«Δεν αναγνωρίζουμε την Εκκλησία της Ουκρανίας»

Συνήλθε, σήμερα, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Πολωνίας, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας κ.κ. Σάββα και τη συμμετοχή των μελών της Ιεράς Συνόδου.

Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση που εξέδωσε η Ιερά Σύνοδος έλαβε την απόφαση να μην αναγνωρίσει την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας.

Αναλυτικά, η επίκαιρη ανακοίνωση αναφέρει:

«Διατηρουμε σε ισχύ τις θέσεις μας σχετικά με τις Συνοδικές αποφάσεις: 340/ 9 Μαΐου 2018, 341/ 25ης Ιουνίου 2018 και του αριθμ. 342/ 2ας Απριλίου 2019. Η Πολωνική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι αντίθετη στην προσφορά της Αυτοκεφαλία στην Εκκλησία της Ουκρανίας, όπως αυτή είναι βασισμένη σε δογματικούς και κανονικούς κανόνες για ολόκληρη την Εκκλησία. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί, όμως, σε μια ομάδα των raskolniks (αποστατών). Οι σχισματικοί δεν μπορούν να αντιπροσωπεύσουν έναν υγιή εκκλησιαστικό οργανισμό. Παραβιάζουν την Ευχαριστιακή ενότητα ολόκληρης της Ορθοδοξίας».

Στα εσωτερικά εκκλησιαστικά ζητήματα συζητήθηκαν το θέμα της μετάφρσασης της Καινής Διαθήκης στα Πολωνικά και διαπιστώθηκε ότι έχει σημειωθεί σημαντική άνθιση σε αυτόν τον τομέα και άλλα τρέχοντα ποιμαντικά προβλήματα.

ΠΗΓΗ

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αναγνώρισε και επίσημα την Εκκλησία της Ουκρανίας– Η επιστολή.

Την ειρηνική επιστολή προς τον Μητροπολίτη Κιέβου Επιφάνιο απέστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.

Η επιστολή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου έχει ημερομηνία 21 Οκτωβρίου, δύο ημέρες μετά το συλλείτουργο με τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Θεσσαλονίκη.

Η Εκκλησία της Ελλάδος με την επιστολή αυτή, γίνεται η πρώτη Εκκλησία που επισήμως αναγνωρίζει την νέα Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:

ΠΗΓΗ

Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος: "Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός και όχι ο Πατρ. Βαρθολομαίος"

Ο Μητρ. Αμφιλόχιος υπενθύμισε σε ομιλία του στις 26 Οκτωβρίου στην Μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου της Τσετίνιε ότι το ανώτατο όργανο διοίκησης της Εκκλησίας είναι η Πανορθόδοξη Σύνοδος και μόνο αυτή μπορεί να λύνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ορθοδοξία.

Ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης δεν μπορεί να ονομαστεί κεφαλή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αφού υπάρχει μόνο μία κεφαλή στην Εκκλησία – ο Χριστός.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη συνάντηση και τις συνομιλίες που είχαν με την επιτροπή από το Φανάρι: «Χθες είχαμε συνάντηση με την επιτροπή του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη για τα γεγονότα στην Ουκρανία, – δήλωσε ο Σέρβος Ιεράρχης. «Δυστυχώς, ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης συνεχίζει και επιμένει σε αυτή την γραμμή και δεν είναι εύκολο να την ακυρώσει».

Εξήγησε ότι οι απόψεις της πιο πάνω επιτροπής σε σχέση με την Ουκρανία βασίζονται στο ρόλο που διαδραμάτισε το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης στην ιστορία, αλλά «δεν συνειδητοποιούν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει».
«Τόσο εμείς, όσο κι η Σύνοδός μας, γράψαμε στον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης ότι η εποχή του Κωνσταντίνου ξεκίνησε με τον Άγιο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και στη συνέχεια τελείωσε το 1453 με την πτώση της Κωνσταντινούπολης ως αποτέλεσμα της τουρκικής κατοχής και το 1918 με το μαρτυρικό θάνατο της ρωσικής Αυτοκρατορικής Οικογένειας Ρομάνωφ», σημείωσε ο ιεράρχης.

Πρόσθεσε ότι: «η Κωνσταντινούπολη διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο από την εποχή που ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα από την Αρχαία στη Νέα Ρώμη. Και το γεγονός ότι μετέφερε την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας που κυβερνούσε, άλλαξε την τύχη της Μεσογείου, για να μην πούμε ολόκληρου του κόσμου για χίλια χρόνια. Πραγματικά έδωσε τη δυνατότητα στην Κωνσταντινούπολη για σπουδαία αποστολή, ειδικά για εμάς τους Σλαβικούς λαούς».

«Οι Σλαβικοί λαοί απέκτησαν την Ορθόδοξη Πίστη μέσω της Κωνσταντινούπολης και, στη συνέχεια, την ανεξαρτησία των Τοπικών Εκκλησιών τους, τόνισε ο Μητροπ. Αμφιλόχιος. – Όλο αυτό είναι το έργο του μεγάλου Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Αλλά τώρα είναι άλλη εποχή και είναι επιτακτική ανάγκη η Εκκλησία, σεβόμενη όλα όσα συνέβησαν στην ιστορία, να οικοδομήσει το μέλλον της στους πρώτους αιώνες της ιστορίας της, όταν δηλαδή δεν ήταν τόσο στενά συνδεδεμένη με την εξουσία».

Ο ιεράρχης υπενθύμισε ότι η Εκκλησία ήταν συνδεδεμένη με την εξουσία από τότε που έγινε χριστιανική, από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο έως τον αυτοκράτορα Νικόλαο Β': «υπήρχαν χριστιανικές κυβερνήσεις, χριστιανοί κυβερνήτες, χριστιανικά έθνη, χριστιανικά κράτη».

«Σήμερα δεν έχουμε πλέον χριστιανούς κυβερνήτες, ούτε καν έχουμε χριστιανική εξουσία, ακόμα και οι άνθρωποι που ήταν χριστιανοί, κατά πόσο είναι χριστιανοί σήμερα; Ως εκ τούτου, ο συγχρωτισμός της εξουσίας και της Εκκλησίας, που ήταν εξαιρετικά σημαντικός στην ιστορία, δυστυχώς, δεν μπορεί να υπάρχει πλέον σήμερα. Η Εκκλησία καλείται να ζήσει μια πραγματική ζωή και όλα όσα συμβαίνουν σε αυτήν, ειδικά σε σχέση με σημαντικές αποφάσεις, στο πνεύμα των Αγίων Πατέρων, δηλαδή στο πνεύμα της Συνόδου, στο πνεύμα της πρώτης Συνόδου των Ιεροσολύμων το πεντηκοστό έτος μετά Χριστόν.

Αυτό είναι που διδάσκει η Εκκλησία μας σήμερα και ζητά από τους αδελφούς της Κωνσταντινούπολης να μην είναι πλέον δυνατόν να αποφασίζει κάποιος ένας, είτε πρόκειται για την Κωνσταντινούπολη είτε για το Βελιγράδι», τόνισε ο Μητροπολίτης του Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας.
Ταυτόχρονα, ο Μητροπολίτης Αμφιλόχιος επεσήμανε ότι: «από την αποστολική εποχή η Ορθόδοξη Σύνοδος ήταν το ανώτατο όργανο της Ορθοδόξου Εκκλησίας και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορούν να επιλυθούν μόνο από Σύνοδο, Οικουμενική ή Πανορθόδοξη. Είναι απαραίτητο να προσευχηθούμε στον Θεό αυτό το συνοδικό πνεύμα να αποκατασταθεί στην Εκκλησία του Χριστού με όλο τον σεβασμό προς την ιστορία και το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, που είναι η Πρωτόθρονη Εκκλησία.

«Ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης δεν μπορεί να ονομαστεί ο επικεφαλής της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως γράφεται στον Τόμο της Ουκρανικής Εκκλησίας, ότι είναι ο επικεφαλής της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως με αυτόν τον τρόπο αναφερόταν ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός. Εκτός από τον Χριστό δεν υπάρχουν άλλοι επικεφαλής ή προϊστάμενοι. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε απόστολοι που μαρτυρούμε τον Χριστό ως Κεφαλή της Εκκλησίας και την Εκκλησία ως Μίαν, Άγιαν, Καθολικήν και Αποστολικήν, στην οποία ανήκουμε και στην οποία υπηρετούμε». πρόσθεσε ο ιεράρχης.
«Ήταν διαφορετικά τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τα χρόνια που και άλλα βασίλεια και κράτη διαμορφώθηκαν με βάση το βυζαντινό πρότυπο και οι τότε άρχοντες, όπως και ο βασιλιάς μας Νίκολα Πέτροβιτς, συμμετείχαν στη ζωή της Εκκλησίας. Σήμερα το κράτος είναι κοσμικό, οι λαοί ακολουθούν τα κοσμικά μονοπάτια, οι ηγεμόνες είναι συχνά άθεοι, επομένως δεν είναι πλέον δυνατόν Εκκλησία και κυβέρνηση να βαδίζουν μαζί με σεβασμό η μια προς την άλλη».

Ο Μητροπολίτης υπογράμμισε ότι στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει μόνο ένας επικεφαλής – ο Χριστός.



ΠΗΓΗ

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ -Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ: O Pompeo εκβίασε τον Βαρθολομαίο για υπεξαίρεση 10.000.000 $ που προορίζονταν για την ανέγερση του Αγ. Νικολάου στη Ν. Υόρκη με αντάλλαγμα την παραχώρηση Αυτοκεφαλίας στους Σχισματικούς……. »Ιππότες της Αποκάλυψης για Ουκρανία.. »

Tα σημεία των Καιρών μιλούν…..Κατά την πτώση των δίδυμων Πύργων στις 11/Ο9/01 στην καρδιά της Ν Υόρκης κατακρημνίστηκε ισοπεδώθηκε ο ελληνορθόδοξος ναός του Αγ. Νικολάου*, στο περίφημο Ground Zero – Σημείο Μηδέν. Αυτό το σημείο δεν εκτιμήθηκε και δεν ερμηνεύθηκε ως σήμερα ποτέ με βάση τις θεολογικές του προεκτάσεις που άλλωστε δεν θα ήταν δυνατό να γίνει αν δεν εκδηλωνόταν το σχίσμα στους κόλπους της Ορθοδοξίας και ο διαφαινόμενος κατακερματισμός της Ορθοδοξίας με βάση το ουκρανικό και την εμπλοκή του συγκεκριμένου ναού. Οι δίδυμοι Πύργοι σύμβολο γοήτρου και επιβολής της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας κατέπεσαν συμπαρασύροντας όμως και την Ορθόδοξη Εκκλησία στην καταβαράθρωσή τους.Η κατακρήμνιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τους Αμερικάνικους αλά Βαβέλ πύργους προδιατύπωσε προφητικά ως γεγονός την καταβαράθρωση της Ορθοδοξίας σε Σχίσμα υπό την αμερικάνικη πίεση...Tα γεγονότα αποδεικνύουν έμπρακτα την εμπλοκή του συγκεκριμένου ναού στην εκδήλωση του σχίσματος εντός της Ορθοδοξίας αναφορικά με ουκρανικό.(dimpenews)

Και ενώ οι εξελίξεις με βάση του ουκρανικό είναι καταιγιστικές επίκαιρο είναι άρθρο που αναφέρει πως το Φανάρι και προσωπικά ο Βαρθολομαίος προχώρησε στην πολυδιάσπαση της Ορθοδοξίας αφού έπεσε θύμα εκβιασμού από την αμερικάνικη πολιτική και μάλιστα από τον ίδιο τον ΥΠΕΞ της τον Πομπέο ως ένοχος για υπεξαίρεση 10.000.000 δολαρίων που προορίζονταν για την ανέγερση του Ορθόδοξου ναού του Αγ. Νικολάου στη Νέα Υόρκη:

Τώρα μπορούμε να παρατηρήσουμε με κάποιο τρόπο μοναδικά γεγονότα. Την τελευταία φορά αυτό συνέβη στον Μεσαίωνα. Όταν η εξουσία μιας χώρας εκβιάζει τους εκπροσώπους της Εκκλησίας για να αποκομίσει ένα συγκεκριμένο πολιτικό αποτέλεσμα, χωρίς να λογαριάζει ιδιαίτερα ότι αυτό δραματικά οδηγεί σε μια μάλλον μεγάλη διάσπαση στην ίδια την Εκκλησία και σε απρόβλεπτες πολιτισμικές και κοινωνικές συνέπειες.

Το ζήτημα της πίστης είναι πολύ λεπτό. Αυτό το θέμα δεν είναι μόδα, ούτε χόμπι. Η πίστη επηρεάζει τόσο βαθιές δομές συνείδησης και υποσυνείδητου που είναι πολύ πιο εύκολο να χαλάσει παρά να δημιουργήσει κάτι νέο και βιώσιμο.

Τώρα οι ΗΠΑ…με τραχιές μπότες καταπατούν την επικράτεια, που δεν αντιλαμβάνονται.

Η βλάβη που προκαλούν μεθοδικά στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό μπορεί τελικά να αντικατοπτριστεί τόσο στον καθολικισμό όσο και στο Ισλάμ.

