦσε. Σὲ σοβαρὰ ἀσθενεῖς σκεκόταν ὧρες δίπλα τους προσευχόμενος καὶ γονατιστὸς καὶ γινόταν πολλὲς φορὲς τὸ θαῦμα. Ὅταν ἦρθαν στὴν Κίνα οἱ κομμουνιστὲς ἔφυγαν οἱ Ρῶσοι γιὰ τὴν Ἀμερικὴ καὶ φεύγει καὶ ὁ Ἅγιος τὸ 1951 στὴν Ἀμερικὴ μεταφέροντας τὸ ποίμνιό του. Οἱ Ἐπίσκοποί της Συνόδου ἀποφασίζουν καὶ τὸν στέλνουν στὴν Ἐπισκοπὴ τοῦ Παρισιοῦ καὶ τῶν Βρυξελλῶν. Ἔτσι ὁ Ἅγιος τελοῦσε θεῖες λειτουργίες στὰ Γαλλικά, στὰ Ὀλλανδικά, ὅπως τελοῦσε πρῶτα στὰ Ἑλληνικά, στὰ Κινέζικα καὶ στὰ Ἀγγλικά. Δὲν ἐπέτρεπε στὶς γυναῖκες ποὺ εἶχαν κραγιὸν νὰ ἀσπαστοῦν τὶς εἰκόνες καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό. Μία πνευματική του κόρη ἡ Ζηναίδα Ζουλιέμ, ποὺ τὸν ὑπηρέτησε στὴν Γαλλία μᾶς ἀναφέρει μερικὰ περιστατικὰ ἀπὸ τὴν προορατικότητα τοῦ Ἁγίου.


Γνώρισα λέει γιὰ πρώτη φορὰ τὸν Ἅγιο πηγαίνοντας στὸ σπίτι του στὶς Βερσαλλίες, ἕνα κελλὶ ποὺ ἦταν ἕνα μικρὸ δωμάτιο μὲ μικρὰ κουτιὰ μὲ γράμματα μέσα, ἕνα τραπέζι, ἕνα καναπὲ καὶ μία σακούλα μὲ ξερὰ πρόσφορα. Φοροῦσε πέδιλα ἢ παντόφλες καὶ πολλὲς φορὲς ἦταν καὶ ξυπόλητος γιατί τὰ ἔδινε στοὺς φτωχούς. Κάλτσες δὲν φοροῦσε, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς καιρικὲς συνθῆκες. Τοῦ ζήτησε νὰ πάει νὰ ἐργαστεῖ σὲ κάποια περιοχὴ καὶ ἦρθε νὰ τῆς δώσει εὐλογία, ὅμως ὁ Ἅγιος της εἶπε νὰ πάει σὲ κάποια ἄλλη περιοχὴ νὰ ἐργαστεῖ καὶ ὅπως πράγματι ἔτσι καὶ ἔγινε λὲς καὶ τὸ πρωτογνώριζε. Τὸν γνώρισε τὸ 1958 καὶ ὁ πατέρας τῆς πείθανε τὸν 1957, πρὶν πεθάνει τῆς εἶπε: «ἀπόψε μ' ἐπισκέφθηκε ἕνας μοναχὸς κοντὸς μὲ μαῦρα» καὶ ἀναρωτιόταν, ποιὸς νὰ ἦταν τότε δὲν ἤξερε τὸν Ἅγιο Ἰωάννη. Ὅταν τὸν γνώρισα λοιπὸν λέει ἡ Ζηναίδα, μία μέρα ἐνῶ ἤμουνα στὸ σπίτι τοῦ σκεφτόμουν, κρίμα, ἐὰν τὸν εἶχα γνωρίσει τότε ποὺ ἦταν ἄρρωστος ὁ πατέρας μου θὰ προσευχόμουν καὶ θὰ γινόταν καλὰ τότε ὁ Ἅγιος στράφηκε καὶ τῆς λέει: ξέρεις, ἐπισκέφτηκα τὸν πατέρα στοῦ ὅταν ἦταν ἄρρωστος στὸ νοσοκομεῖο καὶ ἄνοιξε τὸν μικρό του κατάλογο καὶ βρῆκε στὴν σελίδα τ' ὄνομα τοῦ πατέρα μου «Βασίλειος Ζουλιέμ». Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γνώριζε τὶς σκέψεις μου ἐὰν δὲν ἦταν προορατικός, ἄρα δὲν ἦταν θέλημα Θεοῦ νὰ ζήσει ὁ πατέρας μου.

Πολλές φορὲς ἤθελα νὰ τὸν ρωτήσω πολλὰ ἀλλὰ ἦταν ἀπασχολημένος καὶ τὸ βράδυ ποὺ θὰ ἦταν ἡ κατάλληλη στιγμὴ νὰ τὸν ρωτήσω ἐγὼ τὰ εἶχα ξεχάσει καὶ ἐκεῖνος ἐνῶ ἔτρωγε τὴν σούπα τοῦ σιγοψιθύριζε καὶ ἄκουγα ὅλα ὅσα ἤθελα νὰ μάθω ἀπὸ τὶς ἐρωτήσεις ποὺ σκεφτόμουν νὰ τοῦ κάνω καὶ ὁ Ἅγιος σὰν νὰ τὶς γνώριζε καὶ μοῦ τὶς ἀπαντοῦσε. Ὅταν ἀργότερα θὰ ἔφευγε γιὰ τὸ Σὰν Φρανσίσκο στεναχωριόμουν πολὺ καὶ ἐνῶ μᾶς μιλοῦσε στὴν Ἐκκλησία ἐγὼ ἔκλαιγα καὶ τότε γυρίζει καὶ μοῦ λέει: «οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν τοὺς ἴδιους στόχους καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν κατάκτηση τοῦ ἰδίου πράγματος ἔχουν ἑνότητα ψυχῆς καὶ δὲν αἰσθάνονται τὴν ἀπόσταση τοῦ χωρισμοῦ, ἡ ἀπόσταση δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἐμπόδιο στὴν πνευματικὴ ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων σὲ μία ψυχή». Καὶ ἀμέσως ἠρέμησα. Ὅταν προσευχόταν στὴν Ἁγία Τράπεζα τὸ Ἄκτιστο Φῶς τὸν ἔλουζε καὶ δὲν πατοῦσε στὴν γῆ. Πάντοτε ράντιζε μὲ ἁγιασμὸ τὸν Ναὸ καὶ τὸ γραμματοκιβώτιο ποὺ ἔριχνε τὰ γράμματα τοῦ μόνος του ἀφοῦ τὰ σταύρωνε πήγαινε ξυπόλητος στὸ χιόνι καὶ στὴν βροχὴ καὶ τὰ ἔριχνε. Ὅταν ἔφυγε στὴν Ἀμερικὴ ἄλλαξαν τὸ γραμματοκιβώτιο μὲ ἄλλο καινούργιο, ἐγὼ στεναχωρέθηκα καὶ ὅταν ἀργότερα ἦρθε πάλι γιὰ λίγο στὴν Γαλλία ὁ Ἅγιος τὸν εἶδα νὰ παίρνει τὸν ἁγιασμὸ καὶ νὰ πηγαίνει νὰ ραντίσει τὸ νέο γραμματοκιβώτιο χωρὶς ἐγὼ νὰ τοῦ ἔχω πεῖ τίποτα. Μία μέρα περνώντας ἀπὸ τὸν Ναὸ ἄκουσε κλάματα, προχώρησε μέχρι τὸ ἱερὸ κοιτώντας μέσα εἶδε τὸν Ἅγιο νὰ εἶναι γονατιστὸς πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ νὰ κλαίει γοερὰ γιὰ τὰ προβλήματα τῶν ἄλλων, Δὲν ἄντεχε ἡ ψυχή της νὰ τὸν ἀκούει ποὺ ἔκλαιγε καὶ ἔφυγε ἀθόρυβα ἀπὸ τὸν Ναό.

