ΤΟ «ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΝ» ΗΔΗ ΚΕΚΡΙΤΑΙ! ΟΜΟΦΩΝΟΙ ΑΙ 13 ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ

Ὁ «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς» συνευλογεῖ τοὺς αἱρετικοὺς μὲ τὸν Συροϊακωβίτην. Ἕλκει τὴν προσοχὴν ἡ ὑπερμεγέθης ράβδος τοῦ «πρώτου». (Στοκχόλμη, 29.09.2019)

Τοῦ κ. Παύλου Τρακάδα

Διερωτᾶται κανείς, διατί ἐντὸς τριετίας, εἰς τόσον μικρὸν χρονικὸν διάστημα, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως συνεκάλεσε τὴν διαιρετικὴν «Σύνοδον τοῦ Ζηζιούλα» εἰς Κολυμβάριον, ἀνεκήρυξε χωρὶς νὰ ἐρωτηθοῦν αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι αὐτοκεφάλους τους ἀχειροτονήτους τῆς Οὐκρανίας καὶ ἐτοποθέτησε μονομερῶς τρεῖς νέους Ἀρχιεπισκόπους παγκοσμίως; Ἡ ἀπάντησις ἀποτελεῖ κοινὸν μυστικόν: εἶναι γνωστὸν εἰς ὅλους ὅτι ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι του εἰς τὸν πατριαρχικὸν θῶκον καὶ σπεύδει, διὰ νὰ προλάβη νὰ ὁλοκληρώση τὴν ὑπηρεσίαν ποὺ ἐκτελεῖ.

Ἑπομένως, ἡ προσεχὴς Ἱεραρχία εὑρίσκεται κατ’ οὐσίαν πρὸ ἑνὸς καὶ μόνον διλήμματος: θὰ ἀκολουθήση εἰς τὸν κατήφορον τὸν εὑρισκόμενον ἐν ἀποδρομῇ Πατριάρχην ἢ θὰ ἐπωφεληθῆ τὴν κατάστασιν διὰ τὸν καλὸν τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας;

Δὲν ἀναμένονται ἐκπλήξεις εἰς τὴν προσεχῆ συνεδρίασιν, παρὰ τὰ ὅσα λέγονται καὶ γράφονται. Ἀπεναντίας, ἀκριβῶς διὰ τοῦτο δημοσιεύονται συνεχῶς κείμενα -ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ταχθῆ ὄχι εἰς τὴν διακονίαν τῆς ἀληθείας ἀλλὰ τὴν προσωπολατρίαν τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου – διὰ νὰ δημιουργήσουν ἐντυπώσεις ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θὰ ἀνατρέψη(!) δῆθεν τὴν ὁμοφωνίαν 13 Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖ­αι δὲν ἀναγνωρίζουν τὸ νέον μόρφωμα κἄν ὡς «Ἐκκλησίαν» (οὔτε κἄν λόγος διὰ αὐτοκεφαλίαν).

Τὸ σχέδιον τῶν τριῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων (Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων) καὶ τῆς ἀρχαιοτέρας αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἀποτελεῖ «Πανορθόδοξον Consensus» ἀπαράβατον, διὰ νὰ ἐπέλθη ἑνότης: ἀπόρριψις τοῦ αὐτοκεφάλου τῶν σχισματικῶν, ἔνταξίς τους εἰς τὴν κανονικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας, κανονικὴ ἐξ ἀρχῆς χειροτονία, ἀπόδοσις αὐτοκεφαλίας εἰς τὴν ἤδη ἀνεγνωρισμένην ἀπ’ ὅλους Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας ὑπὸ τὸν Κιέβου Ὀνούφριον.