Προκειμένου να επιτύχουν τα απαραίτητα αποτελέσματα στην Ουκρανία και να αποκόψουν όσο το δυνατόν τους πολιτιστικούς και θρησκευτικούς δεσμούς μεταξύ της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας και της Ρωσίας, οι ΗΠΑ άρχισαν να χρησιμοποιούν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο της Κωνσταντινούπολης όπως ακριβώς συνήθως συνεργάζονται με λαθρεμπόρους ναρκωτικών ή μικρούς πολιτικούς των χωρών του Τρίτου Κόσμου.

Η Ουάσινγκτον που χρησιμοποιεί εκβιασμούς πιέζει δραστικά τον οικουμενικό πατριάρχη Βαρθολομαίο. Ο Υπουργός Εξωτερικών Mike Pompeo συντονίζει αυτή τη δραστηριότητα.

Όταν οι Αμερικανοί διαπίστωσαν ότι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης είναι πάρα πολύ υποτονικό για τις απαιτήσεις της αντιπαράθεσης του Filaret-Denisenko και του Προέδρου Petro Poroshenko, αποφάσισαν να υπενθυμίσουν στον Βαρθολομαίο πολλά σημεία.

Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ

Στις τελευταίες ημέρες του Ιουλίου 2018, ο Mike Pompeo πραγματοποίησε συνάντηση με τον επικεφαλής της αμερικανικής-ουκρανικής επισκοπής του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, Δημήτρη Τρακατέλλη. Στη συνάντηση, ο Mike Pompeo ανέφερε ότι η Ουάσιγκτον έχει επίγνωση της κλοπής μεγάλου ποσού (περίπου 10 εκατομμύρια δολάρια) από τον προϋπολογισμό για την ανέγερση της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στη Νέα Υόρκη το 2017-2018. Ο Mike Pompeo σημείωσε ξεχωριστά για το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης ότι το Γραφείο των Εισαγγελέων των ΗΠΑ διαθέτει αποδεικτικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την απόσυρση αυτών των κεφαλαίων στο εξωτερικό με εντολή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ο Μάικ Πομπέο πρότεινε στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης να »κλείσει τα μάτια » σε αυτή την κλοπή με αντάλλαγμα την πραγματοποίηση εκ μέρους του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως της ιδέας να παράσχει στην ουκρανική Εκκλησία Αυτοκεφαλία. Μετά από αυτή την « αμερικανική αβρότητα » και τα « κλειστά μάτια », ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίος ενήργησε με επιταχυνόμενο τρόπο προς όφελος του Filaret-Denisenko. Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης έστειλε δύο εξάρχους για να βοηθήσουν στην κατασκευή μιας τοπικής ανεξάρτητης εκκλησίας και οι δύο έξαρχοι κλήθηκαν να προετοιμάσουν το δρόμο για την Αυτοκεφαλία. Σημειώνεται ότι στην περίπτωση αυτή η διαδικασία δεν είναι λιγότερο σημαντική από το στόχο. « Στην πραγματικότητα, χάρη σε αυτή τη διαδικασία, οι διάφοροι κλάδοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας μπορούν να συνενωθούν », δήλωσε ο μητροπολίτης Εμμανουήλ της Γαλλίας, ο Locum Tenens της δυτικοευρωπαϊκής Εξαρχίας της Κωνσταντινούπολης.

Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Εμμανουήλ, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος προτίθεται να υπερασπιστεί την ουκρανική εκκλησία, για την οποία «είναι υπεύθυνη, αφού ο μητροπολίτης Κίεβο εξαρτάται κανονικά από τη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, παρά το γεγονός ότι το 1686 στο Πατριαρχείο της Μόσχας παραχωρήθηκε το δικαίωμα χειροτονίας του Μητροπολίτη Κίεβου « .

Αλλά οι πιο ενδιαφέρουσες είναι οι προσωπικότητες των εξάρχων. Ο Αρχιεπίσκοπος Δανιήλ της Παμφυλίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Επίσκοπος Ιλαρίωνας του Έντμοντον από τον Καναδά.

Πρώτον, τόσο ο Αρχιεπίσκοπος Δανιήλ της Παμφυλίας (Vladimir Zelinsky) όσο και ο Επίσκοπος Ιλαρίωνας του Έντμοντον ( Roman Nikolayevich Rudnik) γεννήθηκαν στη Δυτική Ουκρανία, στο κέντρο της τιμής των Bandera, Dontsova και Shukhevych.

Ο Επίσκοπος Ιλαρίωνας γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1972 στη Λβιβ. Ο Αρχιεπίσκοπος Δανιήλ γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1972 στο Ivano-Frankivsk . Το Ivano-Frankivsk θεωρήθηκε ανέκαθεν ως το πιο επαπειλούμενο από την απάνθρωπη ιδεολογία Bandera στην Ουκρανία. Τώρα, βέβαια, όλα έχουν ήδη λερωθεί.

Ο Αρχιεπίσκοπος Δανιήλ πέρασε την παιδική του ηλικία στην περιοχή Bucha, Ternopil. Μετά την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τον Σεπτέμβριο του 1993, εισήλθε στο πρώτο έτος του Πανεπιστημιακού Ιδρύματος Ivano-Frankivsk, και στη συνέχεια το 1996, για να συνεχίσει την εκπαίδευσή του, έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου σπούδασε στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Αμερικής επίσης στο στη Δομινικανή Εστία Σπουδών στην Ουάσινγκτον.…….

Τον Ιανουάριο του 2006, ο Daniel Pamphyli διορίστηκε αξιωματικός του αμερικανικού στρατού (Σώμα των Chaplains )…….. 24/9/18 katehon

* Ο ελληνορθόδοξος ναός του αγίου Νικολάου βρισκόταν στην οδό Liberty απέναντι από τον Νότιο Πύργο του Παγκοσμίου Κέντρου Εμπορίου. Καταστράφηκε εντελώς στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 όταν ο νότιος πύργος κατέρρευσε.

** Τίτλος άρθρου »Πως οι ΗΠΑ προετοίμασαν την διαίρεση των Ορθόδοξων Εκκλησιών.Ιππότες της Αποκάλυψης για Ουκρανία.. »

*** Σημειολογικά: Ο Άγιος Νικόλαος θεωρείται Προστάτης όλης της Ρωσίας….

ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΗΡΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΛΥΣΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΣΤΙΣ ΘΕΟΥΣΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ.



ΠΗΓΗ

Πιερρακάκης: Τέλος η ταλαιπωρία για τους πολίτες -Ενας ενιαίος αριθμός για ΑΦΜ, ΑΜΚΑ και αριθμό ταυτότητας.

Στην ιδέα να χορηγηθεί στους πολίτες από τη γέννησή τους ένας αριθμός, που θα χρησιμοποιείται αντί του αριθμού της ταυτότητας σε όλες της αλληλοεπιδράσεις με το κράτος, αναφέρθηκε ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκος Πιερρακάκης.

Μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ ο Κυριάκος Πιερρακάκης τόνισε πως «πρόκειται για μια απλή ιδέα, η οποία εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες. Έχουμε αυτή τη στιγμή ΑΦΜ, έχουμε ΑΜΚΑ που εκδίδεται στη γέννηση, έχουμε αριθμό ταυτότητας, έχουμε μια σειρά αριθμών. Όλοι αυτοί οι αριθμοί θα πρέπει να γίνουν ένας αριθμός για την παροχή υπηρεσιών, για να μην ταλαιπωρείται ο πολίτης. Θα εκδίδεται στη γέννηση όπως ο ΑΜΚΑ και θα ακολουθεί κάθε πολίτη καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του».

Πιερρακάκης: Δεν αντικαθιστά τον αριθμό ταυτότητας

Ανέφερε επίσης πως «δεν έχουμε ακόμα αποφασίσει ποιο θα είναι το όνομα αυτού του αριθμού, δεν θα είναι ΑΦΜ, δεν εννοούμε μόνο αριθμό φορολογικού ενδιαφέροντος, άλλα για την παροχή συνολικά υπηρεσιών σε όλες τις αλληλεπιδράσεις με το κράτος.

Δεσμευόμαστε να τοποθετηθούμε μέσα στις επόμενες εβδομάδες και το ποιος θα είναι αυτός ο αριθμός θα το ανακοινώσουμε πολύ σύντομα. Φυσικά δεν θα αντικαταστήσει τον αριθμό της ταυτότητας, γιατί αυτός είναι ο αριθμός του πιστοποιητικού, απλώς θα χρησιμοποιείται αντί του αριθμού της ταυτότητας σε όλες τις αλληλεπιδράσεις με το κράτος» ανέφερε ο υπουργός.

«Τέλος του έτους ο διαγωνισμός για νέες ταυτότητες»

Ο κ. Πιερρακάκης αναφέρθηκε και στις νέες ταυτότητες υπογραμμίζοντας πως ο διαγωνισμός για τις νέες αστυνομικές ταυτότητες όπως έχει ήδη αναφέρει ο πρωθυπουργός θα είναι στον «αέρα» από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη πριν το τέλος του τρέχοντος έτους και ο στόχος είναι οι πολίτες να έχουν τις νέες ταυτότητες στα χέρια τους μέχρι το τέλος του 2021.


ΠΗΓΗ

ΝΤΡΟΠΗ!!! Παπικός Επίσκοπος μοιράζει Αντίδωρο στον Ορθόδοξο Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου στο Άαχεν Γερμανίας και οι Χριστιανοί του φιλούν το χέρι. [Δείτε το Βίντεο]

ΝΤΡΟΠΗ!!! Παπικός Επίσκοπος μοιράζει Αντίδωρο στον Ορθόδοξο Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου στο Άαχεν Γερμανίας και οι Χριστιανοί του φιλούν το χέρι [Δείτε το Βίντεο]

Ιδού τα έργα του αιρεσιάρχη Βαρθολομαίου και των οργάνων του
Μία εικόνα του οικουμενισμού και τα χειρότερα έπονται ...28 Οκτωβρίου 2019

Παπικός Επίσκοπος μοιράζει Αντίδωρο στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου στο Άαχεν Γερμανίας.

[Βίντεο]

Παπικός Επίσκοπος μοιράζει Αντίδωρο στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου στο Άαχεν Γερμανίας

ΠΗΓΗ

Ποιός εἶναι αἱρετικός.Ξέφραφο ἀμπέλι ἡ πατρίδα μας πού ἀλωνίζουν οἱ αἰρετικοί.

Ποιός εἶναι αἱρετικός.Ξέφραφο ἀμπέλι ἡ πατρίδα μας πού ἀλωνίζουν οἱ αἰρετικοί

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου Ἀθηνα 14.10.1962

Ποιός εἶναι αἰρετικός.....
Αἰρετικὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως τὴν ἐδίδαξαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι, ὅπως ἐδίδαξαν οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅπως τὴν ἐρμήνευσαν οἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι ἐν Πνεύματι Ἁγίω.

Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας λέγονται αἰρετικοί.
Καὶ ἄλλοι μὲν ἀπὸ τοὺς αἰρετικοὺς διαφωνοῦν μὲ τὴν διδασκαλία καὶ λέγουν ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Θεός, ἄλλοι λέγουν ὅ,τι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν εἶναι τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἀλλοι ἀσχολοῦνται μὲ ἄλλα σημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστως μας καὶ κάθε ἕνας αἰρετικὸς κρατᾶ στὰ χέρια του μιὰ γκομολάστιχα τοῦ διαβόλου καὶ προσπαθεῖ νὰ σβήση ἀπὸ τὴν Πίστη μας, τὸ Πιστεύω μας, τὸ ἄλφα ἢ τὸ βητα σημεῖο τῆς διδασκαλίας μας.

Ἄλλοι ἀπὸ τοὺς αἰρετικοὺς φωνάζουν κάτω οἱ εἰκόνες, ἄλλοι φωνάζουν κάτω οἱ ἱερεῖς, ἄλλοι κάτω τὰ μυστήρια, ἄλλοι κάτω ἡ ἐξομολόγηση.... Ὅλα τὰ σημεῖα τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας τὰ προσβάλλουν οἱ αἰρετικοί....


ΠΗΓΗ

ΑΛΛΟΙ ΜΕΝ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, ΑΛΛΟΙ ΔΕ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΟI.

ΑΛΛΟΙ ΜΕΝ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, ΑΛΛΟΙ ΔΕ

 ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΟI 

Κανόνες του εν Αγίοις Πατρός ημών Βασιλείου του Μεγάλου ερμηνευόμενοι.

(ΚΑΝΩΝ Α’ Ερμηνεία Πηδαλίου σελ.588-589)

ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΟΙ

«Και παρασυνάγωγοι μεν είναι οι ανυπότακτοι Πρεσβύτεροι και Επίσκοποι εκείνοι, οίτινες με το να έπεσαν εις σφάλματα, καθηρέθησαν μεν από την ιεροσύνην κανονικώς. Μη θέλοντες δε να υποταχθούν εις τους Κανόνας αυθεντικώς, αυτοί εαυτούς εξεδίκησαν και ενήργουν τα της Αρχιερωσύνης και Ιερωσύνης κατ’ιδίαν, μαζή δε με αυτούς συνηκολούθησαν και άλλοι, αποστατήσαντες από την καθολικήν εκκλησίαν.»