Πρὶν φύγει γιὰ τὴν Ἀμερικὴ τῆς εἶχε πεῖ: ὅταν ἐσὺ Ζηναίδα εἶσαι ἄρρωστη ἢ κάποιος ἄλλος νὰ μὲ εἰδοποιεῖτε νὰ ἔρθω καὶ πράγματι μόλις διάβαζαν τὴν Παράκληση θεραπευόταν. Τὸ 1962 στὶς 21 Νοεμβρίου τὸν στέλνουν στὸ Σὰν Φρανσίσκο ὡς Ἐπίσκοπο στὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία τῆς διασπορᾶς. Γύρω στὸ λαιμὸ τοῦ εἶχε δέσει μία δερμάτινη θήκη μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας μέσα, ποὺ εἶχε φέρει ἀπὸ τὴν Ρωσία. Ὅταν πήγαινε στοὺς ἀσθενεῖς διάβαζε τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας καὶ γινόταν τὸ θαῦμα. Ἀγαποῦσε πολὺ τὰ παιδιὰ καὶ τὰ κοιτοῦσε μὲ τὸ στοργικό του βλέμμα, ὅλοι δὲν ξεχνοῦσαν τὸ ζεστό του βλέμμα, ὅταν σὲ κοίταζε ἤξερες ὅτι ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἤσουν τὸ πιὸ ἀγαπημένο πρόσωπο στὸν κόσμο. Συνήθιζε νὰ περπατᾶ ξυπόλητος ἀκόμα καὶ στὸ πιὸ ἄγριο τσιμέντο στὸ πάρκο στὶς Βερσαλίες, ἔτρωγε μία φορὰ τὴν ἡμέρα στὶς 11 τὸ βράδυ καὶ μόνο ὅταν κάποιος φρόντιζε γι' αὐτό, ἀλλιῶς τὸ παρέλειπε καὶ αὐτό. Τελοῦσε καθημερινὰ τὴν Θεία Λειτουργία καὶ τὸ Ἅγιο Δισκάριο ἦταν πάντοτε γεμάτο γιατί μνημόνευε πλῆθος ὀνομάτων ἀπὸ κάθε τσέπη τοῦ ἔβγαζε χαρτάκια μὲ ὀνόματα καὶ κάθε μέρα προστίθενται καὶ ἄλλα ὀνόματα ἀπὸ τὰ γράμματα ποὺ τοῦ ἔστελναν καὶ τοῦ ζητοῦσαν νὰ κάνει προσευχή. Στὴν Μεγάλη Εἴσοδο τῶν Τιμίων Δώρων ξαναδιάβαζε πάλι τὰ ὀνόματα ποὺ ἐντωμεταξὺ τοῦ εἶχαν δώσει καὶ ἄλλα καὶ ἀργοῦσε πολύ. Μετὰ τὴν θεία Λειτουργία παρέμενε γιὰ ὧρες στὴν Ἐκκλησία. Μὲ περισσὴ φροντίδα καθάριζε τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο καὶ τὸ Ἅγιο Δισκάριο, τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ τὴν Ἁγία Πρόθεση. Παράλληλα ἔτρωγε λίγο πρόσφορο καὶ ἔπινε ἄφθονο ζεστὸ νερό. Τὰ γράμματα ποὺ λάβαινε τὰ διάβαζε τὸ ἀπόγευμα μετὰ τὴ θεία λειτουργία ἀφοῦ ἔβαζε ἕνα πρόσωπο ἐμπιστοσύνης καὶ τὰ ἄνοιγε μὴν τυχὸν καὶ ὑπάρχει σὲ κάποιο γράμμα ἐπείγουσα ἀνάγκη. Πολλὲς φορὲς ἔλεγε τὸ περιεχόμενο τῶν γραμμάτων πρὶν ἀκόμα τὰ διαβάσει, εἶχε τὸ χάρισμα τῆς προορατικότητας. Πολλὲς φορὲς ἐκεῖ στὴν Σαγγάη ποὺ ἦτα γύριζε ἔξω τί νύχτες καὶ ἔδινε ψωμὶ καὶ χρήματα στοὺς ἀστέγους καὶ ζητιάνους, ἀκόμη καὶ σὲ μεθυσμένους.

Τὸ Σάββατο στὶς 2 Ἰουλίου τὸ 1966 ὁ Ἅγιος ἔφυγε ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή. Εἶχε πάει στὸ Σιάτλ μαζὶ μὲ τὴν θαυματουργικὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Κούρση. Μόλις τελείωσε τὴν Θεία Λειτουργία καὶ ἀφοῦ πέρασε 3 ὧρες προσευχόμενος μέσα στὸ ἱερὸ πῆγε στὸ δωμάτιό του νὰ ξεκουραστεῖ, κάθισε στὴν πολυθρόνα του καὶ στὶς 4 παρὰ δέκα τὸ ἀπόγευμα κοιμήθηκε τὸν αἰώνιο ὕπνο ἤρεμα χωρὶς πόνο. Ἀκούστηκες ἕνας θόρυβος καὶ ὅταν μπῆκαν μέσα τὸν βρῆκαν κάτω πεσμένο ἀπὸ τὴν πολυθρόνα του καὶ ὅπως λένε προγνώριζε τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου τοῦ ἐκ τῶν προτέρων καὶ ἤξερε ὅτι ὁ θάνατος τοῦ πλησιάζει καὶ εἶχε προετοιμαστεῖ ὅπως οἱ μεγάλοι Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας. Γι' αὐτὸ καὶ ἐκείνη τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου τοῦ ἔστειλε ἕνα γράμμα στέλνοντας γιὰ τελευταία φορὰ τὴν εὐλογία του στὶς μοναχές της Λέσνα στὴν Γαλλία ποὺ τόσο πολὺ τὸν εἶχαν βοηθήσει καὶ ἐξυπηρετήσει. Σχεδόν 24 ὧρες ἀργότερα τὸ σῶμα τοῦ ἔφθασε στὸν Καθεδρικὸ Ναό του Σὰν Φρανσίσκο ποὺ ὁ ἴδιος εἶχε ὁλοκληρώσει. Τὸν προϋπάντησαν οἱ κληρικοί, ἔγινε ὁλονύχτια ἀγρυπνία ποὺ κράτησε 4 ὧρες, ὅλη τὴν νύχτα διάβαζαν τὸ ψαλτήρι καὶ ὅλοι ἀγρυπνοῦσαν γιὰ τελευταία φορὰ μαζί του. Ὁ κόσμος ἐρχόταν γιὰ νὰ προσκυνήσει καὶ νὰ χαιρετήσει γιὰ τελευταία φορὰ τὸν Δεσπότη τους.

Όλοι οἱ Ἱεράρχες ποὺ τὸν γνώριζαν μιλοῦσαν γιὰ τὴν ἀσκητική του ζωή. Μία ζωὴ ὅλο ἀγώνα πνευματικὸ ποὺ δὲν εἶχε ξαπλώσει γιὰ 40 χρόνια σὲ κρεβάτια ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινε μοναχός, ποὺ κοιμόταν μόνο μία ἢ δύο ὧρες τὸ βράδυ εἴτε ὄρθιος, εἴτε γονατιστὸς καὶ σκυφτὸς στὸ πάτωμα, πολλὲς φορὲς κοιμόταν γιὰ λίγο ἀπαντοῦσε κανονικὰ στὸ τηλέφωνο, ὅπως μαρτυρεῖ κάποιος ποὺ ἔτυχε νὰ' ναὶ μπροστά του στὸ δωμάτιό του, ἐνῶ μιλοῦσε τοῦ ἔπεσε τὸ ἀκουστικὸ λίγο πάνω στὰ γόνατα καὶ κοιμισμένος, ὅπως ἦταν, ἀπαντοῦσε σὰν ν' ἄκουγε τὸν συνομιλητή του. Ὅλοι ἐνοίωσαν ὅτι εἶχαν μείνει ὀρφανοὶ γιατί ὁ Ἅγιος ἔδειχνε κατανόηση στὸν καθένα τους καὶ πολλὴ ἀγάπη. Τὸν κήδεψαν στὶς 7 Ἰουλίου τὸ ἀπόγευμα. Τὸ σῶμα τοῦ τόσες μέρες δὲν εἶχε κανένα σημάδι ἀποσύνθεσης καὶ ὅλοι ἀκουμποῦσαν ἐπάνω του σταυροὺς λουλούδια καὶ νήπια γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐλογία καὶ μερικοὶ Ἱεράρχες τὰ ἐγκόλπιά τους.