Οἱ Ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἀκολουθήσουν εἰς τὸ «βαρέλιον ἄνευ πυθμένος» τὸν Προκαθήμενον τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ τὸν ἀκολουθοῦν πάντοτε. Πρόκειται διὰ τοὺς Σεβασμιωτάτους Ἀλεξανδρουπόλεως, Βεροίας, Γουμενίσσης, Δημητριάδος, Δράμας, Ἰωαννίνων, Κίτρους, Λαγκαδᾶ, Μεσσηνίας καὶ Ναυπάκτου. Θὰ εὑρεθοῦν βεβαίως καὶ πέντε – ἕξι ἀκόμη, οἱ ὁποῖοι εἴτε πιεζόμενοι καὶ φοβούμενοι εἴτε ἐπειδὴ ἐπιθυμοῦν νὰ κάνουν ἀντιπολίτευσιν εἰς ἕτερον Μητροπολίτην εἴτε ἐπειδὴ ὡς οἱ «υἱοὶ Ζεβεδαίου» ἔχουν κάποιας βλέψεις διὰ τὴν ἑπομένην ἐκλογὴν Ἀρχιεπισκόπου μὲ τοὺς συσχετισμοὺς ποὺ δημιουργοῦνται, θὰ συνταχθοῦν μὲ τὴν δεκάδα τῶν «γνωστῶν ἀγνώστων», ἡ ὁποία κατὰ τὰ ἄλλα εἶναι ἑτερόκλητος. Πάντως εἶναι οἱ ἴδιοι καὶ οἱ ἴδιοι.

Ἡ συντριπτικὴ πλειονότης τῶν Ἱεραρχῶν εἶναι κάθετος ἐναντίον τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ παραλογισμοῦ ποὺ μαστίζει αὐτὴν τὴν περίοδον τοὺς ὑπερ­όπτας Φαναριώτας. Χαρακτηριστικὸν παράδειγμα ποὺ ἀποδεικνύει εἰς τὸν καθένα τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς εἶναι ἡ στάσις τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Βορείου Ἑλλάδος. Δὲν ἔκαναν εἰς κάποιον ἐντύπωσιν ὅσα ἀπεκάλυψαν ὁ Σεβ. Κυθήρων διὰ τὴν ΔΙΣ; Οἱ ἕξι Ἱεράρχαι ποὺ συμμετεῖχον (Ἁγίου Ὄρους, Κομοτηνῆς, Κίτρους, Ἰωαννίνων, Ἐλασσῶνος καὶ Γρεβενῶν) ἐδήλωσαν ἀναφανδὸν ὅτι τάσσονται ὑπὲρ τοῦ Πατριάρχου. Περιέργως, ὄχι μόνον δὲν τὸ λέγουν φανερῶς καὶ δημοσίως, ἀλλὰ μόνον ὅταν εὑρίσκωνται μαζὶ μὲ ἄλλον Μητροπολίτην τῶν (κακῶς λεγομένων) «Νέων Χωρῶν» καὶ μόνον κατὰ τὰς κλειστὰς συνεδριάσεις τῆς Διαρκοῦς Ἱ. Συνόδου. Προφανῶς, κανεὶς ἐξ αὐτῶν δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ φθάση εἰς τὸν Πατριάρχην ἡ πληροφορία ὅτι εἶναι ἐνάντιος εἰς τὰ σχέδιά του καὶ δι’ αὐτὸ φροντίζουν ὅλοι νὰ παρουσιάζωνται ὡς… πειθαρχοῦντες, ἐνῶ κανεὶς ἐξ αὐτῶν πραγματικὰ δὲν «ἔδωσε μάχην» διὰ τὴν ἐπικράτησιν τῆς ἀντικανονικῆς καὶ αὐθαιρέτου πατριαρχικῆς βουλῆς. Πῶς ὅμως νὰ ἀντιταχθοῦν, ὅταν γνωρίζουν ὅτι π.χ. ὁ Ἰωαννίνων θὰ τηλεφωνήση ἀμέσως εἰς τὸν Πατριάρχην, τοῦ ὁποίου ἄλλωστε εἶναι «χειροτονία», διὰ νὰ τὸν ἐνημερώση ὅτι ὁ τάδε συν-Ἱεράρχης του ἐναντιώνεται, ὥστε εἰς ἐν συνεχείᾳ νὰ τηλεφωνήση ὁ Πατριάρχης εἰς τὸν ἀντιτασσόμενον ἐπισείων κάθε εἴδους ἀπειλὴν ἢ κολακείαν; Νὰ προσθέσωμεν εἰς αὐτὰ ὅτι ἡ στάσις αὐτὴ τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Β. Ἑλλάδος ἐξηγεῖ ἐπίσης καὶ διατί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος διέρρευσεν ὅτι θὰ προβῆ εἰς φανερὰν καὶ ὄχι μυστικὴν ψηφοφορίαν εἰς τὴν Ἱεραρχίαν…