«Οι παρασυνάγωγοι λοιπόν ενώνονται πάλιν με την Εκκλησίαν με μόνην αξιόλογον μετάνοιαν και επιστροφήν, και οι εξ’αυτών όντες ιερείς και κληρικοί επιστρέφοντες, εις την αυτήν τάξιν και βαθμόν οπού ήσαν πρότερον, δέχονται (4)».

ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ

«Σχισματικοί δε ονομάζονται εκείνοι οπού διαφέρονται προς την καθολικήν Εκκλησίαν, όχι δια δόγματα Πίστεως ,αλλ’ α δια κάποια ζητήματα εκκλησιαστικά και ευκολοϊάτρευτα».

«…και απλώς όλοι οι Σχισματικοί, ερχόμενοι εις την καθολικήν Εκκλησίαν, να βαπτίζονται, επειδή οι πρώτοι ιερωμένοι των σχισματικών είχον μεν το χάρισμα του να χειροτονούν και του να βαπτίζουν από την Εκκλησίαν. Αφ’ ου δε μίαν φοράν εσχίσθησαν από το όλον σώμα της Εκκλησίας (1),έχασαν αυτό και δεν ημπορούν πλέον να βαπτίσουν άλλους ή να χειροτονήσουν και απλώς να δώσουν χάριν, την οποίαν δια του σχίσματος εστερήθησαν. Όθεν και οι παρ’ αυτών βαπτιζόμενοι λογίζονται ότι από λαϊκούς εβαπτίσθησαν, διό και χρειάζονται να βαπτισθούν…

Οι σχισματικοί εγκρατείται όμως ιδιαίτερον πρέπει να βαπτίζωνται επιστρέφοντες κατά την ακρίβειαν των Κανόνων, και δια τι ίδιον επενόησαν βάπτισμα, παραχαράξαντες την εν τω βάπτισμα παράδοσιν (2),…

Κοινήν συγκατάβασιν και οικονομίαν, περί πάντων των σχισματικών έκαμαν οι Πατέρες, ας ακολουθούμεν και ημείς εις αυτήν, μήπως δια την αυστηρότητα της προσταγής ταύτης τους κάμνωμεν αμελείς εις το να βαπτίζωνται, αισχυνομένους τάχα, ότι ωσάν άπιστοι τελείως βαπτίζονται, και ακολούθως εμποδίσωμεν την σωτηρίαν τους……

Εξ’άπαντος τρόπου πρέπει να χρίωνται από τους πιστούς με το Άγιον Μύρον, και ούτω να μεταλαμβάνουν …»

Διότι καθώς όταν εν μέλος κοπή από το σώμα νεκρούται παρευθύς με το να μη μεταδίδεται πλέον εις αυτό ζωτική δύναμις. Τοιουτοτρόπως και αυτοί αφού μίαν φοράν εσχίσθησαν από το σώμα της Εκκλησίας, ενεκρώθησαν παρευθύς, και την πνευματικήν χάριν και ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος έχασαν, μη μεταδιδομένης ταύτης εις αυτούς δια των αφών και συνδέσμων, ήτοι δια της κατά πνεύμα ενώσεως.

Σημείωσαι όμως κατά τον Δοσίθεον (σελ.968.της Δωδεκαβίβλ.) ότι και η παρασυναγωγή είδός εστί σχίσματος, άνευ αιρέσεως, αγκαλά και αυτό κακώς διηρημένον και διαμένον, εις αίρεσιν, μεταγίνεται. Διό και ο ς’. Κανών της β’ με τους αιρετικούς συναριθμεί τους υγιά μεν έχοντας πίστιν, κεχωρισμένους δε όντας, και κατά των Κανονικών Επισκόπων φατρίας κατ’ιδίαν συνάγοντας. Οι δε Σχισματικοί σχισματοαιρετικοί εισί, καθ’ότι ο Αυγουστίνος (επιστολή ρα’.) λέγει, ότι δεν είναι κανέν σχίσμα, ειμή πρότερον αίρεσιν αναπλάση, ίνα ορθώς δόξη της Εκκλησίας χωρισθήναι. Και κεφ.ια’.εις το κατά Ματθ.ο αυτός λέγει : Το σχίσμα κακώς διαμένον, γίνεται αίρεσις, ή καταφέρεται εις αίρεσιν, ει και τους σχισματικούς κυρίως, ουχ η διάφορος πίστις ποιεί, αλλ’η διαρρηχθείσα της κοινωνίας συντροφία (αυτόθι).

Και αν οι σχισματικοί ούτοι δια τι παρεχάραξαν την εν τω βαπτίσματι συνήθειαν, άξιοι εκρίθησαν παρά τω μεγάλω τούτω Πατρί Βασιλείω να βαπτίζωνται, πόσω μάλλον πρέπει να βαπτίζωνται οι παραχαράξαντες, μάλλον δε παντελώς διαφθείραντες την του βαπτίσματος παράδοσιν Λατίνοι, και ου μόνον σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί φανεροί υπάρχοντες;…»

ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ

«Αιρετικοί δε ονομάζονται εκείνοι, των οποίων η διαφορά παρευθύς και αμέσως είναι περί της εις Θεόν Πίστεως, ήτοι οι κατά την Πίστιν και τα δόγματα χωρισμένοι από τους Ορθοδόξους και παντελώς απομεμακρυσμένοι (3.)

Οι δε αιρετικοί,… και όσοι άλλοι, επιστρέφοντες εις την Ορθοδοξίαν, βαπτίζονται ωσάν οι Έλληνες, επειδή οι παλαιοί Πατέρες εκείνο μόνον το βάπτισμα έκριναν να δεχθή το οποίον δεν εκβαίνει τελείως από την Πίστιν, το δε των αιρετικών βάπτισμα, ως έξω της Ορθής Πίστεως όν, έκριναν να αποβάλλουσι παντελώς…

Βλασφημούν εις το πνεύμα το Άγιον, (ήτις βλασφημία είναι ασυγχώρητος)

Επιφημίζοντες το όνομα αυτού του παρακλήτου εις ανθρώπους θνητούς και τους ανθρώπους θεοποιούντες, αιρετικοί φανερά είναι, όθεν και πρέπει, επιστρέφοντες να βαπτίζωνται. Ει δε και Διονύσιος (ο Αλεξανδρείας δηλ.) λέγει να μη βαπτίζωνται, όμως εις τούτο έσφαλε, και ημείς δεν πρέπει κατά τούτο να τον ακολουθώμεν.
——————————
(3)Διό και Γεώργιος ο Σχολάριος εν τω κατά Σιμωνίας, 

αιρετικός είναι, λέγει, κάθε ένας όπου ή κατ’ ευθείαν, ή πλαγίως πλανάται περί τι των άρθρων της Πίστεως.
————————-
Και οι πολιτικοί νόμοι φασίν.

Αιρετικός εστί, και τοις των αιρετικών υπόκειται νόμοις ο μικρόν γουν τι της ορθής Πίστεως παρεκκλίνων.
——————————–
Και ο Ταράσιος εν τη α’. πράξει της ζ’. Συνόδου λέγει.

Το επί δόγμασιν είτε μικροίς είτε μεγάλοις αμαρτάνειν, ταυτόν εστί εξ αμφοτέρων γαρ ο νόμος του Θεού αθετείται.
——————————-
Και ο Φώτιος, γράφων προς τον Ρώμης Νικόλαον, και γαρ εστίν όντως τα κοινά πάσιν άπαντα φυλάττειν επάναγκες, και πρό γε των άλλων τα περί Πίστεως .

Ενθα και το παρεκκλίναι μικρόν, αμαρτείν εστίν αμαρτίαν την προς θάνατον.
———————————-
Διαφέρουσι δε οι αιρετικοί από τους άπιστους, καθότι οι μεν αιρετικοί δεν φρονούσιν ορθώς τα των Χριστιανών, οι δε άπιστοι τελείως δεν δέχονται την ένσαρκον του Θεού Λόγου οικονομίαν. (Μελέτιος εκκλ.,ις’.ορ.(σελ.71)

Αδελφοί μου, αν υπάρχει θεολογική τοποθέτηση, πιο αξιόπιστη από αυτή του Μ. Βασιλείου, σας παρακαλώ να την ασπαστούμε, ειδάλλως ας αναπαυθούμε συμμορφούμενοι στους Κανόνες του Πηδαλίου, διότι η πλάνη προέρχεται από τη διάθεση επιβολής του δικού μας θελήματος. Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος μας το αναφέρει:

«Αν θέλουμε να επικρατήσει το δικό μας θέλημα ,δε θα αποφύγουμε την οίηση που ως επακολούθημα θα μας οδηγήσει στην πλάνη και στη συνέχεια, αν πολυκαιρίσει θα μας οδηγήσει στην αίρεση.»

Μετά..αλλοίμονο σ’ αυτόν που διδάσκει αλλότρια, βλάπτοντας την Εκκλησία του Χριστού σχίζοντάς την. Ο Άγιος Χρυσόστομος μας αναφέρει αναλυτικά:

(2) «Λέγει δε ο θείος Χρυσόστομος (εις την ΙΑ’ομιλ. προς Εφεσίους, ότι είπεν ένας Άγιος άνθρωπος, πως, ουδέ αίμα μαρτυρίου ημπορεί να εξαλείψη την αμαρτίαν του χωρισμού της Εκκλησίας και της διαιρέσεως,..» (των Αγ.Αποστόλ.σελ.33 Πηδάλ.)

Τέκνα του Θεού πατάξτε αμείλικτα τους τρεις μεγάλους εχθρούς του ανθρώπου (Τα πάθη του εαυτού μας, τον κόσμο εκ του κόσμου, που άρχεται εκ του διαβόλου και τον ίδιο τον διάβολο.)

Πατάξτε, επίσης, δια της γνώσεως και της εγρήγορσης, τους τρεις μεγάλους γίγαντες κατά του ανθρώπου (άγνοια, λήθη, ραθυμία).

Βλέπε ,τύπωσε και σώσε το :

«ΠΛΗΝ Ο ΕΧΕΤΕ ΚΡΑΤΗΣΑΤΕ ΑΧΡΙΣ ΟΥ ΑΝ ΗΞΩ»

https://www.triklopodia.gr/%cf%80%ce%bb%ce%b7%ce%bd-%ce%bf-%ce%b5%cf%87%ce%b5%cf%84%ce%b5-%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b1%cf%84%ce%b5-%ce%b1%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83-%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd-%ce%b7%ce%be%cf%89/

Χαίρετε εν Κυρίω

Με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον. 

Γεώργιος Φλώρος 

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Κυριακή Ζ΄ Λουκά - Η θεραπεία της αιμορροούσης.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Λουκ. η΄ 41-56
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Β΄ Κορ. ια΄ 31-33, ιβ΄ 1-9

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΣΗΣ

1. «Κάποιος μὲ ἄγγιξε»

Ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα ὅτι ὁ Κύριος περνώντας ἀνάμεσα ἀπὸ πλήθη λαοῦ ποὺ Τὸν στριμώχνουν, κατευθύνεται στὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴν κόρη του. Κάποια στιγμὴ ἐρωτᾶ:

–«Τίς ὁ ἁψάμενός μου;». Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ μὲ ἄγγιξε;

Ἐνῶ ὅλοι ἀρνοῦνται, ὁ Πέτρος λέει:

–Κύριε, τὰ πλήθη Σὲ ἔχουν περικυκλώσει καὶ Σὲ πιέζουν ἀσφυκτικά, κι Ἐσὺ λές, «ποιὸς μὲ ἄγγιξε;»;

–«Ἥψατό μού τις», ἐπιμένει ὁ Κύριος. Κάποιος μὲ ἄγγιξε. «Ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ». Ἐγὼ κατάλαβα ὅτι βγῆκε ἀπὸ πάνω μου δύναμη θαυματουργική.

Τότε ἡ αἱμορροούσα γυναίκα ποὺ εἶχε ἀκουμπήσει «τὸ κράσπεδον», τὴν ἄκρη τοῦ χιτώνα Του, καὶ εἶχε θεραπευθεῖ, ἦλθε μπροστά Του καὶ ὁμολόγησε μπροστὰ σὲ ὅλους τὸ θαῦμα ποὺ ἔζησε. Ὁ Κύριος τὴν εὐλόγησε:

–Ἔχε θάρρος, κόρη μου! Ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει. Πήγαινε στὸ καλὸ εἰρηνική!

Ὁ Κύριος εἶχε τὴν αἴσθηση ὅτι μόνο ἕνας Τὸν ἄγγιξε· ὅλοι ὅσοι Τὸν στρίμωχναν, ἀρνήθηκαν ὅτι Τὸν ἄγγιξαν· μόνο μία γυναίκα εἶχε τὴ συνείδηση ὅτι Τὸν ἄγγιξε οὐσιαστικά, μὲ πίστη καὶ ταπείνωση!…

Ἀπὸ τότε ἑκατοντάδες χιλιάδες πλησιάζουν τὸν Κύριο: ὅταν προσεύχον­ται, ὅταν μελετοῦν τὴν Ἁγία Γραφή, ὅταν προσέρχονται στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ἀλλὰ κυρίως ὅταν κοινωνοῦν. Πλήθη πιστῶν! Πλήθη πιστῶν Τὸν πλησιάζουν, ἀλλὰ ποιὸς πραγματικὰ Τὸν ἀγγίζει ὅπως ἡ αἱμορροούσα γυναίκα καὶ νιώθει θεία δύναμη νὰ πλημμυρίζει τὴν ὕπαρξή του, καὶ τὴν θεία Χάρι νὰ τὸν ἀναγεννᾶ; Γιὰ ποιὸν ὁ Κύριος μπορεῖ νὰ πεῖ: Σήμερα «ἥψατό μού τις»; Σήμερα κάποιος μὲ ἄγγιξε, ἦλθε σὲ ἀληθινὴ κοινωνία μαζί μου.