Ο Ναὸς ἦταν ἀφιερωμένος στὴν Παναγία, «στὴν Χαρὰ ὅλων τῶν θλιβομένων». Ἐδῶ ὑπηρέτησε τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐδῶ ἀναπαύεται ὁ Ἅγιος. Μετὰ τὸ τελευταῖο ἀσπασμὸ ἔγινε 3 φορὲς ἡ λιτάνευση τοῦ Ἱεροῦ λειψάνου τοῦ γύρω ἀπὸ τὸν Ναό. Τὸ φέρετρο τὸ βάσταζαν ὀρφανὰ ποὺ ὁ Ἅγιος εἶχε σώσει καὶ μεγαλώσει στὴν Σαγγάη. Ἕνας Ἱεράρχης παρομοίασε τὴν λιτάνευση τοῦ Ἁγίου μὲ τὴν λιτάνευση τοῦ Ἐπιταφίου του Χριστοῦ τὴν Μέγ. Παρασκευή. Ἐτάφη σ' ἕνα μικρὸ ὑπόγειο παρεκκλήσιο κάτω ἀπὸ τὸ Ἱερό. Ὅλοι ἔφερναν στὴν μνήμη τοὺς τὸν Ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ ποὺ τοὺς εἶχε ὑποσχεθεῖ ὅτι καὶ μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ θ' ἄκουγε τὶς προσευχές τους καὶ τὶς θλίψεις τοὺς ὅπως συμβαίνει σ' ἕναν ζωντανὸ ἄνθρωπο. Ἔτσι πήγαιναν τακτικὰ στὸν τάφο τους. Τὸ φθινόπωρο τοῦ 1993 ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων της Ἀμερικῆς μὲ ὑπεύθυνο τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀντώνιό του Σὰν Φρανσίσκο, ἀφοῦ ἔγινε μία παννυχίδα στὸν τάφο τοῦ Ἁγίου, ἀποφάσισαν νὰ τὸν ἀνοίξουν. Μόλις ἄνοιξαν τὴν λάρνακα, εἶχε σκουριάσει λίγο τὸ φέρετρο γιατί ἦταν μεταλλικό, ἄνοιξαν μὲ φόβο Θεοῦ καὶ προσευχὴ τὸ φέρετρο. Τὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου ἦταν σκεπασμένο μὲ τὸν ἀέρα (κάποιο πανὶ) καὶ ἡ ματιὰ τοὺς ἔπεσε στ' ἄφθαρτα χέρια τοῦ Ἁγίου. Ξεσκέπασαν καὶ τὸ πρόσωπό του καὶ ἀποκαλύφθηκε καὶ τὸ ἄφθαρτο πρόσωπό του. Μία ὑπερκόσμια πνευματικὴ γαλήνη, μία εὐλαβικὴ σιωπὴ ἁπλώθηκε παντοῦ. Βίωναν ὅλοι στιγμὲς θείας Χάριτος μπροστὰ στὸν Ἅγιό του Θεοῦ. Ἀποφασίστηκε καὶ τὴν ἑπόμενη χρονιὰ τὸ 1994 στὶς 2 Ἰουλίου νὰ γίνει ἡ ἀνακήρυξη τοῦ Ἁγίου ἐπίσημα πλέον. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἐγκατέλειψε καὶ μᾶς ἔστειλε ἕνα μεγάλο Ἅγιο νὰ πρεσβεύει γιὰ ἐμᾶς δίπλα στὸν Θρόνο τοῦ Θεοῦ στὰ χρόνια αὐτὰ τῆς γενικῆς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸν Θεό.

Ὁ Καθεδρικὸς Ναὸς μὲ τοὺς χρυσοὺς τρούλους καὶ ποὺ εἶναι ἀφιερωμένος στὴν Παναγία, στὴν χαρὰ τῶν θλιβομένων, βρίσκεται στὴ λεωφόρο Γκίρι μεταξὺ 26ης καὶ 27ης λεωφόρου καὶ εἶναι τὸ κτίριο ποὺ δεσπόζει στὴν βορειοδυτικὴ πλευρά του Σὰν Φρανσίσκο. Ὁ Ναὸς εἶναι ὁρατὸς ἀπὸ πολλὰ σημεῖα τῆς πόλης, ἢ ἔρχεσαι ἀπὸ τὴ θάλασσα ἢ ἀπὸ τὴν γέφυρα Χρυσὴ πύλη. Τὸ κουβούκλιο τοῦ τάφου βρίσκεται δύο πατώματα κάτω ἀπὸ τὸ Ἱερό. Κατεβαίνει σ' ἕνα ὑπόγειο παρεκκλήσιο μὲ χαμηλὸ ἁγιογραφημένο ταβάνι μὲ τὸν Παντοκράτορα καὶ μὲ ἁγιογραφίες στοὺς τοίχους καὶ γυαλιστερὸ μαρμάρινο δάπεδο. Ἐδῶ ἔρχονται καθημερινά, μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ οἱ πιστοὶ καὶ προσεύχονται στὸν τάφο του. Χιλιάδες πιστοὶ ἐπισκέπτονται τὸν Ἅγιο, ἄλλοι τοῦ στέλνουν γράμματα καὶ ζητοῦν τὴν βοήθειά του καὶ τὶς προεσβεῖες του. Ζητοῦν τὸ νῆμα ἀπὸ τὰ κεριὰ ποὺ ἀνάβουν στὸν τάφο του καὶ λίγες σταγόνες λάδι ἀπὸ τὴν καντήλα ποὺ καίει ἐκεῖ.

Κάθε χρόνο στὶς 2 Ἰουλίου τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία καὶ καταφθάνουν ἐκεῖ στὸ παρεκκλήσιο τοῦ τάφου τοῦ πλήθους κόσμου. Στὸ κέντρο βρίσκεται ἡ λάρνακα ποὺ εἶναι σκεπασμένη μὲ τὸν μανδύα τοῦ Ἁγίου, γύρω ὑπάρχουν μανουάλια μὲ κεριὰ ἀναμμένα. Στὴν κεφαλὴ τῆς λάρνακας βρίσκεται τοποθετημένη ἡ Ἐπισκοπικὴ μίτρα τοῦ Ἁγίου καὶ ἡ ποιμαντορική του ράβδος βρίσκεται στὸ κάτω μέρος τῆς λάρνακας. Καὶ ἐκεῖ βρίσκεται ἕνα ἀναλόγιο μὲ τὸ Ψαλτήρι ποὺ τὸ διαβάζουν οἱ πιστοὶ ὅταν πηγαίνουν στὸ Ἅγιο καὶ μετὰ τοῦ λένε τὰ προβλήματά τους. Σ' ἕνα ἄλλο ἀναλόγιο δίπλα εἶναι ἡ εἰκόνα τῶν Εἰσοδίων τῆς Παναγίας ποὺ τὴν ἀφιέρωσε μία οἰκογένεια ἀπὸ τὴν Κίνα στὸν Ἅγιο ὡς εὐγνωμοσύνη ποὺ τοὺς εἶχε βοηθήσει καὶ ἔδωσε ἕνα ἱερὸ ὅρκο ἡ κυρία αὐτὴ μαζὶ μὲ τὴν μητέρα της νὰ δωρίσουν τὴν εἰκόνα τοὺς αὐτή, τὸ κειμήλιό τους στὸν Ἅγιο Ἰωάννη στὸν τάφο του. Αὐτὴ ἡ εἰκόνα εἶχε ἕναν ἰδιαίτερο νόημα γιὰ τὸν Ἅγιο, χωρὶς αὐτοὶ νὰ τὸ ξέρουν, γιατί στὴν ζωὴ μᾶς τίποτα δὲν συμβαίνει τυχαία. Αὐτὴ τὴν γιορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Παναγίας μας ὁ Ἅγιος τὴν ἀγαποῦσε πολύ, ἡ κουρὰ τοῦ ἔγινε σὲ Μοναστήρι τῆς Γιουγκοσλαβίας ποὺ ἦταν ἀφιερωμένο στὴν ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων. Ἐπίσης τὴν ἡμέρα τῶν Εἰσοδίων πῆγε ὡς Ἐπίσκοπος στὴν Σαγγάη στὸν Ναὸ τῆς Παναγίας μας ποῦ ὀνομαζόταν; «ἡ ἁμαρτωλῶν Σωτηρία» καὶ πάλι τὴν ἡμέρα τῶν Εἰσοδίων ἔρχεται στὸ Σὰν Φρανσίσκο ὡς Ἐπίσκοπος. Ὅταν παντρεύτηκε ἡ κυρία αὐτὴ πῆγε στὴν Ἀμερικὴ στὸν Σὰν Φρανσίσκο καὶ ἀπέχτησαν ἕναν ἀγόρι τῶν Ἰωάννη. Ὅταν ἀργότερα κατατάχτηκε στὸ στρατὸ καὶ θὰ τὸν ἔστελναν στὸν πόλεμο στὸ Βιετνάμ, τὸ ἀγόρι ποὺ εὐλαβεῖτο πολὺ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη πῆγε στὸν τάφο του καὶ τοῦ ἄφησε μία φωτογραφία ποὺ εἶχε τοῦ Ἁγίου πάνω στὴν Ἐπισκοπική του μήτρα, ποὺ βρίσκεται πάνω στὴν Λάρνακα καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες τὴν πῆρε ὡς εὐλογία, τὴν ἔβαλε στὴν τσέπη τῆς στολῆς του στὸ μέρος τῆς καρδιᾶς καὶ πῆγε στὸν πόλεμο. Καὶ ἀπὸ ὅτι ἔγραφε στὴν μάνα τοῦ ὁ ἀξιωματικὸς γιὸς τῆς ὁ Ἅγιος τὸν προστάτεψε καὶ καμία σφαίρα δὲν τὸν χτύπησε. Κάποτε τὸ ἀπόσπασμα τοῦ αἰχμαλωτίστηκε καὶ αὐτὸς γλύτωσε, μία βόμβα ἔπεσε δίπλα τους, ἄλλοι τραυματιστῆκαν σοβαρὰ καὶ αὐτὸς ἔμεινε ἀβλαβής.