Συμπέρασμα Πρῶτον: Οἱ συντασσόμενοι μὲ τὸ κραγαυλέως ἀντικανονικὸν ἔγκλημα τοῦ κ. Βαρθολομαίου Ἱεράρχαι δὲν πρόκειται εἰς καμίαν περίπτωσιν νὰ ὑπερβοῦν τὸ μέγιστον τοῦ ἀριθμοῦ 20 ἔναντι 60 ποὺ δὲν ἔχουν κανένα ἀπολύτως λόγον νὰ συνταχθοῦν μὲ ἕνα ἀπερχόμενον Πατριάρχην. Ἀντιθέτως, οἱ γνωστοὶ δέκα ὑποστηρικταὶ τῆς αὐταρχικῆς «πρωτειομανίας» καὶ θὰ ἡττηθοῦν καὶ θὰ ἐκτεθοῦν.

Ποῦ σύρεται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος;

Τὸ μεῖζον διακύβευμα εἰς τὴν προσεχῆ Ἱεραρχίαν δὲν εἶναι καθ’ αὐτὸ τὸ «Οὐκρανικὸν» ἀλλὰ διὰ μέσῳ τοῦ «Οὐκρανικοῦ» τὸ ἐρώτημα: ποῦ σύρεται ἡ Ἐκκλησία μας ἀπὸ τὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον; Εἰς ἀνύποπτον χρόνον τὴν ἀπάντησιν ἔδωσεν ὁ ψευδοπατριάρχης Κιέβου κ. Φιλάρετος. Ἂν κάποιος λέγη ἀλήθειαν ἢ ψέματα θὰ πρέπη νὰ κρίνεται ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος καὶ ὄχι ἐκ τῶν προτέρων. Εἰς συνέντευξίν του ποὺ ἐδημοσιεύθη τὴν 18ην Σεπτεμβρίου εἰς τὸν ἐπίσημον ἱστότοπον τοῦ «Πατριαρχείου» του ἐδήλωσε καὶ τὰ ἑξῆς:

«Ὁ παράγοντας ὤθησης τῆς Κωνσταντινούπολης, γιὰ νὰ ἀσχοληθεῖ ἐνεργὰ μὲ τὸ θέμα τῆς οὐκρανικῆς αὐτοκεφαλίας ἦταν ἡ Ὀρθόδοξη Σύνοδος τῆς Κρήτης, τὴν ὁποία συγκάλεσε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, γιὰ νὰ «λάβει εἰδικὴ δύναμη στὴν Ὀρθοδοξία… Καὶ ποιὲς ἀποφάσεις ἔλαβε ἡ Σύνοδος; Τὸ κύριο ψήφισμα γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ Παν­ορθόδοξη Σύνοδος συγκλήθηκε ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ἦταν νὰ δεχτεῖ τὴν ἐξουσία τοῦ, ὄχι μόνο νὰ εἶναι πρῶτος μεταξὺ τῶν ἴσων ἀλλὰ νὰ λάβει εἰδικὴ δύναμη στὴν Ὀρθοδοξία… Καὶ αὐτὴ ἡ ἀπόφαση ἔγινε στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης τὸ 2016, καὶ αὐτὲς οἱ Ἐκκλησίες (Ρωσική, Ἀντιόχεια, Βουλγαρική, Γεωργιανὴ ) δὲν ἀναγνώρισαν ἕνα τέτοιο ψήφισμα. Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτό, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀποφάσισε νὰ ἀναγνωρίσει τὴν οὐκρανικὴ Ἐκκλησία ὡς αὐτοκέφαλη. Δὲν ὑποστηρίξατε τὴ Σύν­οδο τῆς Κρήτης; Τότε χορηγῶ αὐτοκεφαλία στὴν οὐκρανικὴ ἐκκλησία καὶ θὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπό σᾶς… κατ’ ὄνομα εἴμαστε μία αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἴμαστε μία Μητρόπολη τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης».