Εὐτυχὴς ὅποιος προσέρχεται στὸν Κύριο μὲ πίστη καὶ ταπείνωση, μὲ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή του στραμμένη σ᾿ Ἐκεῖνον, μὲ ὅλη του τὴν ἀγάπη, μὲ ὅλη του τὴν εὐγνωμοσύνη! Ἐκεῖνος θὰ θεραπεύεται ἀπὸ τὶς πληγὲς τῆς ψυχῆς του καὶ θὰ λαμβάνει τὴν εἰρήνη καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ!

2. Ἀσάλευτη πίστη

Ἐκείνη τὴν ὥρα ὅμως ἔρχεται κάποιος ἀπὸ τὸ σπίτι φέρνοντας τὴ θλιβερὴ εἴδηση στὸν Ἰάειρο ὅτι ἡ κόρη του ἔφυγε ἀπὸ τὴ ζωή· νὰ μὴν κουράζει τὸν Διδάσκαλο. Ὁ Κύριος ὅμως εἶπε στὸν συντετριμμένο πατέρα:

–«Μὴ φοβοῦ, μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται». Μὴ φοβᾶσαι· μόνο συνέχισε νὰ πιστεύεις, καὶ θὰ σωθεῖ ἡ κόρη σου ἀπὸ τὸν θάνατο.

Εἶναι κάποιες στιγμὲς στὴ ζωή μας κατὰ τὶς ὁποῖες νιώθουμε ὅτι δὲν ἀντέχουμε, ὅτι λυγίζουμε κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν θλίψεων καὶ τῶν πειρασμῶν· θύελλα λογισμῶν σηκώνεται μέσα μας καὶ μᾶς συνταράζει: Τί δυστυχία! Πῶς θὰ τὸ σηκώσω αὐτό; Λοιπὸν χάθηκαν ὅλα;».

«Μὴ φοβοῦ, μόνον πίστευε», λέει τότε καὶ σ᾿ ἐμᾶς ὁ Κύριος. Μὴν καταποντίζεσαι στὸ πέλαγος τῶν φόβων καὶ τῆς ἀγωνίας· κράτα σταθερὴ καὶ ἀσάλευτη τὴν ἐμπιστοσύνη σου σ᾿ Ἐμένα. Δὲν θὰ σὲ ἀφήσω μόνο…

Τέτοιες δύσκολες ὧρες νὰ μὴ σβήσει μέσα μας ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα.

Ὁ ἅγιος Δωρόθεος ἔγραφε κάποτε σὲ Μοναχὸ ποὺ περνοῦσε μεγάλο πειρασμό, ἀπαντώντας σὲ ἐπιστολή του:

«Παιδί μου, ἄφησε κάθε δικό σου λογισμό, ἀκόμη κι ἂν εἶναι συνετός, καὶ κράτα τὴν ἐλπίδα στὸν Θεό… νὰ στερεωθεῖς στὸν δρόμο τῆς ἐλπίδας στὸν Θεό· γιατὶ εἶναι ὁ πιὸ ἀσφαλὴς καὶ ἀμέριμνος δρόμος»(*).

3. Πένθος μετρημένο

Στὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου ὅλοι ἔκλαιγαν καὶ θρηνοῦσαν γιὰ τὴ νεκρὴ κόρη τοῦ Ἰαείρου χτυπώντας τὸ κεφάλι καὶ τὸ στῆθος τους, κατὰ τὴ συνήθεια τῆς ἐποχῆς. Τότε ὁ Κύριος τοὺς εἶπε:

–«Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει». Μὴν κλαῖτε· δὲν πέθανε, ἀλλὰ κοιμᾶται.

Ἐκεῖνοι ὅμως Τὸν περιγελοῦσαν, ἐπει­δὴ γνώριζαν καὶ εἶχαν βεβαιωθεῖ ὅτι τὸ κοριτσάκι εἶχε πεθάνει.

Ὁ Κύριος περιγελάσθηκε τὴν ὥρα ποὺ ἔδινε μιὰ πολύτιμη συμβουλὴ σὲ βαρυπενθοῦντες, ὅταν φανέρωνε τὴν πιὸ ἐλπιδοφόρα ἀλήθεια τῆς ζωῆς μας, ὅτι δηλαδὴ ὁ θάνατος εἶναι ὕπνος. Εἶπε τὰ λόγια αὐτὰ σ᾿ ἐκείνους, διότι σὲ λίγο θὰ ξαναχάριζε στὴν κόρη τὴ ζωή, θὰ τὴν ἀνέσταινε. Ἀπευθύνει ὅμως τὰ ἴδια λόγια καὶ σὲ μᾶς γιὰ νὰ μᾶς βεβαιώσει γιὰ τὴν τελικὴ ἀνάσταση.

Μὲ τὰ λόγια Του αὐτὰ ὁ Κύριος δὲν μᾶς ἀποτρέπει νὰ πενθοῦμε τὸν νεκρό μας· μᾶς ἀποτρέπει νὰ τὸν πενθοῦμε ἀπαρηγόρητοι καὶ ἀπελπισμένοι· διότι δὲν χάθηκε γιὰ πάντα, οὔτε ἰσχύει ὅτι δὲν θὰ τὸν ξαναδοῦμε ποτέ. Στὴν κοινὴ ἀνάσταση θὰ «ξυπνήσει», θὰ ἀναστηθεῖ καὶ ἐκεῖνος ὅπως ὅλοι οἱ νεκροί, «οἱ κεκοιμημένοι», καὶ ἔτσι ὅλοι μαζὶ ἀχώριστοι γιὰ πάντα θὰ ὑμνοῦμε τὴν Ἁγία Τριάδα στὴν ἀπέραντη αἰωνιότητα. Μακάρι ὅλοι νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἀποκτήσουμε τέτοια πίστη στὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου, τὸν Κύριο καὶ Λυτρωτή μας, ὥστε νὰ ζήσουμε ἀπὸ τώρα τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ θάνατος εἶναι κοίμηση, ὕπνος.

(*) «Τέκνον, ἄφες πάντα λογισμὸν ἴδιον, κἂν συνετὸς ᾖ, καὶ κράτει τὴν εἰς Θεὸν ἐλπίδα, τὸν ἐκ περισσοῦ ποιοῦντα ὧν αἰτούμεθα ἢ νοοῦμεν. Ἠδυνάμην πᾶσιν οἷς εἶπας ἀντιθῆναι, ἀλλ᾿ οὐ θέλω ἀντιστῆναί σοι οὐδὲ ἐμαυτῷ, εἰ μὴ μᾶλλον ἐμμεῖναί σε τῇ ἐπὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ ὁδῷ· αὕτη γὰρ ἀμεριμνοτέρα καὶ ἀσφαλεστέρα ἐστίν. Ὁ Κύριος μετὰ σοῦ» (Ἀββᾶ Δωροθέου, Ἔργα ἀσκητικά, ἐκδ. «Ἑτοιμασία», Καρέας 20006, Ἐπιστ. η´, § 193, σελ. 418).

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”


ΠΗΓΗ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ.

Του π. Νικηφόρου Νάσσου

Στην Πατερική μας Γραμματεία διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, τα εξής εγκωμιαστικά λόγια,προς την Μητέρα του πάντων Δεσπότου, την Θεοτόκο Μαρία:

«Θεοτόκος γαρ υπάρχεις, η τον Λόγον εκ σού σαρκωθέντα τεκούσα· Θεοτόκος υπάρχεις, η τον Θεόν Λόγον εν μορφή δούλου κυήσασα· Θεοτόκος υπάρχεις, ότι Θεόν Λόγον δεξαμένη σαρκωθέντα έτεκες· Θεοτόκος υπάρχεις, η μόνη του μόνου Μονογενή Υιόν του Θεού γεννήσασα· ου πρόσκαιρον Θεόν γεννήσασα, αλλ ̓ αιώνιον, τον προ σού και πάντων Θεόν,εκ σού σαρκωθέντα»1 .

Η Υπεραγία Θεοτόκος χαρακτηρίζεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας ως «η αγίων αγιωτέρα, και ιερών ιερωτέρα, και οσίων οσιωτέρα»2 . Και όντως είναι έτσι,όπως πιστεύουμε όλοι οι Ορθόδοξοι, οι οποίοι προστρέχουμε ορμεμφύτως προς αυτήν,δοξολογητικώς και ικετευτικώς. Αυτή η ευλογημένη ύπαρξη, με την επί γης παρουσία της,
μετέτρεψε τη γη σε ουρανό, όπως ψάλλουμε στην υμνολογία, άδειασε τον Άδη από τους δεσμώτες, κατέστησε τους ανθρώπους πολίτες του ουρανού, συνένωσε τους επί γης με τους Αγγέλους, συνέβαλε ενεργητικά στη σωτηρία παντός του κόσμου, διά της Ενανθρωπήσεως– εξ αυτής – του Λόγου του Θεού. Αυτήν επέλεξε ο Θεός, ως «προεκλελεγμένην προ πασών των γενεών», ως πάγκαλο όντως και καθαρώτατον σκεύος εκλογής, προκειμένου να λάβει το κατά σάρκα, ανακτώντας «την πριν πεσούσαν εικόνα του Αδάμ» και πραγματοποιώντας την σωτηρία και θεώση του «βροτείου φυράματος».

Προσφυώς, ο εκ των σπουδαίων θεοτοκόφιλων Πατέρων και μεγάλων Θεολόγων, άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (+1349) αποκαλεί την Υπεραγία Θεοτόκο «μεθόριον μεταξύ κτιστής
και ακτίστου φύσεως»3 ! Προσφυώς επίσης, ο κορυφαίος των Κολλυβάδων και Διδάσκαλος της Εκκλησίας και του Γένους, Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (+1809), απευθυνόμενος με άπειρη ευλάβεια και μέθεξη ψυχής προς αυτήν γράφει τα ακόλουθα: «Ηράσθη του κάλλους
σου Χριστός Πανάμωμε, και την μήτραν σου κατώκησεν, όπως παθών εξ αμορφίας, το γένος των ανθρώπων λυτρώσηται, και κάλλος το αρχαίον δωρήσηται»4 . Ο δε Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως θα εκφραστε ανθρωποπρεπώς και θα πεί ότι έψαξε ο Θεός όλο τον
κόσμο και δεν βρήκε άλλη τόσο κατάλληλη και καθαρωτάτη γυναίκα ωσάν την Μαρία, για να την καταστήσει Μητέρα Του. «Ψηλαφήσας ο Ύψιστος όλον τον κόσμον και μη ευρών ομοίαν σου μητέρα...εκ σού της ηγιασμένης άνθρωπος διά φιλανθρωπίαν γενήσσεται»5 . Και αυτό διότι, η Παναγία «τη καθαρότητι θέλγει Θεόν εν αυτή οικήσαι»6 .

Οι Ορθόδοξοι τιμούμε την υπερευλογημένη Μητέρα του Κυρίου μας, «δι ̓ ης το εκπεσόν πλάσμα εις ουρανούς αναλαμβάνεται»7 , αλλά οφείλουμε να γνωρίζουμε πως την τιμούμε,γιατί την τιμούμε και ποια είναι η περί την Θεοτόκο Δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, όπως αυτή αποκρυσταλλώθηκε μέσα από Συνόδους Οικουμενικές.

Η τιμή της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς την Υπεραγία Θεοτόκο είναι πολύ μεγάλη, αλλ ̓ όμως δεν είναι απόλυτη. Είναι τιμή σχετική εν αναφορά προς την λατρεία του Τριαδικού Θεού.Αυτό άλλωστε μας συνιστούν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. «Πέρα του δέοντος ου χρη τιμάν τους αγίους, αλλά τιμάν τον αυτών Δεσπότην», θα γράψει ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου
8 . Θα δούμε στη συνέχεια την πλάνη της απόλυτης τιμής της Θεοτόκου από πλευράς των παπικών με την επινοημένη θεωρία της Ασπίλου συλλήψεως.

ΑΣΠΙΛΗ ΣΥΛΛΗΨΗ

Στη Δύση, όπου υπάρχει το στοιχείο της η υπερβολής (ενώ, αντίθετα, στον Προτεσταντισμό υπάρχει η μείωση) τιμάται η Παναγία με μια απόλυτη τιμή, σύμφωνα με τα εξαγγελόμενα
δόγματα των παπικών, εκ των οποίων πρώτο είναι η «άσπιλη σύλληψη» της Θεοτόκου 9 . Η θεωρία αυτή έγινε δόγμα – όρος προς σωτηρίαν – στη Δύση το 1854. Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, η Θεοτόκος Μαρία, από της πρώτης στιγμής της συλλήψεώς της διετηρήθη καθαρά από κάθε σπίλο της προπατορικής αμαρτίας. Καταρχήν, είναι απαραίτητο, πριν κάνουμε λόγο για το δόγμα αυτό των παπικών, να διευκρινήσουμε ότι υπάρχει διαφορά αντιλήψεως με τους δυτικούς ως προς το τι κληρονόμισε η ανθρωπότητα από τους γενάρχες μας, μετά την λεγομένη προπατορική αμαρτία, ή Πτώση όπως είναι ορθότερα να λέγεται.