Η καντήλα πάνω ἀπὸ τὴ Λάρνακα τοῦ Ἁγίου καίει συνεχῶς. Ἔρχονται ἐδῶ ὅλοι μὲ μία παιδικὴ πίστη νὰ μιλήσουν στὸν Ἅγιο, νὰ παραπονεθοῦν γιὰ τὶς θλίψεις τους καὶ ὁ Ἅγιος τους ἀκούει καὶ τοὺς βοηθάει. Ὁ Ἅγιος θέλει νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ μὴν ξεχνᾶμε νὰ μνημονεύουμε τοὺς κεκοιμημένους ἀπὸ ἕνα περιστατικὸ ποὺ φανερώθηκε στὸν ὕπνο κάποιου ἀνθρώπου καὶ τοῦ εἶπε: «νὰ προσεύχεσαι γιὰ τοὺς κεκοιμημένους». Ἐπίσης καὶ σ' ἕνα διάκο φανερώθηκε καὶ τοῦ εἶπε ὅτι: «εἶμαι πολὺ εὐτυχὴς ποὺ προσεύχεσαι γιὰ τοὺς ἀρρώστους, πάντα νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ ἐπισκέφτεσαι τοὺς ἀρρώστους». Σὲ κάποια γυναίκα ποὺ τὸν εἶδε στὸν ὕπνο της, τῆς εἶπε: «πεῖτε στὸν κόσμο παρόλο ποὺ ἔχω πεθάνει εἶμαι ἀκόμα ζωντανὸς» μία νοσοκόμα διηγεῖται ὅτι ἕνα βράδυ ἕνας σοβαρὰ ἄρρωστος ζητοῦσε τὸν Ἅγιο νὰ πάει ἐκεῖ ἐνοίωθε ὅτι θὰ πέθαινε, εἶχε ὅμως ξεσπάσει μία καταιγίδα καὶ μὲ τὸν ἀέρα ποὺ φυσοῦσε κόπηκε τὸ ρεῦμα, δὲν λειτουργοῦσαν καὶ τὰ τηλέφωνα καὶ ἡ νοσοκόμα τοῦ εἶπε ὅτι τώρα δὲν μποροῦμε νὰ τὸν εἰδοποιήσουμε τὸ πρωὶ θὰ πάει κάποιος στὸν Ἐπίσκοπο. Σὲ μισῆ ὥρα ἀκούστηκαν κτύποι στὴν εἴσοδο τοῦ Νοσοκομείου καὶ ὅταν ρώτησε ὁ μισοκοιμισμένος φύλακας, ποιὸς εἶναι; - Ἀνοῖξτε τὴν πύλη, εἶμαι ὁ Ἐπίσκοπος Ἰωάννης, μὲ κάλεσαν καὶ μὲ περιμένουν. Ἄνοιξε ὁ φύλακας καὶ ὁ Ἅγιος διέσχισε γρήγορα τὸν διάδρομο καὶ ρώτησε τὴν νοσοκόμα: «ποιὸς εἶναι ὁ ἄρρωστος ποὺ μὲ περιμένει, πήγαινε μὲ σὲ αὐτόν». Πῶς ὁ Ἅγιος διάβασε τὴν σκέψη τοῦ ἀρρώστου καὶ πῆγε μέσα στὴν καταιγίδα στὸ νοσοκομεῖο δίπλα του; ἦταν προορατικὸς καὶ τὰ ἀψηφοῦσε ὅλα γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς του. Ἐπειδὴ ταξίδευε συχνὰ ἀεροπορικῶς καὶ ἡ σωρὸς τοῦ πάλι ἀεροπορικῶς ἦρθε ἀπὸ τὸ Σιάτλ στὸ Σὰν Φρανσίσκο, θεωρεῖται προστάτης τῶν ταξιδευόντων ἀεροπορικῶς, ἀλλὰ ἐπειδὴ γλύτωσε κάποιος ἀπὸ τροχαῖο θεωρεῖται καὶ προστάτης τῶν ταξιδιωτῶν.

Μια δασκάλα φωνητικῆς, ἡ Ἄννα, εἶχε βοηθήσει τὸν Ἅγιο στὴν Σαγγάη ποὺ ἦταν. Τοῦ μάθαινε νὰ προφέρει σωστὰ τὰ φωνήεντα, γιατί εἶχε πρόβλημα μὲ τὸ κάτω σιαγόνι του καὶ δὲν μποροῦσε νὰ προφέρει τὶς λέξεις. Ἀπὸ τὴν πολλὴ νηστεία ἦταν ἐξαντλημένος ὁ ὀργανισμός του καὶ κρεμόταν πολὺ τὸ κάτω σιαγόνι του. Αὐτὸς πάντα τῆς ἔδινε σὲ κάθε ἐπίσκεψη 20 δολλάρια. Μόλις ἄρχιζε τὴν νηστεία, ἄρχιζε πάλι τὸ ἐλάττωμα αὐτὸ καὶ τὸν ἐπισκεφτόταν συχνά. Τὸ 1945 τραυματίστηκε στὸν πόλεμο σοβαρὰ καὶ ζητοῦσε νὰ ‘ρθεῖ στὸ νοσοκομεῖο ὁ Ἅγιος νὰ τὴν κοινωνήσει. Ὅμως εἶχε ἄσχημο καιρὸ μὲ ἀνεμοθύελλα. Ἦταν 10 μὲ 11 τὴν νύχτα, οἱ γιατροὶ τῆς εἶπαν δὲν μπορεῖ νὰ γίνει αὐτό, ἐπειδὴ ἦταν περίοδος πολέμου καὶ τὸ νοσοκομεῖο ἔκλεινε μετὰ τὴν δύση τοῦ ἡλίου. Τὸ πρωὶ θὰ εἰδοποιοῦσαν τὸν Ἐπίσκοπο. Ἐγὼ φώναζα: ἔλα Βλαντίκα, καὶ ξαφνικὰ ἀνοίγει ἡ πόρτα τοῦ θαλάμου καὶ μπαίνει μέσα ὁ Ἅγιος μουσκεμένος ἀπὸ τὴν βροχή. Τὸν ἄγγιξα γιατί νόμισα πὼς ἦταν τὸ πνεῦμα του, ἐκεῖνος χαμογέλασε, μὲ κοινώνησε καὶ ἐγὼ κοιμήθηκα. Ὅταν ἀργότερα ξύπνησα τοὺς εἶπα ὅτι ἦρθε ὁ Ἅγιος καὶ μὲ κοινώνησε, αὐτοὶ ὅμως δὲν μὲ πίστεψαν τὸ νοσοκομεῖο κλείνει μετὰ τὴν δύση μου εἶπαν, οἱ πόρτες εἶναι κλειστές. Μία ἄλλη ἀσθενὴς τοὺς εἶπε ὅτι πράγματι εἶχε ἔρθει ὁ Ἅγιος ἐκεῖ, ἀλλὰ οὔτε ἐκείνη τὴν πίστεψαν. Καὶ ἐνῶ ἡ νοσοκόμα ποὺ δὲν τὴν πίστευε τῆς ἐφτίαχνε τὸ προσκέφαλο, βρῆκε 20 δολλάρια. Ὁ Ἅγιος ὅταν ἦρθε τῆς ἄφησε καὶ λεφτὰ γιατί δὲν εἶχε τίποτα ἐκεῖνο τὸ διάστημα. Τὰ χρόνια πέρασαν, ὅταν ἔφυγε ὁ Ἅγιος γιὰ τὸ Σὰν Φρανσίσκο, ἦρθε καὶ ἐκείνη ἐκεῖ καὶ ἤθελε νὰ τὴν ψάλλει καὶ νὰ τὴν κηδέψει ὁ Ἅγιος. Καὶ πράγματι τὸ 1968 πέθανε τὸ βράδυ τῆς Μεταμορφώσεως ἀπὸ ἀέριο ἀπὸ γκάζι τοῦ σπιτιοῦ της καὶ μία ἄλλη κυρία, ἡ Ὄλγα, εἶδε στὸν ὕπνο τῆς ἐκεῖνο τὸ βράδυ τὸν Ἅγιο μέσα στὸν Ναὸ νὰ θυμιάζει ἕνα φέρετρο μὲ τὴν Ἄννα μέσα καὶ νὰ τῆς ψέλνει τόσο ὡραία τὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία. Ἔτσι ὁ Ἅγιος της ἐκπλήρωσε τὴν ἐπιθυμία της. Τὸ πρωὶ ἔμαθε ἡ Ὄλγα ὅτι ἐκεῖνο τὸ βράδυ πέθανε ἡ Ἄννα.