Ὁ πρῶτος λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ὀφείλουν νὰ γίνουν πιστευτὰ τὰ λόγια του εἶναι διότι ὑπερασπίζεται τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας! Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι ἡ ἐπιβεβαίωσις ἦλθεν ἀπροόπτως ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, ὅπως θὰ ἀποδείξωμεν ἐν συνεχείᾳ. Δι’ ὅποιον δύναται νὰ ἀντιληφθῆ τὸ βάθος τῶν ἰσχυρισμῶν τοῦ κ. Φιλαρέτου θὰ διαπιστώση ὅτι: ὁ Πατριάρχης Κων/λεως ἐπανακαθορίζει εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν τὸ κανονικὸν ἐκκλησιαστικὸν πλαίσιον καθιστῶν κέντρον τὸν ἴδιον καὶ περιφέρειαν τὰς «ὑποτελεῖς» Τοπικὰς Ἐκκλησίας.

Δεῖτε τὸν χάρτην: Τὸ Φανάρι δημιουργεῖ γύρω του συνεχῶς ὑπαγομένας Μητροπόλεις. Ἀνατολικὰ ἔχει τὰς Μητροπόλεις τῆς Τουρκίας, ἐνῶ σχεδὸν ἐξηφανίσθη τὸ Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας. Δυτικὰ εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ Κρήτη, τὰ Δωδεκάνησα, ἡ Βόρειος Ἑλλάς ἀντιμετωπίζονται ὡς Ἐπαρχίαι του. Τὸ ἴδιον θὰ συμβῆ ὁσονούπω μὲ τὰ «Σκόπια», ἂν δὲν τὸν σταματήση κάποιος. Βόρεια, ἡ Οὐκρανία συμφώνως πρὸς τὸν καταστατικὸν χάρτην ποὺ ἔδωσε τὸ Φανάρι εἶναι ἐξαρτωμένη ἀπὸ τὸν Πατριάρχην. Νότια διὰ τὴν Κύπρον ἐδήλωσε γραπτῶς ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι ὁ ἐγγυητὴς τῆς αὐτοκεφαλίας της, ἐνῶ σχετικῶς μὲ τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀνεκοίνωσεν εὐθαρσῶς ὅτι «κανονικὰ τὸ Κατὰρ ἀνήκει εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν». Ἂν ἑξακτινώσωμεν τὴν ἐκκλησιαστικὴν γεωγραφίαν πρὸς τὰ σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα εὐθὺς θὰ ἀντιληφθῶμεν ὅτι Ἀμερική, Εὐρώπη, Ἀσία καὶ Ὠκεανία εἶναι (ἀντικανονικῶς βεβαίως) Ἐπισκοπαὶ τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου! Μόνο ἡ Ἀνταρκτικὴ ἔμεινε (τὴν Ἀρκτικὴ ἐπεσκέφθη μὲ τὰ οἰκολογικὰ συνέδρια) καὶ ἡ Ἀφρική. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ τὸν «στηρίζουν» αἱ ΗΠΑ μὲ τὴν ἀνοχὴν ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, τοὺς ὁποίους περιπαίζει μὲ τὸν μῦθον διὰ τὸ «μαρτυρικὸν Φανάρι»!

Ἡ ἐπιβεβαίωσις

ἀπὸ τὸν Πατριάρχην Κων/λεως

Εἰς τὴν πρόσφατον ἐπίσκεψίν του ὁ Κωνσταντινουπόλεως εἰς Ρώμην ἐπραγματοποίησεν ἐπίσημον γραπτὴν ὁμιλίαν ἀγγλιστί. Μεταξὺ ἄλλων εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς ποὺ μετεφράσαμεν καὶ παραθέτομεν:

«Γιὰ ἐμᾶς τὰ ἐκκλησιαστικὰ κανονιστικὰ μέσα θεωροῦνται ὡς βασικὰ στοιχεῖα γιὰ τὴν πρόοδο τῆς οἰκουμενικῆς κίνησης καὶ ὡς ἄρρηκτα συνδεδεμένα μὲ τὴν ἀναζήτηση τῆς συμφωνίας στὸ ἐπίπεδο τῆς δογματικῆς διδασκαλίας…