Οι δυτικοί φρονούν ότι η ανθρωπότητα κληρονόμησε από τους προπάτορες Αδάμ και Εύα την ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος. Οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε και κηρύττουμε ότι
η ανθρωπότητα κληρονομεί τις συνέπειες της Πτώσεως των πρωτοπλάστων, που είναι η φθορά και η θνητότητα που εισόρμησαν μέσα στο γένος των ανθρώπων, καθώς και η ροπή προς την αμαρτία. Κατά την Ορθόδοξη Θεολογία, λοιπόν, εμείς οι απόγονοι του πρώτου Αδάμ κληρονομούμε όχι την ενοχή, αλλά τις συνέπειες της προπατορικής Πτώσεως. Όλη η ανθρωπότητα υπόκειται σ ̓ αυτές τις συνέπειες, όπως γράφει ο Απόστολος των εθνών
Παύλος 10. Υπάρχει, μεταξύ άλλων, ένα καταπληκτικό κείμενο του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, το οποίο δείχνει ακριβώς αυτή την πραγματικότητα της φθοράς που υπέστη
η φύση μας ένεκα της Πτώσεως, αφού πρώτα εφθάρη η προαίρεση των προπατόρων,και χάθηκε απ ̓ αυτούς η κατάσταση της απαθείας. Ο Αγιος ομιλεί για δύο αμαρτίες, την διαβεβλημένη και την αδιάβλητη, που ήρθε ως απόρροια/συνέπεια της διαβεβλημένης. Η φθορά/έκπτωση της προαιρέσεως, έφερε την φθορά της φύσεως («μεταποίησις»), καθώς εισήλθε η θνητότητα στο ανθρώπινο γένος. «Φθαρείσα πρότερον του κατά φύσιν λόγου Αδάμ η προαίρεσις,την φύσιν εαυτή συνέφθειρε, αποθεμένη της απαθείας την χάριν και γέγονεν αμαρτία· πρώτη μεν και ευδιάβλητος, η προς την κακίαν από του αγαθού της προαιρέσεως έκπτωσις· Δευτέρα δε, διά την πρώτην, η της φύσεως εξ αφθαρσίας εις φθοράν αδιάβλητος μεταποίησις11» .

Επομένως, και η Μητέρα του Κυρίου δεν εξαιρείται από την κοινή μοίρα της ανθρωπότητος,αφού και αυτή γεννήθηκε με τρόπο φυσικό, και τούτο διότι οι συνέπειες της αμαρτία των
προπατόρων μεταδίδονται διά της φυσικής γεννήσεως στους ανθρώπους. Μόνη εξαίρεση αποτελεί ο Θεάνθρωπος Χριστός, ο Οποίος εγεννήθη με τρόπον υπερφυσικόν, και ως
αναμάρτητος δεν είχε, φυσικά, ανάγκη λυτρώσεως. Και θα συμπληρώσει ο άγιος Μάξιμος στο ανωτέρω κείμενο ότι, «ταύτην ούν, την διάλληλον φθοράν τε και αλλοίωσιν της φύσεως ο Κύριος ημών τε και Θεός διορθούμενος, ολόκληρον την φύσιν λαβών, είχε και αυτός εν τη
ληφθείσει φύσει το παθητόν, τη κατά προαίρεσιν αφθαρσία κοσμούμενον» 12 .

Η Θεοτόκος, τώρα, σύμφωνα με την Ορθόδοξη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας,εγεύθη πρώτη την απαλλαγή της από την προπατορική και από κάθε άλλη προσωπική
αμαρτία από τη στιγμή όπου συνέλαβε εκ Πνεύματος Αγίου τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό και εσώθη από την Χάριν του Θεού, η οποία Χάρις της έδωσε δύναμη δεκτική της θεότητος, όπως λέγουν οι Πατέρες, και γεννητική του Λόγου. Ο μεγάλος δογματολόγος της Εκκλησίας, άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει ακριβώς ότι «μετά ούν την συγκατάθεσιν της αγίας Παρθένου, Πνεύμα Άγιον επήλθεν επ ̓ αυτήν κατά τον του Κυρίου λόγον, ον είπεν ο άγγελος, καθαίρον αυτήν, και δύναμιν δεκτικήν της του Λόγου θεότητος παρέχον, άμα δε και γεννητικήν» 13 . Μόνο το θείο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού έχει απόλυτη
αναμαρτησία. Η Παναγία Μητέρα του έχει σχετική αναμαρτησία, αφού και η Θεοτόκος Μαρία εσώθη με τη Χάρη του Θεού από την στιγμή της συλλήψεως του Κυρίου μέσα της.Αντίθετα, η δυτική θεολογία τοποθετεί την σωτηρία της Θεοτόκου στην δική της γέννηση και αρχή και όχι στην σύλληψη του Λυτρωτού Χριστού. Διδάσκουν μάλιστα οι παπικοί ότι η αναμαρτησία της Θεοτόκου δεν είναι φυσική, αλλά συνετελέσθη υπό του Θεού. Πότε όμως συνετελέσθη η λύτρωση και σωτηρία της Παναγίας; Πως εσώθη, ενώ δεν είχε αρχίσει το απολυτρωτικό έργο της σωτηρίας, αφού δεν είχε ακόμη σαρκωθεί ο Λόγος του Θεού; Μέχρι την ώρα του Ευαγγελισμού, η «προεκλελεγμένη» και υπερευλογημένη Μαρία βρίσκεται στον κόσμο της Παλαιάς Διαθήκης, όπως όλοι οι Δίκαιοι της περιόδου αυτής. Στον κόσμο της Καινής Διαθήκης ανήκει από τη στιγμή του Ευαγγελισμού, όπου σαρκούται εντός της ο Λόγος με το «γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» που είπε, αποκρινομένη στον Αρχάγγελο Γαβριήλ. Να σημειώσουμε παρεμπιπτόντως, ότι αυτό θα έλεγε οπωσδήποτε η Παναγία,διότι είχε φθάσει ήδη στη θέωση ενδιαιτωμένη μέσα στα Άγια των Αγίων, και ως εκ τούτου
είχε φυσικό θέλημα και όχι γνωμικό, ώστε να υπάρχει δυναντότητα αρνήσεως της κλήσεώς της, καθώς ισχυρίζονται κάποιοι λανθασμένα σήμερα. Πριν, λοιπόν, την ενανθρώπιση του Λόγου πως θα εσώζετο η Θεοτόκος, αφού ως πρόσωπο που θα συνεργούσε στο εν Χριστώ μυστήριον της σωτηρίας είχε μεν αιδίως προορισθεί, αλλά το μυστήριο δεν είχε ακόμη εν χρόνω πραγματοποιηθεί;

Η δυτική θεολογία, με τη θεωρία περί αφέσεως αμαρτίας και σωτηρίας της Θεοτόκου προ της ελέυσεως του «εξ αυτής τεχθέντος» Κυρίου Ιησού Χριστού, αποξενώνει την Θεοτόκο από την στενή σχέση με τον Σωτήρα Υιό της και υποτιμά το απολυτρωτικό,σωτηρώδες έργο του Ενανθρωπήσαντος Χριστού. Γενικά, η δυτική θεολογία, με την λεγομένη «μαριολογική θεολογία» και την αυτοτελή «Μαριολογία» και «Μαριολατρεία»που αναπτύχθηκε στο χώρο εκείνο, υπερτίμησε αυτόνομα την Θεοτόκο και την απέσπασε
από τον Κύριο, δηλαδή απέκοψε την Μητέρα από τον Υιό της! Ο παπισμός θεωρεί την Παναγία μεμονωμένα, αποσπασματικά και ανεξάρτητα από τη σχέση της με το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου, υποβιβάζοντας το απολυτρωτικόν έργον της του κόσμου σωτηρίας. Αυτό σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Θεολογία, κατά την οποία τιμάται η Υπεραγία Θεοτόκος εν αναφορά προς το Χριστολογικό δόγμα και την Εναθρώπιση του Λόγου, στην οποία συνήργησε ως «υπουργός του τόκου» (άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας) με την κατά μέθεξιν Θεού Αγιότητά της και την θετική απάντηση προς την κλήση της. Πρέπει, λοιπόν,να είναι σε όλους γνωστό ότι όλο το μυστήριο της Υπεραγίας Θεοτόκου συνοψίζεται στο μυστήριο του Χριστού και με αυτό εξηγείται. Η Θεοτόκος συνδέεται φυσικώς με τον Ιησού Χριστό, ως Μητέρα του και δογματικώς για την Εκκλησία και την ορθόδοξη σωτηριολογία.Δεν είναι θεά η Υπεραγία Θεοτόκος! Είναι «η πρώτη θεωθείσα ανθρωπίνη υπόστασις
παραλλήλως της ενσαρκωνθείσης θείας υποστάσεως του Χριστού»14 , η πρώτη από το ανθρωπινο γένος που κοινώνησε με τον ένσαρκο Λόγο 15, αλλά δεν είναι θεά. «Μόνον μη ποιείτω την Παρθένον θεάν», διακηρύττει ο υπέρμαχος της Θεοτόκου άγιος Κύριλλος 16.Η Θεοτόκος Μαρία, σε καμία περίπτωση δεν τοποθετείται στο επίπεδο του ακτίστου Θεού.Ναί, μεν, έφθασε στην κατά Χάριν θέωση μέσα στα Άγια των Αγίων, βιώνοντας τον Ορθόδοξο Ησυχασμό και γενομένη θεωρητική διδάσκαλος αυτού, όπως γράφει στις περίφημες Ομιλίες του στα Εισόδεια της Θεοτόκου ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αλλ ̓ όμως δεν είναι θεά/ισόθεος, όπως φρονούν οι παπικοί. Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στον όρο «Θεοτόκος»,ο οποίος εισάγει άμεσα στην καρδιά του χριστολογικού δόγματος και θα πούμε, κάπως συνοπτικώς, τα ακόλουθα.

ΘΕΟΤΟΚΟΣ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Όλοι γνωρίζουμε ότι η Παναγία είναι Θεοτόκος και όχι Χριστοτόκος, όπως κήρυττε ο αιρεσιάρχης Νεστόριος. Στον όρο «Θεοτόκος» συμπεριλαμβάνεται το πραγματικόν της Θείας Ενανθρωπήσεως του Λόγου, της κατά σάρκα γεννήσεως του Θεού από την Παρθένο και της υποστατικής ενώσεως των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Λόγου. Ο όρος
«Θεοτόκος» συνοψίζει άριστα την ενότητα του προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού.Το όνομα «Θεοτόκος», κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, «άπαν το μυστήριον της
οικονομίας (Ενανθρωπήσεως) συνήστησι» 17 . Βεβαίως, τον όρο «Θεοτόκος» συναντούμε πριν την Γ ́ Οικουμενική Σύνοοδο, σε έργα θεολόγων και εκκλησαστικών συγγραφέων, όπως λ.χ. του Ωριγένη τον Γ ́ αιώνα, όπως και του μαθητού του Γρηγορίου του Θαυματουργού. Ο Ωριγένης γράφει: «Την ήδη μεμνηστευμένην γυναίκα καλεί. Ούτω και επί του Ιωσήφ και της Θεοτόκου ελέχθη»18 . Και ο Γρηγόριος ο Θαυματουργός σημειώνει: «Θεοτόκον γαρ ποιήσας με πάλιν παρθένον διεφύλαξεν και διά της εμής γαστρός πασών γενεών ανακεφαλαιούται το πλήρωμα» 19 .