Της Ζηναίδας τῆς εἶχε ἀναθέσει τὰ δωρεὰν γεύματα γιὰ πτωχούς, ἔπαιρνε λεφτὰ ἀπὸ τὸ ταμεῖο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἕνα ποσὸ τῶν 20 δολαρίων κάθε μήνα γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό. Μία μέρα τῆς ἔκανε δῶρο 10 γαλλικὰ φράγκα, ἐγὼ λέει ἡ Ζηναίδα, τὰ ξόδεψα ὅλα γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ καὶ εἰδικὰ αὐτὸν τὸν μήνα ἔκανα πολλὰ ἔξοδα καὶ χρώσταγα 70 δολλάρια. Δὲν ἤξερα τί νὰ κάνω, ἔκανα προσευχὴ στὸν Ἅγιο (γιατί ἔλειπε στὴν Ἀμερική), τοῦ ζητοῦσα νὰ μὲ βοηθήσει, κάνω αὐτὸ πού μου εἶπες, ἀλλὰ τώρα ἔχω πολλὰ προβλήματα, βοήθησε μέ. Καὶ τὸ πρωὶ ὁ ταχυδρόμος τῆς ἔδωσε ἕνα γράμμα ἀπὸ τὸ ταμεῖο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Νόμισε πὼς θὰ ἦταν τὰ συνηθισμένα 20 δολλάρια μέσα, ὅταν ὅμως τὸ ἄνοιξε βρῆκε 70 δολάρια, ἀκριβῶς ὅσα χρωστοῦσε. Πῆγε λοιπὸν καὶ ξεχρέωσε, ἔγραψε καὶ ἕνα εὐχαριστήριο γράμμα καὶ τὸν ἑπόμενο μήνα ἦταν πάλι τὰ καθιερωμένα 20 δολλάρια. Ἐκεῖνα τὰ λεφτὰ τῆς τὰ εἶχε στείλει ὁ Ἅγιος. Πρὶν φύγει τῆς ἀνέθεσε νὰ φροντίζει ἕνα ὀρφανὸ παιδί, τὸν Βλαντιμίρ. Ἀλλὰ κάτι μὲ τὰ δωρεὰν γεύματα, κάτι μὲ τὴν ἡλικιωμένη μητέρα της καὶ τὸν θεῖο τῆς ἔσπασαν τὰ νεῦρα της καὶ ἄρχισε νὰ παρακαλεῖ τὸν Ἅγιο νὰ τὴ βοηθήσει νὰ τὰ βγάλει πέρα. Θὰ τὰ παρατήσω, ἔλεγε, δὲν ἀντέχω ἄλλο. Καὶ τὸ βράδυ εἶδε στὸν ὕπνο τῆς τὸν Ἅγιο νὰ ἔρχεται σπίτι της καὶ νὰ πηγαίνει σὲ αὐτὴν μόνο καὶ νὰ τὴν εὐλογεῖ. Τὸ πρωὶ ὁ ταχυδρόμος τῆς ἔφερε ἕνα δέμα, ἕνα περιοδικὸ ποὺ εἶχε τὴν μορφὴ τοῦ Ἁγίου ὅπως τὸν εἶχε δεῖ στὸν ὕπνο της καὶ στὸ ἐξώφυλλο ἕνα σημείωμα: «Στὴν Ζηναίδα». Ἀμέσως πῆρε χαρὰ καὶ δύναμη νὰ συνεχίσει τὸν ἀγώνα τῆς αὐτό. Ἄλλη μία φορὰ τὴν ἔσωσε ἀπὸ βέβαιο θάνατο. Μία μέρα ἐνῶ θὰ ἔβγαινε ἔξω, κοιτώντας ἀπὸ τὸ παράθυρο τὸν κόσμο εἶχε ἀνάμεσα σὲ κάτι αὐτοκίνητα κάτι σὰν μία μικρὴ σωλήνα, τὴν κυρίεψε ἡ περιέργεια καὶ ἄρχισε νὰ ντύνεται γιὰ νὰ πάει κάτω νὰ δεῖ νὰ τὸ κλωτσήσει. Τότε κτυπάει ἡ πόρτα, ἀνοίγει ἦταν ὁ Ἅγιος. Μπῆκε μέσα, κάθισε στὴν πολυθρόνα 5 λεπτὰ καὶ ἔφυγε χωρὶς νὰ τῆς πεῖ τίποτα. Τότε ξανακτυπᾶ στὸ παράθυρο καὶ εἶδε ἀστυνομικοὺς στὸ δρόμο νὰ παίρνουν μὲ πολλὴ προσοχὴ αὐτὸ τὸ παράξενο πράγμα. Κατέβηκε γρήγορα κάτω καὶ ἔμαθε ὅτι ἦταν βόμβα καὶ θὰ ἦτα νεκρὴ ποὺ σκεφτόταν νὰ τὸ κλωτσήσει ἐὰν δὲν τὴν καθυστεροῦσε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης.

Μια κυρία ἄρρωστη μὲ πρόβλημα καρδιᾶς, φοροῦσε μία κονκάρδα μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη καὶ μία μέρα λιποθύμησε στὴν Ἐκκλησία, τότε ὁ ψάλτης τὴν σταύρωσε μὲ τὴν κονκάρδα, προσευχήθηκε στὸν Ἅγιο Ἰωάννη νὰ τὴν κάνει καλὰ καὶ πράγματι ἀμέσως συνῆλθε.

Μια μέρα λέει ἡ Ζηναίδα εἶχε μαγειρέψει ἡ μητέρα τῆς ἕνα φαγητό, τὰ βαρενίκι, ποὺ τὸ τρῶνε πολὺ στὴν Ρωσία εἶναι ἕνα εἶδος ζυμαρικῶν μὲ τυρὶ καὶ θὰ πήγαινε στὸν Ἐπίσκοπο Ἰωάννη. Τὰ εἶδε στὸ τραπέζι ὁ θεῖος της καὶ τὰ λαχτάρησε, πῆγε ἡ Ζηναίδα στὸν Ἅγιο μετὰ τὸ φαγητὸ μαζὶ μὲ τὰ βερανίκι καὶ ὁ Ἅγιος ἔφαγε πολὺ λίγο ἀπὸ τὰ τρόφιμα ποὺ τοῦ πῆγε, τὰ βερενίκι ὅμως δὲν τὰ ἄγγιξε καθόλου, τὸν πίεζε νὰ φάει ἡ Ζηναίδα, ὅμως αὐτὸς δὲν ἔφαγε καθόλου λὲς καὶ προγνώριζε ὅτι τὰ εἶχε λαχταρήσει ὁ θεῖος της.

Κάποτε σκεφτόταν νὰ πάει νὰ τοῦ ζητήσει εὐλογία νὰ πάει σὲ Μοναστήρι. Τὸ βράδυ τὸν εἶδε στὸν ὕπνο της καὶ δὲν τῆς ἔδινε εὐλογία καὶ κοιτώντας στὸν τοῖχο τῆς λέει: γιὰ χάρη τοῦ μεῖνε, καὶ ἄνοιξε ὁ τοῖχος καὶ βγῆκε ἕνα μωρό. Ἐκείνη ἔκλαιγε καὶ ξύπνησε καὶ σὲ λίγες μέρες γέννησε ἡ γυναίκα τοῦ ἀδελφοῦ της, ἀλλὰ ἀρρώστησε ἀπὸ φυματίωση καὶ πάνω στὸν μήνα πέθανε, καὶ ὁ ἀδελφός της τῆς ἔδωσε νὰ μεγαλώσει τὸ μωρό. Γὶ΄ αὐτὸ τότε τῆς εἶχε πεῖ ὁ Ἅγιος αὐτὰ τὰ λόγια. Τὸν νοιώθει τόσο κοντὰ τῆς τὸν Ἅγιο Ἰωάννη ἡ Ζηναίδα ἀκόμη καὶ τώρα ποὺ ἔχει πεθάνει. Κάποτε θὰ πήγαινε μὲ τὸν ἀνηψιό της, τὸν Φιλίπ, στὴν Ἀμερικὴ καὶ ὁ ἀνηψιὸς τῆς τὰ χάλασε τὰ λεφτά του, θὰ ‘χεῖ ἡ θεία μου, ἔλεγε, καὶ δὲν τοὺς ἔφταναν γιὰ τὰ εἰσιτήρια. Τῆς εἶχε στείλει καὶ λίγα χρήματα κάποιος γνωστός της ἀρχιμανδρίτης εἰς μνήμη τοῦ ἀγαπημένου Ἐπισκόπου Ἰωάννη. Καὶ ἀποφάσισαν νὰ πᾶνε, ἀλλὰ τὰ χάλασε ὁ ἀνηψιὸς τῆς τὰ δικά του καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται στὸν Ἅγιο νὰ τὴν βοηθήσει. Ἔλεγε. Ἐὰν νομίζεις πὼς αὐτὸ τὸ ταξίδι θὰ ‘ναὶ γιὰ τὸ καλό του Φιλίπ, βοήθησέ μας. Καὶ ἐκείνη τὴν ἡμέρα πῆρε ἕνα σημείωμα ἀπὸ τὸ ταχυδρομεῖο 7.700 φράγκων στ' ὄνομά της, ἀκριβῶς τὸ ποσὸ ποὺ χρειάζονταν γιὰ τὰ εἰσιτήρια. Πῆγε στὸ ταχυδρομεῖο καὶ τῆς εἶπαν ὅτι μπορεῖ νὰ πάρει ἀμέσως σήμερα τὰ χρήματα καὶ τὰ πῆρε χωρὶς νὰ χεῖ μαζί της οὔτε καν τὴν ταυτότητά της. Εὐχαρίστησα τὸν Ἅγιο ποὺ πάντα μὲ βοηθάει. Ἤθελε νὰ πάρει κόκκινες κρυστάλλινες καντηλόκουπες ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ (γιατί στὴν Γαλλία δὲν ἔβρισκε) καὶ ὅλο τὸ ξεχνοῦσε ἐκεῖ ποὺ γύριζε στὴν Ἀμερική, καὶ μόλις πῆγαν στὸν τάφο τοῦ Ἁγίου, ἀμέσως τὸ θυμήθηκε καὶ πῆγε μετὰ καὶ ἀγόρασε, ὁ Ἅγιος τὴν βοήθησε νὰ τὶς θυμηθεῖ. Τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη νὰ ἔχουμε ὅλοι μας.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΚΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. Α'
Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἰωάννη Μαξίμοβιτς, ἀγγελόμορφε, ἱεραρχῶν θεοφόρων καὶ διδασκάλων σοφῶν ἐκλαμψάντων ἄρτι σάπφειρε πολύτιμε, ὡς Ὀρθόδοξων ἀσκητῶν καλλονὴν καὶ ποταμὸν ἀστείρευτον θαυμασίων, σὲ ἀνυμνοῦντες εὐχᾶς σου θερμᾶς πρὸς Κύριον αἰτούμεθα.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ'. Τὴ Ὑπερμάχω