Τὸν περασμένο Μάρτιο εἴχαμε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐνημερωθοῦμε προσωπικὰ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὸ σημαντικὸ κανονικὸ ἔργο μιᾶς οἰκουμενικῆς ὁμάδας θρησκευτικῶν ἡγετῶν, νομικῶν καὶ θεολόγων ἀπὸ δέκα χριστιανικὲς παραδόσεις σὲ ὅλο τὸν κόσμο – Ρωμαιοκαθολική, Ὀρθόδοξη, Ἀγγλικανική, Λουθηρανική, Μεθοδιστική, Μεταρρυθμισμένη, Πρεσβυτεριανή, Βαπτισματική, Παλαιοκαθολικὴ καὶ Πεντηκοστιανή. Τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐρευνητικῶν ἐργασιῶν αὐτῆς τῆς ὁμάδας ἦταν μία «Δήλωση Ἀρχῶν τοῦ Χριστιανικοῦ Δικαίου (2016)»… Ἡ δήλωση αὐτὴ συμπεριελήφθη στὸ ἔργο τοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (WCC) καὶ στὴν Ἐπιτροπὴ «Πίστη καὶ Τάξη», ἡ ὁποία τὸ 2017 ξεκίνησε στὴ Γενεύη σὲ συνεργασία μὲ τὴν προαναφερθεῖ­σα οἰκουμενικὴ ὁμάδα, γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἀναγνώρισης ἀπὸ τὸ WCC τὸ 1974 ὅτι ὁ «ἐκκλησιαστικὸς νόμος» θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζεται καὶ νὰ μελετᾶται ὡς ὄργανο τοῦ οἰκουμενισμοῦ…

Σὲ μία ἀκριβῆ ἀντανάκλαση τῶν κανονικῶν προνομίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὰ ἔγγραφα ποὺ υἱοθετήθηκαν ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο (τῆς Κρήτης) ἀναγνωρίζουν τὸν συντονιστικὸ ρόλο τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης μεταξὺ τῶν τοπικῶν Αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν ὅσον ἀφορᾶ τὴ συμμετοχή τους στὴν οἰκουμενικὴ κίνηση. Γιὰ παράδειγμα, στὴν περίπτωση τῶν περιοδικῶν ἀξιολογήσεων τῶν διμερῶν καὶ πολυμερῶν θεολογικῶν διαλόγων σὲ Πανορθόδοξο ἐπίπεδο, «ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης θὰ ἐπιδιώξει ὁμόφωνη συναίνεση μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν γιὰ πιθανὰ βήματα δράσης» (Σχέσεις, § 10).

Ἡ Ἁγία Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία (Κωνσταντινουπόλεως), στηρίζοντας τὴν «πανορθόδοξη συναίνεση» (Αὐτονομία, § 2ε), εἶναι ἡ προστάτης καὶ ἐγγυητὴς τῆς κανονικῆς παράδοσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διατηρώντας πιστὰ τὶς πρῶτες ἀρχές της, γιὰ νὰ τὶς προσφέρει ξανὰ στὸν οἰκουμενικὸ διάλογο, συμβάλλοντας ἀποφασιστικὰ σὲ μία δυναμικὴ ἀνανέωση τῆς κανονικῆς συνείδησης τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ζωτικῆς σημασίας τόσο γιὰ τὶς ἐνδοορθόδοξες ὅσο καὶ γιὰ τοὺς διαχριστιανικὲς σχέσεις, πάντα μὲ σεβασμὸ στὶς κανονικὲς παραδόσεις τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν στὶς θεμιτὲς διαφοροποιήσεις τους…

Ἡ ἀποστολὴ τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι νὰ ὑπηρετήσουν τὴν ἀνθρωπότητα, ὄχι τὸ δικό τους ἔδαφος. Ἀναμένεται ἀπὸ αὐτὲς νὰ ποιμαίνουν τὰ πρόβατα τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ τοὺς ἐνσταλάξουν ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος παρὰ τὶς ἀντιξοότητες εἶναι καὶ παραμένει σταθερὸς στὸ πλευρό μας, μέχρι θανάτου. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, τὸ μόνο κριτήριο καὶ «ὁλόκληρη ἡ ἀνησυχία» γιὰ τὴν ἄσκηση τῶν κανονικῶν προνομίων ἦταν πάντοτε γιὰ τὴν Ἁγία Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία (Κων/λεως), ὡς «ἐκείνη ποὺ εἶναι ἐμπιπεπιστευμένη μὲ τὴν ποιμαντικὴ ἐξουσία, …τὸ πλανώμενον πρόβατον ἐπαναγαγεῖν, καὶ τρωθὲν ὑπὸ τοῦ ὄφεως ἐξιάσασθαι… καὶ οἰκονομοῦντι σοφῶς τὸν πρὸς τὴν ἄνω λαμπροφορίαν καλούμενον ἄνθρωπον (ΡΒ΄ Κανὼν Πενθέκτης)».