Στη συνέχεια, ο όρος «Θεοτόκος» εμφανίζεται τον 4ο αιώνα και συγκεκριμένα σε κείμενα Πατέρων και εκκλησιαστικών συγγραφέων, όπως του Αλεξάνδρου Αλεξανδρείας, του
Μ. Αθανασίου, των Καππαδοκών Πατέρων κ.α. Να σημειωθεί ότι και από αιρετικούς χρησιμοποιήθηκε ο όρος «Θεοτόκος», όπως λ.χ. από τον Άρειο και τον Απολινάριο, αλλά η ορθόδοξη χρήση του όρου βρίσκεται στους Καππαδόκες, Μ. Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο,Γρηγόριο Νύσσης. Ιδιαίτερο λόγο, όμως, περί του όρου «Θεοτόκος» και την θεολογική σημασία και σπουδαιότητα που ενέχει, κάνει εκείνος ο Πατήρ ο οποίος κατεξοχήν ηγωνίσθη για την επικράτηση του όρου αυτού στην Εκκλησία και είναι ο πρόεδρος της Γ ́ Οικουμενικής Συνόδου (431 μ.Χ.), άγιος Κύριλλος, Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, η «σφραγίς του Πνεύματος», όπως έχει αποκληθεί 20. Το 428 μ.Χ. ξέσπασε το λεγόμενο «οικουμενικόν σκάνδαλον» με την άρνηση του όρου «Θεοτόκος» από τον Νεστόριο, και τότε ο μεγάλος Πατήρ και Διδάσκαλος, Κύριλλος, απεδύθη σε αγώνες θεολογικούς, αφού κατέδειξε θεολογικά και την ενότητα των δύο ασυγχύτων φύσεων και το ενιαίο πρόσωπο του Χριστού 21 . Η Παναγία γέννησε Θεόν και όχι «ψιλόν» (=σκέτον) άνθρωπον. Γι ̓ αυτό ονομάζεται Θεοτόκος και όχι Χριστοτόκος, όπως την αποκαλούσε ο Νεστόριος. Βεβαίως, ο
όρος «Χριστοτόκος» χρησιμοποιήθηκε και από Πατέρες και από τον άγιο Κύριλλο, αλλά με ορθόδοξη ερμηνεία, ότι δηλαδή η Θεοτόκος γέννησε τον Ιησού Χριστό. Η Εκκλησία όμως,τελικά καθιέρωσε τον όρο «Θεοτόκος», για να αντιπαρατεθεί στη Νεστοριανή κακοδοξία,που ουσιαστικά κατέλυε το χριστολογικό μυστήριο.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ, ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΣ

Η Θεοτόκος λέγεται και είναι Παρθένος και Αειπάρθενος. Και αυτό είναι δόγμα της Εκκλησίας μας, περί την Θεοτόκο, η οποία είναι «προ τόκου Παρθένος, εν τόκω Παρθένος και μετά τόκον Παρθένος», όπως διδάσκει η ορθόδοξη Θεολογία και όπως ακούμε στην Υμνογραφία. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει ότι ο Υιός της Παρθένου, ο Κύριός μας
Ιησούς Χριστός, «ώσπερ συλληφθείς παρθένον την συλλαβούσαν ετήρησε, ούτω και τεχθείς,την αυτής παρθενίαν εφύλαξεν άτρωτον, μόνος διελθών δι ̓ αυτής, και κεκλεισμένην τηρήσας αυτήν»22 . Ορθά και επακριβώς διατυπώνει το δόγμα της αειπαρθενίας της Θεοτόκου ο
καθηγητής Ιω. Καρμίρης, υπογραμμίζοντας τις τρεις προθέσεις «προ», «εν» και μετά», οι οποίες δηλώνουν το μυστήριο της αειπαρθενίας της Παναγίας μας. «Η Θεοτόκος είναι αειπάρθενος και αείπαις, τ.ε. παρθένος προ, εν και μετά τόκον αφθόρως και αφράστως και ανερμηνεύτως τον Χριστόν γεννήσασα»23 . Ναί, είναι όντως θαύμα, είναι υπέρλογο, είναι μυστήριο και δεν ερμηνεύεται με την ανθρώπινη λογική!

Υπάρχει στην Υμνογραφία ένα θεολογικώτατο μελώδημα, λεγόμενο «Κάθισμα», ποίημα Ιωάννου του Δαμασκηνού, το οποίο παρουσιάζει αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα της
Παρθενίας και Αειπαρθενίας της Θεοτόκου. Ο Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης διηγείται ότι του συνιστούσε ένας πνευματικός του διδάσκαλος, ο ιερομόναχος Αθανάσιος ο Ιβηρίτης, να μην λησμονεί ποτέ να λέγει αυτό το «Δεκαπάρθενον άσμα», προκειμένου να ευχαριστήσει
την Υπεραγία Θεοτόκο, και να λαμβάνει την αρωγή και μεσιτεία της. «Παρθένος αληθώς, προ του τόκου Παρθένε, Παρθένος αληθώς εν τω τόκω Παρθένε, Παρθένος αειπάρθενος, μετά τόκον διέμεινας, και Παρθένον σε
ομολογούμεν Παρθένε, και ελπίζομεν εν σοι Παρθένε σωθήναι, Παρθένων το καύχημα» 24.

«ΠΡΟΕΚΛΕΛΕΓΜΕΝΗ». ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ, ΠΡΟΓΝΩΣΙΣ ΘΕΟΥ

Αναφορικά με την εκλογή «προ πασών των γενεών» της Θεοτόκου Μαρίας και το ζήτημα του προορισμού, το οποίο τίθεται, θα πρέπει να εξετάσουμε πως ερμηνεύεται αυτός ο
προορισμός και η εκλογή της Θεοτόκου από μέρους του Θεού, πως, έπειτα, νοείται ο προορισμός όλων των ανθρώπων στη σωτηρία ή την απώλεια. Άράγε ο Θεός εκλέγει επιλεκτικά, και άλλους εκ των ανθρώπων προορίζει να σωθούν και να μετάσχουν των αιωνίων και αφθάρτων αγαθών Του στη Βασιλεία Του και άλλους προορίζει για την απώλεια και την αιώνια Κόλαση; Κάνει, λοιπόν, διακρίσεις ο Δικαιότατος Θεός;

Το ζήτημα αυτό είναι βαθύ και θεολογικό. Ο Απόστολος Παύλος σε μία επιστολή του λέει ότι ο Θεός, «ούς προέγνω και προώρησε...ούς δε προώρησε,τούτους και εκάλεσε∙ ούς εκάλεσε τούτους και εδικαίωσεν∙ ούς δε εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε»25. Οι προωρισθέντες και κληθέντες υπό του Θεού, κατά το ανωτέρω χωρίο, είναι «κατά πρόθεσιν κλητοί», είναι δηλαδή κλητοί και προορισμένοι λόγω της δικής τους προαιρέσεως την οποία γνωρίζει ο παντέφορος Οφθαλμός! Ο προορισμός στηρίζεται πάντοτε στην πρόγνωση του Θεού, χωρίς να καταργείται η ελευθερία του ανθρώπου. Ο Θεός προορίζει, επειδή προγνωρίζει. Οι άνθρωποι «προωρίσμεθα κατά πρόγνωσιν» 26.

Γι ̓ αυτό και τονίζει ένας ερμηνευτής, ο Θεοδώρητος, όπως και άλλοι πολλοί, ότι ο Θεός «ουχ απλώς προώρισεν, αλλά προγνούς προώρισεν». Και αυτό σημαίνει ότι «προγινώσκει τους αξίους της κλήσεως, είθ ̓ ούτως προορίζει», όπως λέγει άλλος ερμηνευτής, ο Θεοφύλακτος, διότι «προτέρα η πρόγνωσις, είτα ο προορισμός». Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, θα τονίσει ότι ο Κύριός μας «τους διαφόρους περί ημάς της Προνοίας τρόπους τοις ημίν εγνωσμένοις πάθεσι διαπλάττει»27. Υπάρχει στην Πατρολογία ένας ωραίος διάλογος,σχετικά με την πρόγνωση, τον προορισμο και το ανθρώπινο αυτεξούσιο. Κάποτε, ρώτησε τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή ένας επίσκοπος, ονόματι Θεοδόσιος: πως είσαι πάτερ;Και ο Άγιος απάντησε, «όπως πρόρισε ο Θεός προ πάντων των αιώνων την πρόνοιά του για
μένα, έτσι είμαι». Ο επίσκοπος απόρησε: «τι, λοιπόν, για τον καθένα από μας έχει προορίσει ο Θεός πριν από τους αιώνες»; Και ο σοφώτατος θεολόγος απάντησε: «σύμφωνα με όσα προγνωρίζει ο Θεός, έχει προορίσει». Πάλι ερωτά απορούμενος ο Θεοδόσιος: «Και τι είναι το <προγνώρισε και προόρισε>»; Και ο Ομολογητής

Πατήρ ενημερώνει: Η πρόγνωση έχει να κάνει με το αυτεξούσιό μας, βάσει του οποίου εκδηλώνονται οι σκέψεις μας, τα λόγια μας και τα έργα μας. Ο προορισμός έχει να κάνει με αυτά που μας συμβαίνουν στη ζωή αυτή και τα οποία δεν εξαρτώνται από μας. Ο θεοφόρος Μάξιμος, λοιπόν, εδώ ομιλεί για τα «εφ ̓ ημίν» και για τα «ουκ εφ ̓ ημίν», δηλαδή για όσα εξαρτώνται από μας, από τη δική μας προαίρεση, και για όσα δεν εξαρτώνται από μας. «Η πρόγνωσις, των εφ ̓ ημίν εννοιών και λόγων έργων εστίν· ο προορισμός δε, των ουκ εφ ̓ ημίν συμβαινόντων εστί» 28.

Αργότερα, τον όγδοο αιώνα ο πατήρ της Δογματικής της Εκκλησίας, άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, θα γράψει ότι ο Θεός «πάντα μεν προγινώσκει, ου πάντα δε προορίζει∙
προγινώσκει γαρ και τα εφ ̓ ημίν, ου προορίζει δε αυτά»29. Γνωρίζει ο Θεός αυτά τα οποία θα διαπράξουμε κατά τη χρήση του αυτεξουσίου μας, αλλά δεν τα εμποδίζει. Δεν θέλει να γίνεται η αμαρτία, αλλά και δεν εξαναγκάζει την αρετή. «Ου γαρ θέλει την κακίαν γενέσθαι,ουδέ βιάζεται την αρετήν»30.

Ο προορισμός, λοιπόν, δεν νοείται χωρίς τη λειτουργία του αυτεξουσίου του ανθρώπου, το οποίο έλαβε από τον Θεό ευθύς αμέσως από της δημιουργίας του. Πάντοτε ο προορισμός συνδέεται με το αυτεξούσιο, το οποίο ποτέ δεν παραβιάζει ο Δημιουργός! Ο Ιούδας λ.χ. με τη θέλησή του έγινε προδότης του Χριστού, λόγω κακής χρήσεως του αυτεξουσίου του,λόγω της κακής του προαιρέσως∙ δεν αναγκάστηκε από κάποιον, ούτε τον προόρισε ο Θεός
για την απώλεια, αλλά βεβαίως το προγνώριζε ο Θεός. «Ουκ επεί προώρισται παρέδωκεν,αλλ ̓ επεί παρέδωκε προώρισται», σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος. Η πρόγνωση του Θεού,δεν είναι προσδιοριστική της πορείας του ανθρώπου και της εξέλιξής του, ούτε βουλητικά δεσμευτική, όπως δεν είναι προσδιοριστική και δεσμευτική η πρόγνωση του γιατρού για την καλή ή άσχημη εξέλιξη της καταστάσεως του ασθενούς.

Ο καθηγητής Α. Θεοδώρου, συσχετίζοντας τον προορισμό προς το θέμα της συνεργίας της χάριτος με την ανθρώπινη ελευθερία, δίνει μία πολύ καλή θεολογική ερμηνεία και διασάφηση, την οποία παραθέτουμε: «Η ορθόδοξος θεολογία εξήρεν ανέκαθε την σχετικήν του ανθρώπου ελευθερίαν, σύμμορφον ούσαν προς τας ανθρωπολογικάς αυτής αρχάς, και τον επί της διδασκαλίας ταύτης ερειδόμενον σχετικόν προορισμόν. Καθ ̓ όσον δηλαδή ο Θεός απ ̓ αιώνος προβλέπει την εξέλιξιν του ηθικού βίου των ανθρώπων, εύδηλον, ότι απ ̓αιώνος ώρισε τους μεν εις σωτηρίαν, τους δε εις απώλειαν»31.

Ο καθένας, λοιπόν, προορίζεται, ανάλογα με τη χρήση του αυτεξουσίου του, ή προς σωτηρία,ή προς την απώλεια, χωρίς να επεμβαίνει στη θέλησή του ο Θεός, ο Οποίος απλώς γνωρίζει ως Παντογνώστης και Παντέλειος τα πάντα «προ γεννέσεως αυτών».

Θεολογικά τοποθετεί τα πράγματα περί του προορισμού και ένας αρχαίος Απολογητής της Εκκλησίας μας και μάρτυς, ο Άγιος Ιουστίνος, σε κάποιο πολύ σπουδαίο κείμενό του:
«Μαθόντες από τους προφήτας, διακηρύσσομεν ως αληθές ότι αι τιμωρίαι, αι κολάσεις,αι αγαθαί αμοιβαί αποδίδονται εις έκαστον κατ ̓ αξίαν των πράξεων του, επειδή, αν δεν συμβαίνει τούτο, αλλ ̓ όσα γίνονται κατά την ειμαρμένην, δεν υπάρχει καμμία αυτεξουσιότης εις ημάς διότι εάν είναι προωρισμένον ούτος να είναι αγαθός και εκείνος φαύλος, ούτε ούτος είναι αποδεκτός ούτε εκείνος αξιόμεμπτος. Και πάλιν, εάν το ανθρώπινον γένος δεν έχει δύναμιν να αποφεύγει τα αισχρά και να προτιμά τα καλά με ελευθέραν προαίρεσιν,είναι ανεύθυνον δι ̓ οποιεσδήποτε πράξεις. Αλλ ̓ ότι και επιτυγχάνει και αποτυγχάνει με ελευθέραν προαίρεσιν, το αποδεικνύομεν ούτως. Βλέπομεν τον ίδιον άνθρωπον να επιδιώκει τα εναντία. Εάν δε είναι προωρισμένον να είναι ή φαύλος ή σπουδαίος, δεν θα ήτο ποτέ δεκτικός των εναντίον και δεν θα μετέβαλε γνώμιν συχνάκις, ούτε θα ήσαν άλλοι μεν
σπουδαίοι, άλλοι δε φαύλοι, επειδή θα διεκηρύσσομεν την ειμαρμένην ως αιτίαν φαύλων και ως πράττουσαν τα αντίθετα εις εαυτήν, ή εκείνο το προειρημένον θα εφαίνετο να είναι αληθές, ότι τίποτε δεν είναι αρετή ουδέ κακία, αλλά νομίζονται αγαθά μόνον με την γνώμην, πράγμα το οποίον, όπως δεικνύει ο αληθής λόγος, είναι ασέβεια και αδικία. Αλλά
θεωρούμεν ως απαραβίαστον ειμαρμένην, τας αξίας ανταμοιβάς διά τους εκλέγοντας τα καλά, και τας αξίας τιμωρίας διά τους εκλέγοντας τα αντίθετα. Διότι ο Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπον, όπως τα άλλα ζώα τα οποία δεν δύνανται να πράξουν τίποτε κατά προαίρεσιν διότι δεν θα ήτο άξιος αμοιβής ή επαίνου, εφ ̓ όσον δεν θα εξέλεγε μόνος του το αγαθόν, αλλ ̓έγινεν αγαθός, ούτε, εάν ήτο κακός, θα εύρισκε δικαίως τιμωρίαν, αφού δεν ήτο αφ ̓ εαυτού τοιούτος, αλλά δεν ηδύνατο να είναι τίποτε άλλο από ότι έγινεν32».