Τὸν ταπεινόν, ἁπλοῦν, φιλόθεον, φιλάρετον, σεμνόν, μακρόθυμον, πραὺν καὶ εὐμπάθητον, εὐφημήσωμεν Ὀρθόδοξον ἱεράρχην, Ἰωάννην τὸν Μαξίμοβιτς, μελίσμασιν ὡς θαυμάτων φρέαρ ὄντως ἀκεσώδυνον, πόθω κράζοντες, Χαίροις, χάριτος σκήνωμα.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις, ἱεράρχα νεοφανές, μάκαρ Ἰωάννη, ταπεινώσεως κορυφή, χαίροις, ὁ ἀνύσας οὐρανοδρόμον ἄρτι πορείαν καὶ θαυμάτων κρήνη γενόμενος.


Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Eίναι ο παπισμός αίρεση;Είναι ο παπισμός εκκλησία; Επιτρέπονται οι συμπροσευχές με παπικούς;

Τόσες σημαντικές Σύνοδοι, όπως η Η΄ επί Μ. Φωτίου (879 - 880), οι Ησυχαστικές Σύνοδοι τού 1341, 1347, 1451 (Θ΄ Οικουμενική), οι νεότερες πατριαρχικές Σύνοδοι τής ΚΠόλεως (1722, 1727, 1838 κ.ά), αλλά και οι θεοφώτιστοι άγιοι Πατέρες άγιος Μάρκος Εφέσου, άγιος Αθανάσιος Πάριος, άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως με ευαγγελική, πατερική και αγιοσυνοδική θεολογική τεκμηρίωση καταδικάζουν απερίφραστα ως αιρετικούς τους Λατίνους ή τους Λατινόφρονες. Κατά κανόνα μάλιστα οι Σύνοδοι και οι Πατριαρχικές Εγκύκλιοι από ποιμαντική επιταγή περιφρουρήσεως τού λαού από τις προπαγάνδες τών Φραγκολατίνων, χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς εντονότατα οξείς, όχι όμως αναληθείς ή εμπαθείς.


Λέει ο Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός:

«Την μεν αιτίαν του σχίσματος εκείνοι δεδώκασι, την προσθήκην εξενεγκόντες αναφανδόν, ήν υπ’ οδόντα πρότερον έλεγον· ημείς δε αυτοίς εσχίσθημεν πρότεροι, μάλλον δε εσχίσαμεν αυτούς και απεκόψαμεν του κοινού της Εκκλησίας σώματος. Διότι ειπέ μοι: Πότερον, ως ορθήν έχοντας δόξαν ή ορθώς την προσθήκην εξενεγκόντας; Και τις αν τούτο είποι, μη σφόδρα τον εγκέφαλον διασεσεισμένος; αλλά ως άτοπα και δυσσεβή φρονούντας και παραλόγως την προσθήκην ποθήσαντας. Ουκούν ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και δια τούτο αυτοίς εχωρίσθημεν... αιρετικοί εισιν άρα και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν»

Απόστολικοί κανόνες 45ος και 65ος:

«Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρήσθω» και «Ει τις κληρικός ή λαϊκός εισέλθοι, εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω».

Οι παπικοί, είναι αιρετικοι, όπως ερμηνευει και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορίτης:

«Ο δε ξε΄ Απόστολικός λέγει, ότι όποιος έμβη εις συναγωγήν αιρετικών δια να προσευχηθή, Κληρικός μεν ων, ας καθαίρηται, Λαϊκός δε, ας άφορίζηται. Η δε εν Λαοδικεία, κατά μεν τον ς΄ αυτής, δεν συγχωρεί να εμβαίνουν οι αιρετικοί εις την έκκλησίαν, κατά δε τον λβ΄ δεν πρέπει, λέγει να λαμβάνη τινάς τας παρά των αιρετικών ευλογίας, ή οποίαις είναι αλογίαις, και όχι εύλογίαις, αλλ' ουδέ πρέπει να συμπροσεύχηταί τινας με αιρετικούς ή σχισματικούς κατά τον λγ΄ τής αυτής. Ο δε λδ΄αναθεματίζει τους αφήνοντας τους μάρτυρας του Χριστού και πορευομένους εις τους ψευδομάρτυρας των αιρετικών. Ο δε Ο΄ Τιμοθέου δεν συγχωρεί να στέκωνται παρόντες αιρετικοί εν τω καιρώ της θείας λειτουργίας, ΕΞΩ ΜΟΝΟΝ ΑΝ ΥΠΟΣΧΩΝΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ, ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΙΝ. Αλλά και ο Ο΄ τής εν Λαοδικεία αφορίζει τους Χριστιανούς όπου πηγαίνουν εις τα κοιμητήρια, ή μαρτύρια των αιρετικών δια να προσευχηθούν, ή χάριν ιατρείας των ασθενών αυτών. αλλ ούτε πρέπει να συνεορτάζη κανείς Χριστιανός με αιρετικούς, ούτε να δέχηται τα παρ αυτών πεμπόμενα εις αυτόν δώρα της εορτής των, κατά τον λζ΄ τής αυτής εν Λαοδικεία».

Όπως καταλαβαίνετε, όλοι οι άγιοι των παπικών, υπόκεινται στον παραπάνω κανόνα... άρα ΔΕΝ είναι άγιοι...

«Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να αποστρέφωνται τους αιρετικούς, και τας τών αιρετικών τελετάς. Μάλλον δε αυτοί, οι αιρετικοί δηλ. πρέπει να ελέγχωνται και να νουθετώνται από τους Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, μήπως ήθελαν καταλάβουν και επιστρέφουν από την πλάνην των. Δια τούτο ο παρών Κανών διορίζει ότι, όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος ήθελεν άποδεχθεί ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών ή την παρ' αυτών προσαγομένην θυσίαν, ο τοιούτος, προστάζομεν να καθαιρεθή. Επειδή ποίαν συμφωνίαν έχει ο Χριστός με τον διάβολον; ή ποίαν μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστον; Διότι εκείνοι όπου δέχονται τα παρά των αιρετικών, ή τα όμοια φρονήματα εκείνων έχουσι και αυτοί, ή το ολιγώτερον δεν έχουσι προθυμίαν να ελευθερώνουν αυτούς από την κακοδοξίαν των. ΟΙ ΓΑΡ ΣΥΝΕΥΔΟΚΟΥΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΧΕΙΝΩΝ ΤΕΛΕΤΑΣ, ΠΩΣ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΣΙΝ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΟΞΟΝ ΚΑΙ ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΗΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΗΝ;» (Πηδάλιο σελ.50-54).
Αβάπτιστοι, λοιπόν, οι αιρετικοί...

Άρα πώς κάποιος αβάπτιστος είναι Χριστιανός;;;;;

Άρα οι παπικοί ΔΕΝ είναι καν Χριστιανοί.