Ἂς προσέξωμεν δύο σημεῖα. Πρῶτον, ἡ κοινὴ ἀναζήτησις κανονικοῦ πλαισίου μέχρι καὶ μὲ Πεντηκοστιανούς (!) σημαίνει ὅτι ὁδηγούμεθα εἰς ἐπανακαθορισμὸν τῶν Ἱ. Κανόνων, παρὰ τοὺς ὅποιους ἰσχυρισμοὺς περὶ τοῦ ἀντιθέτου. Ἄλλωστε ἤδη εἰς τὴν διδακτορικὴν διατριβήν του ὁ Πατριάρχης ἦτο ὑπὲρ τοῦ ἀναθεωρητισμοῦ. Προχωρεῖ, ὡς γράφει, εἰς «δυναμικὴ ἀνανέωση τῆς κανονικῆς συνείδησης», δηλ. τῶν Ἱ. Κανόνων!

Δεύτερον, ἐπικαλεῖται διὰ τὸ ὑποτιθέμενον «πρωτεῖον» του τὰς ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου τοῦ Ζηζιούλα» εἰς Κολυμβάριον! Τὸ 2016 ὁ «Ο.Τ.» ἐσήμαινε συναγερμὸν ὅτι τὸ κείμενον περὶ «Αὐτονόμου» δίδει ὑπεραρμοδιότητας εἰς τὸν Πατριάρχην, τὰς ὁποίας δὲν ἔχει, καὶ τώρα αὐταὶ ἐμφανίζονται ὡς ὑπογεγραμμέναι ἀπὸ τοὺς Ἱεράρχας! Ἀντελήφθητε πῶς σᾶς χρησιμοποιεῖ, Σεβασμιώτατοι;

Διὰ τὸν Πατριάρχην τὸ Φανάρι εἶναι «ἐμπεπιστευμένο μὲ τὴν ποιμαντικὴ ἐξουσία» νὰ «ὑπηρετήση τὴν ἀνθρωπότητα, ὄχι τὸ δικό του ἔδαφος»! Ὅλαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι τελοῦν ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν, ἀφοῦ ἐκεῖνος προσωπικὰ εἶναι «προστάτης καὶ ἐγγυητὴς» τῆς Ἐκκλησίας!

Συμπέρασμα Δεύτερον: Οἱ συντασσόμενοι μὲ τὸ κραγαυλέως ἀντικανονικὸν ἔγκλημα τοῦ κ. Βαρθολομαίου Ἱεράρχαι ὑπονομεύουν κατ’ οὐσίαν τὴν ὑπόστασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ὁ Πατριάρχης προσφάτως δεχόμενος ἐπίσκεψιν ἀπὸ τὸν Σεβ. Δημητριάδος ἐδήλωσεν ὅτι «Εἴμαστε ἐδῶ ὡς Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο 1700 χρόνια… καὶ ἀπὸ ἐδῶ ἡ Πρωτόθρονος Ἐκκλησία θὰ ἐξακολουθήσει νὰ διακονεῖ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ λέγω ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, διότι τὸ Πατριαρχεῖον δὲν εἶναι μόνον θρησκευτικὸ ἵδρυμα ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐκπολιτιστικὸς θεσμός». Λησμονεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι 2000 ἐτῶν, τουτέστιν ἀρχαιοτέρα, καθὼς ἱδρύθη ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Ἀπόστολον Παῦ­λον. Ἐκεῖνον ὅμως ποὺ συνιστᾶ τὴν διαφορὰν εἶναι ὅτι τὸ Φανάρι εἶναι «ἵδρυμα καὶ ἐκπολιτιστικὸς θεσμός», ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ΕΚΚΛΗΣΙΑ καὶ ἡ Ἱεραρχία αὐτῆς δὲν θὰ συρθῆ ὄπισθεν τοῦ «Πάπα τῆς Ἀνατολῆς», ἀλλὰ θὰ συνταχθῆ μὲ τὰ Τρία Πρεσβυγενῆ
Πατριαρχεῖα καὶ τὴν Ἀρχιεπισκοπὴν Κύπρου.



ΠΗΓΗ