Αυτή την ορθόδοξη περί προορισμού διδασκαλία, τη συναντούμε και μέσα στην υμνολογία της Εκκλησίας μας, όπου φαίνεται ότι ο Θεός προορίζει τους Αγίους στην κατά χάριν θέωση και ομοίωση μαζί Του, σύμφωνα με τη δική τους προαίρεση, την οποία Εκείνος γνωρίζει,όχι απλώς πριν από τη γέννησή τους, αλλά από καταβολής κόσμου. Στον εσπερινό λ.χ. της εορτής του Προφήτου Ιερεμίου (Μηναίο Μαίου, α ́) αναφέρονται τα εξής: «Κύριε, συ προ του
πλασθήναι προέγνως Ιερεμίαν τον ένδοξον, και προ του το τεχθήναι εκ μήτρας, υποφήτην καθηγίασας, ως προειδώς αληθώς, της γνώμης το ελεύθερον». Ανάλογες φράσεις υπάρχουν και στην ακολουθία του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου και σε άλλους Αγίους. Αυτά φρονεί περί του προορισμού η Ορθόδοξη, Ανατολική Εκκλησία του Χριστού.

Αντίθετα, στη Δύση, ισχύει ο λεγόμενος «απόλυτος προορισμός», που δογματοποιήθηκε ως διδασκαλία και εκφράστηκε από τους Παπικούς θεολόγους (Θωμά Ακινάτη κ.α.) και από τους Προτεστάντες Λούθηρο και Καλβίνο. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, κάποιοι εκ ταών ανθρώπων είναι προορισμένοι για την αιώνια ζωή και κάποιοι άλλοι για την απώλεια, κατά την κρίση του Θεού, ανεξάρτητα από τη δική τους αξία ή απαξία. Ο απόλυτος προορισμός,δέχεται πως η ανθρώπινη ελευθερία είναι προορισμένη να επιτελέσει το αγαθό και όπως ο σκηνοθέτης ρυθμίζει την πορεία ενός έργου και την εκτελούν ελεύθερα τα πρόσωπα που μετέχουν σ ̓ αυτό, έτσι και ο Θεός, αφού προόρισε τους μεν για τη σωτηρία και τους δε για την απώλεια, έβαλε στην ιστορία, στο θέατρο της δόξης του Θεού, τον καθένα να παίξει το ρόλο του. Απουσιάζει βεβαίως η άσκηση κατά των πειρασμών, ο δε Διάβολος θεωρείται τιμωρό όργανο του Θεού, αφού ο άνθρωπος προσέβαλε τη δικαιική τάξη του Θεού. Με την θεωρία του Ανσέλμου «περί ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης», ο απόλυτος προορισμός των δυτικών βρήκε την πιο καλή βάση και τεκμηρίωση. Με την ικανοποίηση
δηλαδή έληξε το δράμα της σωτηρίας. Όλη η υπόθεση τακτοποιήθηκε από το άπειρο θύμα που «πλήρωσε» τον Θεό Πατέρα και εντεύθεν οι άνθρωποι κατά προορισμό μπορούν να μετέχουν στη Βασιλεία του Θεού. Όπως κατανοούμε, αυτά είναι πλάνες και κακοδοξίες τις οποίες η Ορθόδοξη Εκκλησία απορρίπτει διαρρήδην.

Η Θεοτόκος, λοιπόν, υπήρξε προορισμένη κατά την δική της προαίρεση. Και επετέλεσε το μεγάλο έργο για το οποίο επροορίσθη. Έγινε Μήτηρ του πάντων Θεού φυσική και Μητέρα πνευματική πάντων των Χριστιανών.

Δικαίως, λοιπόν, όλοι οι Ορθόδοξοι την τιμούμε. Δικαίως «ομολογούμε την χάριν,κηρύσσομεν την ευεργεσίαν» και με υιική αγάπη απευθυνόμαστε προς αυτήν, γνωρίζοντας
ότι η στάση μας και ο βαθμός αγάπης, τιμής και ευχαριστίας προς την Παναγία, δίδουν το μέτρο της Ορθοδοξίας και πνευματικότητός μας.

Θα κλείσουμε με τα λόγια του βαθυνούστατου θεοτοκόφιλου Πατρός, αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου προς την Υπεραγία Θεοτόκο: «Εσένα Θεοτόκε οι των θείων Γραφών έμπειροι,
αποκαλούσιν ακροστιχίδα πάντων των Προφητών· πίνακα των δύο διαθηκών· υπόθεσιν των Αποστόλων· ύλην των Πατέρων και Διδασκάλων· στερέωμα των Μαρτύρων· παρηγορίαν των Οσίων· της νοεράς Προσευχής διδάσκαλον, της ταπεινώσεως εισηγήτριαν, της αγάπης της διπλής παράδειγμα έμψυχον, ίνδαλμα παρόμοιον της αρχικής ωραιότητος· θαύμα των Αγγέλων, άγαλμα της φύσεως... Θεού μίμημα, φανέρωσιν των της θείας ακαταληψίας βυθών·
εργαστήριον της ενώσεως συνελθουσών επι Χριστού φύσεων· και διά να ειπώ το τελευταίον και έσχατον, εσένα Θεοτόκε οι θεολόγοι ονομάζουσι Μεθόριον Κτίστου και κτίσεως,τιμιωτέραν ταών Χερουβίμ, ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, θεόν μετά Θεόν, και της αγίας Τριάδος τα δευτερεπια έχουσαν»33 .

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016


1 Ἐγκώμιον εἰς τήν Ἁγίαν Θεοτόκον, Ἁγίου Ἐπιφανίου Κύπρου, MPG. 43, 493 A/B.

2Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Λόγος Β ́, MPG. 96, 729 Α.

3ΕΠΕ, 11, 308.

4Ὄρθρος Ἑορτῆς Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, Κανόνας, Θ ́ Ὠδή.

5 Γερμανοῦ Κωνσταντινουπόλεως, Εἰς τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Θεοτόκου, MPG. 98, 329 C.

6Γερμανοῦ Κωνσταντινουπόλεως, Εἰς τήν εἴσοδον τῆς Θεοτόκου, MPG. 301 A.

7Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ὁμιλία 4, MPG. 77, 992 C.

8Ἁγίου Ἐπιφανίου Κύπρου, Κατά αἱρέσεων, MPG. 42, 737 Α.

9Τό δόγμα περί τῆς ἀσπίλου συλλήψεως ἐξήγγειλε ὁ Πάπας Πῖος ὁ Θ ́ τόν Δεκέμβριο τοῦ 1854, μέ τή Βούλλα «Ineffabilis Deus». Βλ. Μ. Φαράντου, Ἡ θέσις και ἡ σημασία τῆς Θεοτόκου εἰς τήν πίστιν καί εἰς τήν ζωήν, Δογματικά καί ἠθικά Ι, Ἀθῆνα 1983, σελ. 268.

10Ρω. 5, 12 καί ἑξ.

11 MPG. 90, 405 CD.

12 ὅπου π. MPG. 90, 405 CD.

13 Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, MPG. 94, 985 B.

14 Βλ. Λόσκι, Κατ ̓ εἰκόνα καί καθ ̓ ὁμοίωσιν, σελ. 201, Χρ. Σταμούλη, Θεοτόκος καί ὀρθόδοξο δόγμα, σελ. 52.

15 ὅπου π.

16 Κατά Νεστορίου, MPG. 76, 57 ΑΒ.

17 Ἔκδοσις, 3, 12, MPG. 94, 1029 C.

18MPG. 12, 813 C. Βλ. Χρυσοστόμου Σταμούλη, Θεοτόκος καί ὀρθόδοξο δόγμα, ἐκδ. «Τό Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 153.

19 Λόγος εἰς τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Παναγἰας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου τῆς Μαρίας, MPG.

10, 1168 A-1169 C, ὄπου π. Χρ. Σταμούλη, Θεοτόκος καί ὀρθόδοξο δόγμα, σελ. 153.

20Ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης ἀποκαλεῖ τόν Κύριλλο «σφραγίδα τῶν Πατέρων». Βλ. Π.Χρήστου, Ἐκκλησιαστική Γραμματολογία, Β ́, σελ. 233.

21 Στ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία Γ ́, σελ. 470.

22Ἔκδοσις...MPG. 1160 AB.

23Ἰω. Καρμίρη, Σύνοψις τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,Αθῆναι 1957, σελ. 50.

24Βλ. Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, ἱερομόναχος Ἀθανάσιος Ἰβηρίτης, ὁ θερμός λάτρης τῆς Πορταΐτισσας (1885-1973), ἐκδ. Σπηλιώτη, χ.χ., σελ. 43.

25 Ρωμ. 8, 28-30.

26Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, MPG.70, 832 C.

27 ΜPG. 90, 269 D.

28 MPG. 90, 137 B.

29Βλ. Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἐκδ. Πουρναρᾶ, σελ. 202.

30 ὅπου π.

31Βλ. Ἀ. Θεοδώρου, Ἡ οὐσία τῆς Ὀρθοδοξίας, Α ́’εκδ. σελ. 85, Β ́εκδ. σελ. 119.

32 Ἰουστῖνος, Ἀπολογία Α ́, 43:1.

33 Πρβλ. Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Μαρία ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἐκδ. Ὁ Ἄθωνας, Ἅγιον

Ὄρος 1988, σελ. 274-275.

Ἡ προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ πού ἔχει ἀρχίσει νά ὑλοποιεῖται στίς μέρες μας…

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟ

από το βιβλίο «Οι Προφητείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού μέσα στην Ιστορία» της Ευθυμίας Μοναχής (κατά κόσμον Ιουλίας Γκελτή)

Υπάρχουν κάποιες προφητείες που αφορούν τους ιερείς, οι οποίες είναι πολύ συνταρακτικές. Αυτές είναι οι εξής:

«Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και οι ασεβέστεροι των όλων» [28(β) Αλβ].

«Θάρθη καιρός που δεν θα υπάρχη αυτή η αρμονία που είναι σήμερα μεταξύ λαού και κλήρου» (56 Καντ).

«Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και οι ασεβέστεροι των όλων» (57 Καντ).

«Ακούσατε, αδελφοί μου Χριστιανοί. Θάρθη καιρός, που δεν θα παρατηρείται αυτή η αρμονία που είναι σήμερα μεταξύ λαού και κλήρου. Όταν θα πηγαίνει ο πάπας σε σπίτι λαΪκού, μόλις θα φεύγει θα θυμιάζουν με θυμίαμα. Αν θα καθήση σε στρώμα μετά την αναχώρησίν του θα το τινάζουν. Αν θα συναντούν οι άνθρωποι κληρικόν στον δρόμον, θα γυρίζουν πίσω και δεν θα εξακολουθούν τον δρόμο τους» ((Καλ ΒΗ)28.

«Οι παπάδες θα χαλάσουν την θρησκεία» (ΜΤ)29 Εκφωνήθηκε στο Μέτσοβο.

Η 28(β) Αλβ και 57 Καντ επαναλαμβάνονται αυτολεξεί στις δύο συλλογές.

Η 56 Καντ εμπερικλείεται μέσα στην προφητεία Καλ ΒΗ· επαναλαμβάνεται σχεδόν αυτολεξεί και αφορά σε μια μελλοντική δυσαρμονία μεταξύ κλήρου και λαού.

Στις δύο αυτές προφητείες ο άγιος Κοσμάς ομολογεί ότι στην εποχή του υπήρχε αρμονία μεταξύ κλήρου και λαού.

Στην σημερινή μας εποχή δεν βλέπομε πολύ μεγάλη αρμονία μεταξύ κλήρου και λαού. Υπάρχει θα έλεγα μια μέση κατάστασι.

Η προφητεία 57 Καντ δίνει μια απάντησι στο γιατί δεν θα υπάρχει αρμονία μεταξύ κλήρου και λαού.

Γιατί «οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και οι ασεβέστεροι των όλων». Επόμενο είναι ένεκα τούτου να μην υπάρχη εμποστοσύνη των λαϊκών προς τους ιερείς τους.