Οι θείοι Πατέρες της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου επίσης αναθεμάτισαν "τους προστιθέντας τι ή αφαιρούντας εκ της Καθολικής" (δηλ. της Ορθοδόξου) "Εκκλησίας" και όλα όσα εφεύρον οι νεωτεριστές μετά την Αγία αυτή Οικουμενική Σύνοδο και είναι "παρά την διδασκαλίαν και υποτύπωσιν των Αγίων Πατέρων", δηλαδή παρά την Εκκλησιαστική Παράδοση. Επομένως αναθεμάτισαν και τις καινοτομίες των παπικών :
"Νήφοντες εν πάσιν απόστολικώς, το ισόρροπον κρίνομεν, ίνα πάσαν καινοφωνίαν, ύφεσίν τε και πλεονασμόν, ως ζιζάνια τω καθαρώ σίτω επισπαρέντα, αναβολής πάσης εκτός, εκτίλλωμεν ως της αληθείας αντίθετα και της Εκκλησίας αντίμαχα. Τα γαρ εν αυτή παραδοθέντα ουκ εισί ναι και ου, αλλά ναι εισίν εν αλήθεια και μένουσιν αρραγή και ακράδαντα εις του αιώνος χρόνον..." (Πρακτικά Ζ' Οικ. Συνόδου, Mansi, Τόμος 12, σελ. 1002)... Πατέρες κηρύττουσι τέκνα υπακοής εσμέν και εγκαυχώμεθα εν προσώπω μητρός τη παραδόσει της Καθολικής Εκκλησίας" (δηλ. τής 'Ορθοδόξου)...

"Ημείς τους θεσμούς των Πατέρων φυλάττομεν. Ημείς τους προστιθέντας τι ή αφαιρούντας εκ της Καθολικής Εκκλησίας αναθεματίζομεν... Ημείς κατά πάντα των αυτών θεοφόρων Πατέρων ημών τα δόγματα και πράγματα κρατούντες κηρύσσομεν εν ενί στόματι και μια καρδία. μηδέν προστιθέντες, μηδέν αφαιρούντες, των εξ αυτών παραδοθέντων ημίν. Αλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα... Ει τις πάσαν παράδοσιν Εκκλησιαστικήν έγγραφόν τε ή άγραφον αθετεί ανάθεμα έστω..." (Mansi. Τόμος 23ος, σελ. 128 έπ.).
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επίσης διδάσκει:

"Πώς ουν Παύλος φησίν, πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε τι ουν; φησίν, όταν πονηρός ή και μη πειθώμεθα; Πονηρός πώς λέγεις; Ει μέν πίστεως ένεκεν φεύγε και παραίτησαι: μη μόνον αν άνθρωπος ή, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών. Ει δε βίου ένεκεν, μη περιεργάζου. "(36η ομιλία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου προς Εβραίους).

Ο Μέγας Βασίλειος στην "προς Μονάζοντας επιστολή" του λέει: Με όσους προσποιούνται ότι ομολογούν την υγιή πίστιν, «κοινωνούσι» δε με τους αλλοδόξους, εάν κατόπιν συμβουλής δεν διακόψουν την επικοινωνίαν των αυτήν με αυτούς, όχι μόνον να μη έχεις σχέσεις, «αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν».

Έχουμε και τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό που δίνει ολοκληρωμένα την άποψη της Ορθοδόξου Εκκλησίας:

«ΑΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ, ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΘΕΙΑΙ ΓΡΑΦΑΙ, ΦΕΥΓΕΙΝ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΦΡΟΝΑΣ ΠΑΡΑΙΝΟΥΣΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΔΙΙΣΤΑΣΘΑΙ»

(PG 160. 105 C).

Σύμφωνα τώρα προς τους κανόνες α' και β' τής Γ' Οικουμενικής συνόδου, όσοι προσχωρούν στους αιρετικούς εκπίπτουν της εκκλησιαστικής κοινωνίας και της ιερωσύνης.

Έχουμε και το παράδειγμα με τις ενώσεις με τους αμετανοήτους Λατίνους τα έτη 1274 και 1439. Οι Πατέρες δηλαδή διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με όσους απεδέχοντο την ένωση της Λυών (1274). Προετίμησαν μάλιστα τα βασανιστήρια και τον θάνατο, ως οι αγιορείτες οσιομάρτυρες και οι όσιοι Μελέτιος και Γαλακτίων. Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός επίσης συνιστούσε στούς Ορθοδόξους να μη επικοινωνούν με όσους απεδέχοντο την ψευδένωση της Φλωρεντίας (1439) και έλεγε: «Φευκτέον αυτούς, ως φεύγει τις από όφεως». Όμως, ΔΕΝ δημιούργησε νέα ιεραρχία και δεν προέτρεπε σε σχίσμα. Άλλο διακοπή κοινωνίας και άλλο σχίσμα.

Ο όσιος Νικόδημος κατέκρινε τους «λατινόφρονες» της εποχής του η «αμίσθους δεφένσορες του Λατινικού ψευδοβαπτίσματος», όπως τους ονόμαζε. Το 1755 οι ανατολικοί πατριάρχες είχαν απόφασίσει συνοδικώς να αναβαπτίζονται οι εκ των Λατίνων προσερχόμενοι στην Ορθοδοξία, διότι μέχρι τότε οι Λατίνοι εγίνοντο δεκτοί στην Ορθοδοξία κυρίως με αναμύρωση.

Λέει ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, για τον παπισμό:

«Το ορθόδοξο δόγμα, μάλλον το πανδόγμα περί της Εκκλησίας, απερρίφθη και αντικατεστάθη δια του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα, δηλαδή του ανθρώπου. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως εγεννήθησαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: το filloque, η απόβολή της Έπικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων, η μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της σωτηρίας και ως εκ τούτου μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της ζωής, ο παπόκαισαρισμός, η Ιερά Έξέτασις, τα συγχωροχάρτια, ο φόνος του αμαρτωλού δια την αμαρτίαν, ο Ιησουητισμός, η σχολαστική, η καζουϊστική, ο μοναρχισμός, ο κοινωνικός ατομικισμός διαφόρων ειδών».

Τα μυστήρια των αιρετικών δεν έχουν Χάρη. Ο αγιασμός τους δεν είναι αγιασμός, το βάπτισμά τους είναι άκυρο. Αυτό ισχύει για όλους τους αιρετικούς, χωρίς διακρίσεις. Εκκλησία και αίρεση, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Ο Παπισμός, άρα, δεν είναι Εκκλησία. Αυτό, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να αγαπάμε και να προσευχόμαστε και για τους αιρετικούς. Αλλά το ότι τους αγαπάμε, φαίνεται από το γεγονός πως θα θέλαμε όχι να παραμείνουν στην πλάνη του παπισμού, αλλά να γνωρίσουν το φως της αλήθειας του Χριστού: Την Ορθόδοξη πίστη.

“Λέξιν μεν ενδέχεται μέσην δύο δοξών ευρεθήναι, τας αμφοτέρας σημαίνουσαν ομωνύμως, Δόξα δε μέση εναντίον δοξών περί του αυτού πράγματος, αδύνατον... Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Ορθοδόξου πίστεως”.

(Μάρκος Ευγενικός)

ΠΗΓΗ

Πού είναι η πνευματική ηγεσία; «Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἐπροδόθη καί προδίδει» «Ἀλλοίμονο σέ κεῖνον πού δέν θά ἀντιδράσει στόν Οἰκουμενισμό»!

«Φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε;»

Δυὸ μικρὰ ἀποσπάσματα ὁμιλιῶν

π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου

(Ἐκφωνήθηκαν τὸ 1994) (*)

«Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι,
μή ποτε παραρρυῶμεν... πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα
τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» (Ἑβρ. 2, 3).

«Σᾶς λέω τώρα τί συντελεῖ, στὸ νὰ ἀκολουθεῖ ὁ πολὺς ὁ κόσμος τὴν πλατεῖαν ὁδόν, τὴν ἐξομαλισμένη, ποὺ δὲν ὑπάρχουν πέτρες τάχα, ὅλα εἶναι ὁμαλά, ὡραῖα...

Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάσταση (ἐδῶ εἶναι τώρα) δὲν ὑπάρχουν πνευματικά ἀντισταθμίσματα. Πόσες φορὲς λέμε: ποῦ εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία; Ποῦ εἶναι! Ποῦ εἶναι! Ποιά πνευματικὴ ἡγεσία; Ὅλοι εἶναι προδομένοι κι ὅλοι ἔχουν γίνει τὸ ἴδιο. Δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα. Μὴ μοῦ πεῖτε, ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Ναί, (θὰ μποροῦσε), ἀλλὰ φρόντισαν οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀνθρωπότητος, αὐτὲς οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, νὰ ἐγκλωβίσουν κάθε προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ των· νὰ καταστρέψουν τὴν ἀνθρωπότητα.


Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Χμ! Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Ναί. Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Βλέπει κανεὶς μία κατάσταση ποὺ λυπᾶται κατάβαθα. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἦσαν φύσει-θέσει οἱ ἁρμόδιοι νὰ βοηθήσουν τὸν σύγχρονον κόσμο καὶ τὴ νέα γενεά, δὲν κάνουν τίποτα, ἔξω ἀπὸ κάποιες, ἴσως, ἐξαιρέσεις. Γιατί; Ὅταν ἀκοῦτε ἐπὶ παραδείγματι τὸ τάδε στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας..., ὅτι εἶναι μασῶνος, ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τῆς «ντόλτσε βίτα», τῆς γλυκειᾶς ζωῆς... Τέτοιοι ἄνθρωποι πῶς θὰ ποδηγετήσουν τὴν ἀνθρωπότητα; Ναί, κατ’ ὄνομα εἶναι ὀρθόδοξοι, χριστιανοί, ἐπίσκοποι, εἶναι Ἐκκλησία. Ἀλλὰ ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ. Ἔχουν δεθεῖ. Ἔχουν ἀπομονωθεῖ. Φρόντισαν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις νὰ τοὺς βάλουν ν’ ἀγαπᾶνε αὐτὰ τὰ πράγματα, νὰ ἐπιθυμοῦν αὐτὰ τὰ πράγματα ἤ, ἄν θέλετε καλύτερα, νὰ ἀναδεικνύουν μὲς στὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους ποὺ ἁλώνονται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ τὸ χρῆμα. Αὐτοὺς προβάλλουν. Καὶ ἔτσι δὲν ὑπάρχουν τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα...».

«Πρέπει νὰ παίρνουμε «πολλὲς στροφές», γιὰ νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, γιὰ νὰ ὀσφραινόμεθα τὴν πλάνη, τὴν αἵρεση, τὴν κακία καὶ τὸν δόλον... «Ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν· ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε» (1Κορ. 14, 20)... Ἀγαπητοί, λέμε ὅτι πρέπει νὰ εἴμεθα ἔξυπνοι· ἔξυπνος θὰ πεῖ ξύπνιος, δὲν κοιμᾶται κανείς· θυμηθεῖτε πόσες φορὲς ὁ Χριστὸς εἶπε τὸ ρῆμα «γρηγορεῖτε». Ἔτσι, ἀγαπητοί, εἶναι γραμμένο, ὅταν θὰ ‘ρθεῖ ὁ Ἀντίχριστος, πάρα πολλοὶ χριστιανοί μας –τώρα δὲν μιλᾶμε μὲ ποσοστά, ἂς ποῦμε τὸ 95%, τὸ 97% τῶν χριστιανῶν (θὰ σᾶς πῶ ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζουμε)– θὰ προσκυνήσει τὸν Ἀντίχριστο. Καὶ κληρικοί, καὶ Πατριάρχες, καὶ Ἐπίσκοποι, καὶ λαός, καὶ ἐπιστήμονες καὶ σπουδαῖοι καὶ τρανοί. Γιατί; Γιατὶ δὲν θάχουν τὴν ἐν Χριστῷ ἐγρήγορση.

Ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζω; Στὴν «Ἀποκάλυψη» εἶναι γραμμένο τὸ ἑξῆς. Λέει ὁ Ἄγγελος εἰς τὸν Ἰωάννην. Τοῦ δίνει ἕνα καλάμι καὶ τοῦ λέει, μέτρα. Μετράει τὸ Ναό, ποὺ ἦταν κάπου 30-33 μέτρα... Καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Ναοῦ, λίγα μέτρα, 5-6 μέτρα, πολύ κοντά, ἦταν τὸ μεγάλο θυσιαστήριο τῶν ὁλοκαυτωμάτων. Καὶ τοῦ λέει, μέτρα τὸ Ναό, πόσες καλαμιές εἶναι. Μέτρα καὶ τὸ θυσιαστήριο. Σταμάτα. Τί λέει (στὴ συνέχεια); Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα –ποιά ὑπόλοιπα; ὅ,τι ἦταν πάνω εἰς τὸν λόφον Σιών, ἦταν πολλὰ κτίσματα– καὶ ὅλη ἡ πόλις Ἱερουσαλήμ, θὰ πατηθεῖ ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν τρισήμιση χρόνια.
Ὅλοι οἱ Πατέρες λέγουν ὅτι: Ἱερουσαλὴμ εἶναι εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας· πολὺ δὲ περισσότερο εἶναι ὁ λόφος Σιών· ἀκόμα δὲ περισσότερο ὁ ναὸς Σολομῶντος. Ἀλλὰ ἡ πόλις ὁλόκληρη καὶ ὅλα τὰ λοιπὰ κτίσματα τοῦ λόφου Σιὼν θὰ πατηθοῦν ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν. Δηλαδὴ τί θὰ πεῖ αὐτό; Τὰ ἔθνη εἶναι οἱ μὴ χριστιανοί. Θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος ποὺ θὰ ἔχει ἐπιβάλει τὴν θέλησή του. Αὐτὸ θὰ γίνει τρισήμισυ χρόνια, ὅσο θὰ εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου.

Συγκριτικὰ τώρα, ...τοπογραφικὰ πάρτε το, πάρτε την πόλη, πάρτε καὶ τὸ Ναό. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν θὰ προσκυνήσουν τὸν Ἀντίχριστο. Αὐτὸ ἀντιπροσωπεύει ὅ,τι μετρήθηκε. Γιατί; Διότι ὅ,τι μετρᾶται, ἀνήκει στὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι δὲν μετρᾶται, δὲν ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Θεός: «Οὐ μὴ μνησθῶ»=δὲν θὰ σὲ θυμηθῶ, ...δὲν σὲ ἀναγνωρίζω. Πάρτε λοιπόν, συγκριτικά, τὸ ἕνα ποσὸν καὶ τὸ ἄλλο ποσόν. Ὁλόκληρη τὴν πόλη, μ’ ἕνα μικρὸ μέρος μόνο ἐπάνω στὸ λόφο Σιών. Γι’ αὐτὸ σᾶς εἶπα, ἀπὸ κεῖ, πάνω-κάτω, καταλαβαίνουμε ὅτι λίγοι θὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ σωθοῦν.

Μὲ τὴν καλὴ σημασία: φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε; Ἐὰν ναί, πρέπει νάχουμε ἐγρήγορση. Καὶ τὰ λέμε αὐτά, γιατὶ δὲν ξέρουμε αὔριο τί ἔρχεται. Ὄχι ἐπὶ θύραις, ἔχει μπεῖ μέσα ὁ ἐχθρός. Δὲν λέω τὶς αἱρέσεις μόνο, δὲν λέω ...πάμπολλα. Ἕνα θὰ πῶ μόνο, τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ ὁποῖος Οἰκουμενισμός, φορεῖς του ἔχει αὐτὴ τὴν στιγμὴ Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὰ ἀκούσατε; Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὸ καταλάβατε; Πῶς λοιπόν, θὰ παίρνει τὸ μυαλό μας στροφές, ὅταν αὔριο θὰ μᾶς ποῦν –προοδευτικὰ ἐννοεῖται, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, λίγο-λίγο– καὶ τοῦτο κι ἐκεῖνο. Δὲν θὰ ἀντιδράσουμε; Θὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο; Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει.

Κι ἂν εἶναι λίγοι, ἐκεῖνοι ποὺ θάχουν μείνει ὄρθιοι (δὲν ξέρω, πάντως δὲν θὰ προσκυνήσουνε, πάντως δὲν θὰ δεχθοῦν), μπορεῖ ἡ φωνή τους νὰ μὴν ἀκουστεῖ, μπορεῖ χίλια δυό, μπορεῖ νάχουμε τὸ μαρτύριο, ...ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν, δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν. Παρακαλῶ προσέξατέ το.
Γι’ αὐτὸ λέγει ἡ Σοφία Σειράχ, «οὐαὶ τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν ὑπομονὴν [καρδίαν] καὶ τί ποιήσουσιν ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;» (Σοφία Σειρὰχ 2, 14). Τὸ κείμενον ἔχει ὑπομονήν, ἀλλὰ οἱ Πατέρες βάζουν τὴν λέξη «καρδίαν». Ἀλλοίμονο σὲ κείνους, λέει, πούχουν χάσει τὴν καρδιά τους, τὸ νοῦ τους. Κι ὅταν θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος, τί θὰ κάνουν;».

Ἀπομαγνητοφώνηση: 

«Φιλορθόδοξος Ένωσις "Κοσμάς Φλαμιάτος"» __________________________________

(*) Ἀπὸ ὁμιλίες π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου στὴ Σοφία Σειρὰχ μὲ ἀριθ. 172 (ἀπὸ 53:00 ἑξῆς) καὶ 173 (ἀπὸ 41:00 ἑξῆς). Διεύθυνση ἱστολογίου: http://www.pantocrator.info/gr/modules.php?name=Downloads&d_op=viewdownload&cid=41&min=170&orderby=titleA&show=10

ΠΗΓΗhttp://agonasax.blogspot.gr/2017/02/blog-post_82.html