Στην προφητεία μάλιστα Καλ ΒΗ διαγράφονται μερικές αντιδράσεις των λαϊκών:

«Όταν πηγαίνη ο παπάς σε σπίτι λαϊκού, μόλις θα φεύγη θα θυμιάζουν με θυμίαμα. Αν θα καθήση σε στρώμα, μετά την αναχώρησίν του θα το τινάζουν».

Οι λέξεις «θυμίαμα» και «θυμιάζουν» σημαίνει πως αυτοί που θα το κάνουν αυτό δεν θα έχουν χάσει την πίστι τους, αλλά θα έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στον ιερέα που τους επισκέφτηκε· ή πως με όσα άκουσαν και είδαν φοβήθηκαν οι πιστοί πως ο παπάς αυτός ακολουθείτο και ενεπνέετο από τον διάβολο και θυμίαζαν τον τόπο για να βγη έξω από το σπίτι τους μαζί με τον παπά κι ο διάβολος, να μην τους τον αφήση εκεί.

Σκανδαλίστηκαν απ’ όσα είδαν-άκουσαν και «τίναξαν τα ιμάτιά τους».

«Αν θα συναντούν οι άνθρωποι κληρικό στο δρόμο, θα γυρίζουν πίσω και δεν θα εξακολουθούν τον δρόμο τους». Φαίνεται ότι θα φοβούνται να τον χαιρετήσουν, για να μην ακούσουν κάτι που θα τους σκανδαλίση ή θα τους βλάψη. Ίσως πιστεύουν πως τρέχει κοντά σ’ ένα τέτοιο κληρικό ο διάβολος και αποφεύγουν την διαβολική ενέργεια, που θα βγαίνει από ένα τέτοιο κληρικό.

Όλες αυτές οι πράξεις δείχνουν πως οι λαϊκοί θάναι καλύτεροι από τους κληρικούς δεδομένου ότι στην προφητεία 57 λέγει πως οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και ασεβέστεροι των όλων.

Τέλος ο άγιος Κοσμάς προσθέτει και το χειρότερο σε μία άλλη προφητεία που εξεφώνησε στο Μέτσοβο:

«Οι παπάδες θα χαλάσουν την θρησκεία» (ΜΤ).

Κυρίως αυτή η προφητεία δικαιολογεί απόλυτα την αντίδρασι των λαϊκών έναντι του κλήρου. Αν αυτοί «χαλάσουν την θρησκεία», αλλοιώσουν τα δόγματα, διδάξουν άλλα δόγματα, ξένα της ορθοδόξου αληθείας, αν οικουμενιστικοποιήσουν την ορθοδοξία, αν δουν προσβάσεις αύριο και συμπορεύσεις προς τις απαιτήσεις του Αντιχρίστου, τι εμπιστοσύνη να έχουν σε τέτοιους κληρικούς οι πιστοί, που κείνα τα χρόνια θα πέση όλο το μένος του Αντιχρίστου και των οργάνων του πάνω στους πιστούς;

Εδώ όμως θέλω να διευκρινίσω κάτι:

Η προφητεία του αγίου Κοσμά δεν αφορά σ’ ολόκληρο τον κλήρο. Αφορά σ’ εκείνον που θα έχη σοβαρούς λόγους να μη τον αποδέχεται και να μη τον εμπιστεύεται ο πιστός λαός του Θεού.

Η Εκκλησία δεν θα μείνη ποτέ χωρίς κλήρο, διότι η ιερωσύνη, καίτοι δεν ανήκει στα τρία υποχρεωτικά Μυστήρια της Εκκλησίας (Βάπτισμα – Χρίσμα – Θεία Ευχαριστία), όμως χωρίς αυτήν δεν μπορεί να ζήση οργανικά η Εκκλησία (δεν μιλώ οργανωτικά και διοικητικά, αλλά μυστηριακά).

Και αν κατά τον καιρό του Αντιχρίστου η Εκκλησία ολογομελήση και μείνει το «λείμμα», μέσα σ’ αυτό θα υπάρχει και το «λείμμα» της ιερωσύνης. Αυτό το λείμμα των λαϊκών θάχη μεγάλη αρμονία με το λείμμα των ιερέων και θα παρουσιάζουν την ενότητα των μαθητών του Ουρανίου Βασιλέως.

Παρά ταύτα δυστυχώς θα εκπληρωθή η προφητεία αυτή. Τώρα δεν έχει εκπληρωθή. Απευχόμεθα τέτοια εκπλήρωσι. Αλλά και ο Άγιος δεν ήθελε ποτέ μια τέτοια αληθινή κατάστασι.

Πόσο νουθετούσε τους ιερείς για την προσωπική τους ζωή, για την αποστολή τους, για την κατάρτισί τους, αλλά και για τον πνευματικό τους καταρτισμό. Τους βοηθούσε να είναι άξιοι της αποστολής τους. Μιλούσε για την ευθύνη που έχουν για τις ψυχές των χριστιανών, τις οποίες συμβολίζουν οι φούντες του πετραχηλιού του ιερέως. Έλεγε ποια προσόντα πρέπει νάχουν εκείνοι που θα γίνουν ιερείς. Να είναι καθαροί σαν άγγελοι και να διαλέγουν καλές παπαδιές.30

Όταν εξεφώνησε αυτές τις προφητείες, κάποιοι κληρικοί δυσανασχέτησαν.31

–Άγιε μεγάλη προσβολή σε μας.

Και ο Άγιος απάντησε:

–Αμ εγώ τι είμαι; Δεν είμαι από την ιδικήν σας τάξιν; Σας λέγω πως αυτά δυστυχώς μια μέρα θα γίνουν.

Στην Γ’ διδαχή του ο Άγιος είπε και κάτι άλλο:

«Τον παλιό καιρόν οι άνθρωποι όταν ήθελαν να παιδεύσουν κανένα άνθρωπον, έκαναν όρκον και έλεγον να δώση ο Θεός να τον βάλη με τους ιερείς του 18ου αιώνος. Δια τούτο, αδελφοί μου, είναι δύσκολον την σήμερον να σωθούν πατριάρχες, αρχιερείς, ιερείς κ.λπ. Δια τούτο σας συμβουλεύω άγιοι ιερείς, τώρα που έχετε καιρόν, μετανοήσατε ίνα σωθήτε»32

Όμως ο Άγιος νουθετούσε τους λαϊκούς να σέβωνται και να αγαπούν τους ιερείς τους:

«Να τιμάτε τους ιερείς· κι αν τύχη ένας ιερεύς και ένας βασιλεύς, τον ιερέα να προτιμήσης· κι αν τύχη ένας ιερευς και ένας άγγελος, τον ιερέα θα προτιμήσεις, διότι ο ιερεύς είναι ανώτερος από τους Αγγέλους… Εγώ έχω χρέος όταν απαντήσω ιερέα να σκύψω να του φιλήσω τα χέρια και να τον παρακαλέσω να παρακαλή τον Θεόν δια τας αμαρτίας μου. Διότι όλος ο κόσμος να παρακαλέση τον Θεόν δεν δύνανται να τελειώσουν (= τελέσουν) τα Άχραντα Μυστήρια, και ένας ιερεύς, έστω και αμαρτωλός, δύναται με την χάριν του Αγίου Πνεύματος να τα τελειώση»33

Βλέπομε λοιπόν ποιες ήταν οι πεποιθήσεις του αγίου Κοσμά για την ιερωσύνη.

Όμως η προφητεία είναι ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, η οποία «βρύει προφητείας»34 Όλους μας θλίβει η προφητεία αυτή.

Όπως σημείωσα και ανωτέρω μέχρι τώρα η προφητεία δεν επαληθεύτηκε, αλλά όμως στον ορίζοντα τα νέφη σκοτινιάζουν.

Σκοπός του παρόντος βιβλίου δεν είναι ο σκανδαλισμός των πιστών και δεν θεωρώ απαραίτητο και σωστό να επαναλάβω καταστάσεις είτε ψευδείς, συκοφαντικές, φανταστικές είτε και αληθινές, που τα ΜΜΕ προβάλλουν κάθε τόσο δια τον κλήρο. Δεν μπορώ όμως να αποσιωπήσω μερικές καταστάσεις που προδιαγράφονται στον ορίζοντα.

Και πάλι υπογραμμίζω πως αυτά δεν αφορούν το σύνολο των ιερέων. Οι πειρσσότεροι ιερείς στέκονται καλά. Τα νέφη αυτά που σκοτεινιάζουν είναι:

Εκκοσμίκευσι πολλών ιερέων, τάσι αποστασιωποιήσεως εκ των ιερών κανόνων, εκσυγχρονισμοί. Κάποιοι ιερείς διαμαρτύρονται δια τα ράσα τους και θέλουν να μη φορούν ράσα. Τα καλυμμαύκια τους είναι «ανθυγιεινά» (!) Άλλοι λέγουν πως τα ράσα γίνονται εμπόδιο στους νέους για να γίνουν ιερείς… (Αν κάποιον εμποδίζη το ράσο στο να γίνη κληρικός, βεβαίως και δεν πρέπει να γίνη, γιατί δεν θέλει να σηκώση σταυρό).

Άλλοι ζητούν «ανακαίνησι» ιερών Ακολουθιών και Θείας Λειτουργίας. Έχουν φαίνεται την εντύπωση πως οι πιστοί έχουν ανάγκη από άνεσι και όχι από παράδειγμα…

Περίπτωσι υποστηρίξεως κληρικού (έχει γίνει πασίγνωστο) προγαμιαίων σχέσεων· περίπτωσι αναβιώσεως εικονομαχίας από κληρικό (πάλι πασίγνωστη περίπτωσι που εθορύβησε το χριστεπώνυμο πλήρωμα).

Διαθρησκειακές διασκέψεις, οικουμενιστικές ολισθήσεις, προωθήσεις και επηρεασμοί του ακατήχητου ποιμνίου προς τον Οικουμενισμό.

Προωθήσεις προς το Βατικανό. Περαιτέρω κίνδυνοι. Διάλογοι άνευ νοήματος, ένεκα ελλείψεως μετανοίας των αιρετικών («Οι παπάδες θα χαλάσουν την θρησκεία»). Ιδού το νόημα της προφητείας. Τάσεις Διακοινωνίας (intercommunio).

Ηθική κατάπτωσι (με την διττή έννοια) ωρισμένων. Ζητούν δεύτερο γάμο δια τους κληρικούς.

Έλλειψι προσοχής.

Πολλοί χριστιανοί σκανδαλίζονται και δεν θέλουν στην ενορία τους, που πρέπει να είναι η πνευματική φωλιά τους, αλλά καταφεύγουν σε άλλες ενορίες και αλλάζουν πνευματικούς.

Δεν τηρούν ωρισμένοι πνευματικοί τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας δια τιςεξωγαμικές σχέσεις και επιτρέπουν στους αμαρτάνοντες να κοινωνούν.

Εξωστρέφεια αντί ενδοστρέφειας.

Περί όλων τούτων πολλά έχουν γραφεί και απ’ όλα τούτα πολλοί έχουν σκανδαλισθή και απογοητευθή. Βλέπομε εξ αυτών να σταματάη η εμπιστοσύνη των πιστών και προδιαγράφονται τα δεινά της προφητείας28(β) Αλβ – 56 Καντ – 57 Καντ – Καλ ΒΗ -ΜΤ.

28. Συλλογή Καλιβοπούλου, περιοδ. Η Β. Ήπειρος, τεύχ. 18, σελ. 12-13. -Η Προφητεία αυτή δεν έχει συμπεριληφθή στην συλλογή του που δημοσίευσε το Λεύκωμα Β’ -Η Δρόπολις. Γι’ αυτό την καταχωρώ χωρίς αριθμό Καλ ΒΗ.

29. Ο Μιχάλης Τρίτος αναφέρει την προφητεία αυτή σε υποσημ. 38, σελ. 76 του βιβλίου του «Κοσμάς ο Αιτωλός», την οποία του γνώρισε ο συγγραφεύς-ζωγράφος Γεώργ. Πλάταρης με επιστολή του προς αυτόν (της 20/10/1993), την οποία του είχε αναφέρει μαζί με κάποιες άλλες, ο αείμνηστος αρχιμ. Μόδεστος Πέρτσαλης (1889-1954) και ότι είχαν εκφωνηθή στο Μέτσοβο.

30. Ευθυμίας Μοναχής. Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, κεφ.: Του Κυρίου συνεργώντος… σελ. 103 κ.ε., Διδαχές Γ’, Ζ’ κ.λπ. – Γ’ Διδαχή, ε.α., σελ. 225.

31. Πληροφορία Γ. Καλυβολούλου, περιοδ. «Η Βόρεια Ήπειρος», ε.α.

32. Διδαχή Γ’, ε.α., σελ. 226

33. Διδαχή Γ’, ε.α., σελ. 225

34. Τροπάριο εις τον Εσπερινό της Πεντηκοστής: «Πάντα χορηγεί…»


ΕΥΘΥΜΙΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ

Ηγουμένης της Ι. Μονής Αγ. Κοσμά του Αιτωλού, Μεγαδένδρου Θέρμου

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Εκδόσεις Ι. ΜΟΝΗΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ, 2004

Για την αντιγραφή Φαίη (σελίδες 361 – 365)


ΠΗΓΗ